De moord van Tattoo Lonnie, hoofdstuk I: Wat zien ik?

Ze was voor dag en dauw de trein opgestapt om op tijd in Amsterdam te zijn. En nou stond ze in een lange rij voor het casting-bureau, er vast van overtuigd dat dit haar lot moest zijn.
Molly wist het zeker, ze zou een gevierd actrice gaan worden. Al bij het lezen van het boek met de titel ‘Dat heb ik weer‘, wist ze het diep van binnen al. Maar toen ze las dat het boek verfilmd ging worden,  werd alles opzij gezet. Want deze slachtofferrol moest Molly hebben. Gewoon omdat die op haar lijf was geschreven.
Letterlijk, want Lonnie was de hele nacht in de weer geweest met naalden en nu stond ze nog vuurrood na te shinen in de rij. Maar apetrots, dat ze dadelijk aan het castingbureau kon laten zien; waarom zij die rol wel moest krijgen.
Eindelijk werd ze binnen geroepen en deponeerde heimelijk haar kauwgom in de enorme kantoorplantenbak op hydrocultuur waar een grote bananenplant in werd gevoed.

“Ga zitten en jij bent?”
“Molly en deze rol is mij op het lijf geschreven.”
“Zo, eh … Molly? Heb je al eerder in films gespeeld?”
“Nee maar ik zweer, deze rol is voor mij.”
“Okay, dus geen camera-ervaring.”
“Alstublieft, luister naar wat ik zeg. Deze rol is mij op het lijf geschreven, letterlijk!”
“Ja ja, dat …”
Molly kon niet langer wachten en trok haar bloesje uit. Snel rukte ze haar skinny jeans, die door al dat gesjor helemaal niet zo skinny oogde, uit en gooide die in de hoek naast haar bloesje en zei: “nou? Wat heb ik je gezegd?”
De mond van de casting-director viel zowat op het bureau want daar stond Molly. Onder de tattoos maar geen gewone tattoos. In het kleinste lettertype voor het menselijk oog mogelijk, zat ze onder gekrabbel dat haar gehele lijf bedekte. Geen millimetertje normale huid kon hij  zo op het eerste zicht niet zo snel ontdekken.
“Hier”, zei Molly en kwam dichterbij, “kan je het beter lezen.”
“Maar meisje”, zei de casting-director gemeend, “wie heeft je dit aangedaan?”
“Lonnie!”, zei Molly volmondig met trots. “Hij’s de hele nacht bezig geweest en zeg me snel; krijg ik de rol?”
“Ik moet je eerlijk bekennen”, en hij keek even snel op zijn papier, “Molly, dat ik dit nooit eerder heb gezien. Dit is zo zeldzaam, dat ik hier echt even over wil nadenken. Is het goed dat ik je bel?”
“Maar natuurlijk! Hier staat ons nummer”, en Molly liet zich op het bureau vallen om zo een flink deel van haar linker bil van dichtbij te kunnen laten zien.
“Kan je het lezen?”
“Ja dank je. Ik heb het genoteerd. Zou je op de weg naar buiten de volgende naar binnen willen sturen?”
“Natuurlijk. Nou, tot bellens ja?”
“Jaja, tot bellens.”
Snel graaide Molly haar kleding bij mekaar en huppelde, er vast van overtuigd dat ze de rol al had, naar buiten. Toen ze even later in de trein terug naar Vlissingen zat, ging de telefoon over op politiepost Serooskerke.

“Met Rinus, politie Serooskerke en omgeving. Hoe kan ik U van dienst zijn.”
Hollestelle observeerde de mimiek van Rinus tegenover hem en toen de telefoon werd neergelegd, wist hij dat Rinus met iets aparts zou komen.
“Okay Rinus, wie was dat?”
“Chef, dit gaat U niet geloven. Dit was ene de Jongh, die werkt als …, castingdirector! Ja, dat was het, in Amsterdam. Hij heeft zojuist een hele aparte melding gedaan, en Rinus beschreef verder wat de casting-director hem had verteld.
“Maar dat is …”, zei Hollestelle verbaasd over waar hij aan moest denken.
“Ja Chef, die de Jongh vond het ook bijna moorddadig, hoe iemand dit zo een ander kon aandoen.”
“Maar waarom belde hij dan naar ons?”
“Het nummer dat die dame opgaf, blijkt een lokale aansluiting van hier te zijn Chef. Maar toen hij die probeerde, bleek deze te zijn afgesloten. En nu maakt hij zich toch zorgen, hoe het met die dame verder moet gaan. En hij zei nog; dat ik het had moeten zien.”
Hollestelle keek op zijn horloge en schudde zijn hoofd.
“Het is nu te laat, maar bestel jij voor morgen twee retourtjes Amsterdam. Het kan natuurlijk helemaal niks zijn, maar het kan nooit verkeerd zijn om de casting director eens in de ogen te kijken.
“Denkt U dat dit een zaak kan worden Chef?”, vroeg Rinus met ingehouden enthousiasme. De laatste namelijk was alweer zolang geleden, sowieso te lang naar Rinus zijn zin.
“k heb geen idee Rinus. Maar het is zo rustig en ik heb nog nooit de Nachtwacht zien. Dus we maken er gewoon een dagje uit van en wie weet wat de dag ons verder gaat brengen?
“De Nachtwacht Chef? Gaan we echt naar de Nachtwacht?”
Hollestelle knikte bevestigend en lachte omdat hij duidelijk zag; dat zijn adjudant zich echt moest inhouden om niet heel hard hoera te gaan roepen.

In het donker kwam Molly thuis. Ze was nu gek van de jeuk geworden, maar Lonnie stelde haar binnen gerust.
“Dat heb je altijd na een tattoo joh”, zei hij en zat achter zijn loep een schets te maken voor zijn volgende ontwerp.
“Wat heb je eigenlijk allemaal op m’n rug getattoettoet Lon?”
“De waarheid Molly, zoals alles gegaan is van a tot z.”
“Maar die waarheid jeukt nou echt onwijs erg hoor Lon.”
“Ga douchen, dat helpt.”
Onder de douche voelde ze vreselijke steken. Maar dat was in ieder geval beter dan die verschrikkelijke jeuk. En ze gilde vanuit de badcel naar de huiskamer; “oh ja Lon, en die rol is in the pocket hoor. Hij gaat me bellen!”

De casting-director trok de deur achter zich dicht en liep langs de gracht naar de tramhalte. Geen enkele geschikte kandidate had hij vandaag gezien. Maar die Molly bleef maar op zijn netvlies staan. Al die kleine lettertjes overal op dat lijf. Hij hoopte dat de politie zijn melding serieus zou nemen, want hoezeer ze ook vrolijk leek. Er was iets in haar ogen. En toen hij dat boekwerk aan inkt zag, wist hij dat hij tenminste de autoriteiten hierover moest inlichten. Hij kon het maar niet omschrijven en probeerde dat toch nog meerdere keren tevergeefs in zijn gedachten. “Je had het gewoon moeten zien”, zei hij nog tegen zichzelf, maar schudde zijn hoofd. Het moest leeg. Zijn laatste echt succesvolle casting was al van heel wat jaren geleden en morgen zouden de laatste kandidaten komen.