Het eerlijke verhaal

Marcos keek samen met Sammie naar het weerbericht dat niet veel goeds voor het aanstaande weekend voorspelde.
“Zeventig procent kans op regen! Honderd op bewolking! Da’s nie normaal meer!”
“Ik weet man, ben het ook helemaal beu. Eindelijk eerste mooie dag van het jaar en nou dit weer.”
“Kolereweer wordt het weer. Kennen we nie ergens anders naar toe?”
“Wacht effe Sam… heb ergens…. nog .. volgens mij”, en de ene na de andere la werd opengetrokken. “Ja!, Hierzo man, hier. Hahaha, ticket voor Panama!”
“Hoe kom je daar nou aan man?”
“Geen idee, hoewel ik vermoed dat het om een surpriseparty gaat. Om het goed te maken.”
Dat er niemand, behalve Sammie, op zijn verjaardag was gekomen; kwam uiteraard daar ze iets veel groters voor hem in mekaar aan het draaien waren. En dat kost nou eenmaal meer tijd. “Maar verhip, is het al zo laat?! Ik mot gaan, wil ik het vliegtuig nog halen.”
“Oh? En ik dan?”
“Heu, ja… ‘k heb maar één kaartje man. Maar als jij nou eens jouw verhaaltje gaat schijven.”
“Een verhaaltje Mark, serieus?”
“Ja. Je eigen verhaal bedoel ik. Dan mag je die van mij voorlezen bij het eerstkomende openbare debat en ik mag dan niks zeggen. Jouw moment Sam”, was de geboden troost over het enkeltje.
“Dus, ik mag ‘mijn’ verhaal laten horen? Meen je dat nou echt echt?”
“Hahaha, ’tuurlijk man.”
“Je beseft wel; dat dit dan wel een eerlijk verhaal moet worden niet?”
“Wateffer man. Hé, ik ben weg hoor. Succes met je verhaal okay?”
Verheugd op deze mogelijkheid tot goedkoop kiezersbedrog, pakte Sam al pen en papier en zei achteloos zich al meteen concentrerend: “later man.”

De tropische buitentemperatuur kwam hem bij het uitstappen al warm tegemoet, toen hij de trap afliep uit het toestel van Easyjet. Hij had er zin in. Sowieso voelde Marcos zich lekker in zijn vel, want hij hield van verre landen. Het kon ‘m de laatste tijd niet ver genoeg zijn en Panama voelde aan als lekker ver. Raar houterig heupwiegend stond hij zo bij de immigratie waar, uit een kleine gettoblaster, vrolijke muziek klonk; waarvan de betekenis hem zoals gewoonlijk volledig ontging.

“Taxi!”, Marcos blies heel hard op zijn vingers. De taxi reageerde niet en nog harder blies hij totdat zijn wangen een schier oneindige bollingslimiet hadden bereikt. Maar al dat er uitkwam, was een raar zacht blaasgeluidje. Zo eentje als wanneer je vroeger als kind op een rietje uit de polder blaasde. Maar Marcos was niet van de straat. En daar hij verder dus niet op z’n vingers kon fluiten; begon hij met deze heel hard te wuiven, dat uiteindelijk de aandacht van de taxichauffeur wel moest trekken.
“Naar het paleis!”
“Que?”
“Vooruit man. Naar Juan”, en hij liet zijn invitatie met regeringsstempel zien.
Geschrokken van het officiële document en verbaasd dat deze genodigde zijn taxi nam, gaf de chauffeur een dot gas.

Sammie ondertussen zat diep voorover gebogen over zijn multimap met Greenpeace-stickers. Hij was druk aan het schrijven en liet zich zelfs door het huidige kolereweer niet afleiden. Zo’n kans om eens echt uit zijn hart te spreken, had ie nog nooit gekregen en die zou ie met beide handen aangrijpen.

Landgenoten,

Ik heb een droom. Een paar weken geleden stapte ik Ons Kamergebouw uit, Ons Plein op. Ik haalde effe heel diep adem en zoog de avondlucht op. Opeens hoorde ik van opzij een stem. ‘Hé Sammie’…uit mijn ooghoek zag ik een opgeschoten man, geen typische PvdA stemmer…. zo’n type bouwvakker weten jullie wel;  ‘Hé, Sammie’……….

