Een luisterend oor dat ziek is.
Zit ik dan met zo’n oor. Dus vraag ik voor een momentje de Uwe.
Na enkele dagen van algehele malaise lijkt de antibioticakuur deze te hebben vervangen door een meer eenzijdige asymmetrie van het gelaat. Okay, ik voel me wat minder ellendig, maar als ik in de spiegel kijk; herken ik mezelf niet meer. Het is net alsof mijn eens zo neutrale voorkomen opeens besloten heeft een wedstrijdje oedeemvorming te gaan houden zonder middenweg.
Zo heeft mijn rechter gelaatshelft het glansrijk gewonnen van de linker. Rechts staat nog rood van de inspanning na te hijgen met dat victorieuze oor onoverwinnelijk bizar afstaand van de rest, dat het louter nog selectief lijkt te willen gaan horen. Ironisch is het; dat het oor dit wil bereiken door zo in volume toe te nemen, dat ik simpelweg gedwongen ben om op één oor te gaan liggen. De linker dus. Alsof de infectie een politieke kwestie behelst, want de parallellen in deze beschouwing zijn hier voor mij gewoon te eng.
Zo kunnen nu zelfs ook hele ziekenhuizen omvallen. Louter en alleen omdat nu al weer te lang geleden men besloten heeft, van onze gezondheidszorg een commerciële wedloop te maken. Door alles in het werk te stellen, om het de investeerder zo aanlokkelijk mogelijk te maken om zich met zo min mogelijk risico te werpen op een hele nieuwe en uitzonderlijk goed renderende markt, onze gezondheidszorg.
Jaren geleden al werd het mij duidelijk; toen ik opgenomen moest worden, wilde ik kunnen blijven ademen. Ik was opgelucht er te liggen, want in mijn optiek was de zorg nog zoals het hoorde. En niet zoals nu gedicteerd door dikke managerslagen. Want die krijg je er nu eenmaal niet gratis bij met die marktwerking.
Zo kreeg ik dus al jaren geleden het fijne nieuws te horen; dat er in heel Nederland voor mij geen plek was in onze specialistische centra. Zelf ben ik de internist nog immer dankbaar, dat hij zich drie dagen lang heeft ingezet als ‘manager’ om mij elders, over de grens, alsnog in het academische circuit geplaatst te krijgen. Het kostte hem dus drie dagen van heen en weer getelefoneer! Omdat al die niet medisch geschoolde managers toen al kennelijk totaal ongeschikt waren om hun zelf veroorzaakte mensonwaardigheid te managen. Na die eyeopener is het voor mij dan ook geen enkele verrassing dat nu zelfs ziekenhuizen, nota bene in Nederland, kunnen omvallen. Omdat de overheid het luisterend oor louter en alleen nog gebruikt om efficiency bevorderende maatregelen te kunnen treffen voor corporate. Natuurlijk kan het dat andere oor gebruiken om de meer humane motivaties aan te horen, maar dat weigert ze botweg en eigenwijs, dus wie is hier nu degene die echte zorg nodig heeft?
Marktwerking in de zorg is een ernstige infectie, dat zich maatschappelijk onwenselijk diep heeft kunnen wortelen tot zelfs in onze eens eerbare beroepsgroepen aan toe. Zelfs daar is men de helft van de zintuiglijke waarneming bewust gaan negeren ten gunste het commerciële belang. Want managers hebben niks met de eed van Hippocrates en toch mogen die de zorg runnen? Die kunnen zonder gewetenswroeging een oor afsnijden en dan glashard beweren dat het toch zo’n mooi (lees economisch gunstig) plaatje gaat worden, waarmee de balans is doorgeslagen.
In onze opleiding was het destijds not done te sjoemelen met minder duurzame materialen of methodes. Steevast werd ieder argument hiervoor afgedaan met; “zou jij een prothese van de markt willen?”
Nee, kwaliteit stond fier bovenaan. Nu helaas al lang niet meer, zo dicteert recentelijk nog CZ ons om onder de landelijke tarieven te duiken. Er dreigen zelfs mensen nota bene voortijdig ongewild dood te gaan, omdat efficiency nu eenmaal de bepalende factor is op de markt waar je producten verhandelt. Kwantiteit is kwaliteit geworden en niet meer andersom. Zou dat door dat ene oor komen? Een sjoemelgebitje is zo voor een natura-verzekering een acceptabel iets geworden. Dus ik raad een ieder aan; neem in ieder geval een restitutie-polis! Behoud het laatste beetje zelfbeschikking en geef het niet aan de investeerder om zijn monopolie verder uit te kunnen gaan breiden. Maak gebruik van beide oren zo lang het kan!
Of ik alsnog in zo’n met omvallen bedreigde instantie terecht ga komen, blijft vooralsnog onzeker. Wel weet ik, zolang ik gedwongen op één oor moet blijven liggen met de ander in een net zo gedwongen selectieve stand, dat de kans daarop helaas wel aanwezig blijft. Ik bedoel, je kiest toch niet voor zo’n oor?
Maar zit je eenmaal mee dat eigen risico, dan wil je toch ook dat de dokter zijn of haar werk gewoon kan doen? Om te helpen dat je de juiste zorg krijgt. Wat is hier zo moeilijk aan geworden? Daar heb je geen enkele manager voor nodig.
Eén verschil met mijn oor en dat oor van de overheid is mij door deze infectie wel duidelijk geworden. Het lijkt dat de mijne weliswaar niet alles wil horen, maar dat doet het gek genoeg nog steeds wel. Dat oor van de overheid echter doet alsof het alles wil aanhoren, maar is in feite een dovemansoor.
Beiden even ziek en beiden verdienen ondanks al de beste zorg mogelijk. Dan is het toch ronduit ziek, als dit humane principe verdrongen wordt, wanneer het niet meer commercieel interessant dreigt te worden? De balans is totaal ontwricht als je wel een luisterend oor biedt, maar er tegelijkertijd een stopwatch naast houdt. Maar dat was niet wat mij vandaag het meest overrompelde.
Neen, dat was de keiharde realisatie; dat ik dus wondroos heb opgelopen. Ook wel ‘belroos’ genoemd.
Is dat dan wat je tegenwoordig als medicus kan oplopen, wanneer je je als manager moet gaan gedragen? Dat je steeds meer tijd aan de telefoon moet doorbrengen om de zorgverzekeraar te overtuigen, in plaats van deze te besteden aan het daadwerkelijk verlenen van zorg naar eer en geweten. En niet te vergeten de niet onbelangrijke belofte van die Griekse arts ook gewoon nog waar te kunnen maken. Iets dat vroeger gewoon routine was maar nu steeds meer een worsteling.
En ja, het betreft mijn telefoonoor en die toevalligheid alleen al kan een mens dus doodziek maken.
One Reply to “Een luisterend oor dat ziek is.”
Lieve Jean, ik kan niet anders zeggen dan dat ik het wederom volledig met je eens ben en blij ben dat je deze ellende zo goed kan verwoorden. En dit nog wel terwijl je je zelf zo ellendig voelt. Windt je niet té veel op, want ik vrees dat het gezondheidsapparaat in Nederland ( en op nog wel meer plaatsen) een verloren zaak is. Probeereen beetje te genieten van een welverdiende rust en knap snel op! Liefs van Ton en Jane.