De hand van G

Wat zo uitbundig spontaan was ontstaan, werd door een enkele ongeremde actie teniet gedaan. Eigenlijk hadden ze kunnen en moeten weten; dat een volks feestje welhaast tot mislukken gedoemd was. Al was het alleen maar; dat in dat Huis het volk alleen al, al een poosje taboe is. Maar ze waren allemaal zo blij, dat het toch gelukt was. Na de laatste en beslissende stemronde was Sammie op de bankjes gaan staan en had keihard geroepen: “partieeee!”
Meer aansporing hadden ze niet nodig en juichend waren de Kamerleden over elkaar heen gebuiteld in een niets minder dan gelukzalig gevoel van integratie. Marcos had om muziek gegild, waarop Sammie haastig met zijn karaoke-set was aan komen zetten. Met zijn bekende Tom Jones imitatie had hij de sfeer er meteen goed in gekregen.

“Mensen! Mensen! Ein-de-lijk hebben we democratisch aan kunnen tonen; dat wij in een ge-wel-dig multicultureel land leven! Ik heb altijd al gezegd dat dit helemaal niet vreemd is in Nederland. Even leek het de verkeerde kant op te gaan, maar vandaag hebben jullie laten zien dat het gelukt is! Daarom voor deze is mijn eerste liedje voor jullie!”
En Sam had als eerste liedje ‘it’s not unsual’ ingezet, waarop het volksfeest in de Kamer was losgebroken. Iedereen was Anoes compleet vergeten en de leden verdrongen zich om hun nieuwe voorzitter te feliciteren. Iedereen behalve Gee. Stuurs bleef Gee voor zich uit kijken en zag zijn collegae steeds gekker gaan doen. De stemming was zo uitbundig dat het Alexandertje was, die zijn geliefde telraampje inwisselde voor een paar kratten bier bij de catering en aangeschoten was hij op Gee afgelopen. Sam zong een ode aan zijn partijgenote , die haar hamertje lachend in ontvangst nam, toen Alexandertje Gee een biertje aanbood. Een beetje ongemakkelijk had Gee deze aangenomen, maar een hand geven ter felicitatie; dat ging hem echt te ver.
“Geniet toch op z’n minst van het feestje Gee”, had Alexandertje hem aangespoord en langzaam was zelfs ook Gee de dansvloer op gegaan. Sam mende volks de massa tot steeds wildere dansjes en ja; ook Gee verloor zich uiteindelijk ook hope- en laveloos in de opzwepende performance van Sam.
“Net als dat schoolfeestje in mijn laatste jaar!”, gilde Marcos en nam spontaan Sherry Dijkstra bij de heupen, die verlegen platvloers lachend begon te twerken. Want ja, het liep een beetje uit de hand. En het was halverwege de vertolking van ‘sexbomb‘, dat het echt uit de hand liep.

De muziek van sexbom was nog niet begonnen, of iedereen had zijn flesje al neergezet en men begaf zich massaal naar de kleine dansruimte tussen de interruptiemicrofoons en het spreekgestoelte. Kamerleden vochten om interruptiemicrofoons, om zich te verliezen in het meepleebekken met Sam, die nu echt lekker op gang was gekomen. De dansende massa deinde zich in het zweet en iedereen lachte. Totdat er halverwege het nummer een ijselijke kreet vanuit het midden van de massa klonk, die zelfs het karaokesetje van Sam ruimschoots overstemde. En niet alleen dat. Het vreselijke gegil was, alsof er een speenvarken zonder verdoving op de gril werd gespietst en het ging zo tergend lang door; dat Sam zijn setje uit zette en de massa instinctief weer naar hun bankjes zag rennen. Op het midden van de dansvloer lag Ariba eenzaam te huilen. Maar ze huilde niet alleen uit intens verdriet. Want ze graaide al liggend naar haar hamertje. Hard sloeg ze op de vloer en haar tranende ogen bleken ook te tranen van pure woede toen ze gilde: “wie! Wie deed dat?!”
“Ariba, wat is gebeurd?”, haastte Sam zich van zijn podium ter hoogte van vak K naar zijn partijgenote. Marcos was ook enorm geschrokken van het gegil. Maar de premier keek liever schoorvoetend naar zijn eigen tenen, dan dat hij de naad van die kous wilde zien. Sam voelde wel instinctief aan; dat dit gegil, het gegil van een heel erg bange vrouw was geweest. Hij hielp Ariba liefdevol overeind en ontfermde zich over haar als een bezorgde vader. Hij sloeg een arm om haar schouder, die onmiddellijk werd weggehamerd. Ariba gilde boos, terwijl ze furieus de Kamer rond keek: “WIE! WIE ZAT ER AAN MIJN BILLEN? WIE POTVERDIKKIE!?”
“Wat? Hebben ze aan je billen gezeten?”
“Ja Sam. En volgens mij was het een vent. Een Hollander! Misschien wel meer dan één!”
“Neeee!”, gilde Sam nu ook buiten zichzelf van boosheid, toen Marcos achter het spreekgestoelte plaats nam.

