l’Europe s’éveille, je t’en prie!

Gelijk allen die vrijheid van gedachte een hoog goed vinden, ben ook ik geraakt door de gebeurtenissen in Parijs.
De stad van de liefde is ontmaagd op een vreselijk asociale wijze door niets meer dan barbaren. Saillant detail hier is dat we leven in 2015 dus de middeleeuwen al een tijdje voorbij doch helaas nog niet ontgroeid zo blijkt. Mensonterend lijkt een pleonasme, maar voor mij staat vast dat we hier nu eens eindelijk wakker moeten worden. Dan bedoel ik niet met het terugschieten in de ouwe slof van repressie, hoewel er ergens wel begonnen moet worden, maar het korte termijnbeleid moet nou eens eindelijk worden verlaten dan wel opgevolgd door een duurzamere visie want we staan al decennia in de hens alleen pas nu wordt het vuur gevoeld.

Educatie moet het antwoord zijn of op zijn minst een heel belangrijke schakel.
Wanneer ik zo’n hufter een hulpeloze man door z’n kop zie schieten dan is ook mijn eerste reactie; afschieten dat tuig. Dat lijkt mij sowieso prima voor de korte termijn, doch daar mag het niet alleen bij blijven. Want actie heeft reactie en dat laatste zal wezenlijk anders geschieden bij degelijke educatie. De ratio moet weer de boventoon gaan voeren en die wordt nu door de emotie van de waan en hypes overstemd.
Pijn doet het wanneer ik bedenk dat we er heel misschien bijna wel waren. Ik doel op het moeizame proces van ontkerkelijking. De kerk met alle daarbij horende rites en nare gewoontes heeft eeuwenlang Europa in een dubbele Nelson gehouden. In mijn jeugd nog, moest je meer respect opbrengen voor de buren, want ja; die geloofden. Ze zaten wel op zondag bij ons voor de buis maar je had respect want anders zwaaide er wat. Stilzwijgend is lange tijd onze maatschappij door geloven in hogere macht getekend. Leuk voor toen maar nu is nu. Want ook voor de heidenen bleek er door de kentering licht aan het einde van die tunnel en opgroeiend in de jaren 60/70 kon ik in ieder geval mijn blik zo ver verruimen als ik zelf wilde. Mijn blik was zelfs zo ruim dat toen ik voor het eerst in Suriname kwam, ik me de pletter schrok van die op niets gestoelde hiërarchie anders dan op het verleden. Het kolonialisme was welhaast tastbaar dat ik als bijzonder vreemd heb ervaren. Voor de rest natuurlijk een paradijs als de zonnebril weer op kon maar mijn perceptie van het leven had deukje opgelopen.
In mijn vaderlandse paradijs voelde ik me op mijn plek, totdat de multiculturele samenleving gemaakt moest worden. Gemaakt dus waarmee we, in mijn optiek, ons zo enorm hebben verloochend dat de generaties na de mijne geeneens meer lijken te beseffen hoe je ook anders met elkaar kunt omgaan.

Inmiddels zijn die oogkleppen ook in de regering in schwung gekomen en zie dat dan nog maar eens om te draaien. Er was helemaal geen behoefte aan, want werkelijk fucking alles werd en wordt tot op de dag van vandaag gewaardeerd in Euro’s. Maar nu zijn we wakker geknald door barbaren, die we mede zelf hebben laten opgroeien hier, precies tussen ons in. Het is sluipenderwijs weer gangbaar geworden dat je op je knieën moet gaan voor geloof en zelfs onze Kamervoorzitter heeft die boekjes op haar tafeltje staan dat ik als een vernedering voel. Want we waren er toch bijna? Het enige extremisme dat nog iets van betekenis had destijds was die van Janmaat maar door de educatie was die snel uit geluld. Maar wie kan dat nu nog inzien?
Dat dilemma is in Frankrijk niet anders. De haat-liefde verhouding met Algerije heeft sporen nagelaten maar toch, alles werd wel in een zeker licht gezien. Noem het intelligentie of gewoon common sense; maar beiden zijn weinig waard zonder educatie.  Waar voorheen Zola, Sartre, Camus en noem ze allemaal maar op, de educatie onderhielden; lijkt ook pour les blues een leegte te zijn ontstaan in het al dan niet internationale gedachtegoed.

De erfenis van Camus als voorbeeld nemend; vrees ik bijna zeker te weten dat de gemiddelde Westerling de wenkbrauwen fronst bij het horen van dat liedje van The Cure; killing an Arab. ‘How to kill’ zal de associatie zijn en er kan niet meer worden gedacht aan het literaire werk van ‘De Vreemdeling’ waarop dit deuntje is gebaseerd.
Destijds was het normaal je te spiegelen aan andermans werk om er in ieder geval iets van betekenis aan te willen geven zonder direct in adoratie van de hogere macht te vervallen want dat is the easy way out; waar ook deze existensialist bovendien het nodige over te zeggen had. Illustratief daarbij is dat de Anglosaksiche cultuur niet te beroerd was die der Latijnse te omarmen, ruim voor die opgedrongen Unie dus maar ja… dat ging en gaat nog steeds alleen maar over geld.

Mijn hoop is gevestigd dat, nu we toch eenmaal in die Unie zitten, we dan ook eens eindelijk een Europees gedachtegoed gaan ontwikkelen; waar educatie buiten de macht van de Euro om zich in alle schoonheid weer kan gaan ontwikkelen. En als dat zo zou zijn, dan is mij dat alle Euro’s in de wereld waard. Want wanneer ik nu aan jongeren vraag wie les pieds-noirs waren, dan krijg ik te horen dat ik moet ophouden over zwarte Piet? Dat is toch zonde?