Lieve, lieve Lonnie.
Even lekker afzetten lukt niet meer, de polsstok zelf is weggezakt onder n.a.p. om niet te zeggen n.s.d.a.p. Terwijl het potdomme een slootje van niks is. En toch maakt men zich zo enorm druk over de afstand. De ver-van-m’n-bed-show is hier op de bank gaan zitten, nu je zelfs in hechte kringen maar beter je mond kunt houden. Debat over maatschappelijke toestanden is onmogelijk geworden. Ik bedoel; dat tegenwoordig voor een beetje ongelukkige woordkeus al nare karaktereigenschappen toegeschreven worden aan mensen, die meteen een instant waarheid worden. Hoewel de hele levensloop toch echt van een totaal andere orde getuigt. Het moment telt, voorgaande nuancering wordt ontkend en de nagaande niet meer geloofd. Kortom de vereniging der verenging van blikken heeft een sterk groeiend ledenaantal. Deze bezoedelen het debat in toenemende mate. De eigenwijsheid is belangrijker geworden dan de wijsheid, hetgeen dat debat intrinsiek onmogelijk maakt. Er komt in ieder geval nooit meer wat uit, dat ogen kan openen; hoe raar die ook kijken. Maar ook dichter bij dat kruisje kan een wereldbeeld ten ondergaan aan de sterk veranderende mentaliteit, dat zelfs familiebanden doorgeknipt moeten worden; wil je tenminste nog waar blijven aan jezelf. Zo heeft mijn oudste zus zich uit eigen beweging afgezonderd, omdat ze die veranderende mentaliteit belangrijker
De reacties na iedere aflevering zijn uiteraard; dat het toch zo goed is, dat ie het van zich afschrijft totdat ‘het leest als een boek’. Ook dat is veranderende mentaliteit; je gevoelens uiten en dan komt alles, alles vanzelf weer goed.
Mijn keyboard jeukt verschrikkelijk bij het lezen van de eenzijdige versie, waar tupperware een rol in speelt. Ik bedoel; wat is dan de essentie van een relatie, als je zelfs tupperware moet aanhalen om je slachtofferrol te benadrukken?
En zelfs ware het de naakte waarheid, dan nog ben ik reuze benieuwd naar hoe Lonnie het doelbewust afzonderen van zijn nieuwe liefde gaat verdraaien. Tenminste daar heeft de mijne dan weer wel het nodige over te zeggen, omdat die er ook zelf bij was en geenszins vertroebeld door ware (zelf-)medicatie maar gewoon broodnuchter.
Omwille van de helderheid, dat voor mij lastig is, skip ik details zoals psychologische conditionering postnataal in labiliteit opgedrongen. Of te wel misbruik maken van vertrouwen, om jezelf louter als slachtoffer te kunnen zien for all, but those who really, really are concerned, to see. Kortom ook ik voel de behoefte Lonnie van mij af te schrijven. En pik ik zijn geklaag samengevat op, op moment dat ie op de stoep van mijn oudste zus stond.
Mijn oudste zus heb ik altijd als gewoon zus beschouwd. Moeite had ik met haar levensinstelling, die doorwrocht leek te zijn van alleen maar tegenslag. Maar eindelijk, na jaren en jaren waar hele boeken over geschreven kunnen worden, kwam ze uit de schuldsanering en leek er uiteindelijk zich iets van stabiliteit te kunnen gaan vormen. Rijkelijk laat maar beter zo dan nooit. Onze familie had tenminste een diep gevoel van opluchting; dat het haar deze keer gewoon moest lukken en ja, we waren optimistisch over de toekomst.
En toen kwam Lonnie.
De man die zelf van de ene relatie in de andere duikelde en daar blijkbaar een sport van maakte want zijn nieuwe record scoorde hij bij mijn zus. Want nog terwijl mijn zus een relatie had, lag hij al in haar bed te fluisteren. Hoe hij een vrijstaande villa in de polder voor haar zou gaan kopen en dat ze nog lang en gelukkig leefden. Zelfs voor kalverliefde redelijk overdone, doch voor volwassenen gepokt en gemazeld door het leven een open deur. Maar nee, de deur werd niet gezien. Al dat er gezien werd, was Lonnie in de deuropening. Het werd Lonnie voor en Lonnie na en of we Lonnie niet konden helpen met zijn financiën? Onbevangen werd gekeken naar zijn andere boeken, die hij dus niet zelf had geschreven. Het duurde een stief kwartiertje of die waarheid lag vrij snel op tafel. Lonnie besodemieterde de kluit. Tenminste om gewoon 10% van je misère te onthullen en de rest bewust te verzwijgen, omdat dat even niet uitkomt, is niet bepaald chic. Alles wat op papier naar buiten toe schreeuwde, werd ontkend dan wel met de mantel der verstikkende liefde bedekt. Nee, Lonnie was de dupe, niet zijn ex. Hij moet het wel een miljoen keren mijn zus hebben ingefluisterd of een paar keer. Want in no time had hij haar positie zodanig gemanoeuvreerd dat deze realistisch gevaarlijk werd voor haar gehoopte stabiliteit. Tenminste dingen van Lonnie op haar naam laten zetten, terwijl je geen tweede kans meer kan krijgen, daar mag voor gewaarschuwd worden. En helemaal door familie, doch mijn zus had in korte tijd een ernstig lichamelijke wildgroei ontwikkeld; te weten twee flinke dovemans oren in flapformaat. Zij hoorde niet ons meer, maar alleen haar Lonnie. Lieve, lieve Lonnie die het lang verwachte antwoord op al haar liefde bleek, blijkt. Zoveel liefde heeft ze in zich voor hem, dat ze zelfs haar eigen kinderen heeft verlaten en samen met Lonnie in Zeeland is gaan wonen. Ver weg van al dat haar lief was, of was dat het nooit?
