Exposure

Gelijk iedere dag tikte Alexander ook vorige week zijn balletjes over en weer en rekende zich rijker en rijker. Geheel door de buitenwacht genegeerd, telde Alexander in het geniep door en hij was er bijna uit. In veel eigenschappen was Alexander de tegenpool van Marcos maar de belangrijkste pool was wel de ouderlijke. In tegenstelling tot het moedercomplex dat Marcos tekende; werd Alexander gekweld door zijn vadercomplex. Van zijn vader moest ie rechten gaan studeren maar al wat hem lukte was sjezen. Om zijn ouwe heer alsnog academisch te behagen, was hij dan maar kunstgeschiedenis gaan doen waar hij zich met veel blabla doorheen had weten te slaan. Zijn vader had hem daarvoor geminacht en dus was premier van Nederland zijn enige levensdoel geworden, want hoger kon je nu eenmaal niet komen in dit land als ultieme wraak.

Marcos ondertussen was zich bewust geworden van het gesteek naar zijn kroon. Gee had ie inmiddels op een juridisch zijspoor gerangeerd en Alexandertje zou ie met kiezers gaan verslaan. En zo stond hij trots met ene kleine afvaardiging te kijken naar de afbouw van de Pieter Scheltema. Hij had de belangrijkste journalisten uitgenodigd want ‘exposure’ was het aller belangrijkste en van deze kans wilde hij ten volle gebruik maken.
“Kijk! Daar is dit land groot mee geworden!”, en hij poseerde zo goed mogelijk zijn rechterkant ten einde zijn meest fotogenieke zijde door de aanwezige pers te laten vastleggen. Maar hoe hij ook schever ging staan; hij werd keer op keer door Sammie, die net te laat achter hem was komen staan, weer in het gelid geduwd. Onopvallend siste hij tegen zijn maat wat ie nou toch hinderlijk aan het doen was. Sammie fluisterde: “niet doen Mark, vertrouw me, niet doen.”
“Kut!”, gilde de premier zijn internationale filmblik uitdragend en al het materiaal werd in beslag genomen. Voordat iedereen bekomen was van de grootsheid op de werf, zaten ze alweer in de auto naar huis.
In de staatsauto vroeg Marcos aan Sammie; “WTF?”
“Ja man, sorrie hoor maar volgens mij stond je op het punt een diplomatieke blunder van jewelste te begaan, dus.”
Dat was genoeg voor Marcos die nu benieuwd was geworden naar de oorzaak van het vreemde duw- en trekwerk van zijn vriend.

Alexander schrok zo van de overgaande telefoon dat hij pardoes drie rode telraamballetjes tegelijk naar de linkerkant schoof. Oh jee, nu was hij de tel kwijt en gewoon zes maanden werk naar de knoppen waar ie toch zo graag aan wilde komen te zitten. Geagiteerd nam hij op; “met Pechthold.”
“Goedenmorgen Alexander, met Edward. Ik zou je graag even willen spreken want ik hoor verontrustende berichten.”
Alexander klakte instinctief zijn schoenen tegen elkaar en ging stijf rechtop zitten en zei: “maar natuurlijk Edward, ik zit nu op het werk dus als je in de buurt bent kan je langs wippen okay?”
“Goed, dan zie ik je zo.”

In het torentje gooiden de mannen hun overjassen in de hoek en namen ze een stevige borrel om de kou van de werf weg te drinken.
“Vertel Sam, waarom was dit een slecht idee.”
Sammie nam een slok en legde uit; hoewel geschiedenis eigenlijk meer het specialisme van de premier was.
“Pieter Scheltema man. Weet je wie dat was?”
…..?……
“Ik moet eigenlijk zeggen ‘der Pieter’, hij was een oorlogsmisdadiger van het kaliber waffen-SS en dan geen dom Oostfrontvoer maar een overtuigd officier, dus moet ik meer zeggen?”
Marcos zei: “verdomme.”
“Der Pieter is gelijk zovelen van zijn generatiegenoten met zijn wandaden weggekomen en heeft zich voortgeplant, want zijn bovenmenselijke zaad moest natuurlijk wel ontkiemen. Na de dood van Pieter vochten zijn zonen elkaar de tent uit en nog is het haat en nijd maar één nazaat probeert nu zijn grootheidswaanzin bot te vieren met dat bootje.”
En daarmee was zijn buitenkansje op kiezersbedrog helemaal verkeken. Want ondanks dat ze het volk zo naïef hebben gekregen, was deze vlek in de geschiedenis een immer hardnekkige gebleken waar tot nu toe geen poetsmiddel voor handen was.
“Maar, wie noemt er dan een bootje naar zo’n monster?”
“Edward, z’n zoon”, antwoordde Sammie en keek even naar het plein waar een hele grote auto stopte en …
“Verrek, daar Mark… daar hebbie ‘m joh! Kijk nou toch, als je het over de duvel heb!”