“Mensen, mensen”, sprak de premier zalvend, “laten we geen voorbarige conclusies trekken hier. Ik denk… Nee. Ik vind dat we dit eerst eens goed moeten onderzoeken. Want ik wil dat de onderste steen hier vanavond nog boven komt.”
De Kamer was eng stil geworden en Marcos had begrepen dat hij iets moest doen.
“Ten eerste wil ik jullie op het hart drukken; dat wat er ook in dit Huis gebeurt, in dit Huis blijft! Het kan niet zo zijn dat Jan en Alleman hier dalijk mooie sier mee gaat maken. Dit wil niemand toch?”
Een instemmend algemeen gemompel was de anonieme reactie van de wegkijkende Kamermeerderheid. Sam vroeg; wie dat in zijn hoofd had gehaald. Maar niemand stond op om de hand in eigen boezen te steken en niemand had iets gezien. Sam draaide zich radeloos om naar Marcos. “Doe wat man! Dit kan toch zo maar niet?”
“Nee Sam, dit kan inderdaad zo maar niet. Ariba, heb je zelf een vermoeden; wie in je billen heeft geknepen?”
“Ja!”, sprak het feestvarken nu weer als objectieve voorzitter. “Het was…, Gee!” En ze gooide zowat haar hamertje in de richting van Gee, die onverstoorbaar zat te twitteren met een beetje valse glimlach op de lippen.
“Gee! Heb jij aan haar billen gezeten?”
Gee weigerde uit de social media te komen en bleef maar typen op zijn mobieltje. Marcos wist zich geen raad met deze weigerachtige houding van Gee en dus was het Sam die zijn geduld als eerste verloor. Als een kat in het nauw sprong hij op Gee af en voordat die het in de gaten had, griste Sam zijn mobieltje uit zijn handen.
“Bewijsstuk 1!”, hield Sam het mobieltje van Gee in de lucht, die hij overhandigde aan de premier.
“Mag ik een verbinding met het grote scherm?”, vroeg Marcos aan de klerk en drukte op het knopje van het enorme beamerscherm, dat uit het plafond licht zoemend naar beneden kwam. Een uitvergroot beeld verscheen van het twitteraccount van ene Frank 38.
“Donald Duck?”, keek de premier kinderlijk blij verbaasd naar de vele posts uit Duckstad en geamuseerd begon Marcos ze voor te lezen.

“Mark! Hé! Marrek! Hallo! Je ging toch onderzoek doen?”, spoorde Sam zijn makker tot iets van andere actie aan.
“Oh ja. Je heb gelijk man”, en een beetje kwijlend verloor hij zich in die ander getinte berichtjes van Kim Holland.
“Kappuh nou Marrek!”, zei Sam behoorlijk geïrriteerd. Hij drukte in de Gallerij van Gee op het laatst opgenomen filmpje. Er ging nu een schok van verontwaardiging door de kamer. In het gedrang van hun uitbundige gedans zagen ze de dansende billen van Ariba voorbij komen en die werden inderdaad betast! Na het eerste gegil dat nu voor de tweede keer door de Kamer ging, stopte het filmpje abrupt en Alexandertje begon te wijzen naar Gee: “ik heb het altijd al gezegd!”
De premier schraapte zijn keel en vroeg Gee naar de microfoon te komen.
“En Gee, wat heb je hierop te zeggen?”
“Helemaal niets! Ik heb die telefoon van een vriend overgenomen. Geen idee wat er allemaal op staat hoor. Nee, ik heb helemaal niks te zeggen. Ik ben onschuldig!”
Een parlementaire enquête kon niets anders dan het gevolg hierop zijn. Na de weigering van Gee om te bekennen, werd het grootst mogelijk democratische machtsmiddel uit de kast gehaald. Ariba zat voor, Sam stelde de vragen en Marcos noteerde alles onder ede.