Juan begroette Marcos op een wijze dat familiair warm en vertrouwd aanvoelde.
“Hola Marcos!”
Zo! Eindelijk werd hij eens bij zijn echte naam genoemd en dat voelde heel erg goed.
“Ze hebben al handjes geschud”, vertrouwde Juan hem fluisterend enthousiast toe.
“Wie?”
“Obama en ….”
“Oboema?! Is Oboema hier?”, gilde Marcos nu nog enthousiaster. “Oboema is mijn beste vriend Juan! Hoe wist je dat? Wat een verrassing zeg. Geweldig dit….. Waar ken jij hem trouwens van?”
Juan leidde de premier verder naar zijn vertrek, al waar hij even kon bijkomen. Duidelijk was dat Marcos last moest hebben van een heel zware jetlag.
“Over een uurtje in de grote zaal Marcos, ik heb alvast een klapstoeltje voor je vrijgehouden, want het is echt heel druk.”

En in ene, in plaats van me naar hem toe te draaien, merkte ik dat ik stiekem mijn pas versnelde. Om eerder bij mijn auto te zijn, weet je. Ik had er echt even geen zin meer in. Achter me hoorde ik hem nog. ‘Hé Sammie’…..
Ja mensen. Dat overkomt mij ook wel eens.
‘Hé Sam’…. de jongeman had me alsnog achterhaald en legde zijn eeltige hand op mijn zwakke linkerschouder. Ik keek om, was namelijk toch gedwongen om te blijven staan. ‘Je moet die Asscher bedanken van me. Ik was bijna mijn baan kwijt, maar mijn baas belde dat ie me toch in dienst kan houden, vanwege een of ander plan van Asscher.’ De jongen was metselaar, of dakdekker of zo, geloof ik. Ik weet het niet meer. Na zijn bedankje stapte ik enorm beduusd m’n auto in. Die woorden, lieve landgenoten, raakten mij zo en dus heb ik een droom!

Trots corrigeerde Sam zijn verhaaltje op spelfouten. Hij voelde zich apart belangrijk en las trots zijn scherpe analyse dat metselaars of dakdekkers tegenwoordig helemaal geen typische pvda-stemmers meer zijn. Net toen hij verder wilde schrijven ging de telefoon. Het was z’n vriend, die belde over de lange afstand.
“Zo gek man. Ik word hier in een belachelijke grote kamer in vijf-, nee wel zes-, persoonsbed wakker; en ik voelde iets knappen man. Geen idee wat, maar het baart me wel zorgen. Zeker nou Oboema hier ook aanwezig is.
“Ik ben net druk bezig man maar hoe ken ik je helpen?”
“Nou, wat knapte er hier man? Gek word ik ervan.”
“Een uiltje misschien?”
“…. Ja, natuurlijk. Dat mot het geweest zijn. Hahaha, bedankt man. Later!”
“Ja… okay, later man.”

We vinden het allemaal wel eens lastig om weer uit te moeten leggen wat we aan het doen zijn. Maar het is wel de moeite meer dan waard. Want zoals die jongen zijn er nog vele tienduizenden die op punt staan hun baan te verliezen. Maar gelukkig ben ik hun hoop. Ik ben de man die wel naar hen omkijkt. Dag na dag knok ik me te pletter om ervoor te zorgen dat het beter wordt, dat dit land er weer bovenop komt. Ik ben gewoon heel erg strijdbaar! Voor jullie en dat is geen droom!”

“Neem plaats Marcos. Obama is net begonnen.”
In de verte, onder fel verlichte podiumlampen, zag hij Obama zijn eerste trucje doen. De verduisterde zaal was muisstil, toen hij de projector aan zette. Een oud Hollands tafereel ontvouwde zich op het scherm, waar kleine kinderen met open angstige ogen hard zaten te zingen. Marcos herkende het meteen, maar wat had dit met zijn surpriseparty te maken? Dit was een heel ander feestje.
Een pauzeteken liet het beeld stilstaan en Obama wees naar het scherm.
“This, no more! This is my message to you. Children of the word today should not grow up in fear of other men.”
“Hé Oboema! Ja… hiero! Waar hebbie het over man en hoe is het thuis?”, trots dat ie even de adempauze had benut om zijn vriendschap met Oboema wereldkundig te maken. Obama keek in het publiek, maar zag niets doch vermoedde des te meer. “Oh hi… eh Marc, was it? Glad you could make it. Enjoy the show.”
Jemig, dat ze zoveel moeite voor hem hadden gedaan. Het maakte hem ietwat emotioneel en hij bralde terug: “Ga door man, benieuwd wat je ons nou weer kan leren.”
De film werd hervat. Na het zingen, keken de kinderen naar een dichte deur in wit gelakt hoogglans met zwarte klink; waarover Obama een oude audiosample uit Psycho van Hitchcock had gemonteerd. De deur ging open en meerdere geschminkte personen sprongen vreemd gekleed met stokjes en zakken de kamer in, gevolgd door een oude grijsaard met de grootste stok. De kinderen gilden en ook uit de zaal klonk een keiharde schok van ongeloof toen Obama de projector uitzette en zei: “this is my story to you my fellow Americans. When we seek trade we have to stand firm. Because this picture is still going on today in The Netherlands people.”
Het licht ging aan en iedereen keek in afgrijzen naar Marcos, die door dit horrorscenario even niet meer wist wat nou eigenlijk de bedoeling was van deze top. Wel was het overduidelijk dat zijn onderhandelingspositie door deze onverwachte tactiek uiterst verzwakt was.
“Wat heeft Snieklaas nou met deze top van doen man?”, wist hij uiteindelijk niet echt overtuigend uit te brengen; de priemende ogen van iedereen in de zaal ongemakkelijk voelend.
“This is the Summit of the America’s! The land you colonized! This is about the people you owe Big Time! And now it is payback time.”
Er knapte weer iets in Marcos. De vertrouwensbreuk kwam onverwacht en hard aan.
“Eh… ik vind dit niet echt lekker gaan jongens. Kenne we nie effe pauzeren of zo?”
Juan stapte het podium op en klapte vol bewondering in zijn handen. Een applaus steeg op uit de zaal, die open werd gedaan voor een lichte lunchbreak.

