Domaine Justice

“Okay Sam, wie hebben we op de rol staan… effe kijken…heu?..Wie is Maarten Feut?”
“Correctie Mark, Feuteris heet de beste man en dat is de hoogste rechter van ons land.”
“Zal wel, maar wat kompt ie doen?”
“Hij heeft een veiligheidsprobleem dus Ivo zou ook komen…. en Teefje als ik het goed heb.”
“Sjohoho, volle bak dus!”
“Ja man, gaat een drukke dag worden.”
En dat beloofde het in ieder geval wel gezien de genodigden. De nationale veiligheid bleek in de gevaarzone en dergelijke dreigingen werden zoals te doen gebruikelijk terstond aangepakt. Vandaar dat Marcos en Sammie deze zondagochtend zo rond de klok van tienen bij elkaar waren gekomen. Er was geen tijd voor de commissie Stiekem dus waren alleen de direct betrokkenen ge-essemest want Maarten klaagde zelden, dus werd zijn klacht uiterst serieus genomen. Marcos en Sammie waren ruim op tijd van tevoren aanwezig om zich alvast te verdiepen in de materie en genoten derhalve intens van de stroopwafels bij de koffie dat al in uitgebreide buffetvorm op hun stond te wachten bij binnenkomst. Na slechts zeven stroopwafels kwam Ivo al binnen. Tenminste, ze zagen een figuur een beetje doel- en hulpeloos in de gang heen en weer aan het lopen. Heel druk zoekend naar iets wat ie maar niet leek te vinden.

“Oh…oh..zijn jullie het?”, vroeg Ivo ontredderd toen ie door Sammie werd binnengehaald en nam stilzwijgend plaats achter een kopje koffie en zei met hernieuwd stralende kinderogen: “mmmmm…jammie, stroopwafels!”
De bijdrage van deze minister werd al een tijdje op de juiste waarde ingeschat en als een soort van pilot hoog in het regeringsvaandel uitgevoerd. Want hoezo niet sociaal? Nee, dit kabinet is er wel degelijk van doordrongen dat dementie een serieus maatschappelijk probleem is.
Het was Edith geweest die de Gestoorde Subsidie in het leven had geroepen. En sindsdien betaalt de Staat het volledige salaris van elke aangenomen demente werknemer, inclusief alle sociale lasten. Alleen, in deze experimentele fase geldt dit alleen nog in de regeringskringen. Maar de resultaten van deze geniaal gevonden re-integratie-methodiek lijken vooralsnog erg hoopvol en landelijke implementatie lijkt vooralsnog slechts een kwestie van korte termijn.
Even later was het Teefje die met dikke ordners vol aanvragen binnenstapte en heel veel later was het Maarten Feuteris eindelijk zelf; die via het raam nota bene naar binnen kwam klauteren. Verbaasd werd hij door de reeds aanwezigen aangestaard en Marcos durfde het aan te vragen; waarom via het bovenlicht?
“Ivoren Toren”, zei Maarten uit de hoogte en wees naar het maagdelijk witte bordes door het raam, “had geen zin om trappen af en op te nemen, vandaar”, waar meer dan begripvol op werd gereageerd.

“Okay, laten we dan maar direct beginnen mannen. De man uit die andere toren is Maarten Feut, of was het Feutje? Hoe dan ook, Maarten is opperrechter van ons land en heeft een dringende zaak aangaande onze veiligheid. Vertaal ik dat zo goed Maarten?”
“Feuteris is de naam en ja; ik ben bang en vrees voor de veiligheid.”
Dat de hoogste rechter zo openlijk buiten de gesloten deuren angst bekende, maakte indruk en Sammie informeerde naar de grond van deze.
“Laat ik beginnen eens helder op Uw netvlies te krijgen hoe ik werk”, begon Maarten terwijl hij zijn toga uitdeed en bef losjes naast zich neerlegde. In hemdsmouwen zette hij een kleine viewer op en een ingewikkeld plaatje met heel veel getalletjes werd geprojecteerd op de oude panelen der lambrisering.

“Waar slaat dit op?”, droeg Ivo nu ook zijn legosteentje bij aan de vergadering.
“Dit mijne heren, dit is de echte Staat. Zoals U ziet is deze Staat in feite een urenstaat en als U dat niet kan, neem dat dan maar van mij aan. Het plaatje dat ik U nu laat zien is de versie van 2014 en als ik andere hier naast zou leggen, dan zou U kunnen zien dat de huidige uren abnormaal zijn toegenomen. Maar neem dat nu maar van mij aan omwille van de tijd.
Dus, we draaien meer uren maar we geven er evenredig meer ook. De uren die wij draaien zijn al onmenselijk, maar die wij nu moeten geven lijken alle voorgaande gekalibreerde maten te ontstijgen en dat heeft zijn invloed op ’s lands stabiliteit.”
“Hoezo stabiliteit? Wil je nou beweren dat het volk niet onder controle is?”, lachte Teefje nu schamper.
“Of ik dat wil is niet relevant maar dat het zo is lijkt mij meer aan de orde”, werd Teefje duidelijk op zijn plaats gezet.
“Wach effen Maarten”, vroeg Sammie zich nu af, “je zegt dus dat er iets van broederschap, gelijkheid en meer van die onzin aan het groeien is onder het volk?”
“Je zegt dus”, vulde Marcos aan, “dat er een…. een revolutie dreigt?”
In de hierop volgende stilte volde een kille gerechtelijke uitspraak; “ja.”
“Pause! Pause!”, begon Ivo nu heel hard te gillen en de heren namen even een break onder deze cliffhanger.

