Het spoeddebat
“Boos? Boos zegt U, ik ben woedend! Iedere terrorist is een moslim en noem mij één op de islam gestoelde natie waar de vrijheid van meningsuiting ongecensureerd is!… Nou? Eentje maar!….. Dat dacht ik al en wat doen jullie?”, boos en stevig rood aangelopen keek Gee naar vak K. “Helemaal niets! Zeg niet dat ik jullie niet gewaarschuwd heb!”
Een instemmend gejoel kwam van de publieke tribune af en Anoes hamerde meerdere diepe putjes in het blad een ieder tot orde manend. Maar zonder resultaat, de Kamer zelf bovendien begon met hevig trommelen. Enerzijds om de instemming kracht bij te zetten over de tirade die Gee aan het afsteken was en anderzijds juist om hun afschuw te laten blijken. Ondanks dat de afschuwelijke meerderheid de meeste herrie maakte, begon Anoes nu steeds harder te hameren. Ze sloeg zelfs per ongeluk op de bijbel, zonder enig resultaat en in blinde paniek sloeg ze op de koran waarna een afschrikwekkend gegil opstak. “De koran! Ze slaat de koran kapot!”, gilde Kuzu nu zonder gebruik te maken van de interruptiemicrofoon en de wanorde werd compleet. Haar hamertje brak, maar met het korte steeltje bleef Anoes verwoed door hameren. “Orde! orde…oooooooorde!”
Marcos zat ondertussen erg druk op het schermpje van zijn mobiel te staren en deed alsof. Ook deed ie alsof er helemaal niks aan de hand was, maar Ivo zag op zijn stelten aankomen dat dit mis ging en fluisterde in zijn oor: “zoveel moslimtouristen hebben we hier helemaal niet Mark, je moet wat doen hoor want die Indo staat gewoon te liegen, verwerpelijk gedrag!”
Maar dat was dan ook de enige beweging die er in vak K waar te nemen viel tijdens dit spoeddebat om de nationale veiligheid. Het debat was ontaard in een echt debattle, waar het ieder voor zich leek. Hoe geconcentreerd Anoes ook poogde om iets van indruk te maken, met slechts een lullig steeltje was ook zij niet opgewassen tegen deze volks aandoende opstand. Maar dit steeltje vertegenwoordigde wel haar waarde, dus zwaaide ze hier nu wild mee door haar gebakken lucht. Maar niemand die meer notitie van haar nam.
In de hitte van de strijd werd er uit pure frustratie een stoeltje vanaf de publieke tribune gegooid en Gee schreeuwde: “dat is dus waar ik voor gewaarschuwd heb, het volk pikt het niet langer dat jullie niks doen!”
Maar zelfs Gee zei dat met iets van angst in zijn ogen dat door Marianne direct werd opgemerkt.
“Ik zie een hele bange man”, zei ze in het tumult zachtjes door de microfoon; maar niemand luisterde meer. De chaos was compleet en de Kamer zou afgebroken zijn geworden, ware het niet dat opeens, ergens, een mobieltje afging. Iedereen greep uit gewoonte naar zijn telefoon en zelfs Mark was verbaasd dat ie geen inkomend bericht kreeg, want die ringtoon was toch overduidelijk aan het afgaan.
Het gejoel stopte, want iedereen was nu bezig met het swipen naar die oproep maar niemand leek contact te krijgen. Toch bleef die mysterieuze telefoon maar overgaan.
“Ben jij dat?… Nee, jij?…. Ook niet voor mij hoor… ‘k Heb geen enkele missed call…. Voor wie is het dan?”, werd heen en weer in de ontstane wanorde chaotisch afgevraagd. Maar de oproep bleef steevast onbeantwoord want iedereen hoorde die nu steeds luider klinkende ringtoon. Zelfs Ivo keek verbaasd waar dat belletje nou vandaan kwam.
“Het…. het komt van boven!”, begon Keesje enthousiast gelovig te roepen. “Het is de Heer! Oh mijn God, eindelijk is de dag Uwer oordeel daar!”
“Ja.. komt inderdaad van boven, hoor maar”, viel Kuzu hem om een geheel ander ideologische reden enthousiast bij, “Allah akbar!” en snel spreidde hij een kleedje op de grond en vroeg aan Kees of ie het kompas bij zich had.
Gee keek naar het plat geslagen oude testament, dat naast de verfomfaaide koran op de grond voor de voorzitter lag en de angst overmande nu ook hem.
“C ‘est ça?”, mompelde hij in ongeloof vrijwel zeker wetend dat het Pim moest zijn want dit signaal was gewoon te toevallig.
