Feest op het Binnenhof II; de Endlösung

Marcos legde breeduit lachend de telefoon neer en zei opgelucht tegen Sammie: “hij doet ’t!”
“Wat? Dat meen je niet man?”
“Hahaha, jawel joh. Als je zo 1 op 1 met ‘m praat is het gewoon een toffe peer, Sam. Het was een uiterst constructief gesprek en hij komt op 5 december. Met al z’n matties en hij noemde mij nu ook z’n mattie man. Ken je nagaan, die Desi. Nou daar ken geen Rus meer tegen op dan en die UN vreet ie voor lunch, hahaha!”
“Zo, dat is nog eens goed nieuws zeg. Net wat dit land nodig heeft!”
’ting ting ting’ 
“Oh, ghegheghe, kijk nou Marc. Ik krijg nu net een essemmessie van ‘m, nu…live man. Effe lezen: “Sammie, kom 5 december. Verheug me op lekker torie doen, je mattie DB”
Samson kon nu zijn trots nauwelijks onderdrukken. Hij behoorde ook tot die happy few van, ja van wat eigenlijk? Dat wist ie niet, maar veel waren er niet van dus was hij gewoon heel bijzonder.
“Hoe zou ie het land inkomen Marc?”
“Way ahead of you Sammie. Om onze economie een grote push te geven heb ik al een tijd geleden de Koninklijke Schelde Groep een mega opdracht gegeven. Gisteren is ie te water gelaten en, as we speak, is onze eerste gepantserde nationale stoomboot, de NSB, onderweg naar de West!”
“Brillant Marcos, gewoonweg werkelijk geniaal! Zo kan ie ongezien hier komen.”
De mannen grepen naar de fles en klonken op deze nieuwe tactiek die vol verwachting hun hart sneller deed kloppen in de aanloop naar het heerlijk avondje.

Bezweet klopte Frans op de eikenhouten deur van het kamertje en hij werd binnengeroepen.
“Ha, die Frans; wat zie jij eruit zeg. Het kozakkenhekkie is gemaakt neem ik aan. En? Kunnen ze er nu niet meer uit? Hahahaha.”
“Ja, het heeft wel even gekost zeg. Zelf denk ik, dat we de honden voorlopig weer in slaap hebben kunnen sussen. Maar daar kwam ik eigenlijk niet voor heren, ik heb een alleralarmerende mare.”
“Pas op hoor Fransje”, zei Sammie dreigend, “we zijn in ‘da mood’ hoor en waag het niet dit te verpesten.”
Frans weifelde nu bij de gedachte aan het temperamentvolle karakter van Sammie en zei zachtjes: “het is echt heeeeel belangrijk …..”
Spontaan begon hij te zingen over ‘La vie en rose’, zoals ie immer gewoon was om terug te grijpen naar zijn heldin, Piaff; wanneer zijn nervositeit de overhand dreigde te krijgen.
Marcos riep hem tot de orde.
“Kap nou met dat valse sekreet Frans! Wat heb je op je lever?”, licht rillend bij de gedachte aan die Franse bereidingswijze van dat foie gras.
“Ik weet eigenlijk niet goed hoe te beginnen dus zal ik het maar ronduit zeggen. Dino is van de Hezbollah!”
“Wa, hoe ken dat nou?”, vroeg Sammie verbaasd, “mijn Dino, wat heeft die hier nou mee te maken?” En nu was het aan de pvda-leider om Everybody Loves Somebody krachtig doch zwoel met gesloten ogen in te zetten.
“Zijn jullie nou allebei knettergek geworden? Als er hier gezongen wordt is het wel 100% En El, ja!” Een dreigende smartlap afwendende stopte Sammie met zijn gekroen en zei: “okay Frans, kom dan maar op. Wat bedoel je nou precies?”
“Zojuist de Steets aan de lijn gehad en Dino, de zoon van Desi…”
“Stop!” gilde Marcos nu, “wtf heeft I Love Lucy nu in godsnaam hiermee te maken? Volgens mij is die meneer Arnaz al een tijdje niet meer in het nieuws hoor en begin helemaal niet over ballen want dat irritante vingertje kan ik er nu niet bij hebben!”
“Nee, Dino; de zoon van jullie mattie Desi B. ………..”
Doodse stilte.

