Van Trenet tot Abba
In een waas van warme nostalgie klonk op de autoroute du soleil Trenet ter hoogte van Dijon en dan was je er bijna. Je wist dat de tijd van het chanson passé was. Maar nog steeds waren ze in iedere juke box te vinden. Ook wij draaiden zonder blikken of blozen les lacs du connemara van Sardou na Betty Davis Eyes van Kim Carnes. Het was de tijd van Abba met Money money doch vooral de tijd van feesten in onbezonnen jeugdigheid. Heerlijke feesten op de meest ongewone locaties en dansen op Message in a bottle van toen the Police nog gewoon dat was. De tijd van krekels door afkoelende nachten na bloedhete mediterrane dagen. En toch verliep de integratie met onze lokale leeftijdsgenoten buitengewoon moeizaam. Het was buiten het taalding ook een cultureel iets, waar het slechts gissen naar was. Totdat we op een nacht met een man of twintig in een gammel deux cheveautje arriveerden op een feestje ergens in de Provence. Het ijs was direct met uitstappen uitrollen gebroken. Het was een leuke aankomst, zo eentje waar je niet kan helpen om te lachen. Het bleek al snel dat wij als Anglosaxen en Germanen erg veel in gemeenschap hadden met de Latijnse spirit. Vanaf toen hebben we zoveel nachten doorgebracht waar hard dansen net zo belangrijk bleek als converseren. Die paar weken per jaar in augustus hebben ons zo veel meer bijgebracht over leven dan al die jaren leerplicht ooit hadden kunnen bereiken. Totdat er eentje zijn verdrongen ervaringen over zijn stad Parijs verhaalde. Hij had het er zichtbaar moeilijk mee, want het voelde voor hem als bekennen van iets waar hij part nog deel aan had. Hij vertelde over de dagelijkse razzia’s in de metro, waar hij iedere dag mee naar school reisde. Na zijn indringende verhaal waren we alleen nog maar verbaasd. Hadden we eindelijk de lokale grenzen geslecht en dan zoiets?
Die verbazing van toen lijkt alweer zo lang geleden. Vooral als ik kijk naar de huidige no go area’s in het douce France. ‘k Voel nu nog die ongemakkelijkheid gedurende de lange, lange terugreis uit Parijs met Pareltje destijds. Na romantisch weekend van prille liefde deelden we coupé met blowende Algerijnen, die converseerden door heel erg hard door mekaar te gillen. Het in de ogen aankijken van onze medereizigers werd beantwoord met dreigende blik, alsof we ze voor van alles en nog wat hadden uitgemaakt? Die communicatie stond zover van ons af; dat we blij waren, dat we waanzinnig high en stokdoof eindelijk konden uitstappen. Daarna helaas te vaak geconfronteerd met de andere culturele zeden, omdat voor de onze geen plaats meer mag zijn? Tenminste zo voelt het en hoe anders durft men nog de banlieux te verantwoorden?
Onder het mom van naastenliefde de liefde op zich te verwaarlozen is verdomde triest en gebleken tot een ongewilde gewenning aan bandelosheid. Heen en weer geslingerd tussen ‘dat het wel los gaat lopen’ tot ‘waar leidt dit alles naar toe’, is verandering niet te vermijden. Alleen de verandering lijkt niet meer hand in hand te gaan met hoop. En ook daar heb ik mij overheen gezet, want je moet wel.
Totdat ik las over het eens zo vredige Malmö. Door de verandering zijn daar de misdaadcijfers exponentieel door het Ikea-plafond gegaan. Zo zeer dat zelfs de politie daar de bevolking smeekt om hulp. Nota bene de handhavende macht verzoekt in pure wanhoop de bevolking om hulp, want dat het de spuigaten uit is gelopen weten de slachtoffers daar het beste. Op de vraag aan de Zweedse minister van Binnenlandse Zaken Ygeman hoe dit geweld nog een halt toe te roepen, antwoordde hij oprecht: “ik weet het niet.”
Is dat de oorzaak van de ontstane machtslacunes, die nu overal populistisch worden gevuld? Is het dan echt werkelijk zo, dat ze het niet meer weten? Eén ding staat voor mij als een paal boven water. En dat is, dat meneer Ygeman vroeger nooit echt op vakantie is geweest. Tenminste niet met z’n allen in een deux chevauxtje. Natuurlijk kan ik het mis hebben en zal het wel een degelijke Volvo Station zijn geweest. Want hoe kan hij toch (en met hem al zijn binnen- en buitenlandse collegae) het in zijn kop halen gewoon niks te doen, omdat hij het niet weet? Juist nu had ik van hem toch wel verwacht, dat hij alle liedjes van Abba te kust en te keur had geanalyseerd tijdens die duizend en één nachten van geweldige feesten, die zo steeds verder in vergetelheid raken. Want eerlijk is eerlijk, gegeven de nieuwe tijdsgeest kunnen die outfits echt niet meer.
https://www.youtube.com/watch?v=BoeAqeKW5Wk