Smartlap tegen het bloeden I

‘Kwart voor elluf al potdomme!’, zei Sammie in zichzelf en verbijtend. Hij probeerde voor de zoveelste keer deze ochtend zijn maat te bellen. De krant had ie al drie keer uit. Maar al dat ie kreeg, was een voice mail. Waar ie abnormaal vrolijk gedwongen werd; een boodschap achter te laten. Dit was niets voor de premier, die gewoonlijk steevast al ruim voor iedereen in zijn Torentje zat. Sam besloot naar z’n huis te gaan om polshoogte te gaan nemen en stapte even later de tram in. Aangekomen bij het moederlijk huis van onze premier, belde hij aan en mevrouw Rutte deed open.
“Sammie? Dat is lang geleden, wat kan ik voor je doen?”
“Goeiemorgen mevrouw. Ik kwam voor Mark. Is ie thuis?”
“Ja, hij zit boven op z’n kamer”, en ze gilde het trapgat in; “Markje! Sammie vraagt of je buiten komt spelen!”
Maar Marcos zelf hoorde niks. Gisteren had hij tussen zijn piano-etudes een oude LP gevonden, die hij stiekem ooit eens had aangeschaft in een gruis verleden. Maar nooit had hij deze durven opzetten. In de nacht was hij voorzichtig met headset beginnen te luisteren en was meteen verkocht. Nou zat hij nog steeds op zijn zolderkamertje met hoofdtelefoon op zijn kop heel erg hard op en neer te slaan op de maten van The Wall van Pink Floyd. Met iedere cyclus was hij steeds wilder gaan bangen en zat nu als een monnik in spirituele overgave wezenloos voor zich uit te knikken.
“Ga maar naar boven Sam. Sinds Zomergasten heeft ie de muziek weer ontdekt en nu is die koptelefoon niet meer van zijn hoofd te krijgen.”
In de gang op de eerste hoorde Sam zijn maat al keihard meebrullen met; ‘hé tietscher! Lief doos kits elloon!’

Hij opende de slaapkamerdeur en zag de premier, nog steeds in zijn gestreepte pyjama, op de grond in vervoering zitten meeswingen. Marcos merkte niet dat Sam de deur redelijk hard dicht gooide en ook die hand op zijn schouder voelde hij niet. Hij zat er helemaal in en schrok zich een hoedje, toen Sam zijn oorklep lichtte en gilde: “hey! Teacher!”
Geschrokken gooide Marcos zijn koptelefoon af en keek verdwaasd naar Sam, die niet meer misplaatst aan het staan kon zijn; nu hij zo abrupt uit zijn trance was gehaald.
“Sam?”
“Ja man, wat ben je an het doen joh?”
Marcos had even nodig om zich terug in de realiteit te worstelen. Maar zoals zo vaak ging hem dat vrij vlotjes af.
“Ik heb het Sam! The Wall man! Dat ik dat nie eerder heb gezien!”
“Waar hebbie het toch over?”
“Ons volgende doel man! We gaan een muur om Nederland bouwen! Deltawerken 2.0! Nou?! Hoe vin je ‘m?”
“Ik denk dat je beter effe kan douchen hoor”, zei Sam die zo langzaam mogelijk probeerde te ademen. Het rook overduidelijk dat de premier al een flink tijdje daar bezig was geweest met zijn Wall.
“Zie ik je dan dalijk in ons Torentje?”
“Verrek! Is het al zo laat?”, en hij keek niet meer om naar Sam en rende gehaast de trap af de badkamer in.

Het was nog net voor twaalven, toen Marcos eindelijk zijn torenkamertje in kwam lopen. Sam zat bij het raam met als enige verschil; dat ie er nu zonder krant zat te wachten.
“Zo eindelijk man! Daar ben je dan. Vertel me nou maar ‘s, waar je al die tijd mee bezig ben geweest.”
“Een muur man. We gaan een muur om ons geweldige land bouwen. Toen ik las dat die fransozen de jungle bij Calais gaan ontbossen dacht ik; ‘ja wacht ff en waar gaan die lui dan naar toe?’ In ieder geval nie terug en onze zuiderburen werken ook al nie mee. Dus die oonlie wee is up toch? En dat kennen we er nie meer bij hebben.”
Sam knikte dat ie een punt had.
“Maar hoe ga je dat dan verkopen Mark? Ik bedoel, is dit nou niet precies wat Gee al die tijd al loopt te gillen?”
“Gee ken geen sorrie zeggen! Zie je nou niet dat als ik, wij, dat doen; we de geschiedenis in kunnen gaan als de allergrootste staatslui die dit land heeft voortgebracht?”
“Ik weet nie hoor.”
“Ikke wel! Hoor maar!”
En Marcos drukte het audiofile van Pink F. aan op zijn mobiel. Na de eerste tonen al, zag Sam zichzelf jaren teruggaan naar een tijd; waar verantwoording nog een ver van zijn bedshow was. Langzaam begon hij mee te zingen met zijn maat en toen het nummer afgelopen was, knipte hij zijn vingers alsof door bliksem geslagen.
“En deze?”, drukte hij nu zelf een streamingservice open en opzwepende gitaarmuziek van Thunderstruck vulde het kleine kamertje. Sam vergat even zijn idool Tom Jones en kneep de billen samen, om op hoge toon heel hard mee te gaan zingen. Marcos lachte kinderlijk enthousiast en nam de rol van Angus als vanzelf over. Met zijn aktetasje als denkbeeldige airguitar, ging hij op het bureau staan en zo stonden ze heel hard te jammen in het landsbelang.