Na een langdurig stilzwijgen begon Marcos.
“Heeft ie een zoon dan? Verdomme…. en de boot is al onderweg…..”
Sammie zat terneergeslagen in de art deco stoel aan het raam en was even uit dit veld geslagen.
“Ik zie die UN-koppen al in de krant; zo van ‘zie je wel’.  Dit kunnen we toch niet laten gebeuren mannen” en Marcos begon te ijsberen. Frans ging nu ook zitten en probeerde ook iets van te denken dat hem zwaar tegenviel. Na een poosje zei Sammie: “we kunnen misschien ook dat hele ding afschaffen…..”
“Oh ja”, zei Frans zangerig, “we spannen een rechtszaak aan en dan is die Toga de pisang!”
“Heren! Horen jullie wel wat jullie zeggen? Nee, dat is not done in dit land! Ik vreet nog liever die mijter zelf op dan dat ik onze kinderen hun eeuwenoud gekleurd feestje ontneem. Want als er iets is dat multicultureel genoemd mag worden, is het wel Pakjesavond! Denk liever eens na hoe we andere etnische minderheden hierin kunnen verweven, in plaats van met die idiote voorstellen te komen. We leven nog altijd wel in een baken van tolerantie hier. Maar als dit zo doorgaat, dan kan je er een vergiftigd pepernootje op innemen dat binnenkort de blauwhelmen het hier voor het zeggen krijgen en dat wil niemand.”
Maar hoe ze ook peinsden en ijsbeerden; een realistische optie konden ze niet bedenken en langzamerhand sloeg een lichte zweem van radeloosheid toe. Na uren zei Marcos: “ik doe dit liever niet maar dan maar een parlementaire enquête. Ik weet, het is het meest krachtige maar tegelijk ook meest schadelijke democratische instrument dat we kennen. Het houdt dan wel in dat we ‘de’ avond wellicht moeten opschorten….. verdomme nog an toe zeg. ”
Het was al laat toen ze met afgezakte schouders en gebogen koppies het Binnenhof verlieten. Bij de tramhalte namen ze afscheid met zwaar gemoed om de volgende dag het meer dan gevreesde proces, tegen ieders zin in, in gang te gaan zetten.

Thuisgekomen gooide Marcos zijn regenjas om de haak en zijn lege aktetasje zette hij als perfecte accessoire naast zijn van Bommels neer. Hij zette het heersende jaargetijde op en ging met een kopje adellijk grijze thee op zijn tweedezits Chesterfield zitten. Hij hoorde het onstuimige weer in de violen weerklinken en liet zijn gedachten gaan over onze nationale veiligheid. ‘Krezie tijms’ dacht hij iedere keer weer en liet de gevoelige snaren op hem inwerken. Bij zijn tweede kopje was hij helemaal tot rust gekomen en in de Italiaanse decrescendo begon zich langzaam iets van een alternatief plan van aanpak te vormen.
“We zijn per slot van rekening niet voor niets een Koninkrijk”, mompelde ie en hij belde nummer één.
Aan de andere kant van de lijn klonk harde housemuziek van Armin van Buren. Marcos herkende de tonen van The White Sensation en besefte dat ie op de goede weg was.
“Ja hallo, met mij” klonk het door het lawaai heen.
“Goedenavond Majesteit; U spreekt met Uw Premier. We hebben een probleem.”
“Hallo! Ken je effe wat harder praten, hoor niks joh….Max, ken jij die Armin effe dimmen?”
De elektronische beat nam af in volume en Maxima haar gemopper was nu goed te horen. Alex troostte zijn vrouw met de mededeling dat het maar voor heel even was en gaf toe later een tango op te zetten.
Marcos legde de precaire situatie uit en vroeg botweg om raad en daad. Alex nam even de tijd om met Maxima te overleggen en zei tenslotte: “okay, is goed joh, ze gaat hem morrege  bellen, first thing zoals de eerste dame gewend is maar nou ga ik hangen hoor…” en de doordringende housemuziek knalde nog even door zijn mediterrane herfst heen voordat de verbinding verbroken werd. Moe, maar toch met een zeker gevoel van hoop schoof hij zijn beertjes aan de kant en ging op bed liggen. Voordat hij een schaapje kon zien zelfs, was ie al weg. Gerustgesteld dat de raderen in werking waren gezet.

