Stop! ….. Parbo.

Direct begonnen alle beschikbare viervoeters on the blog hard te blaffen in een gewelddadig koor van jewelste en geblaf. Hierdoor voelde ik mij genoodzaakt onopvallend mijn shuttertje te sluiten in de hoop dat niemand had gehoord. Uiteindelijk zijn wel alle shutters gesloten maar het tegengestelde werd bereikt.

Jaren geleden dacht ik ook al “stop!” bij het zien van de ongebreideld gecoördineerde Chinese invasie. Ik weet nog goed dat ik mij bedacht; op een bevolking van enkele honderdduizenden zet je toch geen deur open waarachter miljarden dicht opeen zitten te wachten? Het resultaat viel mij de afgelopen dagen direct op. De eens zo uitnodigende tropische architectuur die een zeker aantrekkelijke loom- en ontspannen verscheidenheid uitstraalde; is vervangen door saaie en stressgevoelige blokken die de Chinese bouw en zo lijken te kenmerken. En zonder enig bestemmingsplan worden zo eens lommerrijke woonwijken misvormd door industriële kille opslagloodsen waar gevaar voor de volksgezondheid wel het laatste is waar aan gedacht wordt. Maar met deze Aziatische volksverhuizing komen ook goede zaken. Zo is daar glad asfalt. Het avontuurlijke buiten de stad gaan, omringd door romantiek van stofwolken en valkuilen, is niet meer. Een tripje naar het bos is nu verworden tot een kil plastic, door cadmium fel gekleurd, fluitje van een cent. Waar eens bos en enkele pinahutjes het uitzicht waren; kijk je nu naar een continu betonnen lint van 24/7 geopende supermarkten tot aan Lelydorp aan toe. Natuurlijk moet er een prijs betaald worden voor dit gladde asfalt. Buiten de meer gefundeerde en op langere termijn gerichte om, betaal je die met zuur verdiende file. File hier, file daar tot filegaar. Zo leer je tevens noodgedwongen ondanks vakansiegevoel van tevoren goed plannen eer je de deur uitgaat. Want hoe een paar honderd meter verderop te kunnen komen met zo min mogelijk linksdraaiende kruispunten waar je rechtsaf moet slaan, is iedere dag een punt van belangrijke discussie. Nee, ook hier kreeg ‘stop!’ geen recht van spreken. Tenzij je het recht aanhangt van averechts heeft voorrang.

En hoe vaak is niet alleen gedacht, maar ook gezegd “stop!” tegen al dat nutteloos geweld? De meest recente reacties zijn in your face evident. Vliegende vakantievierders zijn nu mikpunt van bespottelijk seperatisme dat zijn weerga ook in the aftermath vrijwel niet kent. De ellendige shit binnen en buiten Gaza waar de eens ook uit slechts honderdduizend koppen bestaande bevolking is volgroeid met vele miljoenen die tot nu toe enige positieve evolutie ronduit verhinderen. Te vaak heb ik ook “stop!” gedacht bij het aanschouwen van de ingenomen standpunten die anders denkenden de ruimte volledig ontnemen. De vrijheid van gefundeerde meningsuiting is een steeds smallere strip aan het worden waar de ongefundeerde fundamentalisten hun huisjes gegoten in beton aan het bouwen zijn. Het faliekant ontbreken van enig historisch besef is tenenkrommend en de norm is aperte domheid geworden die zelfs nu in openbaar protest trots wordt geuit met overheidspermissie want die lijdt net zo hard aan geheugenverlies.

Maar ik heb vakansie nu en probeer in dit verkeer zoveel mogelijk voorrang te verlenen want uiteindelijk kan je nog wel op fluisterstil asfalt uitkomen. Gisteren nog reed ik in mijn rental met open ramen in gewaande vrijheid. Even werd het nog spannend door al die wapperende ndp-vlaggetjes langs de weg die zich bij ieder opvolgend tuintje spontaan leken te vermenigvuldigen. Een beangstigend gevoel van sektarische blikvernauwing overviel mij. Zachtjes in gedachten dacht ik stiekem “stop!”, maar op achtergrond kon ik niet helpen aan verfrissend biertje te denken dat ik in mijn vooruitzicht al kon zien. Hoewel de beginselen der democratie in de kern iedereen kan en zou moeten dienen, was mijn angst niet helemaal uit de tropische lucht gegrepen. Als we in de polder vandaag de dag steeds vaker tegen de onmogelijkheden der democratie aanlopen, hoe dan hier? Want het democratische systeem valt of staat bij de capaciteiten van de gekozenen dat nu eenmaal trendmatig geen enkele prioriteit meer heeft. De doos wordt gekoesterd en de inhoud met oud vuil weggestemd en dit bedoel ik niet seksistisch doch meer tekenend.

Bij aankomst zag ik geen opdringerige vlaggetjes meer en dus was de weg vrij om zonder zorgen met een parbo het zwarte water in te duiken. Het water van de vrijheid, zo voelde het aan. Het levenswater dat in ons allemaal vloeit als we even verder kijken. Maar ja, de kreek waarin we zwommen lag dan ook in een republiek, de verwardheid en het vitale belang van Parbo vet onderstrepend. Dus mijn geleerde levenslesje is nu om na “stop!” onmiddellijk “parbo” te denken, dat lijkt wel te werken. En is prima alternatief totdat de tijdsgeest rijp is om de fles te ontvluchten en we het gewoon hardop kunnen denken met nadruk op het laatste.

Eh… die power of bleach klopt dus echt niet! Zie reclame maar als die doos die men koestert…..