Balletuitvoering om de macht.
Sinds Hollywood ons een loer heeft gedraaid op hun set achter gesloten deuren, heeft het land of the free behoorlijk aan glans verloren. Wij zijn er dom in meegegaan. Want na o.a. de Marshallhulp was het kennelijk moeilijk anders geloven of zo? Niemand heeft het kleine stoeltje van de regisseur op dat wereldtoneel opgemerkt. Nu geloven we hier de gekste dingen. We geloven zelfs na die Turken; dat ook landen als Eritrea hun fitties hier moeten kunnen komen uitvechten. Met een misplaatst gevoel voor redelijkheid heeft de autoriteit het dan steeds over vrijheid van meningsuiting en dat we daar niet aan mogen tornen. Waarmee ze die vrijheid dan wel direct zonder blikken of blozen noch nadenken blootstellen aan ondermijning.
Er werd heilig geloofd in die Arabische Lente en nog steeds meer in het kwaad van Poetin. We geloven in de EU. Ondanks dat deze, volgens in ieder geval de Russische cast achter het nieuw opgehangen gordijn in dat ene Europa, direct aan de conventioneel wantrouwende expansiedrift sinds de dagen van Stalin ten grondslag ligt. En nog immer blijft de mores over de plas gericht als ons kompas. In oorlog met IS en de Rus als lastig geportretteerde bondgenoot is toch niet bepaald een evenwichtige uitkomst.
Europa verkeert in een ernstige identiteitscrisis, dat men zelf heeft veroorzaakt door de lidstaten hun soevereiniteit af te nemen zonder daar iets beters voor de gehele bevolking voor terug te geven. Maar we hebben dankzij de EU geen oorlog meer gehad, zeggen de Eurofielen. Nou, kijk eens om je heen en probeer dat dan nog eens serieus vol te houden. We zitten er middenin.
Er werd heilig geloofd in die Arabische Lente en nog steeds meer in het kwaad van Poetin. We geloven in de EU. Ondanks dat deze, volgens in ieder geval de Russische cast achter het nieuw opgehangen gordijn in dat ene Europa, direct aan de conventioneel wantrouwende expansiedrift sinds de dagen van Stalin ten grondslag ligt. En nog immer blijft de mores over de plas gericht als ons kompas. In oorlog met IS en de Rus als lastig geportretteerde bondgenoot is toch niet bepaald een evenwichtige uitkomst.
Europa verkeert in een ernstige identiteitscrisis, dat men zelf heeft veroorzaakt door de lidstaten hun soevereiniteit af te nemen zonder daar iets beters voor de gehele bevolking voor terug te geven. Maar we hebben dankzij de EU geen oorlog meer gehad, zeggen de Eurofielen. Nou, kijk eens om je heen en probeer dat dan nog eens serieus vol te houden. We zitten er middenin.
Het gebrek aan kennis, waarheid zo U wilt, is schrijnend zo blijkt. Ik probeer hoop te ontdekken in de huidige formatie. Want alleen met gekozen vertegenwoordigers kan je in een democratie echt wat bereiken, denk ik misschien tegen beter weten in. Want ook wat dat democratische principe betreft, was de EU al volslagen failliet vanaf de start.
Maar ik zie helaas Alexandertje al wellustig kwijlen van de honger naar nog meer Europese macht. Jesse gaat voor duurzaam fokken en vooral om de zaaiers ook eens rust te gunnen. De oogst is dan bij voorbaat al mislukt. Marcos strijdt met alles wat ie in zich heeft voor alle zaken, waar juist de gewone burger slechts nadelen van ondervindt. En Boema, tja; die komt met een portie olijke bumor of zo. Hij moet zeker de rol van Lijm dezer poging gaan vervullen. Maar zelfs als zouden ze eruit komen, dan nog kan ik daar niet mijn hoop meer op vestigen. Er zijn te weinig anders denkenden gekozen. Dat moge dan frustreren, het is wel het logisch gevolg van het vals gecreëerde taboe op common sense.