De volgende ochtend zat Marcos monter zijn krantje te lezen. Hij had zojuist zijn participatieverplichting voldaan en was onder de zwarte vegen van zijn dagelijkse krantenwijkje komen te zitten. Een beetje zoals iedere ochtend, door het bezorgen van het vers geperste in een als zwart bekend staande buurt, maar vandaag was het meer dan normaal. Na een iets langere douchebeurt nam hij de dagelijkse nieuwtjes even in zich op. Hierna verwisselde hij de lege krantentassen voor die van zijn nog legere akte en fietste optimistisch naar het Binnenhof. Het zou een lange dag gaan worden. Eén van stille diplomatie en keiharde werkelijkheid. Maar dan voelde hij zich wel op z’n best. Bovengekomen liet hij om zijn gabber zenden want zijn genialiteit wilde hij zo snel mogelijk door hem bevestigd te zien.
“Morgen man”, zei Sammie, die duidelijk slecht had geslapen.
“Een hele goedemorgen Sam, ga zitten….ik denk dat ik eruit ben”, en enthousiast begon hij z’n nieuwe beleid te ontvouwen.
“Gisterenavond laat heb ik het koninklijk stelletje verzocht hun contacten nu eens voor het land te gaan inzetten. Je weet dat zij nogal close is met die Russen en deze ochtend gaat ze Poetin bellen.”
Angstig stormde Frans het kamertje in en hees informeerde hij naar zijn natuurlijke vijand en of dit wel verstandig was om de Russische variant te spelen want roulette was nooit een nationaal ding geweest. En hoe de premier het dan wel niet zag in het licht van het wereldtoneel om in een dramatisch Padam Padum uit te barsten.
“Frans! Kappe nou met die mus!” zei Sammie zich nu direct weer opwindend.
Maar Frans was niet te stuiten, hij voorzag zulke grote problemen dat ie de premier nu met Milord begon aan te spreken, dat Sammie nu eenvoudig weg te veel werd en hij begon Frans hard op zijn gezicht te timmeren om hem tenslotte zonder bewustzijn aan ambulante broeders te overhandigen.
“Ja sorrie hoor Marc, maar ik werd even helemaal gestoord van die eikel, dat we hem ooit daar hebben neergezet is mij een raadsel.”
“Hahaha, Sammie toch, het is maar een poppetje man. Maak je niet druk doch luister naar mij”, en de premier ging verder met het ontvouwen toen zijn mobiel ging. Het was Maxima.