Het kleine gezelschap stond op en begon langzaam in het kleine kamertje heen en weer te lopen en tegelijkertijd begonnen ze steeds harder te neuriën. Ivo begon periodiek en at random tegelijk lepeltjes in kopjes van het buffet te gooien en het geluid dat zo uit het Torentje kwam; was inderdaad het onmiskenbare geroezemoes dat in de Kamer ontstond na een kleine schorsing.
Onder vers gevulde kopjes, met hier en daar meer dan één stroopwafel, werd besloten deze belangrijke vergadering weer sneller dan normaal te hervatten. Want die instabiliteit zat geen der aanwezigen echt lekker. Ivo uitgezonderd, die zich nu zomaar ineens bezig ging houden met het stapelen van suikerklontjes tot een soort van raar uitziende hoogbouw-iglo.

“Voor de pause had je het over een revolutie Maarten, hoe dichtbij is deze naar jou mening en nog meer van belang, waarom?”, vroeg Marcos zich hardop af.
“Nogmaals wil ik U wijzen op de urenstaat, al is het alleen maar om te duiden dat wij nooit over 1 nacht ijs gaan.”
Verwoed begon Ivo aan zijn tweede iglo.
De getalletjes kwamen weer in beeld en werden nu nader toegelicht.
“Aan de linkerzijde ziet U de uren die justitie draait en in de rechterkolom kunt U de uren zien die wij hebben gegeven. En …”
“Ho! Time out man”, onderbrak Sammie hem, “sinds wanneer ‘geven’ wij uren weg?”
Maarten begon een beetje ongemakkelijk te schuiven en mompelde nu onduidelijk snel: “die uren zijn die der taken ende detentie.”
“Wat? Hoorde jij wat ie zei Mark?”
“Hoorde alleen wat gemompel Sam. Wat zei jij daar nou Maarten?”
De rechter schraapte zijn keel en vermande zich met: “dat…, dat zijn de taakstrafuren, de echte detentietijden hebben we nog niet compleet… omdat we …tja, die hebben we niet in kaart.”
De heren bestudeerden de situatie voor even en toen begon er iets te dagen.
Het was Sammie die zich als eerste op begon te winden over dat blinkende ledje op de kleine handzame beamer van de rechter.
“Dat is WiFi! Waar gaat die WiFi naar toe?”
“Fifi?”vroeg Ivo zich in de verwarring af en begon Teefje over de kale bol te aaien.
“Je heb gelijk Sam! Zeg, waar gaat die WiFi eigenlijk naar toe  Maarten?”, vroeg ook de premier zich nu dreigend af wijzend naar het minuscuul kleine verbodsstikkertje dat ook hij nu pas opmerkte.

Maarten probeerde eerst nog zich te redden met dat het een cadeautje voor in de boom was maar zo ver heen waren de heren nog niet en toen hij Sammie zijn mouwen op zag stropen, gaf hij een volledige bekentenis af.
“Okay, okay heren. Ja, wat U op de lambrisering ziet; is een actuele duplicatie van het scherm op mijn laptop in mijn toren.”
“Hoe… hoe doe je dat nou zeg?”, vroeg Ivo zich in opperste verwondering af, “dat hadden we in mijn tijd echt niet hoor.”
Sammie begon te klikken en de getallen werden weer andere getallen en die kwamen weer van andere getallen af en uiteindelijk begrepen ze er geen jota meer van. Dus werd het tijd voor transparantie en de rechter moest zich nu echt gaan verantwoorden en zelfs Montesquieu kon hem niet meer redden zo besefte hij ook zelf.
“Okay, okay heren. De getallen links zijn de bewezen delicten en rechts staat de overeenkomstige strafmaat.”
“Maar, wat zijn die rooie getalletjes dan?”
“Dat zijn de maatschappelijk ontwrichtende delicten die inderdaad de kern vormen van de huidige onrust.”
“Dus”, keek Marcos ingespannen naar het scherm dat geen scherm was, “als ik dit goed interpreteer dan geven jullie voor dood door schuld … veertig uur taakstraf?”
“Klopt.”
“Enne… voor drie doden…ja da’s wel logisch eigenlijk; 120 uur?”
“Als een bus premier.”
“En dan vin jij het gek dat mensen gek worden?”, vroeg Sammie nu verbaasd.
“Ik kan mij dat ook helemaal voorstellen Sam want een mensenleven is veel minder waard toch  hahaha, maar je heb gelijk man, dit kenniet. Maarten je hebt dit zelluf veroorzaakt dus jouw probleem, doei!”
Opeens werd het Maarten duidelijk dat deze regering zich op dit vlak wel achter de trias begon te verschuilen en de kolen waarop hij al een tijdje zat werden te heet en hij sprong op.
“Ja maar… ja maar … wij zitten wel in de vuurlinie hoor, het is potverdikkie echt oorlog hoor!”
Een hoongelach volgde dat hem nog wanhopiger maakte. Hij pakte zijn stoeltje uit pure wanhoop op en wierp die met al zijn macht richting het bureau van de premier dat een schok teweeg bracht in het Torentje.
“En dat bedoel ik nou! Daar heb ik dus vrijwel dagelijks mee te maken!”, wees Maarten naar het stoeltje, dat hard tegen de rand van het bureau was gevallen. 
“Ik! Ik hou dit zo niet meer vol want voor je het weet vuren ze heel andere projectielen door ’s lands rechtskamers.
“Ja hallo, vandaar dat je ook ronde kamers mot maken man”, sloeg Marcos even kwink om de spanning te breken, “maar ik begrijp dat je hulp wil, van ons, van ons..?…hahahaha.”
Maarten ging nu moe op de grond zitten; knikte in volle overgave bevestigend en piepte zachtjes vertwijfeld: “ik…ik durf ze gewoonweg niet op te bergen”.
“Dat noemen we anti-hoarding”, sprak Ivo nu wezenloos naar zijn favoriete programma kijkend over abnormale verzamelwoede. En het was juist die absurditeit waar de mannen zich mee konden identificeren. Dus begonnen ze keihard met denktanken.

