Boer zoekt vrouw, een analyse.

Tinder met bewegend beeld schijnt al jaren een format te zijn, waar de religieuzen slinks hun aloude adagium mee omroepen en oppoetsen. Ook daar lopen we achter met Zwitserland. Begin jaren tachtig hadden de kantons al hun ‘Bauer sucht Bäuerin’. In 1993 kregen wij pas met het debuutalbum van Fransje Bauer te maken. Met zijn ‘Op weg naar het geluk’ moet hij wel de weg hebben geplaveid voor Yvon.
Toch duurde het nog tot 2004 eer Yvonne met haar kijkcijferhitserig kanon op de buis kwam. Toen was Nederland blijkbaar pas klaar om zich te laven aan dames; die zich redelijk ordinair open mochten stellen voor wildvreemde boeren.

Ja, het wordt allemaal strak geregisseerd en gelikt in beeld gebracht. Maar het blijft uiteindelijk een visuele datingsite van het kaliber; gaat heen en vermenigvuldigt u. Dus laat je meerdere dames op één boer geilen. Op zo een geregisseerde wijze dat ‘Hoer zoekt berouw’ ongepast klinkt. Dat is namelijk niet zo des KRO/NCRV natuurlijk. Fraaier is de eeuwenoude tegenstelling geloof en rede vrijwel niet in beeld te brengen. Ondertussen is Yvon al van slag te krijgen als boer Jos, buiten het strakke script om, zijn keuze van zijn kalverliefde te vroeg bekend maakt. De hele crew was in rep en roer. Niet over die liefdesverklaring. Maar hij had toch wel even moeten wachten, eer iedereen er studioklaar voor was en Yvon haar stoeltje op de set had uitgeklapt.
Ondanks dat ik er zo weinig mogelijk naar kijk, besef ik wel dat Yvon de liefde hoe dan ook een rare twist heeft gegeven. Maar is het niet eens tijd te stoppen eer het ten onder gaat aan eigen succes?

Ik bedoel; dankzij Yvon hebben we nu zo’n Dion. Het is flauw over het genetisch bepaalde buitenvrouwsyndroom te beginnen. Want zo is Humberto niet natuurlijk. Nee, ik denk dat hij als eerste BN-er ten prooi is gevallen aan al die publiekelijk schaamteloze ontvangen afleveringen van al die seizoenen van zoekende vrouwenliefde.
Zo zie ik Dion bij Humberto ongegeneerd bevallig in close-up op de stoep liggen wachten, totdat Ineke de deur uitgaat om alle kinderen op weg te helpen. “Ik vind die kinderen geen enkel probleem, als jij dat ook niet vindt. Ben jij ook zo benieuwd wie hij gaat kiezen?”, hoort Ineke vanaf de stoep en kijkt raar naar Dion; die daar openlijk de liefde verklaart voor haar Humberto.
Dit had Ineke even niet zien aankomen. Hoewel het wel even wat minder ging in de aandacht. Maar dat had ze aan zijn succes geweten.
In de volgende montage horen en vooral zien we Dion praten over haar allereerste liefde, Bon Jovi. Als puber had ze zo’n crush op John; dat ze dat nu nog in alle geuren en kleuren vertelt. Dit krijg je dus als lezer en kijker te verstouwen; ik was zo verliefd op Bon Jovi … En ik zie de poster al boven haar bedje hangen met haar favoriete Mickey Mouse dekbed.

Het zal allemaal wel. De kerk heeft het roer omgegooid al dan niet bewust van de impact in de ether. Want het is de liefde en die stuur je niet. Er wordt nu in ieder geval schaamteloos anders na de vermenigvuldiging omgegaan met die hoeksteen. Het moet kunnen en zo. Ik heb medelijden met Ineke. Het zal je maar gebeuren, met een blondje bovendien. Maar wat mij het meeste intrigeert; is de gemonteerde rol van de man in deze. Net als bij het programma van Yvon is de man degene die het ‘allemaal’ zomaar overkomt. Hij is zoekende en bijna wanhopig, want verdient ook hij niet gewoon liefde? Die opgedrongen beeldvorming van de man vind ik stuitend en niet omdat hij niet mag huilen of zo. Dit is het omgekeerde calvinisme bijna. De oerconservatieve omroepen propageren het en plein public, terwijl tegelijkertijd de commerciële omroep hier tegen waarschuwt?
De man in die slachtofferrol blijft gewoon echt heel raar, ondanks al die seizoenen.