Nog een kleine periode heb ik contact met haar mogen hebben. Doch na het uiten van welgemeende kritiek werd ik zonder bericht permanent geblokt? Het harde besef zelfs niet meer tegen eigen bloed alles te kunnen zeggen, zelfs niet gedreven door pure liefde; dat was slikken.
Geen pillen en zo, maar gewoon slikken. Dergelijk gedrag had ik in de verste verte nooit durven of kunnen zien aankomen, tenminste niet van ‘mijn’ zus. Met de virtuele blokkade werden alle banden definitief doorgesneden en ben ik mijn zus voorgoed kwijt geraakt. Mijn ouders hun dochter en hun kinderen hebben er naar het zich nu toch nog gelukkig laat aanzien een afstandelijke moeder voor in de plaats gekregen. Hoewel dit niet door iedere nazaat wordt gewaardeerd maar toch, ze is nog niet helemaal gehersenspoeld. Na een periode van kalmering heb ik me in de paats van lieve Lonnie proberen te verplaatsen. En zelfs na serieuze pogingen zou ik nimmer Pareltje haar eigen familie willen, durven, noch kunnen onthouden. Zelfs niet wanneer die bereid waren, mij in tijd van nood bij te staan. Tegenwoordig gaat het niet meer om de waarheid. De perceptie van deze wordt al als sturend genoeg gevonden. En opeens, hoe kon het ook anders, bleek ik ook geblokt te worden door een nicht. Ik heb haar nog een bericht gestuurd van wat ik haar dan allemaal wel niet had aangedaan. Want bij mijn beste weten heb ik nimmer een strobreed op haar pad gelegd, maar ik moet nog immer afwachtend open blijven staan voor haar rede. Maar ook die relnicht, totdat tegendeel is verklaard, leeft daar in de omgeving van Lonnie en niet alle post wordt daar blijkbaar gewaardeerd. Dus ja, Lonnie blijft gecensureerd zijn verhaal vertellen en wiggen drijven. In deze tijd is men daar blijkbaar overgevoelig voor. Zielig (voor-)doen is waar en de rest grote onzin.
Lonnie is na al zijn ellende oh zo gelukkig met zijn maatje, zijn nieuwe allessie, zijn grootste liefde, mijn zus. Depressief weliswaar, doch niet dermate dat achtergrondmanipulatie ontbreekt. Lonnie is zoals wij allen; relatief.
Er was nog een andere nicht die opheldering van mijn kant wilde. Ik heb haar spontaan zonder enige bijbedoeling mijn versie van Lonnie verteld en ja; ik heb haar ingelicht over zijn perverse verlangen naar sex met gehandicapten, ouwe van dagen en God weet wat hij allemaal nog niet meer op de voetbalvelden tegen komt. Want ook zo is Lonnie, tenminste de advertentiebladen hebben er vol mee gestaan. Totdat ie door kreeg, dat wij wisten wie die plaatste. Tja, Lonnie denkt, vrees ik, namelijk niet alleen in gaten in zijn hand. Als vakfotograaf komt Lonnie graag bij U thuis en naait U waar U bij staat, dan wel ligt. Doch wel alleen natuurlijk, als U dat echt graag wil. Want zoveel last van zijn rug heeft Lonnie namelijk, dat hij arbeidsongeschikt langs de lijn kan staan in trainingspak? Die nicht blokte mij niet. Maar de spontane openheid voelt door dat gedoe minder ongedwongen en dat neem ik Lonnie stiekem toch wel kwalijk. Hoe hij door zijn gedrag lieden vervreemd om wat voor aangehaalde handige tupperware-reden dan ook.
Inmiddels loopt het tegen de zoveelste kerst zonder haar en heb ik er vrede op aarde mee. Het is afgerond, het heeft de juiste plek gevonden. Recentelijk werd ik gewezen op zijn blog annex klaagmuur. Deze volg ik met een glimlach merkte ik. En ineens werd het daardoor voor mij ook duidelijk; ik ben er klaar mee. Het gedraai en manipulatief insinueren van zaken voor zijn daglicht is werkelijk ingenieus gevonden. Volgens mij brengt ie haar nu geen roos meer iedere dag, zoals ie fluisterde. Maar een enorme narcis met Thee. Dat gratis blog qua aanschaf en onderhoud van ‘m, ook daar, leest als een goed boek waar de honden geen brood van lusten. Zo eentje waar je je in de komende donkere dagen prima mee kan opwarmen bij de haard.
Dus bij deze lieve, lieve Lonnie,
bedankt dat je mijn zus hebt ingepakt en zorg goed voor haar, ze verdient het.
Fijne Kerst.
