Bulgaar uit eigen doos.

“Nee man, hier moeten we echt iets aan gaan doen hoor, kijk”, zei Sammie, “alleen al in de residentie zijn we meer dan een miljoen aan die zigeuners kwijt. Dit is koren op de molen van Gee man.”
Marcos schrok van deze rechtse toelichting maar was tegelijk vertederd door zijn gabber. In de goeie ouwe sinaasappelkistjestijd was dit ondenkbaar en kijk ‘m nou ’s aan. Nee, Sammie was niet alleen privé maar ook zakelijk zijn rechterhand geworden. Okay, het was een korte periode van geven en nemen geweest maar sinds hij mee was gaan feesten in luid nivelleringsgedruis kon ie lezen en schrijven met zijn vriend. En eerlijk is eerlijk, hij had ook nu weer gewoon een punt.

Ivo stapte binnen en aan zijn lijn volgde een teefje.
“De beveiligingsmaatregelen gaan ons echt een bom duiten kosten heren en goedemorgen voordat ik het vergeet”.”
“Morgen”, klonk het uit één mond waarna Sammie alleen doorsprak. “Wat doet die pitbull hier?”, vroeg ie terwijl ie naar het teefje van Ivo wees.
“Collega Teefje heb ik uitgenodigd voor de juridische haken en ogen heren, dat enorm belangrijke feestje loopt uit de hand.”
Marcos reageerde: “volgens mij zijn we op de goede weg dus ga nou niet terug krabbelen Ivo, even doorbijten joh. Nog even en we hebben ze allemaal onder modaal of zoals Sammie altijd zegt”, knipogend, “murw genivelleerd..hahaha.”
“Helemaal kapot”, voegde Sammie er glimlachend aan toe.
“Geachte premier, beste Sam; ik heb het niet over onze succesformule… “, angstig keek Ivo naar Sammie die weer een nieuw kookpunt leek te naderen en liet zijn lijntje los. “Toe, Fredje; zeg jij nou ook ’s wat.”
“Nee beste Marc, zoals Ivo al zei begrijpen jullie ons verkeerd.”
Sammie begon nu weer te koken en zei: “en nou moet jij ’s effe dimmen ja…”
Fredje ging voor Sammie staan en zei: “jij moet niet denken dat je mij kan intimideren hoor. Niets maar dan ook helemaal niets mag in de weg staan van Pakjesavond dus als jij een kadootje wil kan jij maar beter effe dimmen.”
Ivo keek trots naar zijn teef en Sammie bond door de verwarring in; want wat was nou Pakjesavond zonder kadootjes?
Fredje ging weer zitten. “De beveiligingsmaatregelen van de Sint lopen de spuigaten uit heren. Dat bedoelen we en dat kan zo niet langer”, waarna hij de mannen ieder een vers intern rapport overhandigde. Sammie en Marcos sloegen de in dik leer gebonden ordners open en troffen binnenin een enkel geel postit-velletje waarop een bedrag stond met zes cijfers voor de komma.

“Wat?”, vroeg Marco verbaasd, “dit is belachelijk!”
“Verdomme, dit is een forse aderlating, waar gaan we nou de kadootjes van betalen?”, vroeg Sammie helemaal niet meer onder de indruk van Fredje en vervolgde. “Heb jij dit bedrag al uitgegeven Fredje?”
“Jawel.”
“Dan ga jij nou maar als de sodemieter voor een oplossing zorgen want zo kan jij ook naar jou kadootje fluiten!”, en nu was het Sammie’s beurt om dreigend voor Fredje te gaan staan van ‘zo wat mot jij nou eigenlijk’?
Fredje stond op en de twee driftkikkers stonden nu tegenover elkaar. Het dreigde in een allout-bitchfight te ontaarden.
Ivo gaf het eerste commando: “Fredje, zit!”, waarna Marcos de zijne gaf: “toe Sammie, je weet toch; Hij wil absoluut geen stoute kindertjes…”
De eerste ronde werd in de kiem gesmoord waarna, hevig klikkend met zijn rode balletjes, Alexandertje binnen kwam lopen.
“We redden het zo niet heren, hoe ik ook schuif, we redden het echt niet”, sprak Alexander verhit, “heb de hele nacht liggen tellen maar hoe ik mijn balletjes ook laat glijden, aan beide kanten van mijn raming is de uitkomst negatief! U zult begrijpen dat ik zo geen steun meer kan blijven geven aan het huidige kabinet.”