“Neeeee!”, gilde Alexandertje; toen zijn balletjes vervaarlijk begonnen te vibreren en hij zijn hele calculatie van deze ochtend zag wegtrillen. Snel probeerde hij nog zijn telraampje beet te pakken met beide handen. Maar het kwaad was al geschied en bovendien zat hij zelf ook stevig mee te trillen.
“Wat is dat?!”, gilde hij in zijn wanhoop en gefrustreerd over weer een dagdeel nutteloosheid, stond hij boos op en ging op zoek naar de bron van die trillingen. Op de gang al keek hij met schuin oog naar het pleintje, waar het vandaan leek te komen. Het Binnenhof was leeg. Maar eenmaal buiten liep hij vastberaden naar het Torentje. Hij rende met drie treden tegelijk de trap op en zwiepte de deur open; waar hij de premier op zijn bureau zag staan springen met Sam op zijn knieën een laatste uithaal doen, die vanuit al zijn tenen kwam. Marcos sprong op en sloeg met het slotakkoord zijn aktetasje aan gort en viel achterover in zijn stoel, joelend van plezier en badend in het zweet.
“Waar zijn jullie helemaal mee bezig?!”, krijste Alexander lichtelijk hysterisch.
“Hé! Kom binnen man! We zijn eruit hoor!”
“Ik was er ook bijna uit, toen jullie alles hebben verpest!”, mokte Alexander.
“Luister naar Mark man”, zei Sam vanaf de grond, “ik mot toegeven, hij heeft een idee hoor. ‘k Heb me zelden zo goed gevoeld!”
Het meezingen had Sam weer tijden doen herleven, waarvan hij dacht dat die afgesloten waren. Maar Marcos had hem tijdsleutel gegeven, waar ie erg dankbaar voor was.
“Stelletje kinderen! Hoog tijd dat ik ga meeregeren! Dit kan toch zo niet verder. En ik zeg jullie, dat ik er mee stop als ik niet voor het eggie mee mag gaan doen. Anders vertel ik het de voorzitter!”
En Alexander ging demonstratief uitdagend aan het raam zitten, in de stoel van Sam.

Jantje Rozenwater zat samen met Syl in de voorste bankjes van de Kamer, waar ze les kregen in de ins en outs van de hedendaagse politiek.
“Dus als ik het goed begrijp, kan ik met een motie alles torpederen wat ik wil?”
Syl draaide haar ogen weg over zoveel directheid en zuchtte hoogmoedig: “nee Jan, dat doe je alleen als je ‘samen’ iets wilt bereiken, om de media op hun plek te zetten.”
“Moet jij zeggen Syl”, schamperde Jan en wilde snel overgaan tot een volgende stekende vraag en hield Syl zijn gebalde vuist voor.
“Jan!”, zei Ariba streng en klopte corrigerend met haar hamertje. “Je zit hier als kandidaatvertegenwoordiger!”
Jan keek inderdaad verbaasd naar zijn vuist, waar helemaal geen roze microfoon in bleek te zitten. Syl begon schamper te lachen en zei: “hier ben je gewoon een politicus Jan. Neem eens een voorbeeld aan mij!”
“Nee Syl!”, reageerde Ariba meteen, “ook jij hebt ondanks je voorkomen geen privileges. Je bent er één keer mee weggekomen, maar als je echt serieus bent, was dat dan wel meteen de laatste keer.”
“Hoe bedoelt U voorzitter?”
Nu begon Jan te lachen en kraaide van plezier: “perscoryfee, perscoryfee, sliep uit, sliep uit”, doelende op haar tenenkrommende hangbrugoptreden.
Het was Ariba duidelijk; dat deze vreemde eenden nog een hoop te leren hadden en zei: “sla jullie boek open op bladzijde 1 en Jan mag beginnen.”