“In de lichtbak, het gaat af in die lichtbak”, begon Alexandertje P. geanimeerd te roepen. “Wacht, wacht mensen. Ik ga Hem beantwoorden!”, en demonstratief begon Alexander zijn telraampje uit te klappen. Steeds hoger en hoger totdat deze bijna tot het plafond reikte. Tussen zijn rode balletjes door, klom hij daarna dapper omhoog naar het licht en de Kamer hield de adem in. Keesje en Kuzu stonden ingespannen gebroederlijk naast mekaar en gelijk iedereen die getuige van deze klim der klim was, waren ook zij verbaasd over de hoogte van het telraampje van Alexander. Balancerend op zijn hoogste balletje, graaide Alexander boven zijn macht in de lichtbak, op de tast zoekend naar het Mobieltje van boven.
“‘k Heb ‘m…”, en hoog in de lucht nam hij gelijk Mozes eerder al eens, het inkomende gesprek aan.
“Ja, hallo met Alexander.”
De verbinding was erg slecht en Alexander hoorde meer haperend dan anders vanuit gene zijde: ” ….Al………la…. kom….God… huis?”
“Zet ‘m op spieker!”, werd er van beneden door Sammie gegild en Alexander vroeg om herhaling vanwege de slechte verbinding. Na een luid gekraak hoorde iedereen:
” ….Al………la…. kom….God… huis?”
“Oh mijn God!”, wist Keesje nog net uit te brengen, toen ie als een strijkplank voorover in het gangpad flauw viel.
“Allah ik ….oh..”, en Kuzu donderde evenzo overdwars op de smalle treetjes tussen de blauw gelederde stoeltjes. Het geloof was hen voor even te zwaar geworden.
Marcos kon niet langer doen alsof want er lagen nu al twee slachtoffers op de grond dus omwille van de publieke opinie vroeg hij Alexander neder te dalen om hem het woord te laten voeren.
“Met Mark, de premier der Nederlanden. Met wie heb ik het hoge genoegen?”
” ….Al………la…. kom….God… huis?”
“‘k Begrijp er niks van, de verbinding hapert te veel”, zei Marcos.
“Het ontvangst is in de hoek beter Mark”, raadde Sammie zijn vrind aan om in de hoek te gaan staan. Even later stond Marcos in de hoek en vroeg: “de verbinding is echt heel slecht maar wat zei U zojuist?”
“Met Alie, weet je wel niet hoe laat het is, wanneer kommie nou ’s godverdomme naar huis?”
“Alie?”
“Zeg ik toch… maar eh ben jij die kwal… ben jij Marcos?”
Marcos schraapte zijn keel en zei: “ik ben Uw minister-president.”
“Oh, jat je nou ook al ons beltegoed? Wat hebbie met mijn Cokkie gedaan verdomme? Waarom is ie nog niet thuis en wat doe jij verdomme met z’n telefoon?”
Met een door hevig hameren rood geblaard slap handje nam Anoes de telefoon over.
“Cokkie komt zo naar huis”, zei ze en de kamerbode werd ingeseind die met het telefoontje de Kamer verliet.
Anoes ging weer zitten en nam met een verwarde haardos het woord.
“Beste mensen, geachte Kamerleden. Er is hier sprake van een vreselijke verwarring die ik nog nooit in mijn carrière heb mogen meemaken. Vanochtend is Cokkie, de elektricien, langs geweest om het licht te repareren.”
“’t Is elektrisijn”, corrigeerde Marcos haar ietwat denigrerend, maar Anoes ging onverstoorbaar door.
“Hij loopt al de hele dag te zoeken naar z’n telefoon, die ie dus simpelweg had laten liggen in de plafondbak bij het verwisselen van een ondeugdelijke spaarlamp. En kunnen we nu alsjeblief mensen, kunnen we nou weer in hemelsnaam normaal overgaan tot mijn orde van de dag?”
Adrie en Kuzu probeerden nog voorzichtig te protesteren want met Wie, vroegen ze zich in al hun ernst af, moest die Cokkie dan daarboven, zo enorm hoog, bellen? Maar hun geloof werd door de meerderheid niet gedeeld. Het respect voor deze bleef onveranderd, maar daar was dan ook alles mee gezegd en dat de emotie afstompend had gewerkt speelde natuurlijk ook een grote rol.
“Wanneer denken jullie de oorlogsverklaringen van repliek te gaan dienen?”, vervolgde Gee nu weer onverstoord zijn betoog. “Hoe lang zijn jullie nog van plan deze duisternis te negeren?”
