Gezeik in onze Golden Circle
Na de grauwe regentijd sta ik vanochtend voor zonsopgang op een druilerig sneeuwdek. Ondanks dat ik de druppels alweer hoor vallen, ontlast ik mij met een perfect gerichte cirkel. Gedachteloos rits ik dicht en schat de lengte van de straal in. Die straal is de helft van de diameter. De geschatte omtrek van mijn cirkel kan ik namelijk enkel bepalen op grond van mijn straal. Dus gegeven de constante waarde van π keer ik kinderlijk trots de te vroeg intredende dooi derhalve nutteloos de rug toe en zet eerste kopje koffie van onze eerste sneeuwdag.
De cafeïne wekt ontnuchterend, tenminste constante waardes lijken nu nog minder van belang. Dat kan ook niet anders in een wereld waar wetenschap is verworden tot een nare boodschap. Gedreven door apathie en selfie is het niet verwonderlijk dat we vervelende berichtjes simpelweg deleten. Met slechts een druk op een knop hebben we de neiging ontwikkeld onze interactieve vaardigheden te meten aan ons keyboard. Dat ontvrienden al in 2009 het woord van het jaar was, voelt nog steeds aan als gisteren. Het gevoel van stilstaan voelt daardoor nog meer intens dan ooit. Bij het tweede kopje vraag ik me af, waar en waarom we dan eigenlijk stilstaan.
De cafeïne wekt ontnuchterend, tenminste constante waardes lijken nu nog minder van belang. Dat kan ook niet anders in een wereld waar wetenschap is verworden tot een nare boodschap. Gedreven door apathie en selfie is het niet verwonderlijk dat we vervelende berichtjes simpelweg deleten. Met slechts een druk op een knop hebben we de neiging ontwikkeld onze interactieve vaardigheden te meten aan ons keyboard. Dat ontvrienden al in 2009 het woord van het jaar was, voelt nog steeds aan als gisteren. Het gevoel van stilstaan voelt daardoor nog meer intens dan ooit. Bij het tweede kopje vraag ik me af, waar en waarom we dan eigenlijk stilstaan.
Momenteel verzamelen troepen zich aan de Oostgrens, maar niemand hoort en niemand ziet? Of is het dat we onze wapenlobby dit jaar nog meer ruimte moeten gunnen, dan al in het geniep aan onze warlords werd verleend? Ik dank de lieve Heer op mijn knietjes, dat die internationale lobby inmiddels ruim is ingehaald door de nationale criminaliteit. Nu kunnen we niet alleen de oorzaken en gevolgen van de Arabische Lente blijven negeren, maar ook het ongekende welvaren van onze Narcostaat blijven ontkennen tot in lengte der dagen. Zolang we zo absurd opgewonden raken van een matpartijtje tussen een Badr tegen een Rico, blijven we onze huidige en toekomstige wereldleiders in het pluche helpen.
Ook ons Binnenhof wordt gerund door incidenten. We vallen van het ene lange teentje steeds verder omlaag, tot het subsidiëren van neuzen; waar zelfs Chepetto van onder de indruk zou raken. De spiegel die onze Haagse politiek ons voorhoudt, is er eentje van scherven geworden; waar alleen mensen met genoemde ledematen gelukkig van kunnen worden. De rest heeft het maar te pikken en als je weigert, is het OM er als de kippen bij om paal en perk te stellen. Want hoezeer rechtsgeldig dergelijke processen ook mogen wezen, ze vertroebelen wel degelijk steeds verder onze geest. De idee, niet het of een idee, dat een overmaat aan regelzucht ons verder gaat helpen is funest. In het burgerlijke licht, waaronder je alleen maar politie kan inroepen na een gepleegd delict, ontstaat vanzelf scheefgroei, wanneer je als overheid wel het recht toe-eigent om je licht te laten schijnen over intenties. Met schijnen is niks mis, doch wanneer je nu blijkbaar voor een mening als crimineel vervolgd kan worden, legaliseer je vanzelf angst; omdat men geen adequaat antwoord meer lijkt te hebben. En die angst blijft tot op de dag van vandaag nog immer als slechte raadgever gelden.
Het is een moeilijke materie die zonder wetenschap alleen maar nog moeilijker wordt en meer en meer paradoxaal lijkt. De emotio lijkt het te gaan winnen van de ratio en dan is een driehoek of een kartel zomaar een cirkel geworden, zelfs in onze eens nuchtere polder.
In dergelijke onzekerheid wordt ook toegestaan; dat ongenuanceerde religieuze opvattingen de verworven balans weer mogen ontwrichten. En daarmee zijn we weer een flink stuk terug bij af, doch ik kan het volledig mis hebben. Voor mij waren de Bijbel en Koran slechts boeken waar mensen zich in konden vinden en dat was okay. In mijn optiek werd en wordt erin iets teveel aan de vrije geest gemorreld maar soit. Van groot historisch belang zijn deze boeken uit het verleden zeker. Doch de toekomst zou wat mij betreft hier wel wat minder door bepaald mogen worden.
