Alleen op de wereld.

Sip zat Sammie best wel weemoedig voor zich uit te staren. Hij zat, in z’n uppie in zijn onderbroek, alleen achter het bureau van Marcos die hij verschrikkelijk zat te missen. Juist nu hij zo’n behoefte had aan zijn vriend was ie weg en het voelde alsof hij was ingehaald, of nog erger zelfs; gepasseerd. Boos gooide hij de Mickey-Mouse-presse papier van Marcos hard tegen de lambrisering. Verdorie net nu ie zo’n behoefte had aan een begripvol oor. Na een diepe zucht stond ie op en pakte zijn weer droge pantalon van de radiator af. De tram had veel te lang stil gestaan nadat een bejaarde met rollator klem was komen te staan in de rails. Zo lang dat hij het niet langer op had kunnen houden. Maar zelfs de warmte kon zijn teleurstelling over de verkiezingsuitslag niet verdrijven, die hem overduidelijk niet in de koude kleren was gaan zitten. En dus had hij nu meer dan ooit behoefte aan een gezellige avond om alles even van zich af te kunnen zetten. Gewoontegetrouw tegen beter weten in was ie toch naar het Torentje gegaan en nu werkte de stilte beklemmend dus pakte hij zijn mobiel en drukte op z’n eerste speeddial.

“Hallootjes, met nummer 1, met wie heb ik het geweldige genoegen?”
“Hé man, met mij.”
“Met Mei? Ja, sorry hoor , Mei wie, Mei Ling? Hahaha, zo zeg, koud in het land en nou al sjans, hahaha. Okidokie meid, kom maar naar boven!”
“Nee man, met mij Mark, met Sam!”
“Sammie?”
“Zeg ik toch. Ik dacht ik bel effe om te horen hoe het met je is. Hoe’s tie?”
“Wepkem Sam, wepkem!” En zo zaten ze even later dankzij de Skype ook visueel weer tegenover elkaar.

“Hahaha die Sam, leuk man dat je belt. Hoewel ik toch liever die geisha had hoor, hahaha.”
“Die hebbie alleen in Japan man.”
“Nie waar!”
“Ja man, echt wel.”
“Daar geloof ik geen snars van Sam. Want in mijn meer dan gedegen geschiedenisopleiding heb ik toch echt geleerd dat in de oorlog dergelijke dames voor de inspiratie ook uit China kwamen hoor. Dus!”
“Dat zijn troostmeisjes Mark, zelfde doel andere middelen zo gezegd.”“Maar ik ben helemaal niet verdrietig Sam. Ik voel me on top of de…. waarop voel ik me ook al weer Sam?”
“Hehe, wereld Mark, op het toppie van de wereld.”
En gaandeweg het intercollegiaal overleg begon Sammie zich steeds beter gaan voelen. Het was dus net alsof ie, zoals altijd weer, tegenover zijn vriend zat en dat had hij zo node gemist.
“Hoe’s China?”
“Zooo man! Hou op hou op! Als je ergens een Chinesie ken pakken is het hier wel hoor, hahahah! Maar wel echt heeel veeeeel van die gasten hier, ech niet normaal meer. Maar ik zie echt kansen hier voor ons land man. Jemig man, zo veel kansen. Nee man, het is dat ik hier nou ben om de zaken een beetje te regelen weet je, want zonder mij had ons land echt niet zo’n gouwe toekomst hoor, hahaha. Jaja, ‘k zit hier uitstekend in mijn sas man.”
De gedachte aan zijn eigen sas verdrong hij dapper en informeerde onopvallend tussen neus en lippen door wanneer Marcos weer thuis zou komen.
“Nou, dat hangt van Ko af man.”
“Ko? Wie’s dah nou weer?”
“Ko Piloot man want je begrijpt dat we die voortaan echt grondig moeten skrienen vooraleer ie aan de knuppel kan. Wat een drama, hoe is de sfeer in het land?”
“Timide Mark, beetje onwerkelijk en zo. Maar verstandig dat je niet het eerste de beste vliegtuig neemt hoor. Maar eh, waar zit je nou?”
“Sjensjen! Wat een miljoenenstad is me dat Sam. Ze noemen het hier ook wel, vraag me nie waarom, de silikonenvallei.”
“Silikonenvallei?”
“Ja man, zo gek want die geisha’s zijn nu niet bepaald weelderig bedeeld van boven als je begrijpt wat ik bedoel. Hahaha, hebbie ‘m Sam?”
“Ja man, ‘k zie op google dat dat nogal een stadje is zeg. En wat ga je morgen doen?”
“Morgen alweer laatste dag van deze handelsmissie. We bezoeken dan twee Chinese wereldspelers op het gebied van technologie: Huawei en DJI. Nooit van gehoord trouwens maar dat vinden ze hier helemaal nie errug, hahaha.”
“Okay, dus als het beetje meezit dan ben je nog voor het weekend thuis?”
“Als Ko in orde is wel ja.”
In het vooruitzicht nog zeker een paar dagen zonder zijn maat te moeten doen biggelde een dikke traan over zijn wang.
“Sam, je lekt man!”
“Welnee joh, gewoon beetje verkouwe want het weer is echt miserabel hier.”
“Stomen met kamille man! Nou, ik mot weer gaan Sam, want volgens mij klopt er een geisha op m’n deur man. Hahaha, later man.”
“Ja.. okay man.. later”, en de verbinding werd verbroken vanuit Chinese zijde.

Wat was ie vrolijk daar zonder hem in de Oriënt. Hij deed net alsof ie zonder schaamte een dame ging ontvangen, dat dan ook de enige leugen was waarop ie Marcos had kunnen betrappen. Nee, hij had het echt zo naar zijn zin; dat ie het niet had aangedurfd om zijn eigen diepere gevoelens online te gooien. Maar Sammie was door het onderhoud toch weer wat opgeknapt. Zo’n gesprekje met de Minister President deed doorgaans weinig mensen goed dus was dit de uitzondering op die regel gebleken. Nog een paar nachtjes slapen en dat zou alles weer bij het oude zijn. Dus was het maar beter dat ie snel onder de wol zou kruipen; des te eerder kon alles weer normaal worden. Een tweede traan biggelde over zijn linker koon waar ie geeneens erg in had. Hij bukte zich en pakte het verzwaarde lijfje van Mickey op dat hij zachtjes oppoetste met een licht gele zakdoek. Teder poseerde hij Mickey weer terug op zijn plekkie op het bureau. Bovenop een grote stapel met “toe doe” en naast het verwaarloosbare stapeltje “gedaan”, stond Mickey weer trots naast Roadrunner; die op zijn beurt dan weer de gelopen zaken bij mekaar aan het houden was. Na een laatste blik op het bureau te hebben gegooid, sloot hij zachtjes de deur toe en liep met iets verdacht leegs onder zijn arm naar de tramhalte.