De eerste viool.

De Kamer was muisstil toen Marcos naar het podium schreed. Hij voelde zich enorm zenuwachtig. Maar overtuigd van zijn kwaliteiten, pakte hij de eerste viool op en zette deze aan zijn linker schouder. Hij haalde een paar keer diep adem en het publiek keek ademloos toe. De spanning was tot in de vier gespannen snaren te voelen. Vandaag was de belangrijkste dag van het jaar. En dat was eigenlijk best gek. Zo lang geleden is het namelijk niet, dat een solist het volledige podium in kon nemen. Maar de tijden zijn veranderd en Marcos legde zijn hoofd geconcentreerd zijwaarts en liet zijn kin rusten op de gepolitoerde klankkast van zijn instrument. In gedachten telde hij af en bewoog ondertussen de strijkstok moeizaam omhoog. Dat op zich was al een prestatie van formaat. Iedereen kon duidelijk zien, dat hier nu wel heel veel aan was blijven hangen. Desondanks legde hij de geharste haren op de e-snaar en zette zijn vierde vinger in vibrato op de juist te spelen toon. Na een laatste ademteug bewoog hij passioneel de strijkstok hard naar beneden en de gehele kamer schrok zich de pleuris.
Want wat een kattengejank!
Dit had niemand zien aankomen of beter verwacht te horen. Sterker nog, een ieder zat al klaar om enthousiast op de bankjes te gaan trommelen. Nu echter wist niemand meer hoe snel hij of zij de handen tegen de oren moest drukken. In ongeloof keek en hoorde men vooral tegen wil en dank; hoe de premier daar de eerste viool aan het mishandelen was. Hij was maar net begonnen en de hunkering naar het slotakkoord werd al met iedere toon groter. Tegen het einde van die ongelooflijke solo begon men de eigen instrumenten op te pakken, want de show moest vanzelfsprekend hoe dan ook door.

Hard haalde de premier uit voor zijn laatste tonen en zwaar hijgend liet hij na een laatste hoge C zijn viool bijna uit zijn handen vallen. Hij had werkelijk alles gegeven. Nu was het aan de rest om in te vallen.
Als eerste pakte Gee zijn jachthoorn op en begon er met gebolde wangen heel hard op te blazen. Een schriel piepend geluidje zweefde door de Kamer dat, hoewel de melodie ontegenzeggelijk herkenbaar was, op zich best weinig om het lijf had. Tiara Bodel klapte zijn piano open en liet zijn vingers gelijk Horowitz hard over het klavier van links naar rechts gaan het midden geconcentreerd vermijdend. Maar ook bij Tiara leek het wel of de snaren waren vervangen door gebroken exemplaren. Hij kon nauwelijks boven het fluitje van Gee uitkomen met het doffe getok.
Beiden keken elkaar verbaasd in de maat aan. Zo heel anders hadden zij zich hun bijdrage voorgesteld. Maar ze moesten door en bliezen en sloegen de partituur helemaal uit.
Het zware gebonk vulde de Kamer, toen Jesse aan de pauken ging zitten. Heel hard dreunde hij met alles wat ie had duurzaam op de gespannen synthetische eco-huiden, dat de rest van de oppositie hoop gaf. In een oorverdovende kakafonie begonnen zo alle instrumenten te spelen.
Toen pas kreeg Marcos tranen in zijn ogen. Het geluid welde op en zo had hij zich het concert van deze beschouwingen voorgesteld. Eindelijk kwamen ze op het gewenste niveau en optimistisch pakte hij de eerste viool weer op en begon zo vals mogelijk mee te spelen. Het had even geduurd, maar tevreden keek hij de Kamer in. Zijn bezuinigingen bleken uitstekend te hebben gewerkt. De hele jachthoornsectie bleek succesvol te zijn gedecapiteerd en die iele fluiterige pogingen hadden zo gewoon iets komisch. Hij lachte, toen hij zag dat Tiara maar op de piano was gaan liggen bij gebrek aan beter. En zo speelde hij vervuld van ongepaste trots zijn hele ziel en zaligheid eruit. Hij eindige het concert in een staat van trance en hoorde op het end uiterst tevreden heel hard ‘bis! bis!’ gillen. Hoopvol en blij maakte hij zich klaar voor een meer dan verdiende toegift. De zaal verstomde weer. Net toen hij begon te strijken, werd er op de deur geklopt en hoorde hij zijn moeder roepen: “jongen, het ontbijt het klaar.”

