De moord van Tattoo Lonnie, hoofdstuk VIII: de dildorodeo

De zak met drop was net leeg, toen ze de koelkast hoorden aanslaan.
“Volgens mij staat de stroom er weer op”, zei Rinus.
“Dan gaan we nu voor testronde twee”, zei Kievit, doch de commissaris hield hem tegen.
“Het spijt mij Kievit. Het loopt nu tegen de avond en ik kan, in ieder geval niet als hoofdcommissaris, toestaan; dat je het hele eiland weer zonder stroom laat zitten.”
“Chef heeft gelijk Kievit. Hoezeer we ook afhankelijk zijn van de trek&Trees. Op deze wijze kunnen er veel meer mensen de dupe van worden en inderdaad; we gaan zo wel de nacht in.”
Kievit keek de mannen aan alsof hij nog nooit zulke domoren bij mekaar had gezien en zei: “dus jullie hebben die accu’s gemist? Gewoon niet gezien, hoe ik hier heb lopen zwoegen? Voor jullie! Zwoegen ja, om voldoende reserve in te bouwen zodat een volgende testronde veiliger kan verlopen. En wie wilde ook al weer dat ik een nauwkeurige trek&Trees bouwde en daar niet langer op kon wachten? Niet Kievit! Maar jullie dwongen mij om open te doen en …”
De Raaf keek naar de steeds bozer wordende Kievit en zei; “dit gaat niet goed hoor.”
Met een machtige zwaai duwde Kievit de commissaris tegen het keukenkastje en zette zich na een korte aanloop af op de drempel aan het begin van het gangpad. Na een perfecte zweefduik kwam hij neer op de detonator en het gezoem klonk steeds luider vanuit de meterkast.
“Hij heef het toch gedaan Chef!”, maar meer kon Rinus niet zeggen en hield zijn handen voor zijn oren. De keukentafel begon te trillen en ze maakten zich op voor de volgende black-out. En inderdaad, net zoals in de eerste testronde, stopte het gezoem abrupt.
“Kievit!”, gilde de commissaris boos vanuit de keuken, “je staat onder arrest voor stroomvandalisme! En niet te vergeten het hinderen van een ambtenaar van gezag bij het uitoefenen van zijn functie.”
“Dat kan wel zijn”, hoorden ze Kievit vanuit de gang zeggen, “maar volgens mij doet ie het nou wel!”
“Wat?”

“Hoor maar.”
En inderdaad, vanuit de werkplaats was een zacht gezoem hoorbaar.
De Raaf deed de koelkast open en zei: “de stroom doet het nog steeds mannen, het lichtje brandt gewoon.”
In de gang gingen ze staan en daar hoorden ze het gezoem nog duidelijker.
“Zou het veilig zijn?”, vroeg Rinus.
“Natuurlijk”, sprak Kievit, die opstond en met drie stappen in de werkplaats was.
“Jaja! Kijk maar, de trek&Trees doet het! Hij doet het!”
Voorzichtig wierp Hollestelle even een blik de hoek om. Daar, nog immer stevig vastgeklemd in de bankschroef, trilde de vibrator in een duidelijk hoorbaar stabiele frequentie. Niet zo irritant luid of zo, doch wel goed hoorbaar. Visueel was er een duidelijke uitslag te zien van om en nabij de 4 centimeter. Enigszins verontrustend om te zien, maar nu ook weer niet direct alarmerend.
“Hij doet het. Maar je moet hier geen grappen mee maken”, sprak Kievit ernstig. “Jullie hebben allemaal kunnen zien, hoeveel power deze Trees kan trekken.”
Uit respect voor de trillende dildo hielden ze allen een gepaste afstand.
“En nu?’, was het de Raaf, die dit als eerste beu werd.
“Nu”, zei Kievit, terwijl hij naar de werkbank liep. “Nu is het tijd voor de Javaanse Jongens.”

Na het gerampetamp kwamen de emoties bij Molly los en ze vertelde Artan over Toedeledokie. Over hoe ze toch zo graag en dat ‘ze’ dat niet wilden. En dat ze toch zo graag nog een laatste groet, waarna ze begon te huilen.
“So why you just don’t go then?”, aaide Artan over haar bol en verbaasde zich over het gebrek aan lokken.
“Nee”, droogde ze haar tranen, “Petra van de kinderboerderij heeft het heel duidelijk gemaakt en toch knaagt het best wel.”
“What is number?”
“Van wie?”
“From kinderboerdij.”
“Oh, hier”, en ze toonde hem haar oksel, waaronder de namen stonden van alle medewerkers van de kinderboerderij. Tussen de verhalen door van die lui, zag Artan het nummer en drukte tien getallen in op zijn mobiel en zette hem op speaker.