“Verrrrkiezingen, dat moet er komen want jullie verkwanselen onze welvaart, helpen Mijn land alleen maar naar de kleauten.” Gee kwam verwilderd binnen lopen met vaalbruine plukken in zijn doorgaans zo gesoigneerde kapsel.
” ‘k Ben de godganse nacht bezig geweest om de laatste cijfers juist te interpreteren en ben uiteindelijk in een Franse Pen geklommen, hier…” en ook Gee overhandigde een dikke lederen ordner. Niet in het gebruikelijk klassieke bruine schapenleer maar in een modern gekleurde skai-uitvoering van oranje, blanje en bleu. Na deze geopend te hebben, staarden de mannen naar het vertrouwde gele postit-velletje waar nu niet één doch twee van dergelijke mega bedragen op stonden.
Sammie keek naar Marcos en zei: “ja, ik was al bang dat dit klopt hoewel deze bedragen fors lijken aangedikt.”
“Verdomme Gee, waar haal jij die getallen vandaan?”
“Nou, nou heren, ik ben een insider in deze. Ik zal het wel even uitleggen want kennelijk zijn jullie te stom om een zakjappanner te bedienen. Al jaren loop ik met die Gorilla’s aan mijn zij dus ik weet heus wel hoeveel het ons land gaat kosten om een bejaarde met zijn olijk gevolg te beschermen hoor. Het is echt niet moeilijk om dit bedrag met het gemiddeld jaarlijkse aantal benodigde hulpSinten te vermenigvuldigen en dan kom je op dat eerste bedrag. En dan heb ik nog niet eens alle zelfstandig opererende Pieten meegerekend. Een gelijke methodiek heb ik toegepast om tot het tweede bedrag te komen. Gewoon de illegaal verkregen en legaal uitgekeerde Zigeunertoeslagen in onze stad vermenigvuldigd met het totale aantal gemeenten van ons land. Ook hier spreek ik van een minimumbedrag hoor. Want de eilanden heb ik hier niet bij betrokken want alleen de gedachte daar al aan geeft me stekende koppijn en praat me niet over het mediterrane deel. Kortom zijn jullie nou echt zo naïef om te denken dat die Bulgaren hun topo van ons land niet op orde hebben?”
“Topo?”, vroeg Ivo verbaasd, “wat heb ik gemist?”
Fredje wiep hem een Bosatlas toe waar Ivo direct in verdween.
Alexander ging nog drukker in de weer met zijn balletjes en riep aldoor: “we gaan failliet, we gaan failliet.”

“Ik wist dat het veel was, maar zoveel?”, vroeg Marcos zich hardop af.
“Ja”, zei Sammie, “daar ken je verdorie wel een heel rijk land mee financieren zeg.”
Gee was in zijn nopjes dat ze eindelijk in gingen zien wat hij al jaren riep. “Jullie kunnen niet zeggen dat ik jullie niet gewaarschuwd heb, dus eis ik nu per direct nieuwe verkiezingen!”
Als een luipaard besprong Sammie de trotse Gee en trok bijna al zijn haren eruit.
“Kappe nou joh, doe ’s effe normaal man”, begon Gee nu te huilen. Tijd voor verder verdriet kreeg hij niet want Sammie sleepte hem aan zijn laatste haren naar buiten en donderde hem de trap af al waar hij in wezenloze toestand werd opgevangen door zijn bodyguards.
Fredje zei: “chapeau hoor, chapeau.”
“En jij moet ook oppassen Fredje want die trap is breed genoeg voor twee!”
Onder de indruk van dit fysieke geweld, begon nu ook Fredje de nieuwe provincies uit zijn hoofd te leren, want kennis is macht, zo besefte hij.
Sammie klapte de atlas toe en slingerde deze door het openstaande bovenlicht waarna hij zuchtend weer ging zitten. De mannen waren weer alleen en lieten hun gedachten gaan over de zwaar tegenvallende cijfers af en toe onderbroken door een zacht geklik van Alexander die zich geraffineerd onder het bureau had verborgen.

Na een poosje nam Marcos de telefoon en belde naar de Oriënt. Even later zei hij: “pak je tas Sam, we gaan naar China”, en zonder verdere uitleg stapte Marcos de kamer uit. Ons kleine landje moest het enkele dagen zonder hun passionele leiding doen, om aan te geven hoe hoog het de heren zat.