Niet veel later zat hij zich in zijn Torenkamertje voor te bereiden; hoe hij voet bij concertstuk ging houden. Iets in hem zei dat de oppositie deze keer van zich af zou gaan bijten. De dividend viel veel harder dan de afschaf van het referendum en dat was best gek. Maar dat maakte het ook, dat hij dit vak zo fantastisch vond. Hij voelde zich na al die jaren macht niet alleen meer als een vis in het water, maar als een slangenmens; die zich overal toch wel weer uit weet te kronkelen. Dus natuurlijk had hij zojuist alle ceo’s in zijn boekje persoonlijk telefonisch nog gerustgesteld met; ‘een deal is een deal’.
Hij trok zijn jasje aan. Fluitend liep hij de trap af en maakte halverwege zelfs een sprongetje van pure vreugde. Hij kwam net verkeerd neer en miste de trede, waardoor hij als een zak aardappelen de trap af donderde. Heel even zag hij Sammie nog voorbij komen, net voordat hij beneden het bewustzijn nog meer verloor dan gewoonlijk.
Hij was weer terug in de Kamer, maar het voelde anders.
Het ‘bis! bis!’ klonk minder overtuigd en hij wilde de viool weer oppakken om ze toch te overtuigen. Maar een vreemde vent pakte zijn viool op en hield deze omhoog.
“Hé! Die is van mij!”
De vreemde man negeerde de premier volledig en begon te spelen.
“Weer-ga-loos”, fluisterde Tiara nog liggend op zijn piano en de gehele Kamer luisterde naar alle juiste tonen. Nog nooit hadden zij in hun huis de eerste viool zo fijnzinnig bespeeld horen worden.
“Wie is die vent?”, vroeg Gee verbaasd.
“Dat”, wees Tiara vanuit zijn ontblote heup, “dat is onze eigen Jaap van Zweden!”
Jaap gaf een teken en de hele kamer viel bij. Iedere partij werd nu precies goed gespeeld en onder leiding van Jaap voelde zelfs de premier zich ontspannen, op een wijze die hij nog nooit eerder had meegemaakt.
“WTF is dit?”, vroeg hij zich hardop af.
“Dit is cultuur Mark”, antwoordde Jaap, hem niet langer negerend. “En cultuur is dus onbetaalbaar!”
“Je bedoelt dat geld niet is voor …?”
“Nee, geld is slechts een middel om iets moois neer te zetten voor nu en de toekomst. Zoals dit prachtige concert, gewoon voor ons allemaal.”
“Geld is een middel? Ga weg!”
“Als je dat wilt.”
“Nee, zo bedoelde ik het niet.”
Jaap maakte een felle beweging en het was meteen doodstil.
“Jij misschien niet, maar ik wel.”
Jaap legde de eerste viool op de tafel van de voorzitter en zei; “zorg hier goed voor. Ik ga naar New York”, en zonder verder een woord vuil te maken liep de concertmeester in natuurlijk afgedwongen respect de kamer uit.
“Gaat ie nou weg?”, vroeg Gee in ongeloof. “Maar hij was er net?”
“Neeeeee”, snikte Tiara en gooide alle kleren in puur ongeloof van zich af.