Breeduit grijnzed verbrak Marcos de royale verbinding en keek verheugd zijn strijdmakker aan.
“Er zit nu een gapend gat in de kerk man, ’t is erdoor!”
Sammie begon nu best wel nieuwsgierig te worden en vroeg: “noem mij Aagje man, komaan, zeg…zeg me nou dan.”
“Nou, gisteren kreeg ik een ingeving en Maxima heeft haar charmes in het Kremlin gegooid. Nou gaat Poetin zijn rivaal Oboema bellen. Je weet dat die Dino-knakker, die roet in ons eten heeft gegooid, nogal in de coke schijnt te zitten. En die sneeuw heb ik gewoon handig uitgespeeld. Vladimir gaat voorstellen …dus mijn ideetje….! om ze uit te wisselen.”
“Wie uitwisselen, waar hebbie het nou over?”
“Snowden tegen Dino man….is dat niet geniaal? Uiteindelijk gaat het die Amerikanen alleen om de sneeuw zie je en maakt het hun niet echt uit wie de witte bok speelt als ze er maar een oscar voor kunnen geven. Hahahaha.”
Sammie moest dit even tot zich door laten drinken en schonk een cognacje in. Na enkele slokjes begon het hem te dagen.
“Zo krijgen wij weer een wit voetje bij Oboema” begon hij, “dat UN-gedoe waait over en de VS zijn verlost van de dreiging dat hun kerstgedachte onder lijkt te gaan sneeuwen. Tot zover snap ik het, maar wat heeft die Rus dan daar bij te winnen?”
“Hahahaha, dat is juist het geinige aan deze deal, ze kunnen niet anders!”
Sammie keek nu verbaasd vragend zijn mattie aan.
“Ja, hahaha, ze hebben het nogal moeilijk op hun ambassade hier, hahaha….die Frans heeft dat hek van hun zo potdicht gelast dat Poetin nu een luchtbrug heeft moeten instellen om zijn personeel te bevoorraden. Wekelijks vliegt er een vrijwel lege Tupolev heen en weer maar Angela schijnt hier steeds vaker van wakker te schrikken. Hahaha, zie je d’r al liggen woelen achter haar komkommerschijfjes met braadworst hahaha. De wrijving met onze oosterburen vindt de Rus wel dermate lastig dat hij dit liever vandaag dan morgen opgelost wil zien!”
“Verdomd man, ik wist wel dat je met een ingeving zou komen maar ik geef eerlijk toe, ik scheet wel peultjes hoor, hehehe” en hij wees guitig naar z’n tokus.
“Hahahaha, jaja Sammie-boy, de storm gaat liggen ….. Desi kan zonder beroering de hofvijfer op komen varen en…. “, terwijl hij tromgeroffel nabootste gilde hij enthousiast; “KADOOTJES! Ik kan gewoon niet wachten man!”
Ook Sammie verheugde zich nu enorm en zette zijn schoen vast bij de radiator en zei: “kom op Marc, op naar de groenteboer!”
“Jah man! Penen motten we kopen! Heel veel Oranjegekleurde penen!”
Een beetje wankelend liepen ze zo op twee schoenen in totaal richting de markt.

Rond het middaguur kwamen, met ratelend hard gekraak, twee kleine voorheftruckjes door de poort de kinderkopjes van het Binnenhof oprijden. Sammie had zijn daalder zoals gewoonlijk keihard uit onderhandeld. Voor dat prikkie hadden ze vier palletladingen fel oranje gekleurde penen op de kop kunnen tikken. Bij zijn eigen bv-tje ‘Rent-A-Truuk-Samsam’ hadden ze twee leuke voorheftruckjes opgehaald en nu parkeerden ze hun pallets nauwkeurig naast de stelten van Ivo.
“Hé, kijk nou… we hebben bezoek, gezellig!” zei Marcos en trok zijn blauwe bs-overall uit.
Ivo deed de deur open en groette zijn collagae maar niet op, de hem tekenende, kalme wijze. Zijn stem deed nu meer aan Pechtold denken dan aan ijzeren Ivo, de rots waar ze altijd op konden rekenen.
“Heren, allereerst gaat het best wel goed met Frans. Hij zal binnenkort weer kunnen komen werken maar daar kom ik niet voor. Hoewel, nu ik die penen zie begint het ook bij mij te kriebelen maar ik denk dat we eerst eens moeten praten want ik voorzie grote problemen.”
“Hoe bedoel je Ivo?”, vroeg Sammie nu, voor de verandering oprecht.
En terwijl ze naar boven liepen lichtte Ivo een deel van de sluier op; “het gaat om de geloofwaardigheid van ons koningshuis en indirect dus die van ons land.”
Dat klonk bijzonder serieus en na de pallets tegen de muur te hebben gestapeld deed Sammie alvast een peen in zijn schoen. Ook Marcos en Ivo volgden zijn voorbeeld instinctiefmatig; kinderlijk gedwee.