Lieve mensen, er is de afgelopen tijd wel eens gezegd dat ik een lastig verhaal heb. Ook hier weer, vandaag, in deze zaal. Dat is ook zo. En dat is maar goed ook. Ik kies niet voor het gemakkelijke verhaal. Het gemakkelijke verhaal van niks doen. Omdat je dan niks fout kan doen. Het gemakkelijke verhaal vanaf de zijlijn, omdat je dan anderen de schuld kunt geven. Ik kies voor het andere verhaal omdat ik weet waar we vandaan komen. Twee jaar lang ben ik nou al bezig. Ik dring topinkomens en bonussen terug. En ja ik nivelleer alles wat ik op mijn pad van dit licht zie en dat zet hier en daar kwaad bloed. Dat besef ik… en dat doet ook pijn. Want we zijn allemaal gelijk. Alleen wanneer we allemaal weer gelijk worden, wordt onze samenleving sterker, rechtvaardiger, zorgzamer en duurzamer. Kortom een samenleving die voor meer mensen meer te bieden heeft. Dat is mijn droom!

Hij zat in een flow toen zijn mobiel weer trilde. “Met mij, wat nou weer man?”
“Sam”, klonk het omfloerst gehaast en behoorlijk nerveus achter een ham-sandwich en een handvol Engelse drop door, “ze willen meer geld man!”
“We hebben geen geld meer Mark, dat weet je net zo goed als ik.”
“‘k Sta met m’n rug tegen de muur. Die party was een surprise, maar niet zoals ik had verwacht man. Ze hebben zojuist de kaart getrokken Sam, de kaart! Wat mot ik doen?”
“Hoe bedoel je man?”
“De racistenkaart man, hier in het hol van de leeuw kreeg ik die kaart op m’n bordje! Die Oboema heeft het slim gespeeld man. Hij’s helemaal geen vriend…, dat ben jij alleen, dat weet je toch? En hij heeft bewijs laten zien in de zaal man. En nou mot ik strakkies gaan spietsen en zoals het er nou naar uitziet; word ik levend geroosterd man! En dan kunnen we de knip opentrekken, of we willen of nie……. Nou?… Wat denk ie nou man?…. Nou?”
“Dus ze hebben je daar naartoe laten komen om je een koekie van eigen deeg te geven?”
“Geen idee man, maar ik heb nog paar minuut en dan mot ik op. Hellup man, word helemaal krezie hiero!”
“Rustig man, rustig. Vanuit hier zie ik de zaken wat meer op afstand. Je hebt het wel over kolonisten Mark. Kolonisten met een grote mond en die snoerden we vroeger gewoon de mond.”
“Maar…, hoe dan?”
“Ik stuur je een joker toe… ‘k upload ‘m nou. Speel die en het zou zo maar kunnen dat je de beste kaarten over houdt okay?”
“Mmmm, ja.. Oké…, wens me geluk man… Later.”
“Succes kerel, later.”