Maar ik zie helaas Alexandertje al wellustig kwijlen van de honger naar nog meer Europese macht. Jesse gaat voor duurzaam fokken en vooral om de zaaiers ook eens rust te gunnen. De oogst is dan bij voorbaat al mislukt. Marcos strijdt met alles wat ie in zich heeft voor alle zaken, waar juist de gewone burger slechts nadelen van ondervindt. En Boema, tja; die komt met een portie olijke bumor of zo. Hij moet zeker de rol van Lijm dezer poging gaan vervullen. Maar zelfs als zouden ze eruit komen, dan nog kan ik daar niet mijn hoop meer op vestigen. Er zijn te weinig anders denkenden gekozen. Dat moge dan frustreren, het is wel het logisch gevolg van het vals gecreëerde taboe op common sense.
Zo zal ik mij alsnog moeten wenden tot de kliek van Brussel. Als verontrust burger sta ik voor de Europese Commissie. Totaal niet serieus genomen, sta ik alleen op een enorm podium onder felle lampen. Mijn tutuutje hebben ze in de coulissen zo onwijs strak aangespannen; dat het hun zal benieuwen; of ik überhaupt nog wel iets van bewegingsvrijheid over heb. Ik besef, dat ik een perfecte flikflak moet uitvoeren, om hun ongelijk aan de kaak te stellen. Maar het ademen alleen al gaat zo verrekte zwaar …
Het orkest begint te spelen en ik zie Eurobiljetten wapperen in de strijksectie. Ik voel me misselijk worden. Maar als ik in de orkestbak overgeef, hebben ze gewonnen.
Met uiterste krachtinspanning hef ik mijn handen boven mijn hoofd en begin paars aan te lopen onder goedkeurende blikken van al die vijfsterrenvreters en meer. Ik ga op mijn tenen staan en voel messen door mijn voeten schieten, zoveel pijn doen ze. Ook mijn tenen zitten zo stevig samengebonden in mijn roze balletschoentjes van Papillon, dat ook zij geen kant meer op kunnen.
Mank huppel ik in een raar opgedrongen aanloop naar iets dat een afzet moet gaan worden. Midden op het podium schijnen de lampen het felst en daar moet ik mij af gaan zetten tegen de waanzin en voor mijn perfecte flikflak. De parlementariërs houden hun adem in, terwijl ik steeds sneller strompel naar mijn onvermijdelijke point of no return.
De strijksectie gaat nu passioneel tekeer en voor heel even voel ik het knellend keurslijfje niet meer. De afzet is aanstaande en ik hap naar asem. Met een redelijk succesvolle hink-stap-afzet voel ik mij door de lucht zweven. In gedachten zie ik de parlementariërs met open mond naar boven zitten kijken en met angstige blikken van ‘het zal toch niet’.
In werkelijkheid echter, is mijn afzet op z’n best een mislukte struikelpoging. En ik land hard in een ongemakkelijke spagaat op de houten podiumvloer, waar ik niet alleen meer uit kan komen.
Het publiek begint enthousiast te klappen en scandeert uit volle borst; “bis, bis!”
Degenen die niet scanderen, zitten onbedaarlijk in hun vuistjes te lachen en kloppen mekaar zelfvoldaan op de schouders.
Door de beveiliging word ik uit mijn knoop gehaald en de medische hulpverlener constateert de reden mijner zwanendans; kromme tenen. Krom gelulde tenen! Verdomme!
Tranen wellen op.
Niet omdat met die zwaan ook de kleurrijke individu is gestorven.
Noch omdat door het gebrek aan grenzen grenzeloos gedrag moet kunnen en wordt bevorderd.
Neen, ik huil omdat ik niet meer in staat bleek; om nog gewoon onbevooroordeeld zoiets simpels als een normaal aanloopje te kunnen doen. Ooit deed je dat toch echt zonder erbij na te denken. Je vertrouwde op je vaste oriëntatiepunten. Hoe hoog ik toen kon en vooral nog mocht springen, vervult mij nog steeds met een groot gevoel van puur geluk dat ik niet wil vergeten.
