kanariepiet in teflon

“Marreeeeek! Marreeeeeek! OH! Mark! Oh Mark! Nee toch?! Niet Piet, niet onze Piet!”, hoorde Marcos ver weg van beneden gillen. Op het moment dat ie door kreeg dat het z’n moeder was, sprong ie meteen zijn bedje uit en vloog de trap af. De overloop over en de trap naar de begane af. Hij rende langs de kapstok en zag in de keuken zijn moeder in tranen aan de keukentafel zitten.
“Wat is gebeurd Mam?”
“Pietje Mark! Pietje is dood!”, en ze begon nu met geluid te schreien.
Marcos liep naar het kooitje bij het raam en daar lag Pietje. Zijn lieve Pietje morsdood met zijn pootjes omhoog in vers zangzaad.
“Neeee! Pietje!”, gilde Marcos zwaar overstuur en begon wild aan het kooitje te schudden als ware het een nare droom waaruit ie ontwaken moest.
“Het heeft geen zin Mark jongen”, sloeg zijn moeder een arm over hem heen, “onze Piet is niet meer.” En ze begonnen onbedaarlijk te wenen.
Zijn mobiel ging en Marcos gilde boos na opname: “niet nu Sam!”, om vervolgens zich weer te storten in zijn verdriet. “Hij kon zo geweldig mooi fluiten mam. Oh wat zal ik ‘m missen.”
“Toe jongen, laten we gaan zitten. Ik had net de poffertjes klaar.
“Poffertjes! Lekker!”, en dat blad sloeg weer in zijn hervonden eeuwig optimisme om. Hoewel het intense verdriet van Pietje wel het hele ontbijt duurde.
“Gisteren floot ie nog”, slikte hij het laatste poffertje naar binnen.
“Pietje was de Pavarotti onder de kanaries jongen. Vanochtend floot ie ook nog heerlijk tijdens het poffertjes bakken in de nieuwe pan.
“Nou, ze waren echt lekker mam”, om met een laatste troebele blik op Pietje, zijn fiets uit het tuinschuurtje te gaan halen.

“Zeg wat mankeerde jou eigenlijk vanochtend?”, vroeg Sam uit art deco stoel aan het raam.
“Piet is dood. Mijn Pietje.”
“Oh, die kanarie van je?”
“Ja. Tijdens het poffertjes bakken man. Drama gewoon, de rillingen lopen nou nog door m’n lijf als ik er aan denk.”
“Dat kennik geloven. Gecondoleerd man, maar was het een teflonpan?”
“Nee, hij lag gewoon in z’n kooitje hoor. Wat denk je wel niet?”
“Ik bedoel waar je moeder die poffertjes in bakte man. Ben je dat onderzoek over dat teflon nooit tegengekomen in de stukken?”
“Wat voor stukken?”
“Nou, gewoon van die stapel”, en Sam wees naar een hoge stapel in de hoek van het ronde Torentje.
Marcos keek naar de stapel die hij bewust negeerde, want dat zou anders namelijk erg schadelijk voor de economie kunnen zijn. Hij was er nog niet aan toegekomen de stapel te vernietigen. Maar hij had het ook zo druk gehad met nieuwe, dat ie die oude helemaal vergeten was.
“Hoog tijd dat we die door de shredder gaan halen! Maar waar precies zei je dat, dat teflongedoe tussen lag?”
Sam haalde een rode kantoormap, tussen de twee mappen over de twee meest recente referenda en sloeg ‘m open.
“Kijk, hier man. Hier staat het… Asjemenou zeg!”
“Wat? Wat Sam?”
“Hier man. Hier staat letterlijk dat ze in een vergelijkend keukenonderzoek poffertjes hebben gebakken in een nieuwe teflonpan en verdomd man. Acht! Acht zangvogeltjes konden daar niet tegen.”
“Hoe bedoel je ‘niet tegen’?”
“Ze zijn overleden man.”
“Door die poffertjes? Dat lijkt me sterk hoor.”
“Nee man, door die pan! Bij hoge temperaturen komen gekke dingen vrij, die bij inademen … Sakkerloot man! Teelbaldinges, colitis ulcenogwat, hoog cholesterol en ernstige problemen in de voortplanting. Om slechts ‘enkele’ complicaties van dit bakproces te noemen. Marrek! Je mot onmiddellijk stoppen met die poffertjes hoor!”
“Wafels! Ik stap onmiddellijk over op wafels. Ik heb gezien dat moeder die ijzers gewoon in een handomdraai kan verwisselen.”
“Nee man! Dat zijn ook van die teflon dingen!”
“En dat staat allemaal vermeld in die stapel die weg mot?”
“Ja, en nou snap ik waarom man.”
“Wel verdomme! Maar hoe dan Sam? Hoe dan in Godsnaam, kan je dan nog een normaal ontbijtje klaar maken zonder alles er aan vast te bakken?”
“Daar zeg je me wat Mark. Ook ik heb twee spiegeleieren gebakken in zo’n pan man.  Maar… hebbik daar laatst niet wat over gelezen?”, en Sam gooide de map weer op de te negeren stapel en vouwde de ochtendkrant open. “Ja. Hier man. Die pannen zijn van Dupont! En die fabriek staat hier vlakbij man!”
“Wat?! Vlakbij zeg je?”
“Ja. Hier staat het, de fabriek van Dupont in Dordrecht”, en Sam liet hem het bewuste artikel lezen.
“En? Wat ga je er an doen?”
“Het lijkt me beter, dat ik daar even een paar maanden de tijd voor ga nemen hoor.”
“Sjesus Mark! Denk aan Piet man!”
“Verdorie, je heb gelijk Sam! Dit mag ik niet tolereren?”
“Nee, natuurlijk niet!”
“Okay! Wie kunnen we belluh?”
“Ik weet precies de vrouw”, zei Sam en bracht zijn mobiel naar zijn oor.