Mijn overtuiging dat het beter wordt, botst met de harde realiteit dat het nog niet of slechts mondjesmaat beter gaat. De werkelijkheid van de Haagse koopkrachtplaatjes of beleidsbezweringen hebben weinig betekenis in het dagelijks leven. Aan de keukentafel zitten geen ‘mediane standaard huishoudens’, maar echte gezinnen die stuk voor stuk unieke levens leiden. Met eigen wensen. En eigen twijfels. Mijn verhaal over de noodzaak van hervormingen schuurt met de zorgen van mensen over wat dat voor hen of hun dierbaren betekent. En ja, in mijn overtuiging dat ik het goede doe, heb ik soms die zorgen en twijfels te weinig willen horen. De valkuil van veel politici. En zeker van mij. En zo groeit de kloof. Maar ik heb een droom!

Na het zien van het bestandje ging bij de premier een knop om. Duidelijker had Sam het hem niet kunnen maken. Wat een voorrecht was het toch om met deze geweldige vent samen te werken. Even had hij zich te uitbundig laten gaan in zijn idolatie voor Amerika, maar het was Sam gelukt hem weer stevig terug in de klei te poten. Het geestelijke effect was enorm. Hij werd gewoon boos op zijn idool want hoe had ie dit zo kunnen spelen? En niemand, zelfs Oboema niet, zou pakjesavond van hem af kunnen pakken!
Met verlichte tred rende hij het podium op, toen de deuren weer dicht gingen en de spots aan. Nadat iedereen plaats had genomen nam Marcos het woord.
“Ik moet bekennen, dat ik heel even uit het veld geslagen was. Want het punt van Oboema”, heel even keek hij de president op de eerste rij gemeen aan, “is heel begrijpelijk gebracht. En als ik niet beter zou weten dan zou ik deze eenzijdige belichting voor waar aangenomen hebben. Maar! Niets is minder waar! Ik geef u het volgende fillumpie!” De zaal werd weer verduisterd en Marcos zette zijn mobieltje aan die hij, “je komt uit het land van van Leeuwenhoek of nie”, handig optisch op het scherm vergrootte. De afspeellijst van Sam bestond uit gruwelijke beeldmateriaal dat de zaal deed verschieten. “En het laatste fillumpie laat zien, dat dit nog steeds aan de gang is in het land van de vrij. Kijk goed en huiver bij de gedachte aan die overheersing!”

Na de laatste schoten deed Marcos zijn mobieltje uit en wendde zich weer tot de eerste rij.
“En jij durft mij voor racist uit te maken?”
“This is so wrong man. You know very well that more people are damaged by BlackPete!”
Maar de twijfel was geboren en de zaal verzandde in een oververhitte discussie waar ze door alle emoties voorlopig niet uit leken te komen.

Mijn dochter had een 7 voor Nederlands. En ik ben zo trots als een pauw.  In de beschermde omgeving van onze speciale middelbare scholen kan mijn dochter werken aan haar vaardigheden. En niet alleen mijn dochter want er zijn er zo veel meer. Maar de gedachte aan hoe het daarna verder moet, grijpt me naar de keel. Want om in deze steeds snellere en hardere maatschappij mee te kunnen, is lezen niet genoeg. Je moet snel kunnen schieten. Kijk maar naar Amerika want dat staat ons ook te wachten. En wie achter de kassa van Albert Heijn wil zitten en noem alle incidenten, die door hun voorkomendheid geen incidenten meer lijken, maar op. Vandaar dat ik mij beperk tot etc. etc. Ik voel bijna fysieke opluchting bij het bestaan van onze sociale werkvoorziening. Een beschutte plek, weg van de jachtige hyperprestatiemarkt, in eigen tempo. Wat een zegen mensen!
Maar om deze te kunnen blijven tellen is verandering broodnodig. Zelf wil ik het ook niet maar ik doe het voor onze kinderen. En dus kiezen we niet voor het gemakkelijke verhaal van niks veranderen. Wij kiezen voor het andere verhaal. 

