Het IT-gevoel

Stephen King beschreef de horror van de IT al in zijn IT.
In het boek manifesteert de clown Pennywise, what’s in a name by the way, zich in de vorm van de allergrootste angst van zijn prooi.
Pennywise voedt zich in deze fictie met fobies en angsten, dat eng de realiteit lijkt te hebben benaderd.
Nu de informatietechnologie op volle toeren censureert, zijn de IT’s niet meer aan te slepen …
De dominostenen van het spel om de knikkers heten nu na de Grexit; Nexit, Frexit, Zwexit, Dexit en potdomme zelfs een Huxit nota bene?

Na de Brexit slaat Europa hard van zich af, want stel je voor dat er een Bruxit aan zit te komen.
De focus wordt gelegd op die veels te eigengereide Britten en doemscenario’s gaan over en weer. Negerend dat zij die scenario’s zelf kunnen bepalen. Van de megalomane uitbreiding schieten ze nu in de Engelse roos der economische krimp, waar de jeugd de dupe van wordt. Die Britten hadden zich namelijk nooit zo op moeten stellen.
Als je je als overwinnaar van WWII voelt, moet je je gewoon neerleggen bij de eisen van je ergste vijand? De Montgomery’s werden in de jaren vijftig de les gelezen door de Rommels van die tijd, want van totale opklaring was helaas nog geen sprake. Tot ver in de zeventiger jaren gingen spontaan bij het roepen van Sieg alle handen nog gewoon spontaan omhoog en werd er schielijk gelachen. Want na meer dan dertig jaar nog steeds in die Pruisische pas schieten, was alleen nog maar lachwekkend? Maar die filmpjes werden ook bekeken op het eiland. Een eiland dat eeuwen als eiland heeft geleefd. Een eiland dat te veel weliswaar aan de nostalgie van het verleden bleef hangen, maar dat ook  zijn ontegenzeggelijke charme heeft dat mede de Europese levenswijze heeft bepaald. En het heeft ook best wel degelijk substantieel bijgedragen aan de na-oorlogse stabiliteit.
De belangen van IG-farben en noem al die multinationals uit de Heimat maar op. Zij, die zo gewetenloos hebben geopereerd, zaten wel aan dezelfde onderhandelingstafel met de zich moreel voelende overwinnaar en zo van start gaan, was een utopie from the get go. Daar kon zelfs Bayern geen pil voor draaien. Die oude sentimenten speelden/spelen allemaal mee en nu wordt de nadruk gelegd op de jeugd die er de dupe van is geworden. Terwijl als je niet beter weet?  

Schaamteloos schuimbekt Verhofstad de Britten naar hun eiland terug, dat mij aan een andere leider doet denken. Hij kan er nog steeds niet over uit; dat je na 40 jaar nog steeds dwars moet blijven liggen. Hij heeft te weinig oog gehad voor de media buiten het continent, de wel gedane bijdrage en weinig feeling met wat Europa voor Europa zou moeten betekenen. En al helemaal geen coulance voor hen die ons mede bevrijd hebben. Dat je respect niet tot in de eeuwigheid kan volhouden is begrijpelijk. Maar meer dan een paar decennia had wel passend geweest. Guy en Juncker en al die verstokte wijze leden van dat parlement willen nu den totalen exit en snel een beetje!
Ik schrik van de felheid van hun bewoordingen, waarvan de toon er eentje op van die ouderwetse marsmuziek is. Dat verraad te opzichtig hun reeds eerder ingegraven stellingen en maakt de keuze anders inzichtelijk dan de door hun geschetste.
Ja, de Brit is verschrikkelijk eigenwijs. Maar heeft ondanks dat wel substantieel bijgedragen. De wijze hoe dat is gegaan verdient zeker geen schoonheidsprijs, maar de intentie bleef immer toenadering.
Om nu de vinger te wijzen, legt weer verkeerd de focus op de onwelwillendheid om tot compromis te komen met de eenzijdigheid troef, terwijl dit Europa net zo schuldig is aan de versnippering.

Er wordt nu opeens veel meer dan voorheen gesproken over hervorming en ik proef de spreekwoordelijke mosterd. Nog immer draait de toko gewoon door, zonder inzichtelijk te maken; wat ze dan echt van plan zijn te gaan hervormen. Is concreet zijn, bondig en helder, zo populistisch; dat je dat moet mijden als de pest?
Was het populisme dat het doelloze gratis heen en weer verhuizen omwille van de Frans-Duitse hoogmoed aan de kaak stelde? Tot op de dag van vandaag en morgen zeker ook nog, tekenen ze hun presentielijstjes voortijdig af, om vooral maar op tijd aan de lunch te zitten. Een lunch, want continental breakfast is jakkiebah. Liever genieten van plastic flesjes, hermetisch afgesloten door niet te openen cellofaan in CE-keurmerk, olijfolie met commerciële houdbaarheidsdatum voor de papierhandel. In plaats van die morsig zo niet uitnodigende karaffen van weleer met eerlijkere producten. Niks geen bacon and eggs meer met van die gekke worstjes. Liever een bratwurst in een baguette als de nieuwe Europese standaard hotdog met het niet te versmaden ttipje mosterd.
Toch voelen ze aan hun gedemineraliseerd water na UV-behandeling, dat ze eigenlijk verdienen om ook door het stof te moeten. En zonder degelijk overgebleven zuigkracht van de in de boeien geslagen Nilfisks, is dat hun voorland. En toch, ondanks het verkregen inzicht, zal de hoogmoed blijven. Ze zullen botweg weigeren fundamentele hervormingen aan te gaan en het begrip ‘gekozen’ zal taboe moeten blijven, tegen elke prijs.
Totdat Pennywise met dienblad aan hun onderhandelingstafeltje verschijnt met zo’n ouderwetse stembus in hoogglans Royal Mail kleur.
Juncker schrikt zich dan de pleuris en pas dan zal zelfs Guy stil vallen in aperte shock, want het volk laten beslissen over hoe de eigen lunch te willen nuttigen; is hun aller-, allergrootste nachtmerrie.
‪Snapt U IT nog?