Sam keek ongelovig naar Alexander, maar begon al snel zijn mouwen op te stropen. “Jij vuile …”
“Kappuh Sam! We hebben iedereen nodig voor de muur. Ie-der-een!”
“De muur?”, vroeg Alexander nu geïnteresseerd, “waar zijn jullie eigenlijk mee bezig?”
Marcos legde zijn Deltaplan uit en Sam viel hem hier en daar bij om de bressen te dichten, die Alexander er in probeerde te lullen.
“Ik zie niet in, hoe dit anders is dan de retoriek van Gee. We gaan toch geen muur om ons land bouwen? Komaan zeg!”
“Dat gaan we dus wel doen. En ik zal je uitleggen waarom. Geef me je mobiel.”
Alexander zag enorm op tegen weer een middag aan zijn telraam te zitten, dus overhandigde zijn mobiel aan de premier. Na even zoeken en swipen, drukte hij op een gevoelige snaar van Alexander en dreunde de vrolijke toontjes van Servaas zaliger door het kamertje.
Alexandertje kon zich bij de eerste tonen al niet inhouden en begon onwillekeurig mee te deinen. Hij stond al in volle trance op en begon raar vals met Mexico mee te zingen.
“Hoe wist je dat man?”, vroeg Sam verbaasd dat Alexander zo snel om was.
“Hij heeft ook in Zomergasten gezeten”, knipoogde de premier; waarna ze alle drie zich begonnen te verliezen in die Hollandse smartlap over Mexico.

Jan las hardop: “Allen die zich in Nederland bevinden, worden in gelijke gevallen gelijk behandeld. Discriminatie wegens godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras, geslacht of op welke grond dan ook, is niet toegestaan.”
“Laat dit even goed tot jullie doordringen”,  zei Ariba indringend en legde voor dit moment van overpeinzing zelfs haar hamertje even neer.
Syl zat erbij alsof dat de gewoonste zaak van de wereld was en keek uitdagend naar de voorzitter, zo van ; zie je wel. Jan keek wat meer verbaasd, want dat uitgerekend Ariba hem hierop wees, kwam dermate vreemd over; dat ie wel even tijd nodig had om dit artikel zich ten volle te doen beseffen. Het was stil en juist in het middelpunt van hun contemplatie, was het een uitbundig luid gezongen “Mexicooooo, Mek… Xieee…. KooooooooooH!!!”, dat ergens van het Binnenhof vandaan leek te komen, luid en duidelijk de Kamer binnen galmde.
Ariba wilde al haar hamertje pakken, want ze hadden het hier over Nederland. Maar ze merkte net op tijd dat Jan, noch Syl, aan het zingen was. Maar wie dan wel? Nieuwsgierig gingen ze op zoek naar die volkszanger en op het pleintje buiten zagen ze Alexander voor wijd opengeslagen raampjes van het Torenkamertje staan, zijn hele ziel en zaligheid uitzingende.
“Dit is dus precies wat ik bedoel”, zei Syl verontwaardigd. Terwijl ik de grondwet tot me aan het nemen ben, zingen zij gewoon over Mexico! Dit kan ik niet!”
Gemaakt boos sloeg ze haar armen over elkaar en bedacht hoe geweldig dit in een persconferentie zou staan. Hoeveel stemmen extra zou dit wel niet kunnen betekenen? Ongetwijfeld heel wat meer dan dit wereldvreemde establishment. Dit moest wel een teken zijn, dat haar tijd eindelijk echt gekomen was.
Ook Jan zag een opening en liep naar het midden van het hof, waar hij spontaan het Wilhelmus begon te zingen. Verbaasd keek Alexandertje naar beneden en ook Sammie drong zich met Marcos op achter de raampjes.
“Potverdikkie!”, fluisterde Sam tussen zijn lippen.
“Sjesus man, de moeder aller smartlappen en hij gaat ermee lopen …”
Instinctief begonnen de mannen mee te zingen met Jan en beneden stond Ariba een beetje onwennig mee te lipsyncen. Syl keek met afkeurende verbazing naar dit oer Hollandsche tafereel, waar ze simpelweg niet zo veel mee op had. Daar werd ze daar door Jan wel bewust van. Haar keuze voor Denk was de juiste, bedacht ze zich trots en liep met opgeheven hoofd het poortje door. Want iedereen die het eerste artikel kent, is er klaar voor! En meer had ze niet nodig om verkozen te worden.

Vanachter een witte maan op rode vlag keek Kuzu op de derde etage naar het nationalisme, dat zich onder hem ontvouwde. Het zal toch niet dat dit Nederland vertegenwoordigt?
Snel belde hij naar 0090, waar hij in de wacht werd gezet onder een geruststellend melodietje.