“Sammie, ideetje?”
“Ik dacht het wel toch?”
“Denk jij wat ik denk?’
“Leegstand?”
“Ja, geniaal niet? Hahahaha, probem solft hoor Maarten, gebruik de leegstand maar.”
“Hoe bedoelt U heren?”
“Nou. Marrek zegt het toch? We hebben keihard gewerkt om het MKB te hervormen en dat heeft geleid tot ongekende leegstand man. Het geniale van deze invulling is; dat zelfs het volk zal accepteren dat de panden weer bewoond raken. En dat het dan detentioneel wordt uitgevoerd zullen zelfs zij interpreteren als een win-win man.”
“Dus, ik hoef alleen maar de huidige leegstand op te vullen met veroordelingen en dat zullen ze pikken?”
“Hehehe, ’tuurlijk man. En als er nog een stoel door de lucht vliegt, zal ie door een winkelpand gaan en niet meer in jouw zaaltje.”
“Jaja, mijn veiligheid is mij dierbaar, dus als ik nou de getalletjes eens verander…”
“Hahaha, geeneens nodig man, verander gewoon de eenheden in dagen, weken, maanden of jaren voor mijn part. Niks geen rekenmachientje voor nodig hahaha, hoe briljant wil je het hebben? Hahaha, ze zullen ze nog dankbaar zijn ook!”
Snel wikkelde Maarten zijn beamertje in zijn toga en begon door het bovenlicht te kruipen.
“Okay…. heb veel werk te doen…gaat goed komen…nogmaals bedankt”, en statig begon de ivoren toren uit het zicht te schuiven en zijn bef wapperde weer fier in de wind ten teken dat het allemaal weer goed ging komen.

“Zo mannen… weet nie van jullie”, keek Marcos naar de klok die al twintig minuten na de noen wees, “maar ik ben aan een eerste zondagsborrel toe!”
“Niet zo snel heren”, onderbrak Teefje de heersende feestvreugde.
“Die leegstand had ‘ik’ namelijk al lang ingecalculeerd in de asiel hoor. En nou zowat heel Syrië voor de deur gaat staan, hebben we het nu wel over echte asiel!”
“Nou”, beet Sammie hem toe, “dan pleur je die goudzoekers er toch uit?”
“Ja hallo, ik ben niet degene geweest die ons goud heeft teruggehaald hoor, dat hebben jullie besloten dus hoe denken jullie dit op te gaan lossen?”
Verdere woorden werden niet verspild toen Sammie Teefje bij de kop en staart tussen zijn poten vatte.
“Hahaha, jaaaah Sammie! Meek mei dee man, pleur ‘m naar beneje! Hahaha!”
En na het gebruikelijke “1, 2, 3, ..in Godsnaam”, werd Teefje hard van de trap gedonderd doch nu niet in blinde razernij maar meer als belerend voorbeeld voor Teefje zelf.
“Dus zo man, zo doe je dat!”, riep Sammie hem nog door het trapgat na, waar in opperste verwarring Ivo ook naar beneden begon te lopen; hysterisch gillend: “Fifi, oh Fifi!”

“Zo zeg, hahaha, als dit geen vruchtbare Sondag was.. hahaha!”
“Ja man, hehehe…dan weet ik het ook nie meer, proost man!”
“Proest! Hahahaha!”