Datavirus in Lebensraum.

Toestanden. Toe-stan-den! Ik heb het over de moderne datatechnologie, waar je als leek simpelweg niet meer aan mag sleutelen. Tenminste je mag het wel. Maar de benodigde kennis ontbreekt simpelweg. Terwijl alle apparaten plug&play worden, is de kern van de zaak nog immer onderhevig aan marktwerking.  Dan spelen geldbronnen de hoofdrol. De sloten vallen dicht, want gebruiksgemak is opeens not done. En voordat je er erg in hebt, bevind je je in een datadoolhof, waar je zonder hulp van buitenaf niet meer uitkomt.
En oh ja, je wordt er ook nog eens hondsberoerd van. Echt goed ziek.

Na vele gesprekken te hebben gevoerd met verschillende ‘experts’ op het gebied van webdesign, kwamen veel termen terug die ik pas later begreep. Ja, men kon zorgen voor een kekke site. Het bedrag daarvoor was even slikken. Maar je wilt een betrouwbare site, dus ga je erin mee. Bij doorvragen bleek echter dat het bedrag geenszins ‘all-in’ was.
“Dus ik hoef niks meer te doen?”
“Nee, voor dit bedrag krijg je een goede site. Die wij voor je onderhouden.”
“Inclusief support?”
“Neen, maar we hebben een zeer voordelig onderhoudscontract. Op jaarbasis met surplus aan eventuele niet te begroten verrichtingen die daarbuiten vallen, natuurlijk.”
“Dat wil ik niet. Ook niet natuurlijk.”
“Dan maken we er een all-in bedrag van. Is wel iets hoger dan en lager dan deze jaarlijkse onderhoudskosten kunnen wij niet gaan.”
“Okay, dus voor de zekerheid; dan hoef ik zelf helemaal niks meer te doen en niks meer te betalen dan dit?”
“Mmmm, we moeten wel een professionele fotograaf inhuren natuurlijk.”
“Natuurlijk, maar dat zit toch bij een all-in?”
“Eh … nee. En we moeten ook een Neerlandicus inhuren. Voor de tekst.”
“Laat me raden, natuurlijk niet all-in? ”
“Nee, die moeten wij ook betalen natuurlijk.”
“Dus wat doen jullie dan precies voor mij?”
“Wij zorgen voor een veilige site!”
“Okay …”

Na één en ander te hebben laten bezonken, liet ik deze site zien aan mijn Pareltje. Heb deze al jaren. Maar zij kijkt nooit naar mijn beslommeringen. Nu opeens wel en ze zei: “maar dan kan jij het toch doen?”
Overmand door haar enthousiasme, zei ik; “jawel mevrouw”, en ben aan de slag gegaan.
Met behulp van onze huis-it-er via Installatron en WP begonnen. Anders dan deze site moest het meer profi, met nieuwste template en zo.
Een lange leerweg begon, waarvan ik steeds meer het gevoel krijg dat die schier oneindig is. Hoe langer ik op die virtuele snelweg liep, des te meer kwamen herkenbare zinsneden terug geuit door al die webdesignexperts. En eerlijk is eerlijk, het is een vak op zich, natuurlijk. Maar desondanks hoef je je als leek niet helemaal afhankelijk te maken. Het ging mij om een beetje duidelijke site zonder poespas. En wat van meet af aan duidelijk was, het moest ssl-gecertificeerd worden. Of te wel dat slotje in de url-balk, dat wijst op een veilige site. Als bedrijf zijn wij dat sowieso verplicht. Dus na afronden van de site ik aan het certificeren.
Als proef heb ik deze site genomen en dat lukte, … uiteindelijk. Want niks gaat intuïtief in deze virtuele wereld.
Dus hoopvol eentje laten aanvragen bij de hosting. Daar kreeg ik een handleiding van terug, dat anders was dan mijn eerdere ssl-certificaat alhier. Overtuigd dat zij het beter wisten, volgde ik alle stappen en stap 5 bleek een fatale.
BLITZ!
In plaats van een beveiligde site had ik nou helegaar niks meer.
De site was in de krochten van het wereldwijde web verdwenen?! Zomaar? Met een enkele muisklik.
En ik besefte daar en toen; dat ik mij alsnog had laten meevoeren in die webdesignmambojambo, dat ik juist zo had willen vermijden.
Maar kennelijk kon ik daar niet aan ontkomen en dat maakte me toch ziek?!

Geveld door de griep heb ik een mailtje met s.o.s. gestuurd naar onze huis-it-er. Tja, die wist het ook niet.
Tijdens mijn ziekbed, waar al mijn holtes zich pijnlijk hadden gevuld met een kloppend en pijnlijk slijmerig datavirus, is de hosting aan het recoveren gegaan. Ondertussen begon al het snot uit mijn neus te lopen. Na drie volgesnoten theedoeken en een stelletje van de vaat, kreeg ik het berichtje dat alles er weer op stond. Alleen was dit wel ten koste gegaan van de webruimte. Maar de site was weer bereikbaar.
Na een complete backup verder gegaan met de ssl-certificatie, zoals die dus niet in de meegeleverde handleiding stond. Gewoon via een pluginn en binnen een minuut had ik dat slotje zonder verdere conflicten. Het werkte en ikke blij zeg. Na deze op meerdere en via verschillende media positief gecontroleerd te hebben, ben ik gaan tevreden douchen.  Zo’n lange warme om die holtes maar wat leeg te krijgen.
Dus zit ik even later verfrist, voor zover het virus dat toestaat, weer voor de pc. Daar mijn virtuele Lebensraum bijna tot aan de nok gevuld zat met overschreven data, meteen meer webruimte aangevraagd. Ook dit was met een muisklik geregeld en jawel hoor,
BLITZ!
Weg site …
Natuurlijk.

Dan voel je je als mens toch minder dan zo’n hosting en dat blijft raar. Hoewel het tekenend is voor onze tijd.
Heb je toch weer die gasten nodig; om een fout dat niet je fout is te herstellen.
Ze zeggen je nooit wat er fout is gegaan. En helemaal niet hoe je dat voorkomen kunt.
Maar na die lange mars over de dataweg was ik die hele operatie compleet beu. ‘k Was al lang blij dat het nu functioneerde zoals ik voor ogen had.
Want dat ze toen XTC slikten om door te kunnen marcheren om alle ruimte gewoon in te nemen waarvan ze meenden het nodig te hebben, dat kon ik me zeker niet in deze grieperige staat veroorloven.
Hoewel, tegenwoordig slikken ze ook die pillen. Alleen voor feestjes bouwen, maar wellicht ook voor dit soort werk? Want de parallel met toen vindt een kronkeling in mijn beslommeringen aangaande dit hele bite-gebeuren. Alsof ik eigenhandig die hele operatie Barbarosa in een ijzige winter moest leiden naar het eindpunt van meer webruimte.
‘k Heb me zo hele dagen de pleuris zitten typen en zij? Klik!/Blitz!
Bij nader inzien heb je daarvoor uiteraard geen XTC nodig, maar die link had ik al gelegd.
Kortom ja, een site maken kost tijd en veel geld of veel tijd en minder geld.
Maar zo’n datavirus, dat alles op slot gooit en je virtuele Lebensraum ook nog eens helemaal bezet, daar kan je als leek niks aan doen.
Gelukkig dat er tegenwoordig meer en meer experts zijn? Die dagelijks volgens mij stiekem wel iets laten lekken om de toko draaiende te houden. Maar dat is een aanname, natuurlijk.
Enfin, het datavirus lijkt te zijn opgelost, nou de mijne nog.