Losvaste deuntjes III, Sjoukje en Alice
Waarom Sjoukje nooit Maggie kon zijn
In de categorie #losvastedeuntjes mag deze zeker niet ontbreken. Als vroege gouden standaard in deze categorie gezet door Mouth&MacNeal in 1972.
De vrolijkheid die van het nummer afspat was puur en alleen aan het deuntje te danken. Want in het werkelijke leven kon Sjoukje het bloed van Willem wel drinken.
Willem vond het nodig om te pas en te onpas en op alle schnabbels Sjoukje de goot in te trappen, aldus Sjoukje.
“Het moet nu maar eens afgelopen zijn!”, gaf ze in een interview in 1973 te kennen. “Laatst kondigde hij me weer aan als die zangeres zonder borsten?! Ik zeg toch ook niet dat hij de broer van Billie Turf is?”
En de media smulden.
“Hij zei dat ie vliegangst had en toen we moesten boarden, was ie nergens te vinden. Je wordt dan toch ongerust. Zat ie strontlazerus in de kroeg? En wat denk je? Volgende dag wel gewoon instappen. Dus, hij heeft helemaal geen vliegangst!”
Willem daarentegen relativeerde alles tot op het bot als flapuit die hij was.
“Ja, ze was ongelooflijk mager joh. Op een avond werd ze zo van het podium gerukt het publiek in. Ik zag de angst in haar ogen. Maar ja, ik heb gewoon doorgezongen. Want als je eenmaal aan een liedje begint, moet je het ook afmaken. Dat kon Sjoukje niet. Te snel van de kook en de kaart. Ze kon het succes niet aan want dat hadden we wel. We stonden in de Top 10 in de Verenigde Staten en geloof mij, dat kan wat met je doen hoor als je iet stevig in je schoenen staat. Heb ik nooit last van gehad hahaha, 250 pond houden die zolen stevig op de grond. Biertje?”
Tekenend voor het enorme succes was wel hun deelname aan het Songfestival. Het was spannend de puntentelling van toen. Ze hebben niet gewonnen. Verloren van dat bandje dat Abba heette.
Waar de waarheid van Sjoukje ook liggen mag, Maggie kon ze nooit echt zijn. Pas toen ze ‘Terug naar de kust’ vertolkte, zagen we waarom ze nooit echt de Maggie van Mouth zijn kon, ondanks behaald wereldsucces.
https://www.youtube.com/watch?v=KAGAf85613A&fbclid=IwAR2_B3vPrspwlWqizAp5bx5xT77B92lhncaMNWj38-sZG392iRr6vuNucPM
Een deuntje van oprechte twijfel
Eind jaren zeventig moest je de deuntjes beginnen te zoeken met een orkest aan elektrische lichtjes. De jaren 80 dienden zich aan en alsof uit soort van olijk protest was het Gloria die I will survive zong. Want die was duidelijk nog niet klaar voor het geweld van de punk.
Vincent daarentegen wel. Ruim voor de wende van losvaste deuntjes naar de meer existentialistische en anderszins filosofische deuntjes, gold hij met zijn theatrale acts al als voorloper. Samen met Iggy Pop tot aan Kiss verzorgde hij de glamrock van over de plas. Zijn alter ego Alice Cooper heeft als Amerikaanse Bowie alles overleeft en in de jaren negentig leek hij met pensioen te zijn gegaan.
Begin 2000 kwam hij echter als Heintje Davids terug alleen beter. Zijn album “The eyes of Alice Cooper’ uit 2013 wordt wel als zijn allerbeste beschouwd.
Eind jaren zeventig schreef hij samen met Bernie, de songwriter van Elton John, dit ‘How you’re gonna see me now’.
Hij kwam net uit rehab en besefte dat hij voor het eerst sinds lange tijd nuchter thuis zou komen. Hoe zou zijn vrouw hem zien? Zou ze hem nog wel leuk vinden? Het nummer was een atypische voor Vincent a.k.a. Alice Cooper, die voorheen zo overtuigde vertegenwoordiger van de shockrock was. Misschien juist daarom werd het bij hem thuis niet een bijzonder grote hit en in Engeland op 61 bleef hangen.
In Nederland werd het wel een enorme hit. Misschien omdat deze ons raakte op de wijze zoals losvaste deuntjes uit die jaren gewoon waren te doen.
I.t.t. de ironische clip waarin hij zijn eigen ik onder ogen kwam, door ‘The eyes of Alice Cooper’ avant la/sa lettre.
https://www.youtube.com/watch?v=3WJm4u2Bp_k