Marcos haastte zich naar het raam en hij was net op tijd om te zien dat Edward slijmerig begroet werd door Alexander.
“Wat!… Zie je dat?! Wel verdorie ….. de gluiperd!”
In zeker ongeloof zagen ze Edward en Alexander door de deur gaan en door de vele ramen van de galerij zagen ze weliswaar gefragmenteerd maar toch overduidelijk een onheilspellende tred.
“… is dah…?”
“Ja man, ze lopen in hanenpas”, waarna ze in het kantoortje van Alexander verdwenen.
“Sam!.. Die Alexander is fout! Oho, wat is ie fout zeg! Kunnen we nou niet met z’n tweeën die friek in onze schaduw zetten… dat mot toch niet zo moeilijk zijn?”
“Ik heb helaas geen formule bij de hand voor ‘exposure’ man, als ik die had, had ik ‘m al lang het daglicht ontnomen. Maar er mot inderdaad toch wel iets zijn?”

In het kantoortje van Alexander werd Edward overdreven vriendelijk op het nederige af trots getrakteerd op een fris wijntje uit de Moezel.
“Prosit Edward.”
“Jaja proost. Maar waar ik eigenlijk voor kwam, hoe zit dat nu met die fotoshoot van vanochtend? Mijn adviseur liet me weten dat al het materiaal in beslag is genomen.”
“Maar dat…, dat is pure propaganda!”
“Zelf denk ik eerder aan censuur, maar hoe dan ook ben ik hier niet blij mee.”
“Nee, nee, dat kan ik ten zeerste begrijpen Edward. Ik beloof je dat zodra ik het voor het zeggen heb; dergelijke fratsen definitief tot het verleden behoren hoor.”
“Dus als ik je partijtje wat zou sponsoren kan je wat regelen? Ik bedoel natuurlijk een substantiële bijdrage om ‘onze’ democratie in stand te houden.”
Met een schuin oog keek Alexander verlekkerd naar zijn telraam en begon veel te glimmen. Zo veel dat Edward tevreden afscheid nam van de in zijn ogen meest geschikte kandidaat om zijn touwtjes om te winden.
“Okay Alexander, tot de verkiezingen dan maar?”
“Ja, ja sieg!…. Eh, tot de verkiezingszege bedoel ik uiteraard”, waarna Edward weer met rare hoge pas de gang in sloeg.