De aanstaande machtsbalans zal de religieuze tegenstellingen enerzijds versterken en anderzijds op een merkwaardige manier handen ineen doen slaan. Ik hoop alleen maar, dat die leiders in hun euforie te laat hun tegenstellingen door gaan krijgen. Dat troepen tot vluchtelingen aan toe, de tijd en de mogelijkheden krijgen zich vreedzaam terug te trekken. Kortom ik verwerp de heersende domme krachten die spelen, doch moet tegelijkertijd ook daar mijn hoop op vestigen.
Een derde kopje koffie gaat als scheepsrecht naar binnen en voel me steeds meer opgewonden worden. High zijn in onze vrijstaat is gewoon lekker, zelfs als dat nog door de oude vertrouwde bonen komt en niet door moderne paddo’s of kunstmatig erger. Opgewonden voel ik mij ‘stuck in the middle of it all’ te wonen en kan geen kant meer op. Volgens zelfbenoemde experts hoeft dat niet, we leven per slot van rekening in het mooiste land ter wereld. Dat besef maakt mij niet rustig gek genoeg en voel mij alleen maar onredelijk onrustig worden. Ik kijk naar mijn cirkel buiten, dat inmiddels een grillig gevormd zwart gat is geworden. Is het nou een zwart gat of een arena? Ik denk positief optimistisch gedreven door legale stimulantia het laatste. Want hoe men ook maar aan het zeiken blijft, als ze gaan matten; krijg ik niet alleen, maar wij allemaal, toch maar mooi gratis frontrowseats waar we veto hebben om duim omhoog te steken.
En toch, toch blijft er nog iets van rede hangen in mijn bewustzijn en kan niet anders doen dan vluchten in … geloof?
Ja, in geloof. Als wetenschapper heb ik getracht de cirkel te doorgronden. De ratio heeft mij slechts hoongelach gebracht, dus moet ik het over andere boeg gooien. De koffie raakt uitgewerkt en ik dommel weg. Die weg leidt naar een aloude sjamaan. Ik verval hiermee terug op het priesterdom avant la lettre. En mijn onbewuste zijn blijkt voor even sterker dan mijn bewustzijn. De oude sjamaan wijst me de weg terug naar de tegenpolen, waar de dooi onomkeerbaar lijkt te zijn ingetreden. De eeuwenoude ijskappen smelten zienderogen weg en daarmee ook onze constante waardes. Hij wijst naar een rendier en zegt dat we allemaal rennen zonder doel. Hij overhandigt mij een kopje van puur rendiergezeik en nodigt uit tot het nemen van een slokje? Ik weiger want dit gaat te ver. Ik probeer wakker te worden, maar de sjamaan is sterker. Hij raakt in trance van zijn kopje en begint lyrisch over de cirkel van pis.
“Cirkel van pis?”, vraag ik geïnteresseerd in iedere mening die onze cirkel kan doorbreken.
“Ja, de cirkel van pis. Rendierpis”, en hij legt uit; hoe hij door ervaring gedreven zijn toevlucht heeft gevonden in gewoon high zijn.
De oude sjamaan gelooft heilig in zijn ‘Cirkel van Pis’, die hij stapsgewijs drinkend doorloopt.
Ook ons Binnenhof wordt gerund door incidenten. We vallen van het ene lange teentje steeds verder omlaag, tot het subsidiëren van neuzen; waar zelfs Chepetto van onder de indruk zou raken. De spiegel die onze Haagse politiek ons voorhoudt, is er eentje van scherven geworden; waar alleen mensen met genoemde ledematen gelukkig van kunnen worden. De rest heeft het maar te pikken en als je weigert, is het OM er als de kippen bij om paal en perk te stellen. Want hoezeer rechtsgeldig dergelijke processen ook mogen wezen, ze vertroebelen wel degelijk steeds verder onze geest. De idee, niet het of een idee, dat een overmaat aan regelzucht ons verder gaat helpen is funest. In het burgerlijke licht, waaronder je alleen maar politie kan inroepen na een gepleegd delict, ontstaat vanzelf scheefgroei, wanneer je als overheid wel het recht toe-eigent om je licht te laten schijnen over intenties. Met schijnen is niks mis, doch wanneer je nu blijkbaar voor een mening als crimineel vervolgd kan worden, legaliseer je vanzelf angst; omdat men geen adequaat antwoord meer lijkt te hebben. En die angst blijft tot op de dag van vandaag nog immer als slechte raadgever gelden.
Het is een moeilijke materie die zonder wetenschap alleen maar nog moeilijker wordt en meer en meer paradoxaal lijkt. De emotio lijkt het te gaan winnen van de ratio en dan is een driehoek of een kartel zomaar een cirkel geworden, zelfs in onze eens nuchtere polder.