De mannen gingen zitten en Ivo begon.
“Allereerst mijn diepe respect voor hoe u zich voor onze nationale schimmel heeft ingezet. Uw uitwisselingsvoorstel viel bijzonder goed bij Obama en zojuist kreeg ik een telex op mijn pc-scherm dat de deal rond is. De voorbereidingen zijn nu in volle omvang en gang doende om de uitwisseling voor 5 december op Quantanamo-Bay te laten doen plaatsvinden. Maar…..”
Ivo moest even diep ademhalen voor hij verder ging en ook een slokje van het ingeschonkene voor de benodigde moed.
“Maar heren, hebben jullie ooit wel eens gehoord van  San Carlos de Bariloche?”
Zowel Marcos als Sammie moesten hem het antwoord schuldig blijven en Ivo begon uit te leggen. Hoe dat ski-oord van de elite is ontstaan in een provincie genaamd Rio Negro. Wie daar de scepter zwaaiden en zwaaien, en hoe deze mede de Argentijnse staatsinrichting dan wel de invloed van deze het volk in de war heeft gestuurd.”
“Nou, dat klinkt alsof die negers het daar echt goed voor mekaar hebben”, reageerde Marcos, “maar wat heeft dat nou toch met ons te maken?”
Ivo nam weer een paar teugen adem en meerdere slokken en stuurde een essemmessie want hier was een specialist benodigd.
“Geduld heren, even geduld maar….skol!”
Dat lieten de makkers zich geen tweede keer zeggen en de glazen werden rap gekanteld.

Een paar flessen later kwam Sjonnie binnengelopen.
“Hoi, heren van het goede en lieve leven”, en hij gaf Marcos en Sammie een vette knipoog en Ivo een hand en ging erbij zitten.
Sammie haalde tegenover Marcos vragend zijn schouders op over deze beweging van het ooglid van de Mol, die hier vervolgens ook met een verbaasde lichaamstaal op reageerde.
“Ik heb Sjonnie gevraagd aan te zitten want de materie is ingewikkeld maar Sjonnie zal het jullie beter kunnen uitleggen dan ik. Sjonnie, ga je gang”
“Wat”, vroeg de ongekroonde koning van de facelift buiten het zicht van de camera, “is de meest ondermijnende karaktereigenschap van de mens?”
Na de overtuigende stilte begrepen te hebben, antwoordde hij: “fout zijn!”

“Fout zijn, wordt, uiteindelijk, in iedere maatschappij afgerekend. Het kan vaak errug lang duren maar als iemand fout was komt dit altijd boven drijven. Geschiedenisboeken worden om deze reden continu herschreven, zelfs nu nog, na eeuwen! Om maar even aan te geven hoe belangrijk het hebben van ‘foute informatie’ over iemand kan zijn en de impact van deze informatie. Je kan miljarden achterover drukken zonder repercussie maar du moment je fout bent, weet je dat je ooit hierover zal worden afgerekend. En juist in het vastleggen van dit waardevolle proces, heb ik mij in de afgelopen jaren wel bewezen. Ivo heeft mij daarom ook gevraagd jullie te komen waarschuwen. Let wel, uit puur landsbelang deze keer en dat mag heel bijzonder, uniek zelfs, genoemd worden.”
“Dat is allemaal heel interessant maar waarom knipperde je dan naar mij met die kunstmatig opgetrokken wimpers van je, toen je binnen kwam?” vroeg Sammie zich alweer opwindende.
Sjonnie ging even verzitten. Hij wist ook van de rode reputatie en koos zijn woorden zorgvuldig om deze tijdig te beteugelen.”
“Meneer Samson, vergeef mij maar ik moet nog wennen. Mijn hele leven heb ik samengeknepen rond moeten lopen. Na mijn chirurgische hersteloperatie zie ik de zaken weer open maar heb sindsdien erg veel moeite mijn knipogen op hun juiste waarde te laten doen inschatten. Mijn laatste knippering, aan u beiden by the way, was bedoeld als zijnde echt vriendschappelijk en had slechts de intentie om mijn openheid in deze te benadrukken. Maar zoals gezegd, schijn ik daar nog steeds erg onhandig in te zijn.”
“Hahaha” lachte de premier nu opgelucht en hij brak het ijs verder in de bijgeschonken glazen.
“Ga verder Sjonnie, geen idee wat slimme zwemmende negers met ons te maken hebben, maar ook ik sta open voor suggesties hoor, hahaha.”

