Losvaste deuntjes I, intro

En opeens tik ik over deuntjes en vraag me niet waarom, het zal door het virus komen. Deuntjes zijn heel belangrijk voor mij. Vooral als ze me weten te raken en helemaal als ik er dan blij van word. Met van die onschuldige deuntjes ben ik opgegroeid. Nu pas waardeer ik het zorgeloze karakter van die deuntjes heel wat meer.
Gewoon simpele deuntjes dus waar je blij van wordt. Ik denk aan Snowbird van Ann Murray, die the King ook vrolijk eer heeft aangedaan. Slechts 2 minuten track maar zoveel meer vrolijkheid. Kissin’ in the back row, toen ik daar lang nog niet aan toe was. Maar aan dat deuntje had ik meer dan genoeg. Tot zelfs die ouwe manier van Aznavour, die ik gruis heb lopen draaien op een avond voor mijn favoriete tante.

Ik zat nog compleet onwetend tegen mijn Punk/Waveperiode aan te hikken. Maar ‘k was nog veel te ver van dat engagement verwijderd.
Nee, de vroege jaren zeventig zouden oneindig blijven duren in mijn beleving.
Ik denk aan Teach In, toen het nog een echt familie-event was en geen commerciële toestand met nonsenstunes waar ik helegaar niet blij van kan worden? Ik bedoel, kom op zeg; hoe simpeler dan dingedong wil je een deuntje hebben zeg?

https://www.youtube.com/watch?v=_dggAQk5peA

Die dag, dat ik mijn nieuwe fiets ging halen met mijn ouwe heer. Zo eentje die gegrift staat. De fietsenzaak zat ergens ter hoogte van de Pretorialaan op Zuid. Die van the one and only Fopshop, waar Oma haar stinkbommen aan de jeugd verkocht en later voor het uitgaan borstplaat.
Toen mijn Arend, met dat mooie merkplaatje boven de voorvork, naar buiten gereden werd; kon ik mijn geluk niet op. Maar ik zat ook vol twijfel. Dat ding paste nooit in onze Morris minor zonder krassen en deuken. En toen, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, zei mijn ouwe heer; “rij dan op je fiets naar huis?”
Wa … WAT?! Ikke? In m’n uppie? Helemaal alleen naar huis op de fiets?! Daarin? Hebbie die verkeersdrukte niet gezien dan?!
“Ja, dat red je vast wel”, zag hij mijn ontreddering en sprak me moed in. En potdomme, hij liet me los, besefte ik heel veel later pas.
Dat heeft ie zijn hele leven lang volgehouden. Hij vertrouwde me altijd blind.

Dus ik fluitend met ‘Top of the world’ van the Carpenters en apetrots als een pauw op dat deuntje en mijn nieuwe fiets helemaal alleen naar huis gereden.
Jaren tachtig begonnen en ik haalde mijn rijbewijs. Op de dag van afrijden mocht je dan alleen in de auto rijden. Dus ik mocht de boodschappen doen in de auto van mijn moeder.
“Zeg, hoe ga je dat dan morgen doen?”, vroeg mijn ouwe heer even later en op de achtergrond zong Nico Haak over FoxyFoxtrot met haar elastieke benen.
“Niet dus, ik zal moeten wachten totdat ik het op het gemeentehuis kan ophalen.”
Hij gooide zijn autosleutels naar me toe en zei; “ik zou het nu meteen maar gaan halen.”
“Heu? Waar dan?”
“Nou, ’t Provinciehuis in Den Haag.”
“Den Haag? Met jouw auto?”
“Ja, je weet de weg wel. ’t Is links van het Esso gebouw waar opa vroeger werkte.”
En die dag reed ik net als op mijn fiets helemaal alleen voor het eerst naar Den Haag om mijn rijbewijs op te halen. Op de terugweg speelden echt heel veel leuke deuntjes, eigenlijk alleen maar. Het raampje draaide ik bij de afslag naar Rotterdam open en de wereld lag aan het gaspedaal.
Terwijl ik de straat in reed, speelde ‘You needed me’. Dat laatste deuntje deed me realiseren, dat ie me nou helemaal los had gelaten.

De eerlijkheid gebiedt me te vertellen dat, dat loslaten ook wel eens tot waarlijk sensationeel losgeslagen taferelen heeft geleid. In de jaren tachtig was ik ietwat ’te vrij’ zeg maar.
Maar zelfs nadat ik, inmiddels in mijn studiejaren, de derde auto total loss had gereden, gaf hij mij na mijn laatste roekeloos automobiele daad toch weer zijn autosleutels en zei bezorgd: “het is belangrijk dat je meteen weer achter het stuur kruipt hoor.”
Hij pakte me daarmee weer kordaat zonder enige twijfel stevig vast.
Die zondagavond reden we samen naar Nijmegen. Op de radio speelde Frankie van Lee Towers en ik voelde me weer veilig terug in de jaren zeventig.
De jaren van gewoon lekker onbezorgde deuntjes.