Genesis 2.0
Ze belden mekaar om het kwartier. Het ongeloof was te groot en ze zochten naar houvast.
Marcos ging hem voor in telefonisch gebed en buiten liep er eentje met een bebloed schaap over de stoep te sleuren, want daar was het feestje nu.
Koezoe had het al opgevangen in het geruchtencircuit en was deze nacht de straat opgerend luid scanderend: “Ze gaan vallen! Respect voor het kabinet! Ze gaan vallen!”
Hij kreeg al rap steeds meer volgers en het ‘respect voor het kabinet’ galmde door de Schilderswijk en omstreken. Het was een blinde volgeling, die wees op al die schapen; die de gemeente tegenwoordig inzet om het gras meer biologisch kort te houden.
Toen was het hek van de dam.
Welk schaap het eerste werd geveld valt niet meer te achterhalen. Maar nu waren ze nog maar op één hand te tellen en het botte mes velde onder gekrijst gegil alsof het de laatste der Mohicanen betrof. Snel werd het laatste schaapje de hals doorgesneden en na de slagaderlijke aanslag liepen de laatste volgelingen vrolijk naar huis.
Een zucht van opluchting ontsnapte uit de bosjes, waar uit het zicht een aanzienlijke nederzetting illegaal kamp had opgeslagen. De vluchtelingen daar hadden doodsangsten uitgestaan. Het bloed met bijkomend gegil deed hen te veel denken aan het land dat ze ontvlucht waren. Vertwijfeld vroegen ze aan mekaar wat ‘respect’ betekende en wat betekende toch dat ‘kabinet’?”
Haar mantra van zelfzucht repeterend, liep ze pardoes op tegen Marie op, die van de dierenpartij.
“Heb je het gehoord?”, vroeg ze verdwaasd aan Marie, die als eerste die wallen van onrust opmerkte.
“Nee, ik heb zelden zo heerlijk geslapen. Het zachte gemekker van de slacht was toch zo’n zegen.”
Karin keek haar nog verdwaasder aan dan ze al deed en liep snel door naar de propagandavleugel. Misschien viel er nog wat te redden?
Voor de schaapjes was het te laat, zover was GeeJee wel duidelijk en heel langzaam drong het tot hem door. Want zou het kunnen? Zou het dan toch door het vaccinatieprogramma komen? Hij had het eerst niet willen geloven. Maar nu na een vol jaar onder gevaccineerde coalitiegenoten voelde hij zich zo anders dan de rest. Was hij dan toch juist als niet ingeënte immuun voor het neoliberale virus? En had hij dan een heel jaar nodig gehad met wachten op deze onverwacht christelijke verlossing? Niet dat er echt hoop aan de einder gloorde. Maar een beetje schijnheiligheid kon nooit kwaad als het van een dergelijk noodzakelijk karakter bleek te zijn. En dat was het nu meer dan ooit, zoveel had zijn achterban hem wel duidelijk gemaakt. Natuurlijk was hij een man van afspraak is afspraak maar hij zat niet voor niks ook op facebook. En of het door de nachtelijke slacht kwam? Hij liep wel steeds zelfverzekerder verder in zijn geloof en hij hoopte alleen maar dat hij sterk genoeg kon blijven.
“Gans het kabinet is in paniek”, hoorde hij Theo zeggen. “Ik geef het je te doen om zo hard te vallen, dat is in het geheel niet mis.”
“Waar heb je het over?”
En even later gooide Tiara zijn telefoon wild de lucht in en begon ongegeneerd te dansen. Want dit was het succes waar hij op gewacht had. Swingend liep hij de trap af en liet zich verdrinken in de inmiddels neer stortende regen. Het deerde hem niet en vrolijk zag hij een lichtroze tinctuur ontstaan in de goot. Hij had al die tijd gelijk gehad, zo kon hij niet anders constateren. Het bloed van het Malieveld verdunde snel door de stortregens, waar Tiara nu buiten zinnen geraakt in zijn onnavolgbaar dansen was. Hard sprong hij van de ene naar de andere plas om uiteindelijk als Maarten in de elfstedelijke Hofvijver te duiken, waar hij het ene na het andere rondje begon te zwemmen. In academische schoolslag zwom hij zo door de Hofvijver, zijn blik star gevestigd op het Torentje.
‘Op zich is het eigenlijk niet lastig’, bedacht hij zich achter het grote mahoniehouten bureau plaatsnemend.
“Nee, het is gewoon een kwestie van duidelijk uitleggen, hoe het nou echt zit!”, sloeg hij hard met vlakke hand op het inktblad.