“Met het diepste respect meneer Rutte, maar wanneer Ivo over Rio Negro rept; dan doelt hij daar op een provincie in het Argentijnse”, waarna direct een uiterst gespannen sfeer ontstond en een ieder even een zwijgmoment inlaste om de importantie van deze uitleg goed tot zich te laten doordringen.
“Je bedoelt”, begon de premier voorzichtig met zekere angst in zijn stem, “toch niet dat gedonder met die vent van Zorgvergeetme? Dat hoofdstuk hebben we toch succesvol kunnen afsluiten?”
“De zaak van de heer Zorgvergeetme hebben we, met de kennis van toen, inderdaad zorgvuldig afgehandeld”, hernam Ivo nu weer het woord. Maar de tijd staat niet stil en de kennis in het afluisteren ook niet. Zo zijn we in een korte tijd heel veel meer te weten gekomen. De familie Zorgvergeetme heeft een buitenverblijf in San Carlos de Bariloche en daar kom je zonder de juiste ballotagesmeermiddelen niet eenvoudig tussen. Het was daar, in San Carlos de Bariloche, waar ‘onze’ Maxima haar Alexander aan haar familie heeft voorgesteld en nergens anders, voeg ik hieraan met klem toe.”
Sammie begon ongemakkelijk door zijn glas te kijken en zei: “dus, wat jullie zeggen is dat meneer Zorgvergeetme fout was?”
“Is”, benadrukte Sjonnie, “…tenminste volgens de wereldgeschiedenis en de invloed van mijn media want die maken hier, zoals uitgelegd, geen onderscheid in tijd.”
Marcos keek naar zijn lading peentjes en begon lichtelijk te transpireren.
“Maar, de deal is al bijna rond mensen, met dank aan de inspanningen van onze Koningin en nu zeggen jullie dat die er haar eigen agenda op na houdt?”
“Geachte premier”, zei Sjonnie, “het gaat hier niet om haar afsprakenboekje. Het gaat hier om het basale gegeven dat ‘fout zijn’, haar ruimschoots heeft gefaciliteerd, kijkt u even mee” en Sjonnie startte zijn oude filmprojector zonder geluid. De geschiedenis van Bariloche werd aan de hand van oude stomme zwartwitbeelden getekend. Vele massa-bijeenkomsten, brandendende fakkels afdalend van skihellingen in het donker en gezellige après-ski familiebijeenkomsten met twijfelachtige symboliek kwamen voorbij. De apotheose van deze, naar een hoogtepunt toewerkende reportage was des de Mols. De groei en bloei, direct na de tweede wereldoorlog, was niet te missen. De leeggedraaide filmspoel draaide nog even automatisch door als povere vervanging van het geluid van Wagner, terwijl de mannen deze beelden in zich opnamen.

