Vrijwel ieder weekend op Zuid begon met steevaste wandeling op zaterdag naar de Pretorialaan. Daar in de Afrikaanderwijk stond ‘De Fopwinkel’. ‘Onze’ winkel mag ik wel zeggen, tenminste dat voelde zo. Want als kind hadden we geen enkele behoefte aan een andere winkel. We vulden onze zakken met borsthoning, Bengaalse en toverlucifers, ongeëvenaarde goocheltrucjes en …
De afgelopen zaterdag was intens emotioneel verlopen en ook deze nacht op zondag had Marcos in een rollercoaster van emoties liggen woelen. Toch werd ie iets anders wakker dan na die eerste klap. Vroeg stond hij op en liep, na een snel sneetje met pindakaas in de keuken, de deur uit. Vandaag liet hij voor het eerst …
Hevig schokkend van emotie werd Marcos kletsnat wakker in zijn bedje op het zolderkamertje van z’n moeder. Hoewel hij net zijn ogen open deed, keek hij slechts in een troebele en dikke waas van ongekend veel emotie. Gisteren was ie zwijgend naar huis gefietst. Stil had ie een broodje pindakaas voor de helft weg kunnen krijgen en …
’t Was maar een paar blokken lopen naar de tunnel. Gewoon een geruststellende gedachte, dat je nog altijd de tunnel in kon; voor als het echt nodig was. Als kind kregen we daardoor een tunnelvisie die je alleen op Zuid kon ontwikkelen. Zo was er op zondag maar één route naar Oma en dat was …
Met van die enorm lange uithalen zat Marcos met tranen in z’n ogen mee te blèren met Harrie. Want oh oh, wat hield ie toch zo van zijn Den Haag. Hij zong zo vurig mee, dat zelfs Sammie de neiging kreeg om in te haken. Maar in plaats daarvan wachtte ie ‘rustagh’, totdat de premier klaar …
Brommend vloog Suzuki door het luchtruim, dat hem de vrijheid bood. Het was al november en het fruit werd steeds schaarser en nou had ie me toch een honger en koud, hij had het heel erg koud. Het opvangcentrum in Wageningen had hem voedsel en onderdak gegeven, maar hij wilde vrijheid. Dus had hij ervoor gekozen …
“Zeg, gaat het wel goed met je?”, vroeg Sammie vanuit het art deco stoeltje bij het raam. “Pfffffft!”, blies Marcos depressief zijn bolle wangen weer leeg en zei: “nee man, het gaat helemaal niet goed.” Sammie legde z’n krant neer en vroeg zorgelijk of ie een borrel nodig had. “Om negen uur in de ochtend?” …
“Zo! Hebbie dat gelezen Sam?”, vroeg Marcos steil achterover van het bericht dat een kandidaat voor de meest machtige positie ter wereld zich scheen te hebben vergrepen aan meerdere dames. “Ja man, en?”, want Sam zat nu niet direct op het puntje van zijn art deco stoeltje bij het raam. Sam zat iets anders in …
Marcos zag enorm op tegen zich kapot vervelen. Het zou zo’n zondag worden als alle andere en dan zou ie met z’n goeie goed zich stierlijk gaan zitten te vervelen. Sam idem dito. Op zondag zou er geen krant komen en dus zou ook hij spreekwoordelijk met zijn handen in het haar moeten gaan zitten. Ze hadden net uitgebreid gegeten bij …
“De stille kracht”, mompelde de premier verbaasd over die boemerang van Jesse. Het werd stil in het Torenkamertje, want ook Gee had een tik van die reflectie meegekregen en kon niets anders zeggen dan: “pinda!” Sam vroeg wat ie daarmee bedoelde en Gee zei dat Jesse hen had gewezen op het dubbele nationaliteitsgevoel. “Ja. En?”, begon Sammie …