Optimistisch werd een schrijfblok gepakt met kroontjespen en begon hij de titel sirelijk neer te pennen. De hele nacht schreef de premier door alsof het kabinet er vanaf hing. Totdat bij het vallen van de eerste zonnestraal door de kleine raampjes hij tevreden zijn pen neerlegde en uiterst tevreden zijn werk aanschouwde
den Liberale Genesis.
En het was op dag zes na de nacht van de slacht dat Hij besloot dat het wel wat mocht kosten. In den beginne kostte het eerst anderhalf miljard maar vrij snel twee. Nog voor het begin van de zevende dag zou het oplopen naar drie, vier en zo gestaag verder. De ochtendmist werd gemaakt opdat iedereen duidelijk kon zien wat in stijgende zin steeds erger werd gemist. Zeven jaren zoet werden vervangen door die van het meest bijtende zuur. Het behaagde de Heer den pas gevormde economie van de ene recessie naar den andere te laten rollen. In steeds hoger oplopende ernst waar ondertussen het net gemaakte personeel zo spaarzaam mogelijk moest worden, waardoor op de zevende en laatste dag een zorgeloos bestaan gegarandeerd was voor een ieder doch voor de armlastige behoeftige in het bijzonder. Zijn grootste creatie derhalve was een happy few, die in zijn evenbeeld heerschappij mocht voeren over de vissen van de zee en de vogels van de hemel, over het vee, over de hele aarde en alles wat daar op rondkruipt. Opdat uiteindelijk den neo-liberale mensch geboren uit deze gegeven schoot van macht den kers op deze eeuwige taart werd. Men zal taarten moeten eten vanuit de hoogte en rusten zonder gedane arbeid in naam van Hem op de zevende dag, dat er één van louter aanbidden met taart eten moet zijn.
Aldus keek Hij vanuit van boven neer en zag dat het echt onwijs goed was.
“Nou, als dat GeeJee niet zal overtuigen weet ik het ook niet meer!”, en snel rende hij de trap af naar beneden en sprong op zijn fiets. Steeds harder trapte hij, want hij wilde GeeJee voor de eerste kerkgang treffen om hem te overtuigen van zijn geloof, van zijn genesis.
Buiten adem zette hij zijn fiets op slot aan het hekwerk van de kerk van Hoogland. Deze zondag was stralend begonnen en ruim op tijd ging hij op de stoep zitten in blijde afwachting. Na een poosje kwamen de eerste kerkgangers al aangelopen en voordat GeeJee er erg in had, werd hij bij de arm genomen door de premier.
“Minister President?”
“Ja GeeJee, het is ikke. Ik heb je gebeld, gemaild en zelfs op messenger heb ik je meerdere berichtjes achtergelaten.”
“Eh ja, ik was best druk.”
“Neen Geejee, je was in twijfel!”
“Dat ook ja”, moest GeeJee schoorvoetend erkennen.
“En daarom ben ik dus hier, want een gelovige die twijfelt kan niet.”
“Nee, dit is inderdaad het ergste dat mij is overkomen. Ik geef het U te doen met die achterban en in de kern hebben ze toch wel een beetje gelijk?”
“Ben je betoeterd! Kijk!”, en Marcos rolde in de schaduw van de kerk zijn genesis uit en hield deze uitgestrekt op ooghoogte en zei: “lees!”
De ogen van GeeJee werden groter en groter en op zijn bleke gelaat begon zowaar een blosje te komen. Hij slaakte zelfs een diepe zucht vanuit zijn tenen van pure opluchting. Het was meer dan duidelijk, dat daar een man in ontworstelde gewetensnood tot verlossing aan het komen was.
“Maar Mark … is dit wonder de genesis?”
“Jawel!”, begon de premier abnormaal heftig ja te knikken. En nu stonden er twee mannen zich op te luchten. De crisis was bezworen want GeeJee had het geloof hervonden toen hij zei; “maar Mark, dit is echt onwijs goed!”
“Hahahahahah!. Onwijs toch? Hahahahaha!”, gaf de premier GeeJee een spontaan harde klap amicaal op de schouder en ze liepen in goede harmonie samen de kerk in. Beiden beseften dat het even echt kantje boord was. Maar eenmaal in de bankjes voelden ze zich als herboren en zongen ze beiden om het hardst de eerste psalm.
Aan de Hofvijver stond in de ochtendmist een ambulance. Gee had 112 gebeld en Tiara werd dodelijk vermoeid uit de Hofvijver gehesen. In de ambulance kreeg hij zuurstof en vroeg door zijn masker nog; “hebben we het gered?”
Gee schudde van nee en met loeiende sirenes werd Tiara naar het Westeinde gescheurd. Daar werd hij opgevangen door een uiterst bezorgde Theo, die hem moed in sprak bij het binnen rijden; “kop op kerel, morgen voel je je weer als herboren.”