“Potverdomme dat noem ik nou eens botte pech hebben”, verzuchtte Marcos.
“Ik ben eerder geneigd te zeggen ‘poch’ man”, reageerde Sammie doch evenzo.
“Uitgerekend nu verdomme, we hadden het net zo goed voor mekaar. Maar dat is politiek voor je ….. maar, van meer belang, hoe nu verder?” en Marcos opende het palissanderhouten sigarenkistje. Teder stak hij met ceder zijn Cubaan aan en bood de anderen er ook eentje uit zijn doos aan. De glazen werden weer bijgevuld en na meerdere geruststellende inhaleringsbewegingen begonnen de mannen verder te vergaderen om het land voor het nu ernstig dreigende onheil pogen te behoeden. Maar zelfs nadat de maan begonnen was door de bomen te schijnen, zagen ze nog niks dat op iets van een begin leek van een bos. Eéntje waarin ze zonder inmenging van buitenaf hun sprookje veilig verder konden vertellen. Diep in de nacht kwamen ze tot één simpel besluit. Naar huis gaan en morgen gezond met frisse moed maar weer op.
Thuis sloeg bij Marcos zijn opgehaalde mail in als een vliegtuigbom. De NSB was bij het opvaren der Surinamerivier vast komen te zitten in één of ander wrak dat daar al sinds 1940, nota bene, lag. Onbekend met dit Nationale Monument van de Goslar, was de NSB hier onder volle stoom op ingevaren en waren de ketels uiteindelijk ontploft. Zonder internationale sleephulp kon de NSB onmogelijk vrij worden gekregen. De stille diplomatie liet onze premier geen keus anders dan deze optie te laten varen en hij nestelde zich tussen zijn beertjes in die een woelige macht voor de boeg hadden.

De zondag erop was druilerig dat geen goed deed aan de gemoedstoestand van de leiders van ons piepkleine landje met deze meer dan poepgrote problemen. Marcos fietste tegen de striemen in en kwam verzopen aan. Na de penen in de nu steeds langer groeiende rij schoenen, te hebben vervangen, sloeg hij zijn kladblokje open en begon kleuterachtige figuurtjes te tekenen.

Vele velletjes met huisjes, bomen, kleine kindertjes, stoombootjes en vliegtuigen tekende ie vol maar bij de nauwelijks herkenbare Tupolev brak zijn potloodje door een plotselinge stoot adrenaline. “Vliegtuig!”, gilde hij hard en begon onbedaarlijk te lachen.
Na zijn tranen van geluk te hebben gedroogd essemmestie hij Sammieboy2013. RutjeNumeroUno kreeg al rap antwoord. Hij kwam er terstond aan. Ondertussen stak Marcos, gek van tevredenheid, een peen aan en kauwde hij inspannend op een Cubaan.

“Ik durf het bijna niet te vragen”, zei Sammie toen hij zijn Zuidwester uitklopte en zijn lieslaarzen bij de radiator zette.
“Ja hallo man, je heb al een schoen gezet hoor, ik weet dat je je linksdraaiende achtergrond niet wil verloochenen maar dit is toch wel echt een beetje te gek hoor.”
“Oh, nee joh, hehehe, zijn niet voor de worteltjes man, wil alleen weer met droge voeten naar huis toe, hehehe, je kent me toch!”
“Hahaha, je deed me even verschieten hoor, maar ga zitten kerel en luister. Effe recupereren hoor. Op dit moment kunnen we geen Pakjesavond vieren zoals we dat graag willen hier. Maar als de deal op
Quantanamo Bay lukt, dan zitten we weer in rustig vaarwater bij Oboema en Co. en kijkt niemand meer op van een Piet meer of minder. Zelfs Poetin niet en mocht ie protesteren dan hebben we hem. Als zelfs de president van Su. samen met ons de kadootjes uit komt pakken, dan hebben we de gewenste rust in ons sprookjesland weer kundig teruggebracht, toch? Kortom iedereen blij.”
Sammie knikte instemmend en vroeg: “zover als een bus man, maar zelfs als we de NSB in het geheim konden vlottrekken, dan rest nog wel de Vergeetdezorg-kwestie die ongetwijfeld opgerakeld gaat worden als bekend gaat worden dat onze koningin in meer doet dan micro-kredietjes alleen en dan nog wel op internationaal niveau. Ook al zou zij niet ‘fout zijn’. Ik moet Sjonnie dan wel gelijk geven hier dat dit keihard op ons terug zal slaan en we zitten hier net man!”
“Inderdaad mijn vriend, dat was nu precies ook mijn dilemma. We zitten hier om de klus te klaren en verdomme zolang ik hard kan lachen, hahaha, is dat dan ook precies wat we gaan doen!”
Marcos keek vrolijk zijn maat aan en ging verder.
“Fransje T. heb ik aan het werk gezet. Zijn kaken mogen dan wel nog gefixeerd zitten maar online is ie een echte whiz en hij heeft inmiddels zijn collega van Argentinië op Facebook benaderd. Via streng beveiligd zachte waren uiteraard. En ik moet zeggen, hij heeft wel enig talent.”
“Wat, heeft zijn communicatie nu wel gewerkt?”
“Ja, hahaha, zolang hij zijn kaken maar stevig op mekaar houdt dan kan ie best wel wat bereiken, hahaha.”

