De angst van de pin op de neus krijgen.

Dit weekend vroeg mijn financieel beheerder aan alle gezinsleden in de hut, wie er te hard had gereden. Een opvallend stilzwijgen viel haar ten deel. Opvallend, daar juist in het weekend doorgaans de luidruchtigheid hier troef is. Maar we waren allen overvallen door een verklaarbare schaamte en onverklaarbare angst. Want ja, in deze tijd een boete voor te hard rijden krijgen is niet niks meer. En wat voor eentje ook nog eens?
“In de bebouwde kom?!”, viel onze beheerder zowat van haar stoeltje vanachter haar internetbankierscherm.
“In de bebouwde kom! Kom op heren! Wie van jullie heeft de euvele moed gehad te denken; dat ie met een ‘mindblowing’ 3 km/hr te hard ongezien weg kon komen?”
We hielden onze lippen stijf op mekaar. Nu deze vreselijke overschrijding van de norm zo helder en duidelijk in de openbaarheid was gekomen, keken we wel helemaal uit.
‘Ik ben gekke Henkie nie’, ging  het door mij heen. Nee, ik keek wel uit om zo op het podium van de verklaarbare schaamte afgemaakt te worden. Afgemaakt word je vandaag de dag dan sowieso. Tja; ‘we hebben niet voor niets grenzen afgesproken met mekaar’.
Nee, dat stempel van verkeershufter wens je je ergste vijand niet meer toe. En nu de stikstofmanie compleet is, speelde zo’n concreet overschreden stikstofnorm in deze ook een zeer dwingende rol om maar vooral het stilzwijgen niet te doorbreken. Je bent niet alleen meer beboet voor asociaal weggedrag. Maar ook nog eens ben jij hoofdverantwoordelijk voor alle mondiaal klimatologische problemen met je meer dan buitensporige emissie.
Om dan zo en plein public de pin op de neus te moeten krijgen van het CIIJ en de hele meute er achteraan doet dan te veel pijn. Pijn vermijd je liever, dus is zwijgen je beste optie.

Aan de andere kant moeten we steeds minder moeite hebben met tientallen kilometers omrijden, als er weer eens een hele snelweg is afgesloten. Voor de wegbeheerder anno nu is het de normaalste zaak van de wereld geworden om een hele snelweg af te sluiten, wanneer bij hectometerpaaltje 783 een peertje vervangen moet worden. Dat de snelwegverlichting in het donker niet meer aan mag, speelt daarbij dan geen enkele rol. Het gaat namelijk om de veiligheid en daarvoor is ieder middel geheiligd.
Dat je juist nu meer een gevaar op de weg bent geworden, is van minder belang. Zelfs als je je keurig aan de maximale snelheid houdt.
Dus rij je zonder enig duidelijke reflectie (niet de gedachteloze toestand maar de verhelderende staat veroorzaakt door deugdelijke reflectoren) die flauwe bocht in, waarvan je vermoed dat ie daar ergens moet lopen. Want wegsignalering, die daadwerkelijk onze veiligheid vergroot, is van ondergeschikt belang voor de beheerder. Oogverblindende ledpanelen daarentegen, die zorgen voor spontane nachtblindheid, mogen dan weer wel steeds meer de aandacht afleiden? Het risico dat een vrachtwagen zomaar opeens kantelt neemt alleen maar toe. Ondanks dat app-verbod.
Kassen moeten wel wat doen aan blindering voor de nacht. Alleen niet waar de lichtbundels naar boven toe zijn gericht. Laatst leek het wel oorlog, met al die verticale lichtbundels in ons meer dan  fvlakke landschap.
Het zijn verontrustende ontwikkelingen, die doorgaans weggelachen worden. Je hebt je nou eenmaal aan de regels te houden. Jij bent anders dan toch de aso. Tenminste dat wordt door de beheerder annex bestuurder, meteen aangenomen. En daar we nu van aannames lijken te moeten leven, staat er geen rem meer op de ambtelijke overregulering. Deze wordt voor de veiligheid gewaarborgd met een meer dan aan inflatie gecorrigeerde jaarlijkse repressie.
Men zegt wel eens ‘c’est le ton qui fait la musique‘.
Misschien krijg ik daarom steeds vaker het gevoel in een vals spelende fanfare te moeten leven. Niet omwille van het aanstaande carnaval maar dankzij de toon die onze bestuurders menen te moeten zetten. En nee, ik hoor al heel lang geen enkele loftrompet meer. Tenminste geen zuivere.
Alles moet ondoordacht meteen en impulsief, vooral als men weer eens door iets geschokt is. Ze hebben de bek vol van wetenschap zus en hoogleraren zo. Maar waarom toch laten ze het dan steeds maar weer bij die valse toekomstmuziek?
Al lang geleden weer, voordat in Den Haag het besluit viel om het licht dan maar uit te doen, kreeg men al een alternatief in de schoot geworpen.
Nu zijn we zoveel jaren verder. En rijden we massaal emissierijk in het pikkedonker kilometers om, als er een peertje vervangen moet worden. Een peertje dat toch niet aan mag.