“Water, water!”, klonk het hees door de geluidsinstallatie van de zaal. Na zijn dorst te hebben gelest, begon een oude man in slobberig uniform met het lege glas tegen het beschermd hardhouten spreekgestoelte te tikken om aandacht. Maar het tumult was nog dermate groot dat de orde ver weg leek. Marcos zag deze ontsnapping voor wat het was en gilde door de microfoon: “mensen, mensen, luister naar mijn vriend hier. We mogen allemaal ons zegje doen en dus ook hij.” Marcos begon nog luider te schreeuwen en dat had het gewenste effect. De mensen gingen langzaam aan weer zitten en begonnen weer op te kijken naar het wereldtoneel. “Ik stel voor dat we daarna met z’n alle gaan genieten van een minder goed gesprek maar een veel betere sigaar! Hahaha! Teek it awee Kas!”
De vergrijsde commie keek de zaal in, die nu weer stil was geworden en begon met een spervuur aan vragen.
“Hoe komt het dat jullie zieken niet ziek mogen worden? Hoe komt het dat jullie pillen onbetaalbaar zijn geworden? Hoe komt het dat jullie zieken zich nauwelijks nog een doktersbezoek kunnen veroorloven?Dat ze voor een opname hun hypotheek moeten laten woekeren, dan wel ronduit stuitend verstoken blijven van de nodige zorg? Hoe komt het dat jullie zieken alleen maar weer worden in plaats van beter? Hoe hebben jullie deze vraag zo zonder scrupules in schril contrast kunnen stellen van jullie aanbod, dat uiteindelijk voor een enkeling nog maar op te brengen zal zijn?”
De zaal had op geen enkele vraag antwoord maar een ieder snapte de bedoeling, behalve Marcos.
“Nou hallo Kas. Wij zijn altijd heel transparant hoor. En is het niet de markt die de vraag bepaald? Is dit niet de reden dat we hier allemaal samen zijn? Bij ons hebben we juist door de markt te stimuleren de kosten goed in de knip gekregen hoor. ”
“Als je de vraag kunstmatig blijft creëren, zal het aanbod op alle terrein alleen maar toenemen en de noodzaak van verkapte bezuinigingen minimaal evenredig toenemen Marcos. En over de kosten gesproken. Wat heb jij met die verdwenen 80 miljard dan wel niet gedaan? Zoals ik het zie; kunnen en moeten jullie gratis zorg bieden. En dan nog zou het winstgevend zijn. Geloof me, ik weet hoe dat geld gemakkelijk te verdelen is of wil je cijfers?”
Marcos proefde dat Castro niet blufte en bond in.

Omdat ik de beste zorg willen bieden aan de ouderen van nu, en de ouderen van later. Omdat ik banen veilig wil stellen voor mensen nu, én voor volgende generaties. Omdat we niet alleen onszelf, maar ook onze kinderen een betaalbare en betrouwbare energievoorziening gunnen. Wie niets verandert heeft nu een makkelijk verhaal, maar staat straks voor zijn kinderen met de mond vol tanden. Ik kies voor de samenleving van nu, en die van later. We kiezen voor het lastige verhaal van verandering en verbetering. Met oog voor de onzekerheid die ermee gepaard gaat

Dat is het verhaal van de Partij van de arbeid. Het verhaal waar ik voor kies. Met alles wat ik in m’n dromen heb.

Dank -U- wel, poehpoeh…

De gehele eerste Kamer zat met die andere in de Tweede Kamer bijeen gedromd. Alle vertegenwoordigers waren aanwezig. Ze zaten op de banken, trappen en lagen nota bene zelfs op de vloer voor de interruptiemicrofoons. Iedereen had het afgelopen half uur ademloos geluisterd naar het verhaal van Sammie. Na zijn dankwoord steeg er een luid applaus op in de Kamer en zelfs Marcos klapte zachtjes mee; al was het alleen maar omwille van de life-uitzending. Het verhaal was aangekomen bij een ieder en voor heel even was het ieders verhaal geworden. Niet een verhaal van economische vooruitzichten, noch eentje van partijverschillen dan wel religieuze. Nee, het verhaal was er eentje van simpel menselijk zijn dat iedereen begreep. Was het die dag tot een stemming gekomen, dan was alles koek en ei geworden. In de hierop volgende dagen echter werden de gedachten weer vervuild met en door de gebruikelijke randzaken. De media brachten, met heftig opgeklopte bonussen, weer de ene na de andere scoop dat dus weer volledig afleidde van de essentie in het bestaan. Maar dat heb je al snel, wanneer je niet op een eiland hoeft te zitten.

“Hahaha, geweldige spiets man! Gefeliciteerd hoor, wijntje?”, vroeg Marcos na de droomspeech van Sammie.
“Nou, ik dacht gek genoeg eerder aan een Cuba Libre man.”
“Ook goed, maak mij nie uit hoor. Nou sjeers man, op de komende jaren! We zitten nou helemaal gebeiteld man.  Hahaha, aan het einde van de dag blijven we wel zo lekker dit mooie land runnen. Hahaha! Je was ge-wel-dig man, echt overtuigend. Hahaha, ik wou dat ik jouw talent voor toneel had, die had ik echt goed kunnen gebruiken in Panama zeg.”
“Ja euh, dank je voor je compliment man”, zei Sammie die net nog kon verhullen dat ie zich zo verscheurd voelde op zijn eigen spiets.