Maar toen Marcos en Sammie van hun handelsmissie terug waren gekeerd kwam Jeroentje met heuglijk nieuws. Hij wist niet hoe maar opeens waren er tekenen van herstel en de crisis leek nu waarlijk aan het einde te zijn gekomen. Of het nu door hun afwezigheid kwam of door de aangehaalde banden met de Chinees zal pas later in de geschiedenisboeken te lezen vallen, maar voor het moment waren de kameraden uiteraard vurig van het laatste overtuigd. Bovendien hadden ze wederom Pakjesavond gered. Met vele kadootjes made in China en plenty cash in the pockets zaten ze nu vervuld bij te komen van de meer dan geslaagde trip. De zakken hadden ze bij de kamer van Alexander neergezet die sindsdien druk doende was deze te analyseren. Met behulp van Jeroentje, Ivo en Fredje, had hij gezegd, zou hij aan het eind van de dag de nieuwe cijfers presenteren op voorwaarde dat zij voor de Chinees zouden zorgen. Zo was er even tijd voor een verfrissend bad zodat het debat fris en monter kon worden aangegaan.

De witte plastic zakken waren zojuist bezorgd toen Alexander parmantig met een dikke ordner binnen kwam stappen. Ivo, Jeroen en Fredje volgden hem daarna, allen met dikke ordners van gelijke dikte. Ze stapelden de ordners op het bureau en namen plaats in de art deco stoeltjes aan het raam. Marcos keek naar de stapel en begon te lachen zichzelf in de handen wrijvend. “Hahaha, nou, laat ik Gee dan maar ’s bellen doen mannen, hahaha. Eindelijk kan ik hem na zijn liberale sabotage hiermee om de oren slaan”, en hij streelde zacht het voor hem opgestapelde leder.
Even later kwam Gee binnen marcheren en zag meer dan tevreden gelaatsuitdrukkingen. Maar ook hij had honger en dus werd er eerst geschranst. Nog met hangende bami-slierten zei Gee uiteindelijk: “nou, kom maar op, wanneer kan Mijn volk gaan kiezen?”
“Hahahaha, die Gee toch”, schamperde Marcos, “hier kerel, de laatste cijfers.” En terwijl hij een ghettogebaartje met beide handen maakte voegde hij er nog aan toe: “in jor fees man.” Gee sloeg de dikke ordners open en haalde er vier gele post-it-velletjes uit. Na de cijfers in zijn Japanner ingevoerd te hebben drukte hij op = en begon minzaam te glimlachen.

“Zo, ik zie dat jullie de rest van ons land nu aan de Chinees hebben verpand, leuk voor nu en inderdaad op basis van deze cijfers lijken we zo quitte te spelen. Maar we zijn nu al weer een paar dagen verder en als ik die kosten na-calculeer dan zie ik toch echt een minnetje voor de uitkomst en dan reken ik alleen maar de beveiligingskosten en de buitenlandse steunaanvragen. Laat staan als ik de rest van Europa erbij ga betrekken….. bovendien, op 1 januari komt de rest van het Oostkamp onze rest halen dus, volgens mij, heren, is dit de bekende Bulgaar uit eigen doos. En zelfs de doos is niet meer van ons want volgens mij staat er op de binnenkant ‘made in China’….in your face heren!”
Nu was het Fredje die rood voor de ogen ging zien. Maar hoe hij ook greep, hij kon geen houvast vinden op de vrij recentelijk verworven kale pan van Gee. Slechts een hard geklets was het gevolg van Fredje’s onstuimigheid. Sammie schoof graaiende Fredje zachtjes aan de kant en zei: “zo mot ’t.”
Hij greep Gee van achter aan de broekriem en tilde hem bungelend de deur uit. “Kom Fredje, hellup even…” En samen jonasten ze Gee na een 1, 2, 3 in Godsnaam de torentrap af.
“Dank je Sam, ik kan nog veel van je leren.”
Na deze bevestiging van de roedelorde gingen ze weer zitten. Ivo stond boos op maar besefte dat hij nu geen steun meer van zijn teefje had en liep stil de kamer uit. Jeroen beefde en stak zijn vinger in de lucht en vroeg of ie even naar het toilet mocht waarna het resterende trio de dienst ging uitmaken.

Het duurde even eer Jeroentje aan de nieuwe bewijzering gewend was geraakt. Maar toch nog met volle blaas had hij een muntje in het keukenschoteltje van de dame van de glorix tijdig kunnen laten rinkelen.Voor het toilet echter stond Jeroentje onhandig aan zijn gulp te trekken en na een kwartiertje morrelen vroeg hij in wanhoop om hulp want hij had het nu echt niet meer. Dora, de gezette toiletjuffrouw, kwam met een sjekkie aan haar lippen hangend naar binnen zuchten.
“Nou, toe maar Jeroentje, kom dan maar ’s ff hier mannetje en sta niet zo te drentelen.”
Ze ging door haar knieën om zich over de onwillig financiële rits te buigen. Een klein rood lampje in de sensor van de automatische zeepdispenser lichtte op en ergens in een riante villa kon Sjonnie zijn geluk niet op.