“Op mijn aanwijzen heeft Fransje die Argentijn fijntjes duidelijk gemaakt dat wij van San Carlos en die Barakken weten. En als ie niet onmiddellijk Poch vrijlaat dan zal onze pech hun poch blijken te worden en ja, daar was ie wel gevoelig voor. Hahahaha, Sammie! Kadoooootjes!”
“Hehehe, verrek man, hoe genialer kan je nog worden man!”
“Nou, mot jij nu maar eens heel goed opletten…….
Poch wordt overgebracht naar Paramaribo. Begin december landt er op Zanderij in het geheim een Tupolev, en geloof me man; daar kunnen echt veel meer Pieten in dan in de NSB. En nou mag jij raden wie de piloot van de nachtvlucht naar Amsterdam gaat zijn, hahahahaha….”
“Eh….Marc jonge, is dat wel verstandig? Ik weet dat je Geschiedenis heb gestudeerd…”
“Ja, hahaha, totdat het me neus uitkwam….hahahaha!”

“Okay, maar eh je weet toch man. Als Poch z’n werruk doet dan gaat die cargolaadklep ergens boven de plas open…. ik ga echt een heel end met je mee, dat heb ik inmiddels wel bewezen, maar dit is mij toch iets, iets te radicaal hoor. Nee, dit ken je niet maken man. Deze vent stond destijds bekend als de man die tuig kon laten vliegen, ben je dat vergeten soms?”
“Hahaha, Sammie, Sammie toch”, hield de premier nu zijn ontbrekend doch daarom niet minder hard schuddende buikje vast. “Natuurlijk niet man! Nee joh, die Poch heeft inmiddels wel zijn lesje geleerd en als ie dat nog niet heeft dan is Knoop daar nog altijd om zichzelf in zijn oren te verwarren. Nee, die Poch zal als een betrouwbare piloot netjes zijn lading hier afleveren hoor. Die man wil nu ook wel eens gewoon naar huis toe en naar zijn kadootjes niet te vergeten. Bovendien weet ik nu wel zeker dat we niet meer met vliegend tuig te maken hebben maar met echte vrienden; die gelijk wij enorm uitkijken naar het feestje.”
Gerustgesteld door deze woorden zat Sammie verbaasd zijn hoofd licht te schudden.
“Man, man, man, over op het nippertje gesproken zeg. Nou, ik weet één ding zeker en dat is dat jij prominent in onze geschiedenisboeken zal komen te staan en niet meer dan terecht! Jij Marc, gaat hiermee onze nationale schande wegpoetsen! En ik durf zelfs zover te gaan, door te stellen dat ooit hier in dit fantastische landje met trots gesproken gaat worden over het Rutte-gevoel. Dit gevoel zullen de mensen dan met een absoluut gevoel van veilige geborgenheid associëren. Ik ben echt heel trots dat ik mijzelf  ‘jouw vriend’ mag noemen hoor” en stoere Sammie moest een traan onderdrukken. Maar uiteindelijk liet hij ze de vrije loop en gilde huilend: “Pakjesavond man, je hebt Pakjesavond gered!”
“Oh Sammie, kom hier man en snel een beetje!” waarop ze elkander in hun veilige armen vielen. Een klein rood ledlampje in het oude schilderij aan de muur lichtte onmerkbaar op toen Sjonnie tevreden ‘record’ indrukte.

.