“Goedemorgen, met Petra?”
“Hello Petra, this is Artan. I call for Toedeledokie.”
“U bent een bekende van Toedeledokie?”
“Yes, from way back.”
“Het spijt mij, maar het is alleen voor familie.”
“Ik ben familie!”, krijste Molly tegen het mobieltje. Ze kon zich niet langer meer inhouden.
“Ben jij dat Molly?”
“Ja! Natuurlijk ben ik dat!”
“She wants to come”, zei Artan.
“Dat kan wel zo zijn. Maar wij als familie hebben heel duidelijk te kennen gegeven; als bij leven geen interesse in Toedeledokie was, dan ook niet erna. Iedere medewerker hier denkt daar hetzelfde over. Dat is toch niet zo heel gek? Niemand heeft Molly ooit nog gezien.”
“So you say Molly never came to see Toedeledokie?”
“Dat zeg ik en daar is Toedeledokie echt kapot van geweest. Ze heeft hem, toen ze verliefd werd op Lonnie, hier afgeleverd; met de belofte dat ze contact zou houden. Maar waarom weet ik niet, maar we hebben haar nooit meer gezien. Een jaar lang heeft Toedeledokie iedere ochtend heel hard staan kukelen om Molly en liep dan met die hoopvolle blik van hem hier de dijk op. Een jaar lang Artan, heeft Toedeledokie dag in dag uit trouw op de postbus bovenaan de dijk staan wachten op Molly. Wij hebben hier heel wat haantjes gehad Artan, maar deze was echt heel bijzonder. Iedere dag heeft hij gewacht tot iedere zonsondergang. Na een heel lang jaar wachten, is ie van de bus gevallen en hebben we hem de ren in moeten dragen. En toen begon hij weg te kwijnen. Hoeveel appjes ik Molly niet heb gestuurd … Maar ze liet niets meer van zich horen. Ja, één keer is ze nog even geweest en Toedeledokie was toch zo blij. Maar ze stond erop, dat Lonnie mee de ren in zou komen. Kan je je voorstellen?  Ze heeft Toedeledokie voor Lonnie verlaten en dan wilde ze ook nog … Sorrie hoor”, snikte Petra nu, “maar hoe harteloos ben je dan wel niet?”
“Ik hou van Lonnie hoor! En zonder Lonnie kom ik niet! En ik wil het er niet meer over hebben! Jullie konkelen en draaien!”, gilde Molly nu hysterisch en Artan keek haar verbaasd aan.
“Is this true Molly?”
“Nee natuurlijk niet! Ik ben hier het slachtoffer hoor. Kijk maar naar m’n hoofd! Hoe duidelijk wil je het hebben?”
“But you let him tattoo you, did you not?”
“Oh? En dat maakt het allemaal wel okay? Nee Petra, hier!”, en ze trok een hele lange neus naar het mobieltje, waarna ze stampvoetend de slaapkamer uitliep en in de kleine woonkamer heel hard ging zitten janken.
“She is sad now”, zei Artan.
“Wat denkt ze nu wel niet? Dat Toedeledokie niet sad was? Sterker nog, niet alleen Toedeledokie was sad. Maar iedereen die hem gekend heeft is nou so sad. En als je het mij niet kwalijk wil nemen, dan hang ik nu op. Want dit heeft Toedeledokie nooit zo gewild, dag Artan.”
“Yes, toedele …, eh bye bye.”
“Etters zijn het!”, krijste Molly nu door de kleine gekraakte woning. “Querulanten van het zuiverste soort! Hier!”, kwam ze weer woedend de slaapkamer binnen. “Lees zelluf maar hoe het echt gegaan is!”, en ze toonde Artan haar vol getatoeëerde naaktheid.
“Oh but I have read your story, over and over in fact. But Molly, this is not your story.”
“Wat? Hoe kun je Artan! Dit is mijn verhaal! Hoe het echt gegaan is! Heeft Lonnie zelf gezegd! Dus!”
“I am sorry Molly, but that story, is story from Lonnie. What happend to you? Where is my Molly?”
“Die staat hier voor je! Hoe duidelijk wil je het hebben Artan?!”
“No, I not believe you. I am sorry, but I go now”, en zwijgend pakte Artan zijn spullen bij mekaar en verliet de woning. Molly huilde en probeerde hem in de gang nog tegen te houden. Ze klampte zich aan hem vast als ware het de laatste strohalm. Doch Artan was Artan en hij zei: “you can keep house for as long as you wish”, en duwde haar terug de gang op en sloeg de deur definitief toe.
“Artan! Artaaaaaaaan!”, krijste ze en viel gebroken op de kokosmat neer, niet meer bij machte voor iets anders dan tranen, heel veel tranen.