“Dus jij beweert dat die telefoon niet van jou is?”
“Dat zeg ik toch.”
Sam fluisterde met Marcos naast zich en ze konden niets anders dan concluderen; dat de account van Frank 38 niet onomstotelijk aan Gee kon worden toegeschreven. Ariba hamerde na kort overleg teleurgesteld het filmpje af.
“Van wie is die telefoon dan wel?”, vroeg Sam genadeloos door.
Gee zei niets, maar wees naar Alexander.
“Ga z’n zakken maar na, hij heb het gedaan!”
Alexandertje kon niets anders doen; dan en plein public zijn zakken te legen. En daar zaten heel veel rode balletjes in. Zoveel dat bijna niemand zag, dat er ook een envelopje op de grond viel. Ariba merkte dit echter wel haarfijn op en zei tegen Sam; dat er een envelopje was gevallen. Sam pakte het op en haalde er een verfrommeld papiertje uit. Hij begon te lezen wat er op het papiertje stond en boos stopte hij het weer terug in de enveloppe. “Jij vuile…!”
“Wat Sam? Wat staat er op dat papiertje?”, vroeg de premier en ook hij kreeg de enveloppe onder ogen. Bevend haalde hij het papiertje uit het envelopje van Alexandertje en stopte het in zijn viewer verbonden met het grote scherm. Op het grote scherm kon iedereen nu zien wat er op dat papiertje stond. De mening was unaniem, dat dit niets minder dan walgelijke taal was. In een uitgesproken kinderlijk handschrift konden de Kamerleden vele vieze termen lezen als; ‘fuckiefuckie’, ‘lekkere tieten’ en nog veel meer van dergelijk ranzige krabbels die vluchtig leken te zijn opgeschreven.
“Dit laat weinig aan twijfel over mensen. Wat heb je hierop te zeggen Alexander?”
Verbouwereerd, over wat er op dat papiertje stond, beende Alexander naar de microfoon en zei: “iemand moet dat er eerder al neer hebben gelegd. Ik ben trouwens al om tien uur in slaap gevallen, dus dat briefje is niet van mij. Het moet neergelegd zijn door iemand, die onze wetten nog niet kent, om zo de dans te ontsnappen. Ik zou nooit aan de billen van Ariba durven zitten. Ik viel op Anoes. Dat weten jullie toch?”
Daar had Alexander een punt en ook dit bewijsstuk van de vermeende aanranding werd teleurgesteld weggehamerd.  Gee schamperde opgelucht over een neponderzoek en eiste zijn telefoon terug.