“Ja! Hij gaat niet alleen, maar hij is weg!”, had Marcos zijn oude bravour weer heel snel en goed te pakken. “Dus ik zeg jullie nu allemaal voor eens en voor altijd; die dividend is ook de deur uit en komt niet meer terug!”
“Nee nou wordt ie mooi!”, gilde Gee nijdig en de gehele oppositie rolde over mekaar heen om te interrumperen. Met ellenbogen werkende stonden ze zich voor elkaar te verdringen voor de microfoons. Tiara aanschouwde het tumult vanaf zijn vleugel en vroeg zich af of hij dit nog langer serieus moest nemen.
Jesse gilde over nood breekt wetten en begon naarstig een wet voor te bereiden, om de maatregel bij de eerste beste gelegenheid terug te kunnen draaien. En zo draaide de gehele oppositie niet alleen om mekaar heen, maar ook een beetje door.
“Voorzitter! Dit is het beste voor ons land!”, sprak de premier standvastig.
Ariba antwoordde hem, dat hij haar niet moest overtuigen maar de kamer en sloeg met haar hamertje de Kamer tot orde.
“Ik stel voor”, zei ze toen de orde hersteld was, “dat we nu gewoon zoals het hoort netjes een ieder op zijn of haar beurt aanhoren. Dat is democratie. Dus wie wil eerst?”
Ze had het nog niet gevraagd, of Gee stond er al klaar voor.
Alexandertje gooide zich voor de interruptiemicrofoon met: “deze man is een affront voor dit huis!”
Ze schrokken, want dit waren hele harde woorden.
Gee echter verkleurde niet en zei rustig: “ga toch terug naar Meppel man.”
Zo! Die slag was zo ver onder de gordel, dat deze woorden zelfs het meest onfatsoenlijke kamerlid pijn deden. Het was dan ook geen toeval, dat Alexandertje nu heel langzaam maar heel hard de interruptiemicrofoon begon in te drukken en allengs steeds roder werd.
“Ik stond vanmorgen op”, begon Alexandertje uiterst beheerst, “en ik dacht nog hij zal toch niet? Hij zal toch niet zo diep zakken om privé en werk te gaan vermengen? En hoewel ik het eigenlijk nog niet kan geloven, heeft hij dat wel gedaan!”
Trots keek Alexandertje om zich heen en zag een instemmende meerderheid achter hem staan. Want iedere volksvertegenwoordiger kon zich wel vinden in deze absolute voorwaarde, dat je zoiets dus nooit mocht doen. Alexandertje liet trots de microfoon los en begon in morele overwinning terug te lopen naar zijn bankje toen Gee ontplofte.
“2010! Ik herinner kereltje aan 2010!”, en Gee wees naar het plafond.
Dat kwam zo mogelijk nog harder aan. Iedereen wist waar Gee op doelde, zover ging hun historisch besef nog maar net. De modder uit 2010 was trouwens nog te zien op het plafond.  Zo zag een ieder in gedachten Alexandertje destijds nog vurig pleiten voor een gedragscode voor politici, want die partij van Gee bestond louter uit onfatsoenlijke lieden en dat moest je niet willen.
“Nou hoor ik je niet meer over gedragscode meneertje. Hoe zou dat nou komen?”, smaalde Gee en van het concert was niets meer over. Het concert verzandde in een debat van ego’s en opzettelijk gedraaide raderen. Dit tot grote opluchting van Marcos, die alles tevreden vanuit de concertbak zat te aanschouwen.

De ene na de andere spreker begon zich nu verontwaardigd te uiten, van zo gaan we toch niet met elkaar om. Nog geeneens halverwege liet Tiara Bodel zich moedeloos en ongemerkt van zijn vleugel afglijden. Het nieuws dat Jaap het land zou verlaten voor dat van Trump was keihard aangekomen. Hij begreep niet, dat niemand hierdoor oprecht geschokt was. Hij kon dat eenvoudigweg niet als klassieke liefhebber. Stilletjes pakte hij zijn hoopje kleren van de grond en verliet de Kamer. De dag verliep zo moraliserend verder tot diep in de avond. Tegen middernacht keek Ariba op haar lijstje en telde de sprekers.
“Het was een debat waar de emoties hoog opliepen”, begon ze in afronding. “We hebben iedereen gehoord en ik denk dat we dit mee moeten nemen naar …”
“Ik moet nog!”, kwam Tiara weer de Kamer binnen.
“Meneer Bodel, we hebben hier de hele dag gedebatteerd en er gelden nu eenmaal regels. Dus ik zie niet in waarom u dan nog een woordje zou mogen doen. Het is al zo laat meneer Bodel”, sprak ze zorgelijk.
“U heeft het over emotie, maar ik wilde het nog even hebben over de ratio. Zegt u nu dat u mij de mond wilt snoeren?”
Ariba keek naar haar lijstje en zag inderdaad geen kruisje bij Tiara staan. Ze zuchtte en zei: “goed, u krijgt vijf minuten”, en de klok in de hal belde middernacht.
“Ik”, begon Tiara zoals gewoonlijk, “heb mij enorm zitten te verbazen over hoe jullie mekaar hier de hele dag vliegen hebben staan afvangen.”
Jesse begon nu keihard op zijn pauken te slaan en begon Tiara nog harder uit te lachen.
“Meneer Bodel hier komt ons de les lezen!”, en Jesse werd gesteund met een massaal gegniffel.
“Ja!”, gilde nu Alexandertje weer om het hardst, “waar was je eigenlijk? Het meest belangrijke debat van het jaar en jij was weg? Waar was je man?!”
“Ik”, probeerde Tiara nog het naderend politieke onheil af te wenden. Maar het was al te laat. De gehele Kamer begon hem uit te lachen, waarmee het concert van het jaar in vrolijke noten eindigde.
Het was Marcos die het hardste van allemaal zat te lachen. Zijn doel was bereikt. Hij keek liefdevol naar de eerste viool en dacht; ‘ik ben gewoon de grootste concertmeester van de hele wereld.’
Hij aaide zichzelf als beloning over de bol en verbaasde zich over die pijnlijke buil op z’n kop en vroeg zich verwonderd af hoe lang hij die al had.