“Zeg Kievit, ik zie die Trees nou wel heel hard trillen. Maar hoe kan die nou gaan tracken?”, vroeg Hollestelle.
“Met behulp van rook. Vraag mij niet hoe, maar alleen van de rook van zware shag van die Jongens kan Trees gaan tracken. Hier, kijk maar”, en Kievit stak een Javaanse jongen op. Al trekkend liep hij tot op een meter afstand van het trillende apparaat onder hoogspanning en blies een blauwe walm er naar toe. Dat hield hij een half leeggetrokken shagje vol. Toen begon de kop van de trillende dildo opeens stil te hangen, terwijl de rest van het lichaam wel bleef trillen.
“Zien jullie dat?”, zei Kievit een volgende walm uitblazend, “hij is nou aan het kalibreren.”
“Wat merkwaardig”, zei Rinus, “en dat allemaal door die rook?”
“Ja”, blies Kievit weer een walm uit, “deze rook maakt de elektromotortjes meer gevoelig voor de elektromagnetische straling van de blender en, auw!”, hij brandde zijn  vingers aan het peukje dat nu wel opgebrand was.
De kop van de vibrator begon nu sierlijke figuren in de lucht te maken, alsof het een roofdier was dat een prooi rook.
“De Raaf”, zei Kievit, “nou ben jij aan de beurt. Hier; steek er eentje op … Ja. zo ja. En ga dan hier staan trekken en blazen, heel hard trekken en blazen.”
Toen de Raaf op een kwart van zijn shagje was, begon de vibrator heen en weer te zwiepen. Heel hard en instinctief deed de Raaf een stap achteruit.
“Blijf staan de Raaf! Niet terugdeinzen!”, waarschuwde Kievit op zo een toon, dat de Raaf weer in zijn beginpositie ging staan blazen.
“Hij voelt wat!”, zei Kievit gespannen. En hij stak er vast eentje aan voor de commissaris.
“Hier commissaris, ga snel naast de Raaf staan. Volgens mij gaat ie nou trekken!”
Hollestelle zoog en blies naast de Raaf zijn wolken eruit. Hierdoor kromde de vibrator zich star en zag er zo zeer vervaarlijk uit. Het was duidelijk te zien; dat de vibrator zich bekneld voelde in de bankschroef en duidelijk een andere kant op wilde gaan dan waarin hij was geklemd. Maar dan kon hij niet, want Kievit had hem daarvoor te goed muurvast gezet.
“Rinus! Snel!”, duwde Kievit Rinus een peuk in zijn mond en trok hem mee naar de werkbank.
“Jij moet de achterkant beetpakken Rinus, echt stevig. Dan schroef ik ‘m los en kan hij beter de richting aangeven waar de blender staat.”
“Ben je gek geworden Kievit? Dat ding is niet te hanteren zo”, keek Rinus, angstig en met wijd openstaande ogen naar die als een op maximaal gespannen boogkromming staande vibrator, dat ieder moment zou kunnen knappen. Hollestelle kon zich niet aan de indruk onttrekken; dat als er één man was, het zijn adjudant wel moest zijn die deze dildo zou kunnen temmen.
“Daarom moet je rook blijven blazen, dat houdt hem rustig Rinus. Dus het is nu of nooit! Wil je weten waar de blender staat? Dan doe je wat ik je zeg!”
Aarzelend greep Rinus met beide handen het uiteinde van de vibrator vast en Kievit draaide de bankschroef los.
“Allemacht …!”, wist Rinus niet meer uit te brengen dan dat. De kracht van de losgebroken vibrator was daarvoor te groot. Als een op hol geslagen sidderaal kronkelde de vibrator door de lucht en begon in rondjes bokkesprongen te maken met een achter zich aan sleurende verbeten Rinus, die al zijn kracht nodig had om vast te kunnen blijven houden. Net toen hij dreigde de grip te verliezen, stopte de dildo en begon omhoog klimmen en Kievit gilde: “blazen Rinus, in Godsnaam blazen man! Hij gaat anders door het dak!”
Snel nam Rinus een haal en blies deze wanhopig kuchend op de vibrator boven hem.
“Ik dacht dat die rook diende om dat ding juist gevoeliger te maken?”. gilde Rinus nu onderhand in behoorlijke nood.
“Het is nu niet de plek noch het moment voor kinnesinne Rinus”, zei Kievit streng, “blazen man!”
Na een volgende walm werd de vibrator opeens opmerkelijk rustig en eindelijk kon Rinus deze naar beneden brengen.
“Verder, tot op heuphoogte Rinus en blijven blazen!”
En daar stond Rinus de nu weer hevig trillende vibrator in toom te houden door hevig te trekken aan zijn shagje en met al zijn spierkracht bovendien.
