1 ton is ook maar een mens
Ton zat lichtelijk in het zweet door zijn gedane entree in de wachtkamer van de huisarts. Hij kwam er al vanaf kleins af aan en had door deze conditionering het volste vertrouwen in zijn geneesheer. Hoewel, de laatste jaren was de drempel voor de praktijk behoorlijk verhoogd. Maar hij kon zich er nog net zonder hulp overheen zetten. Wel had hij even een kwartiertje wachtkamerrust nodig en na te zijn bijgekomen werd hij binnen geroepen voor zijn wekelijkse dieetconsult.
“Beste Ton, hoe is het gegaan de afgelopen week?” vroeg de arts.
“Nou kijk, dokter” terwijl hij zijn middelvinger in de lucht stak, “kunt u zich nog herinneren toen ik deze zogenaamd gekneusd had?”
“Jazeker wel Ton, maar ik had je toen ook al uitgelegd dat ik die breuk door de lopende bezuinigingen gewoonweg niet eerder had kunnen diagnosticeren.”
“Dat begrijp en begreep ik zeker. Maar ik zit er nu echt mee in m’n maag en heb zitten denken. Ik ben er nu dus wel uit. Deze….”, terwijl hij zijn middelvinger dichterbij liet komen, “groeide toen helemaal krom en hebben ze in het ziekenhuis weer moeten breken! Hij was helemaal niet gekneusd maar gewoon gebroken.”
“Ja Ton, dat hadden we toch al besproken?”
“Ja dokter”, zei hij nu ietwat geïrriteerd, “dat bedoel ik nou! Het is nu dus al de tweede keer dat ik u moet confronteren met een verkeerde diagnose!”
Verbaasd vroeg de arts waar dit op sloeg en Ton sloeg met beide knoestige vuistjes op wat eens zijn buik-je was.
“IK BEN HELEMAAL NIET TE DIK!” Verhit gilde hij verder.
“U stuurt me maar altijd met allerlei dieetjes weg en ik moest gaan fitnessen en zo maar u hebt gewoon gelogen. MIJN BUIK IS GEBROKEN JA! GE-BRO-KEN! Hoe anders kunt u dan verklaren dat ik er zo uit zie; ik ben gewoon verkeerd dicht gegroeid. M’n buik moet gewoon weer opnieuw gebroken worden om de proporties weer symmetrisch te laten worden met een stevig gipscorset. Nee, leuk vind ik dat zeker niet maar we maken allemaal wel eens fouten maar dat moet je dan wel toegeven want zo kan ik dus niet verder.”
De arts keek over zijn bril naar de panikerende Ton en zei: “Tonnetje Tonnetje, ik zie dat je er heel erg mee zit, dus zit er niets anders op dan je de waarheid te vertellen. Ik zie je liever niet in het geestelijk circuit verdwijnen, pillen en afstomping wens ik je niet toe dus is het tijd voor de waarheid. Zie je, je bent namelijk wat je heet.”
“Ik begrijp echt niet waar u het over hebt hoor, ik zit hier met een enorm probleem zoals u overduidelijk kunt zien. Doe daar eens wat aan.”
“Dat snap ik helemaal Ton maar ik duid meer op het foutje van de ambtenaar die je destijds opnam in het naamregister. Kijk, zie je…”, de arts nam even een kleine pauze, “je werkelijke familienaam is Alias en je vader vond Ton dan wel zo toepasselijk daar je ruim boven de twaalf pondjes woog. Begrijp je; puntje puntje, puntje; alias Ton, maar waar die puntjes voor staan valt helaas niet meer te achterhalen. Toen je opgroeide kwam je altijd, wanneer je ouders ‘Tonnetje?” riepen. Dus werd er verder geen punt van gemaakt. Ook dit is direct aan de gezondheidszorg destijds te danken. Je werd namelijk geboren op het moment dat je vader zaliger net al zijn tanden en kiezen had laten trekken voor z’n trouwdag en spraakverwarringen zijn al zo snel geboren….. en zeker door een nog ingewerkte verdoving laat staan door de met doordrenkte gaasjes opgevulde tandenloosheid. Dat moet je kunnen begrijpen.”
Ton moest dit even op zich laten inwerken en liep na enkele minuten stilzwijgend hard, voor zijn doen, weg.
“Ton, kom terug…”, riep de arts nog maar de drempel weerkaatste zijn kreet.
Verdrietig zat Tonneke voor zich uit te staren en keek met zekere weemoed naar het verweerde graf van zijn ouders.
“Waarom? Waarom, oh vaderlief waarom?”
Hij viel op zijn knietjes en zijn buik rolde als een mini-tsunami voorwaarts en kwam pas tot stilstand bij het breken van de gedenksteen. Ton viel verder voorover en dacht nog ‘oh nee, nu breekt ook nog mijn hart’ en het laatste wat hij zag waren wild rondtollende duigen.