Terwijl ze wachtten, begon Marcos de tijd te doden met het shredden van ongewenste mappen. Opeens viel zijn oog op die van het referendum over Europa en begon deze onbewust vluchtig door te nemen.
“Eigenlijk zijn we echt heel goed man”, mompelde hij de map met Oekraïne-referendum er blind doorheen duwende. “Tweederde opkomst man! Da’s echt veel zeg.”
“Shredden Mak, tweederde van die tweederde zei ook ‘nee’ tegen die grondwet.”
Snel sloeg hij de map dicht en duwde deze beetje paniekerig ook tot niets zeggende reepjes oud papier. Op dat moment hoorden ze getjilp op de gang.
“Daar zal je mevrouw van Kulvrouw hebben”, zei Sam en verwelkomde de voorzitter van de zangvogelvereniging van Den Haag e.o., ook wel bekend staand als afdeling ho1 onder de zangerige naam Luscinia.
“Welkom, welkom”, zei Sam en wees de voorzitter een art deco stoeltje bij het raam.
“Excellentie, mijn naam is Ellen van Kulvrouw. Ik heb van Sam begrepen dat u met een dood vogeltje zit.”
Ellen was een dame van middelbaar met een jongensachtige uitstraling, dat de premier onbewust erg kon waarderen.
“Ik heb de vrijheid genomen, U bij deze een kanarie uit eigen kweek aan te bieden. Deze kanarie is een tamme met een volledige toonladder. Kijk maar, die staat tegen zijn tralies aan, daar en….”
“Stop! Nee! Niemand, niemand kan mijn Pietje vervangen!”
De gekweekte kanarie begon spontaan te fluiten. En de woede en intense verdriet om het verlies van Piet verdween plotsklaps bij het horen van het oh zo zuiver gefloten do re mi.
“Inderdaad zeg”, zei de premier zeer aangenaam verbaasd. “Hoor je dat Sam? Mijn Piet kon echt niet zo mooi zingen als deze.”
“Zoals ik al zei; het geheim zit ‘m in dat toonladdertje. En het zaad natuurlijk. Staat U mij toe, U een zak hoogwaardig zangzaad uit eigen fabriek te overhandigen. Gemodificeerd tot op de noot; om zo iedere kweek maximaal te kunnen laten doen zingen.”
“Dank U wel, zeer vriendelijk”, zei Marcos overrompeld door die zo mooi zingende kanarie in dat kleine kooitje op zijn bureau.
“Dat brengt me meteen op het volgende premier. Het probleem van Uw geleden verlies. Dat moet wel aan verkeerd gemodificeerd zangzaad hebben gelegen.”
“Wat? Dus niet aan die teflonpannen? Ik heb toch echt gelezen … Waar hebbie dat artikel gelaten Mark?”, vroeg Sam. Maar de premier kon alleen maar wijzen naar de papierbak en zijn ogen en oren niet van die kweekkanarie afhouden.
Nadat de kanarie klaar was met zingen, hupte hij of zij van het laddertje af en nestelde zich lekker dik makend op zijn of haar stokje en viel in slaap.
“Machtig mooi zo’n plofkanarie”, zei Marcos in bewondering.
“Correctie, wij kweken geen plofkanaries, louter robuust tamme zangkanaries.”
“Jaja, maar hoe weet je nou zo zeker dat het aan dat zaad ligt?”, drong Sam weer eigenwijs aan.
“Omdat wij alleen zaad gebruiken uit eigen fabriek. En kijk toch nou zelf”, wees ze naar de dommelende kanarie op zijn stokje. En die leek inderdaad te blaken van gezondheid.
“Waar staat die fabriek eigenlijk?”, probeerde Sam nog niet helemaal overtuigd.
“In Dordrecht”, zei Ellen en liet een foto zien op haar mobiel.
“Maar!”, sputterde Sam, “dat is die fabriek van Dupont en verdomd als het nie waar is; ben jij niet die CEO van Dupont? Jawel! Nou ik erover nadenk wel dus!”
“Ex-CEO Sam. Ik ben met pensioen en hou me tegenwoordig uitsluitend nog met de kweek van gezonde vogels bezig.”
“Maar is het nie zo, dat die fabriek daar de grootste milieuramp sinds tijden lijkt te gaan worden?”
“Dat lijkt me sterk hoor”, stond Ellen op en voelde de grondtemperatuur toenemen. En trouwens, Dupont in Dordrecht is al lang overgenomen hoor. Sowieso herinner ik mij helemaal niks meer sinds ik met pensioen ben. Ik denk alleen nog maar hoe en om de wereld beter te maken met gezonde en eerlijke producten”, sprak Ellen bij de deur.
“Sam, dat klinkt toch allemaal heel bekend en vertrouwd of nie dan? Nou bedankt Ellen, bedankt hoor!”, zei Marcos en begon weer helemaal verliefd op en naar zijn vogeltje te staren.
“Overgenomen misschien, maar was dat niet een ordinaire spin-off van Dupont zelf. Dat kan je toch niet serieus een overname noemen?”, probeerde Sam nog achter de waarheid te komen.
“Ik doe in zangvogeltjes, niet in ouwe koeien. Goeiedag!”, sprak Ellen toen ze gedecideerd de deur achter haar dicht trok.