De klap was hard en gemeend. Ariba sloeg de hamer zo hard op tafel; zoals deze nog nooit zo hard geslagen was.
“Meneer Gee! In dit Huis wordt het niet op prijs gesteld, dat U over neponderzoeken rept. In dit Huis streven we nog immer het hoogste ambt na der volksvertegenwoordiging en daar hebben insinuerende en platvloerse uitspraken geen plaats. Ga U schamen!”
“Ja! Ga je schamen Gee!”, viel Sam Ariba bij.
“Okay, doe nou maar”, kon ook Marcos niet achterblijven.
“Ik eis excuses!”, sprak Ariba ferm en resoluut. Zo resoluut dat iedereen met open mond het lopende onderzoek zat te aanschouwen. De zaal voelde dat er een historisch moment gaande was. Na jaren werd Gee door zijn ergst gedroomde vijand op zijn plaats gezet. Maar zou het haar lukken?
“Geef me Uw hand en ik zeg zand erover”, en Ariba stond op en stak haar hand uit naar Gee. Ze bleef net zo lang haar hand uitreiken; dat het een beetje gênant begon te worden, om niet te zeggen pijnlijk.
De hulpeloosheid van Gee, zonder zijn account, sprak boekdelen en uiteindelijk gaf hij een beetje toe: “eerst m’n mobieltje terug.”
“Kom ‘m zelf maar halen”, sprak de voorzitter uitdagend en iedereen schoof nu op het puntje van hun stoeltje. Gee stond op en weifelend liep hij naar het spreekgestoelte, waar de premier hem zijn mobiel overhandigde.
“Geef ‘r nou een hand man.”
“Nee, dat kan ik niet”, sprak Gee zachtjes, terwijl Ariba stoïcijns haar hand bleef uitreiken en de status quo bleek definitief.
“Marrek, doe wat man. Dit ken toch niet zo langer doorgaan? Als je dit niet oplost, is alles voorbij man! Verkiezingen man! Dat worden dan nieuwe verkiezingen!”, sprak Sam bang en nu bijna smekend. Iedereen wachtte hongerig op actie van de premier. Marcos beseft normaal gesproken niet veel. Maar het belang van dit nu al historische moment was hem overduidelijk en hij begon zijn brein te pijnigen; over hoe dit in goede banen te leiden.
“Banen! Ja natuurlijk! Dat ik dat nie eerder gezien heb! We moeten banen scheppen mensen, banen! Ik heb altijd al gezegd; dat onze economische motor alleen maar met meer banen gered kan worden. Ik stel dan ook voor; dat we ook deze gevoelige zaak met banen oplossen!”
“Hoe bedoel je man?”, vroeg Sam verbaasd, zijn maat niet meer kunnen volgend.
En ook Ariba keek verbaasd naar de premier. En niet alleen om zijn zojuist gedane uitspraak. Neen, Marcos leek ineens echt van iets van een premier over zich heen te krijgen en zijn tevreden gebulder vulde de zaal tot de nok.
“Hahahaha! Jaja! Banen mensen! Ba-nen!”
“Sorrie hoor Marrek, maar doe effe normaal man”, begon Gee zich te irriteren aan het mysterie van het hedendaags premierschap. “Ik zeg je toch; dat ik geen hand ga geven? Over mijn lijk hoor.”
“Hahaha! Maar dat hoeft ook niet!”, en de premier ging tussen Ariba en Gee in staan. Met behoorlijk slungelige armbewegingen begon de premier fictieve banen te symboliseren en ook uit te beelden.
“Deze baan is voor jou Ariba. En deze voor jou Gee. En zo krijgen we allemaal banen, nieuwe banen! Voor ons allemaal. En al die nieuwe banen verdelen we in mannetjes en een vrouwtjes. De mannetjesbanen lopen gewoon door mekaar heen en die van de vrouwtjes ook. Maar…”
“Wat nou ‘maar’ man?”
“Nou, hahaha! De mannetjesbanen mogen ten aller tijde nooit, ik herhaal dus echt nooit; minder dan een armlengte naast die van de vrouwtjes lopen. Zo kan niemand meer aan mekaar zitten! De mannetjes weten waar ze aan toe zijn en de vrouwtjes kunnen weer veilig over straat! Nou? En zeg nou maar; dat dit niets minder dan geniaal is!”
Langzaam liet Ariba haar hand zakken en haar hamertje omhoog gaan.
“Eén twee drie in Godsnaam Ariba! Hamer het af! Ariba! Ariba! Hamer het af! Snel, voordat we ons bedenken!”, gilde Sammie blij, dat de spanning gebroken leek. Hij rende zelfs al voorbarig snel terug naar zijn karaokesetje.
“Nee!'”, sprak Ariba deze voorpret meer dan drukkend. “Nee Sam. Niet in dit huis! Maar de premier heeft gelijk. We moeten de zaken inderdaad scheiden. Juist in dit Huis, waar we de scheiding moeten handhaven. Ik dank de premier voor zijn meer dan inhoudsvolle bijdrage aan het onderzoek en ik kan mij hier dan ook in vinden. De commissie concludeert dan ook; dat per heden onze loopbanen zich dienen te scheiden. En wel permanent gescheiden tot minimaal een armlengte, dan wel langer!”
Met een ferme definitieve klap werd de motie unaniem aangenomen, niet in Godsnaam maar in naam van Nederland. Sam zette zijn setje weer voluit aan. Onder zijn uitzinnige vertolking van ‘She’s a lady’, was het nog heel lang heel erg onrustig in de Kamer. De nationale democratie was voor de zoveelste keer gekunsteld van de ondergang gered door de meer dan mondiaal beproefde hokjesgeest. Op de overvolle dansvloer fluisterde Gee lachend dronken en vragend in het oor van de premier, die Sherry vrolijk en stevig beet had; hoe hij toch wist dat er in ‘geknepen’ was. Want ze had alleen gevraagd wie er aan had gezeten, toch?
Marcos lachte naar Gee. En lachte en lachte.