Wiebe&Juanita II
De gedeelde taxi stopte in de gloed van de ondergaande zon, bij een kleine schamele woning met losliggende golfplaten. Juanita schaamde zich en excuseerde zich onder het uitstappen. Na het pakken van haar valiesje, boog ze zich door het geopende passagiersraampje ter afscheid van haar reisgenoot. Liever zo, de illusie niet vertroebelend zei ze: “lieve Wiebe, ik hoop dat je nog een fijn leven zal hebben. En het was een groot plezier je te hebben mogen ontmoeten.”
“Dus …. Dit is het? …. Je wil zo uit mijn leven stappen?”
Verbaasd over zijn directheid, deed Juanita er een beetje hulpeloos het zwijgen toe.
Wiebe zag haar aarzeling en nam een snel besluit.
“Als je wil dat ik blijf, dan hoef je slechts te knikken.”
Hoewel zachtjes, knikte ze zonder aarzeling en Wiebe stapte uit. Samen liepen ze door het piepende tuinhekje, over een met onkruid overwoekerd tuinpad.
“Je hoeft je niet te schamen Juanita. Geloof me, ik ben veel erger gewend. “Hell”, sprak hij al snel integrerend, “in our country they lock us away. This place is heaven!”
Achteraf wisten ze niet beter en alsof het voorbestemd was, rijgden de dagen zich aaneen in simpel maar puur geluk. Op een avond zaten ze na de maaltijd op de bank van het balkon en zagen een geblindeerde auto stoppen. De man die in driedelig pak uitstapte, zwaaide met een papiertje, zo gebarend om toenadering. Wiebe liep over het fris geboende tuinpad naar het hek en nam het aangeboden papier in ontvangst. Vriendelijk groette de man hem vanachter een donkere zonnebril en reed weer weg. Teruglopend keek Wiebe naar de enveloppe waar met rode letters ‘eviction notice’ op was gestempeld. Samen op de bank lazen ze over een bestemmingsplan die ‘for the greater good’ bleek en waartegen weinig ‘appeal’ mogelijk was. De ingesloten tekening liet een enorme loods zien met honderden boodschappenwagentjes die, precies waar hun balkonnetje zich bevond, in lange rijen waren opgetekend. Ze kregen twee weken de tijd en dan zouden de bulldozers komen. Het laatste formulier was er eentje van schade. Als ze aan alle eisen zouden voldoen, kwamen ze in aanmerking voor een maximale vergoeding van 1500 dollar.
Als bij toverslag zagen ze hun geluk bedreigd en het was Juanita die opstandig werd. Ze liep gedecideerd naar het kleine schuurtje, om terug te keren met een oud grondzeil en potten verf. In het tuintje spreidde ze het zeil vlak en begon te verven. Wiebe voelde de dreiging ook, maar dacht er beter aan te doen zich in te houden. Want aan het einde van deze rit, was hij toch in den vreemde. Deze aangeboren rem weerhield hem er niet van zijn Juanita te helpen, om het grondzeil aan het hek te binden, links van die van de aannemer; zo’n vijftig meter links van hun huisje. Dit tweede zeil diende om Juanita’s diepe gevoelens openbaar te maken. Zwijgend hingen ze de letters: ‘kicked out of my present home for the’, als stil protest tegen de megalomane vooruitgang op.
Daarna gingen ze naar binnen. Ze dronken beiden stilzwijgend hun warme melk en kleedden zich uit om naar bed te gaan. Vroeger dan normaal lagen ze in het donker te staren. Hoe lang ze zo hebben gelegen, zouden ze zich niet meer kunnen heugen. Want na de handen ineen te hebben gesloten, vielen ze gerustgesteld door het vertrouwde contact in slaap.