Sam bleef zitten met een knagend gevoel van honger. Maar hij was wel blij voor zijn makker, die steeds meer uit zijn rouw leek te komen.
“Ik ga naar huis!”, zei Marcos plotseling en gooide zijn overjas over het kooitje.
“Nou al? ’t Is nog geeneens middag man. En what about ons Chinesie dan?”
“Ik moet Piet gaan begraven. Daar heb je toch wel begrip voor?”
“Ja maar, wat als het nou niet aan dat zaad lag?”
“Ja maar, ja maar? Niks te maren! Je heb Ellen toch gehoord of niet dan? En nou ben ik weg. ‘k Zie je morgen dan?”
“Okay, morgen man en nogmaals gecondoleerd natuurlijk”, en nee; hij zou zijn vriend de begrafenis natuurlijk niet willen ontnemen omwille van hun Chinees. Terwijl Marcos met kooitje achterop wegtrapte, liep Sam naar het restaurant van Bang die met verbaasde blik open deed.
“Ja Bang, kappe nou met die blik. Ik ben alleen en heb honger.”
“Welk gelecht?”
“Gewoon iets waar ik lekker lang over ken doen Bang”, en begon uit zijn zakken allemaal reepjes papier te halen en deze nauwkeurig te bestuderen om op vermoedelijk juiste volgorde te leggen.
Bang boog over hem heen en fluisterde zachtjes, dat hij een heel speciaal gerecht had. Hij kon het niet altijd maken, maar toevallig was er vandaag eentje binnengekomen.
“Oh, en wat is dat dan?”
“Is hele lekkele zangvogel.”
“Alsjeblief Bang, ik ken geen kanarie meer zien man.”
“Geen kanalie, maar Oltolaan. Oltolaan in Nedelland uitgestolven en zeel zeldzaam. Slechts een paal topkoks kunnen deze beleiden en dan nog niet altijd want is velboden op te jagen. Maal als U echt lang eten wilt, dan is Oltolaan de beste keus.”
“Okay, doe mij dan maar zo’n ortolaan. En bier Bang, veel bier.”
Bang knikte en gilde uit routine naar de bar: “twee biel!”

Samen gooiden ze het laatste beetje aarde in de hoek van de achtertuin. Nadat Marcos een korte maar emotionele speech had gehouden boven het graf van Piet, schoof hij de groene kliko er weer overheen en zei vrolijk tegen zijn nog tranende moeder: “Piet is dood, leve Piet!”
“Mark toch, wat bezielt je om zo …”, toen ze werd onderbroken door een hemels gefluit uit de keuken. Ze rende naar binnen en sloeg haar handen voor haar mond uit puur enthousiasme en bewondering.
“Voor jou mam. Een hele nieuwe Piet!”
“Oh Mark, wat kan ie mooi zingen. Zo veel mooier dan de oude Piet.”
“Ja mam, heb ik gekregen en wat blijkt; het lag aan verkeerd zaad.”
“Mam, ik weet dat je het zaad van Piet gewoon hier op de hoek kocht. Maar voor een beetje kanarie kan het zaad niet zangering genoeg zijn. Vanaf nu dus alleen deze mam”, en hij gaf haar de zak met opschrift made by Chemours NL BV.
Ze zette de zak in het keukenkastje boven de kooi en zo hebben ze de hele avond genoten van hun nieuwe Piet, die tot vrijwel middernacht uit volle borst de mooiste tonen floot.
Op de overloop wensten ze elkaar een goedenacht en toen Marcos de trap op naar zolder liep, zei z’n moeder nog dat ze morgen poffertjes zou gaan bakken voor hem.
Nu het slechts aan het zaad lag, merkte Marcos, hoe een last van zijn schouders viel toen hij in zijn pyjama stapte. Eigenlijk kon ie niet wachten tot het ontbijt en had veel moeite om in slaap te komen. Toch moet hij er heel vast in zijn gekomen, want het duurde meerdere minuten eer hij wakker werd door gegil vanuit de keuken beneden.
“Marreeeeek! Marreeeeeek! OH! Mark! Oh Mark! Nee toch?! Niet Piet, niet onze Piet!”