Uiteraard zou je dat gechargeerd kunnen noemen. Ik wenste dat het ook zo was. De realiteit is in Nederland echter anders geworden. Dat verbaast, frustreert en doet steeds meer vertrouwen afnemen. Boos, ja ook boos kan ik daarvan worden. Vooral als je naar China kijkt. Niet alleen louter weer in economische zin maar juist in de steeds meer gemiste humane.
Je bent arts in China, maakt je ongerust en waarschuwt de mensen om je heen over een gevaarlijk virus dat je bent tegengekomen. Dan word je dus voor het eerbiedigen van je beroepseed opgepakt. Of je bent er advocaat. In al je wanhoop schreeuw je het van de virtuele daken af; dat je zo vreselijk bang bent. Niet voor de dood als je besmet zou raken. Maar voor de partij van Xi …
De advocaat is uiteraard opgepakt en hij was al helaas geen uitzondering meer.
In China vreest men de politiek nu zelfs meer dan de dood. De jongere generaties daar weten zelfs al niet meer beter. Dus neemt de hoop op verandering zienderogen met de tijd af. Deze wijze Oosterse les zouden onze vertegenwoordigers en iedereen hier zich ook eens ter harte moeten nemen.
In plaats daarvan komt men met weer een nieuw spoedwetje of regeltje, die er ronduit doorheen gejast is.
Betreft het een serieuze maatregel ten behoeve van het Algemeen Nut? Dan is opeens zorgvuldigheid het issue om vooral maar niet overhaast te werk te hoeven gaan. En zo houdt men het bij de bewezen toekomstmuziek, alsof die geschreven is door Wagner.

Wagner was de componist van de toekomstmuziek van toen en daarmee eigenlijk net zo omstreden als die fanfareleden van nu. Hij introduceerde het Leitmotiv. Zelf sprak hij echter liever over das Gefühlsmoment.
Kan het nog meer parallel met nu? Daar waar we van gevoelsmomentje naar gevoelsmomentje lijken te worden geduwd.
Zelfs ons vocabulaire moet er nu ook al een tijdje aan geloven. Niet door spontane mutatie, maar door opgedrongen correctie. We hebben nu eenmaal meer rekening te houden met al die gevoelsmomentjes.
Maar als een illegaal al lang geen illegaal meer is; waarom moeten we dan nog überhaupt betekenis toekennen aan woorden?
Omdat een slagroomsoes hoe dan ook niet hetzelfde als een paardenlul! Ook al beweren sommigen dat de paardenlul zich iedere dag maar weer gekwetst voelt door de slagroomsoes.
Kortom omdat je daarmee communiceert! En daar past geen enkele moraliteitsmaat wil je het tenminste open houden. Of anders gezegd, wil je het blijven herkennen! Fatsoen volgt pas daarna, maar mag nooit de directheid van begrippen verdoezelen leuk of niet.
Die lichaamstaal van al die lamzakken werkt niet en …
Ik draai door. Maar daar ben ik niet meer alleen in.

Wat ik wil zeggen is dit. Ik snap werkelijk niet; waarom men altijd maar weer het enorme belang van alle maatregelen verdedigt. Voor de goede orde snap zelfs ik nog wel. Maar what about de betekenis ervan? En waarom selectief handhaven als het zo enorm belangrijk is?
Nu overheerst het invoeren op zich. Waarom dat ingevoerd moest worden, is secundair geworden. Protocollen moeten. Gewoon nadenken mag namelijk niet meer. En waarom we nou ook alle begrippen moeten uithollen, kan ik alleen maar met toekomstmuziek verklaren. Okay, noem het vals. Maar enige logika ontbreekt niet in mijn povere poging de huidige waanzin te begrijpen.
Zo is het nu ook weer raak in de meest recente berichtgeving over de Nederlandse luchtverkeersleiding. Toch een vertrouwenwekkende instelling want luchtverkeersleider word je niet zomaar. Maar zelfs die beginnen nou op onze politici te lijken?!
Niet omdat de moderne volksvertegenwoordiger zich steeds vaker druk maakt in de gebakken lucht. Neen, ik heb nog immer een rotsvast vertrouwen in onze luchtverkeersleiders. Maar ach en wee, zij hebben toestellen toegestaan om te landen op een dichte baan.
Ik herhaal, er zijn … in Nederland … vliegtuigen geland … op een dichte baan!
Jawel.
De luchtverkeersleiding heeft geblunderd. Die baan was namelijk gesloten!
HOE DAN?!
Ik bedoel; geen ongeluk, geen uitrukkende hulpdiensten, geen toeters en bellen. Neen, maar wel een pin.
In Finland was het grondpersoneel vergeten een pin uit het neuswiel te halen. Dat was de eerste fout. De tweede fout was, dat ze dit pas door hadden toen de kist al onderweg was. De derde fout was hier. De pin moest hier verwijderd worden. Daarvoor moet dan die hele baan dicht. Dat ging goed.
Alleen moesten de andere vliegtuigen uitwijken naar een andere baan. Ook dat is goed gegaan. Alleen was die baan, waar al die vliegtuigen veilig op zijn geland, niet opengesteld voor gebruik! Echt! Hoe is het in Godsnaam mogelijk?
Conclusie; ze hebben geblunderd.
Dus breeduit in de krant en zo. Want zij weten toch ook wel, om de schaamte er nog maar eens goed in te wrijven, dat je in Nederland de hele snelweg afsluit om een peertje?
Dan moet je dus opeens niet dom anders gaan zitten doen, wanneer ze per ongeluk een pin in dat neuswiel hebben laten zitten.

Ach, van die rare fratsen halen ze nu ongegeneerd steeds vaker uit. Wat weten ordinaire mensen nou nog af van dergelijk echt hele complexe zaken? Toch helemaal niks zeg. Nee, je lijkt er nu nog alleen maar te zijn om zwijgzaam te moeten dokken.
Daarom heeft niemand hier een kik gegeven, toen ons gevraagd werd; wie er te hard had gereden.
We hadden geen vliegangst maar hele moderne pinangst.
Verklaart trouwens ook de huidige vliegschaamte, hoewel dat niet mijn punt was.