Je maintiendrai.

Jeroentje hoorde zijn mobieltje trillen toen hij zijn broek optrok en de pot door. Het jaarlijkse uitje naar O Mundo was hem niet zo goed bevallen want hij liep de hele ochtend al heen en weer tussen zijn kamer en de gemeenschappelijke wc die nu door iedereen op de etage angstvallig vermeden werd. De walm was namelijk niet te harden toen hij het berichtje van Sammie las. Maar Jeroentje is bekend met agrarische luchten dus liep hij met samengeknepen billen alsof er niets aan de hand was naar beneden, het plein over en de trap op. Net voor binnenkomst kon hij het niet meer houden en liet hij een enorme wind. 

Lacherig maar zonder verdere schaamte groette hij zijn premier en partijgenoot en nam opgelucht plaats in een der drie art deco stoeltjes bij het raam. 

“Excuus heren, ik heb wat last van flatulant gedrag maar het was dringend dus jullie zullen het met deze lucht moeten doen.”

“Godskolere Jeroen, hebbie een dooie duif gegeten of zo. Ik zet effe het raam open hoor”, en terwijl Sammie alle bovenlichten openduwde, overhandigde Sammie de EU-boete en vroeg hoe dit in hemelsnaam mogelijk was.  

“Wat zeg je?”, vroeg Sammie link.
“Ik bedoel te zeggen dat dit geen verrassing is. Maar lullig blijft het wel natuurlijk dus ik zeg; doen alsof we nergens vanaf weten.”
“Wat weet jij dat ik nie weet Jeroen?”, vroeg Marcos nu bedachtzaam en licht dreigend.
Ongemakkelijk liet Jeroentje een klein doch geperst windje ontsnappen en begon uit te leggen dat ze in hun haast om te regeren iets over het hoofd hebben gezien.
“Want in feite is onze economie minimaal zo’n 60 tot zeventig miljard groter”, besloot hij.
“Wat zeg je me daar?”, vroeg Sammie in ongeloof.
“Assjemenou”, verzuchtte de premier, “minimaal zeg je?”
“Ja, de schattingen in de wandelgangen overstijgen deze cijfers in veelvoud maar 60 tot 70 is wel degelijk te onderbouwen…. helaas.”
De fijnere ins and outs begrepen de mannen totaal niet, maar wat ze wel duidelijk werd; was dat ze jaarlijks dus zo’n 35 miljard Euri aan inkomsten misliepen en daar konden ze toch hele leuke dingen mee doen. Sterker nog, het zou hun prima in staat stellen keihard te gaan regeren en alle snelheidsboetes op de koop toe te nemen. Maar ze zaten per slot van rekening bij gratie van de stembus en dus was image-control een heet hangijzer.

“Okay, dus we gaan verbaasd lopen wezen.”
“Nee”, zei Jeroentje, “hooglijk verbaasd, ik bedoel we hebben dit nooit in onze stoutste dromen kunnen zien aankomen, tenminste dat moeten we ze laten denken… we wisten kortom van niks.”
“Dan hebben wij tijd om die extra miljarden binnen te harken, jeetje zeg de skai is de limmit…hahaha”, lachte Marcos met gebald vuistje.
Maar hij werd afgeremd door Jeroentje die gewoon zakelijk zei dat dat echt niet kon, dat een verrassend ongemakkelijke stilte veroorzaakte. Sammie zat vragend zijn partijgenootje aan te staren en Marcos hief in ongeloof zijn armen omhoog zo weer andere luchtjes verspreidend dat de boel er niet vrolijker op maakte. Want hoeveel tegenvallers kon een mens verdragen? Na de schikking die al rauw op zijn dak was gevallen, het euforische gevoel van miljarden extra erbij om vervolgens weer teruggeworpen te worden naar af.
“Zeg luister eens Jeroentje…. deze roollerkooster van emoties ken ik niet hendelen hoor, hoezo kan dat niet?”
Jeroen dacht even na want hij zag dat de premier nu in meerdere staten ging verkeren en besloot gewoon de waarheid te vertellen.
“We zouden dan moeten gaan…. eh.. handhaven.”
“Wat?!?”, gilde de premier in ongeloof.
“Ga je mond spoelen”, gilde Sammie redelijk buiten zinnen, “achterlijke dwaas!”
“Ja maar….”
Verdere tijd werd hem niet gegund want Sammie stond boos op.
“Partijgenootje of niet, maar dit kan dus echt niet hoor.”
“Ja maar … hoe anders willen jullie het dan aanpakken? Er is geen andere weg, innen kan alleen door handhaving.
“Hij zegt het weer Sam!”,  sprong de premier nu furieus opgewonden op vanuit stilstand.
“Dit is de druppel hoor” en Sammie greep routineus Jeroentje bij broekriem en haardos en sleepte hem zo gillend als een mager speenvarken naar buiten.
“Jajaja”, klapte Marcos nu heel hard zijn handen kapot, “hahaha… dat is lang geleden! Pleur ‘m de trap af, gooi ‘m naar benee!”
En de oude tijden herleefden toen ze heel hard, “1, 2, 3 en in Godsnaam!”, gilden en Jeroentje werd met een noodgang de trap afgedonderd. Zo hard dat ie minimaal bevlekt door de oude plavuizen beneden werd ontvangen. Maar dat interesseerde Sammie geeneens want die had de deur alweer dichtgeslagen eer Jeroentje volledig en wel geland was.
“Hehehe, idioot man”, grinnikte Sammie toen ie bevredigd neerplofte in het leer.
“Hahaha, meesterlijk man…hahaha heih vijf”, en raar gecoördineerd trachtte de premier meerdere malen zijn opgeheven hand tegen die van Sammie aan te kletsen. Na een zevental mislukte zwaaibewegingen klikte hij, ook maar half, onhandig tussen duim en middelvinger en ging ook weer tevreden zitten maar niet voordat hij een mooie fles had ontkurkt en twee volle glazen had ingeschonken.

Tegen het einde van de fles hadden ze hun zakie weer op orde. De strategie van verbazing alom zou worden volgehouden en zelfs een zekere boosheid jegens Brussel zou worden geveinsd. Die boosheid was een ideetje van Sammie dat door de premier abnormaal hilarisch werd  omarmd want als dat niet zou scoren dan wist ie het ook niet meer. De persconferentie verliep dan ook snot- en kwijlerig glad en tegen de avond fietste Marcos vrolijk door het poortje naar huis. Bij de tramhalte stak hij nog even anatomisch onverantwoord breed lachend zijn duim omhoog naar Sammie die het presteerde zelfs beide duimen op te steken en riep hem grappend na: “dat durruf je niet niet? Kijk man twee duimen!”
Maar Marcos mocht dan wel aangeschoten zijn, hij was niet helemaal van de wereld. Nee, de premier besefte dondersgoed dat met twee duimen omhoog hij stuurloos zou worden en dat kon het land echt niet hebben en trapte nog harder en harder door en breeduit lachend want die Sammie toch, hij was weer helemaal de ouwe… ze waren terug in full swing! Veel te hard sloeg hij zijn straatje in dat tevreden door een commerciële camera in de bosjes en een verscholen publieke vanachter drie groene kliko’s werd vastgelegd.