In dergelijke onzekerheid wordt ook toegestaan; dat ongenuanceerde religieuze opvattingen de verworven balans weer mogen ontwrichten. En daarmee zijn we weer een flink stuk terug bij af, doch ik kan het volledig mis hebben. Voor mij waren de Bijbel en Koran slechts boeken waar mensen zich in konden vinden en dat was okay. In mijn optiek werd en wordt erin iets teveel aan de vrije geest gemorreld maar soit. Van groot historisch belang zijn deze boeken uit het verleden zeker. Doch de toekomst zou wat mij betreft hier wel wat minder door bepaald mogen worden.
De aanstaande machtsbalans zal de religieuze tegenstellingen enerzijds versterken en anderzijds op een merkwaardige manier handen ineen doen slaan. Ik hoop alleen maar, dat die leiders in hun euforie te laat hun tegenstellingen door gaan krijgen. Dat troepen tot vluchtelingen aan toe, de tijd en de mogelijkheden krijgen zich vreedzaam terug te trekken. Kortom ik verwerp de heersende domme krachten die spelen, doch moet tegelijkertijd ook daar mijn hoop op vestigen.
Een derde kopje koffie gaat als scheepsrecht naar binnen en voel me steeds meer opgewonden worden. High zijn in onze vrijstaat is gewoon lekker, zelfs als dat nog door de oude vertrouwde bonen komt en niet door moderne paddo’s of kunstmatig erger. Opgewonden voel ik mij ‘stuck in the middle of it all’ te wonen en kan geen kant meer op. Volgens zelfbenoemde experts hoeft dat niet, we leven per slot van rekening in het mooiste land ter wereld. Dat besef maakt mij niet rustig gek genoeg en voel mij alleen maar onredelijk onrustig worden. Ik kijk naar mijn cirkel buiten, dat inmiddels een grillig gevormd zwart gat is geworden. Is het nou een zwart gat of een arena? Ik denk positief optimistisch gedreven door legale stimulantia het laatste. Want hoe men ook maar aan het zeiken blijft, als ze gaan matten; krijg ik niet alleen, maar wij allemaal, toch maar mooi gratis frontrowseats waar we veto hebben om duim omhoog te steken.
En toch, toch blijft er nog iets van rede hangen in mijn bewustzijn en kan niet anders doen dan vluchten in … geloof?
Ja, in geloof. Als wetenschapper heb ik getracht de cirkel te doorgronden. De ratio heeft mij slechts hoongelach gebracht, dus moet ik het over andere boeg gooien. De koffie raakt uitgewerkt en ik dommel weg. Die weg leidt naar een aloude sjamaan. Ik verval hiermee terug op het priesterdom avant la lettre. En mijn onbewuste zijn blijkt voor even sterker dan mijn bewustzijn. De oude sjamaan wijst me de weg terug naar de tegenpolen, waar de dooi onomkeerbaar lijkt te zijn ingetreden. De eeuwenoude ijskappen smelten zienderogen weg en daarmee ook onze constante waardes. Hij wijst naar een rendier en zegt dat we allemaal rennen zonder doel. Hij overhandigt mij een kopje van puur rendiergezeik en nodigt uit tot het nemen van een slokje? Ik weiger want dit gaat te ver. Ik probeer wakker te worden, maar de sjamaan is sterker. Hij raakt in trance van zijn kopje en begint lyrisch over de cirkel van pis.“Cirkel van pis?”, vraag ik geïnteresseerd in iedere mening die onze cirkel kan doorbreken.
“Ja, de cirkel van pis. Rendierpis”, en hij legt uit; hoe hij door ervaring gedreven zijn toevlucht heeft gevonden in gewoon high zijn.
De oude sjamaan gelooft heilig in zijn ‘Cirkel van Pis’, die hij stapsgewijs drinkend doorloopt.
————————————-
1. Rendier eet paddo’s en plast.
2. Wij vangen gezeik op en drinken ons high.
3. Wij plassen en rendier drinkt weer op zijn beurt ons gefilterde gezeik om weer high te worden.
4. Rendier plast en de cirkel is rond.
———————————————————-
Helaas lijkt deze eeuwenoude ‘wijsheid’ verloren te zijn gegaan en is daarmee ook onze interactie met het rendier in vergetelheid geraakt. Of dit komt door de steeds zeldzaam wordende sjamaans of door de uitvinding van synthetische drugs; die een stuk vrolijker in te nemen zijn dan zo’n pot gezeik, is mij onduidelijk.
Verbouwereerd schok ik wakker en kijk naar buiten.
De witte sneeuw is verworden tot een modderige massa en ik hoop dat ik morgenochtend weer met sneeuw wakker mag worden, want ‘k ben er nog lang niet uit.