“Kijk kijk Sam, hij gaat weer weg. WTF moest die vent nou bij Alexander?”
“Smerig gekonkel Mark. Volgens mij kwam ie de oorlogskas van Alexander spekken, verdorie! Hier motten we wat aan doen hoor.”
Dat Sam zich buitenspel voelde komen indien Alexander zou winnen, was ook voor zijn achterban overduidelijk en eigenlijk niemand zat te wachten op een nog foutere premier. Dus werden alle raderen in het werk gezet om de inkomsten te vergroten. Want dat het ook deze keer weer een kwestie van geld was, was geen wonder. Hoewel deze de democratie dusdanig ondermijnde, maar dat waren de heren al langer gewoon en dus werd er intensief in de netwerkjes gedoken.
Edith Schippert kreeg de opdracht koste wat kost de zorg te overhandigen aan de verzekeraars waar ze altijd prima dealtjes mee konden sluiten. En zelfs in Brussel waar Alexander zijn invloed het hoogst achtte, werd gehamerd op meer verplichtingen en het Energielabel ging gisteren zelfs op de post. De media werden de duimschroeven aan gedaan en de uitgeoefende druk zorgde voor een klein doch overduidelijke boodschap in de zaterdageditie waar bericht werd dat het bootje voortaan anders zou gaan heten en daar konden de heren zich best in vinden. Moe maar voldaan namen ze op zaterdag de krant door en steeds harder bulderde de lach van Marcos door het Torentje. Ook bij Sammie liepen de tranen over de wangen toen ie de krant dicht vouwde.
“Hehehe Mark, ’t is gelukt!”
“Hahaha, jes wie ken man, dat zal ‘m leren!”
Na even de broekriem weer een gaatje verder te hebben los gezet, bespraken ze de plannen voor het weekend want dat ze iets leuks hadden verdiend stond als een paal boven water toen ze gestoord werden door een vreselijk hard gekoer in de dakgoot.
“Was dah nah?”
Sammie, die bij het raam zat, opende het bovenlicht en een met blingbling geringde grijze duif vloog tegenstrijdig vermoeid binnen. Aan zijn linkerpootje bungelde een kalfsleren kokertje met knipperende ledverlichting.
Voorzichtig klikte Marcos het kokertje los waarna de duif opsteeg en weer door het gelukkig nog geopende raam verdween. Na het lezen van het bericht gooide Marcos furieus het kokertje met een zachte tik hard tegen de lambrisering.
“Verdomme Sam, waarom zijn wij niet uitgenodigd!?”, vroeg hij buiten zinnen opspringend terwijl hij het propje naar zijn gabber gooide.
“Gespannen situatie?… Hoezo gespannen?  Zouden die lui één dag met ons meelopen, dan zou het ze dun door de broek lopen man. Maar ik zie je punt man, we moeten ons meer op het wereldtoneel gaan begeven willen we voor eens en voor altijd de genadeslag toebrengen aan die engerd.”
“Precies ja, dat bedoel ik nou ook. De kiezers moeten gewoonweg routineus ons vakkie kleuren.”
“Inderdaad, ’t liefst zonder na te denken dus heb je idee?”
Maar hoe de premier zijn voorhoofd ook fronste, er kwam niets uit. Zelfs met het hieraan door merg en been gepaard gaande gekreun bleef het niets en teleurgesteld zakte hij uiteindelijk weer in zijn stoel in mekaar.

“Okay Mark, even terug naar de basis. Wat is het grootste probleem dat ons land kent? En dan bedoel ik even niet Alexander.”
“Eh… de media… nee, …die doen toch precies wat we willen?”
“Nee Mark, niet de media en ook niet alle verder geestdodende activiteiten. Nee; ik doel op de vergrijzing man.”
“Maar dat lossen we toch op met import?”
“Klopt, maar dat kan ook niet ineens toch? Nee, momenteel hebben we gewoon te weinig kinderen man. En als we de hele rit willen uitzitten dan moeten we die cijfers ombuigen. Stel je voor dat wanneer er bericht kon worden dat de toekomst in Nederland gegarandeerd zou worden. Van de wieg tot het graf man! Je zou tweede Drees zijn! Echt iedereen zou hier willen wonen. We zouden een lichtend voorbeeld zijn dat die postduif zou verbleken want niemand zit te wachten op gezeik van landjepik. Nee, iedereen wil toekomst toch?”
“Jaja”, reageerde Marcos nu ongeduldig want zo de boeken ingaan zag Marcos wel zitten, “maak je punt man.”
“Ik denk als we in één keer alle driejarigen in de klassen zouden gooien, dit de CBS-cijfers heel positief zou kunnen beïnvloeden.”
“Oh…. en dan…, maar bovenal hoe dan?”
“Leerplicht vanaf drie man! Neem deze conditioneringsperiode eens goed in je op en vooral het fiscale effect ervan, maar bovenal; op papier geen vergrijzing!”
“Dus…. onder ons bewind hebben we dan niet alleen de crisis opgelost maar gelijktijdig de vergrijzing…. verdorie Sam; wie is hier nou eigenlijk de premier!? Hahahahaha!”
“Hehehe, en het werkt door man. Mindere zorgkosten, meer arbeidsgelegenheid etc. Tenminste op papier dan, hehehe.”
“Hahahahaha, heb je nog iets anders op papier? Want volgens mij zit je op een hele dikke rol! Ga door man!”
“Ja man… naast al die geinige effectjes levert het bovenal ‘exposure’ op!”
“….?…. verdorie Sam, hahahahaha! Hoeoeoe… hahaha en… hahaha, en die formule klopt ook nog man! Je bent briljant tot in het kwadraat!”
“Formule?”
“Ja man, hahaha; E=ms² natuurlijk, duh!”