“Ik … kan niet meer …”, hijgde Rinus, toen hij plotseling door de vibrator met een zwiep naar rechts werd geslagen. En daarna meteen weer naar links.
“Niet tegenwerken Rinus! Hij is aan het trekken!”
En inderdaad, na meerdere keren heen en weer te zijn geslagen door die zwiepende bewegingen, namen die in uitslag af. En uiteindelijk zagen ze Rinus stokstijf stilstaan met die trillende vibrator in beide handen voor z’n gulp houdend. Als het niet zo’n ernstige zaak was, dan had zeker de Raaf zijn lachen niet in kunnen houden en zelfs de commissaris zou een glimlach niet hebben kunnen onderdrukken. Maar in plaats daarvan keken ze allemaal gespannen naar de nu stokstijf staande Rinus, die heel langzaam eerst en daarna steeds heviger begon mee te trillen. Totdat hij op dezelfde trilfrequentie als de vibrator zelf stond te trillen. Snel pakte Kievit een kwast met witte verf en een latje. Nauwkeurig legde hij het latje in de trilrichting van Rinus, die de vibrator nu eenduidig één kant liet op wijzen. Parallel aan de vibrator tekende Kievit een grote witte pijl en zei toen; “daar. daar is de blender! Volg deze lijn en je kan ’t niet missen. Je zal er pardoes tegenaan lopen.”
“Mag ik nou loslaten? Alsjeblieft?”, vroeg Rinus met hevig trillende stem.
“Even wachten Rinus”, zei Kievit. En hij maande de commissaris en de Raaf terug de gang in. Toen ze veilig om het hoekje stonden, gilde Kievit; “Rinus! Als je los laat, bukken! En laat maar los!”
Op het moment dat Rinus de vibrator losliet, liet hij zich vallen. En dat was maar goed ook. Niet langer door de rook bedwelmd kronkelde de vibrator als een waanzinnige vele rondjes door de werkplaats, om vervolgens heel hard tegen het dak aan te gaan slaan. Na meerdere pogingen van hard tegen het golfplatendak aan te hebben gebeukt, ontstond er een gat waardoor de vibrator als een raket doorheen schoot. De detonator miste Rinus op een haar na, die door de werkplaats vloog en klem bleef zitten tegen het plafond, waardoor de dikke voedingskabel uit de vibrator werd getrokken. Hoog in de lucht verslapte de vibrator en begon terug te vallen om met een harde doffe klap op het trottoir neer te komen, precies voor de ingang van de slagerij van de Raaf.
“Allemachtig”, hijgde Rinus, die nog behoorlijk aan het bijkomen was. “Had je niet gewoon de stroom eruit kunnen trekken Kievit?”
Kievit begon er meteen overheen te lullen met hoe goed de trek&Trees wel niet gewerkt had en dat ze zo moesten lopen en dat …
“Kievit!”, bulderde nu Hollestelle, “had je niet gewoon de stroom eraf kunnen halen?”
“Ja okay, dat had gekund ja.”
“Zeg niet om het één of ander”, vroeg de Raaf. “heeft iemand dat ding zien neerkomen? Ik hoorde wel die klap, maar ik zie hem hier nergens.”
“Hij is geland voor de slagerij”, wees Kievit door het raam naar de stoep.
“Ik zal ‘m wel even pakken”, zei Rinus, want veel spannender dan toen ie op spanning stond kon het niet meer worden. Niet veel later zagen de Rinus de werkplaats weer binnen komen stuiven en sloeg hard op de knop van het rolluik, dar daardoor ratelend naar beneden kwam.
“Zeg Rinus!”, zei Hollestelle en ze kwamen allen op Rinus afgelopen.
“Ja? Wat bezielt je? Dat is mijn rolluik!”, zei Kievit geïrriteerd.
“Wat doe je toch gek kerel”, zei ook de Raaf.
“Maar Rinus zei niks en hield zijn vinger voor zijn mond en gebaarde de mannen te bukken. Toen ze op hun hurken achter het nu gesloten rolluik zaten, wees Rinus zonder nog iets te zeggen naar het kleine raam dat uitkeek over de stoep.
En daar zagen ze inderdaad tot hun grote schrik meneer pastoor niets vermoedend aan komen lopen.
“Uitgerekend vandaag heb je speklapjes in de aanbieding?’, fluisterde Kievit vermanend.
“Sssst!”. siste de Raaf nog extra en zachtjes voor de zekerheid. Toen hielden de mannen hun adem in; want ze zagen tot hun grote schrik meneer Pastoor devoot op zijn knieën gaan om ‘iets’ op de rapen, dat voor de ingang van de slagerij lag.