Maar de Kamer druppelde langzaam vermoeid leeg en uiteindelijk stond Gee helemaal alleen te raaskallen. Midden in de nacht had zelfs Anoes er tabak van en zei dat ze ging slapen toen ze haar steeltje erbij neer gooide. Gee ging onverminderd door, maar schrok toch even van de klap waarmee ze de deur dicht gooide en een andere spaarlamp begon met flikkeren.
“Ook homoseksuelen zijn hun leven niet meer zeker in ons land en ik heb jullie al eerder gewaarschuwd”, klonk het nu hol door de Kamer waar Gee verder over zijn droom begon; want die had ie wel degelijk.
Het getril onder zijn kussen maakte Marcos wakker en slaperig nam hij op.
“Mark, Sam hier… ik weet het is veels te vroeg, maar je mot dit zien… Gee schijnt de hele nacht live op tv te zijn geweest… en nou staat er volk op ons hof man. Ze zijn echt boos en ik heb het dus niet over de elite van ons land man.”
“Heu… maar, dat zijn jouw kiezers toch? Ken je dat nie zelluf af?”
“Mark, dit zijn hooligans… van ADO!”
“….?…. Dat snap ik nie… ”
“Sjek je mail en kijk!”
Marcos opende de mail van Sammie en klikte de videobijlage aan. Hij zag en hoorde Gee over dat ie een droom had totdat Gee werd onderbroken door … door een Chinees? Maar hij kende die Chinees, dat was ‘hun’ Chinees. Dat was Wang! Wang had een wit draagtasje bij met eten voor Gee en Gee rekende met hem af…. en rekende… en rekende… ?…. het was niet Wang maar Gee die pecunia ontving en dat was dus echt geen normale bami! Nee, dit was een buitensporig bedrag. Maar wat was er aan de hand? Wel potverdrie, Wang kwam helemaal geen eten brengen…. hij kwam geld brengen… ‘zijn’ geld!
Snel kleedde hij zich aan en sprong ongewassen op zijn fiets en trapte naar het werk, zo hard ie kon. Via de geheime achteringang rende hij door het nog lege regeringscomplex en hoorde Gee nu in stereo praten. Hij deed zijn mobieltje uit en de Kamerdeur open.
“Dat, is mijn geld!”, gilde hij hard tegen Gee; die zich wel van kwaad bewust was maar stijf gevangen zat in zijn beveiligde zone en niet meer op kon houden met toespreken. Gee ratelde maar door met een wezenloze blik die boekdelen sprak, tenminste Marcos kende die boeken wel degelijk. Marcos herkende namelijk direct het symptoom van de ego, waar hij in het verleden ook het nodige mee te stellen had gehad en dat nog steeds bovendien op de loer lag. Derhalve zette hij daarom daadkrachtig de enige bekende therapie in die hiertegen kon hepen. Hij ging achter de redenaar staan en gaf Gee een keiharde trap onder z’n kont waarna Gee dodelijk vermoeid ineen zakte.
“Bedankt man… kon gewoon niet meer stoppen zeg… nog nooit gehad….”
“Hahaha, geen probleem man. Maar dat geld is van mij”, en hij graaide de stapeltjes aan biljetten zo snel mogelijk van tafel. Gee had erg veel last van een volledige blackout die hem had opgebrand en werd daarom door zijn beveiligers haastig weggedragen om in een veiligere omgeving op z’n gemak bij zinnen te kunnen komen. Marcos essemeste naar Sammie ‘i hef de monnie’, en verliet stiekem via de achterdeur weer het pand.
Buiten hoorde hij lieden scanderen dat hun erfgoed over de grens was verdwenen en hoeveel meer hij van het land van plan was te verpatsen. Gewoontegetrouw bleef Marcos hier natuurlijk doof voor. Zolang hij maar het geld kon blijven volgen en ontvangen om naar goeddunken te verdelen. En dat volk zou ook wel moe worden want dankzij hem kon iedereen gewoon rustig blijven slapen.
Maar nu was hij moe, zo moe dat ie direct weer z’n nest inkroop. Zo moe zelfs dat ie z’n mobiel in de stille vliegtuigstand zette en dus aan zijn mobieltje boven zijn bed hing. Zijn duim had ie nog maar net in z’n mond of hij was al diep in slaap, onwetend over iets van een boze buitenwereld want ook Marcos droomde. Over gokinkomsten en belchinezen die de staatskas kwamen spekken en een tevreden glimlach tekende zich op zijn gezicht af en hij sabbelde zich nog iets harder aan zijn duim in diepe, steeds diepere slaap.