De oude omroeper van het theater trekt me aan de arm van het podium af. Hij gilt nog door de zaal; dat ik morgen in Straatsburg sta … of val eigenlijk. Dan kan ook hij zijn lachen niet meer onderdrukken.
Zelfs in zijn ogen stond ik dus gewoon voor lul en ik voel de waterlanders weer komen. Daar mag de zwaan nog voor heel even in vrij zwemmen. Als ziekelijk amusement voor die regisseurs van de toekomst, voordat ie verplicht en veels te kort gewiekt verzuipend in rugslag het heen en weer kan krijgen.
Het orkest begint te spelen en ik zie Eurobiljetten wapperen in de strijksectie. Ik voel me misselijk worden. Maar als ik in de orkestbak overgeef, hebben ze gewonnen.
Met uiterste krachtinspanning hef ik mijn handen boven mijn hoofd en begin paars aan te lopen onder goedkeurende blikken van al die vijfsterrenvreters en meer. Ik ga op mijn tenen staan en voel messen door mijn voeten schieten, zoveel pijn doen ze. Ook mijn tenen zitten zo stevig samengebonden in mijn roze balletschoentjes van Papillon, dat ook zij geen kant meer op kunnen.
Mank huppel ik in een raar opgedrongen aanloop naar iets dat een afzet moet gaan worden. Midden op het podium schijnen de lampen het felst en daar moet ik mij af gaan zetten tegen de waanzin en voor mijn perfecte flikflak. De parlementariërs houden hun adem in, terwijl ik steeds sneller strompel naar mijn onvermijdelijke point of no return.
De strijksectie gaat nu passioneel tekeer en voor heel even voel ik het knellend keurslijfje niet meer. De afzet is aanstaande en ik hap naar asem. Met een redelijk succesvolle hink-stap-afzet voel ik mij door de lucht zweven. In gedachten zie ik de parlementariërs met open mond naar boven zitten kijken en met angstige blikken van ‘het zal toch niet’.
In werkelijkheid echter, is mijn afzet op z’n best een mislukte struikelpoging. En ik land hard in een ongemakkelijke spagaat op de houten podiumvloer, waar ik niet alleen meer uit kan komen.
Het publiek begint enthousiast te klappen en scandeert uit volle borst; “bis, bis!”
Degenen die niet scanderen, zitten onbedaarlijk in hun vuistjes te lachen en kloppen mekaar zelfvoldaan op de schouders.
Door de beveiliging word ik uit mijn knoop gehaald en de medische hulpverlener constateert de reden mijner zwanendans; kromme tenen. Krom gelulde tenen! Verdomme!
Tranen wellen op.
Niet omdat met die zwaan ook de kleurrijke individu is gestorven.
Noch omdat door het gebrek aan grenzen grenzeloos gedrag moet kunnen en wordt bevorderd.
Neen, ik huil omdat ik niet meer in staat bleek; om nog gewoon onbevooroordeeld zoiets simpels als een normaal aanloopje te kunnen doen. Ooit deed je dat toch echt zonder erbij na te denken. Je vertrouwde op je vaste oriëntatiepunten. Hoe hoog ik toen kon en vooral nog mocht springen, vervult mij nog steeds met een groot gevoel van puur geluk dat ik niet wil vergeten.
De oude omroeper van het theater trekt me aan de arm van het podium af. Hij gilt nog door de zaal; dat ik morgen in Straatsburg sta … of val eigenlijk. Dan kan ook hij zijn lachen niet meer onderdrukken.
Zelfs in zijn ogen stond ik dus gewoon voor lul en ik voel de waterlanders weer komen. Daar mag de zwaan nog voor heel even in vrij zwemmen. Als ziekelijk amusement voor die regisseurs van de toekomst, voordat ie verplicht en veels te kort gewiekt verzuipend in rugslag het heen en weer kan krijgen.