De TTIP van de sluier
Het rode staatsdiner was werkelijk tot in de puntjes verzorgd.
“Wij weten echt alles van banken ‘kZie”, zei Marcos enthousiast onder de vette bami. Ook de Kingpin van China zelf genoot van de separaat ingesmeerde vette slierten deeg doch nog meer van de open en bloot te vergaren kennis. De draden deeg waren voor deze ontmoeting in de keuken door een veelheid aan personeel met varkensvet behandeld, zoals alleen commies dat kunnen, opdat de handelsmissie zo succesvol en gladjes mogelijk zou verlopen. En inderdaad verliep het diner dermate vlotjes dat de zaken snel werden afgerond en ze zich terug konden trekken; om het achter gesloten deuren over echt belangrijke zaken te hebben.
In de nagemaakte bibliotheek, die van echt heel moeilijk te onderscheiden was of het moesten de moedwillig aangebrachte wheateringkrasjes op het plastic fineer zijn, namen Marcos en Xi plaats in comfortabele en nog beter nagemaakte zetels van model King George V. Op de bijgezette neptafeltjes stonden twee bellen cognac, die ze beiden eventjes in goedkeuring onder de neus lieten roteren vooraleer een flinke teug te nemen.
“Dus jij bent bereid ons mee te laten profiteren van TTIP?”, vroeg Kingpin na het branderige gevoel van die eerste slok.
“Zoo zeg, pfoeh man dat is prima cognakkie hoor. Maar natuurlijk ‘kZie, voor wat hoort wat in mijn kasboekje hoor. Dus als wij jullie bank kunnen gebruiken om onze politici te stallen, zie ik geen enkel probleem dat jullie zo af en toe wat op onze markt dumpen. Ze zullen ervan overtuigd zijn dat die rommel uit Amerika komt en zouden ze moeilijk doen dan lossen we dat gewoon via de TTIP op.”
“U bent een slim man”, zei Xi onder de indruk.
Marcos voelde zichzelf alsook de im- en export groeien van trots en knikte routinematig ten teken dat dat voor hem alledaagse kost was.
“U dwingt mij met zo’n formidabel aanbod om de gunst te beantwoorden. Alleen kan ik dat nog niet volledig, maar ik kan wel een akte van goede wil tonen.”
Marcos had geen idee waar die Chinees op doelde, maar na meerdere slokken interesseerde dat hem toch niet meer. Maar toen ie Xi aan de telefoon hoorde was ie er weer helemaal bij. Xi had zich voor even geëxcuseerd en ging aan zijn telefoon zitten. Maar het was pas toen ie de naam van Putain hoorde vallen, dat Marcos er ook aan wilde gaan zitten. Xi zat potdomme amicaal met Putain te babbelen. Over hem! Jaja, hij was een staatsman van formaat nu. Een premier om echt rekening mee te houden en hij kon een brede glimlach niet onderdrukken. Na het gesprek verzekerde Xi hem dat het gas gegarandeerd was, aardbevingen of niet. Nu weet een ieder dat Marcos bepaalde kwaliteiten mist, maar een antenne voor makkelijke voordeeltjes is daar geen van en dus stelde hij een heldere vraag.
“Waarom zou Putain ons zijn gas willen geven Xi? Wat wil ie van ons? Hij heeft al eens geprobeerd ons land binnen te vallen niet zo heel lang geleden. Dus je begrijpt dat ik achterdochtig word nou.”
“Hihihi”, lachte Xi, “als jij bereid bent mij gunst te verlenen dan doe ik dat ook voor jou. Putain doet dit namelijk voor mij, niet voor jou. Maar resultaat is toch prima zo?”
“‘kZie, ook jij bent slimme Chinees hoor”, toostte Marcos gerustgesteld optimistisch.
“Was niet zo moeilijk dit, Vlad heeft toch al innige relatie in uw land.”
“……?….. Hoe… hoe bedoel je?”
“Nou, met Katjoesja natuurlijk.”
In het goede gedeelte van die Haagse laan stond Sjanien loom op en rekte zich in vol ornaat uit tussen haar opengeslagen balkondeuren. Daarna ging ze aan haar kaptafeltje zitten boetseren en langzaam maar zeker kwam ze meer tot iets van een stil leven. Eindelijk had ze toegegeven aan de absurd volgehouden bedelende charmes van Putain. Maar alleen had ie strikte geheimhouding moeten zweren op een foto van haar Schoevers-diploma, want als er één affaire de doofpot waardig was dan was het deze wel. Ze hadden recent nog vele dagen achtereen in bed gelegen. Net zo lang totdat er internationaal gespeculeerd werd, dat Putain wel eens afgezet zou kunnen zijn. Maar niets was minder waar. Nee, hij lag in de defensieve armen van zijn Katjoesja, eindelijk. Het was tijdens deze innige periode dat Sjanien ervan overtuigd was geraakt; dat het juist aan Putain te danken was geweest dat de wereld nog niet in een derde oorlog was gesleurd. En om dit te stabiliseren was herstel van de voormalige verhoudingen meer dan nodig. Dat besefte Sjanien nu tenminste, maar dat moest ze wel voor zichzelf houden. Want oh oh, zij en Putain… Het zou het einde van het kabinet kunnen betekenen. Haar vlinders werden nu ook wakker van haar mobiel die overging toen ze op de nummermelding keek. Het was een 007 nummer en haar hartslag sloeg meerdere keren over. Snel nam de lichtgewicht, dat nu dus ook zo in haar hoofd voelde, op.
“Oh Katjoesja, oh Katjoesja. Ik mis je, mis je mij ook?”
“Oh Vladje, je weet niet half lieverd. Maar heb je de boel weten te sussen?”
“Da Katjoesja, maar ik kan niet wachten om je weer in mijn armen te sluiten.”
En Sjanien werd meteen weer helemaal week en rook die heerlijke wodka weer. Ze zag zichzelf weer liggen met hem en antwoordde; “… en ik jou in m’n benen schat.”
“Katjoesja toch! Ooooh”, kreunde Putain nu hard.
Sjanien hield ervan om te verleiden. In ieder geval sinds ze ontdekt had, dat ze hem helemaal gek kon maken en dat gaf haar een ongekend gevoel van macht dat ze simpelweg 
niet meer kon weerstaan.
“Ik probeer vannacht bij te je komen Katjoesja. Gisteren had ik al de airbus genomen, maar lukte het niet omdat… och nee Katjoesja sorrie, so sorrie, ik…. ik moet ophangen nu, China aan de lijn… tot gauw mijn Katjoesja!”
“Tot heel, heel gauw schat”, en ze keek liefdevol naar zijn afrondend sms-je; ‘from Russia with all my love!’
Sammie onderwijl zat ook vrolijk zijn essemesjes door te scrollen en werd steeds enthousiaster dus begon ie vrolijk terug te typen.
‘Geweldig nieuws man, ongekende mogelijkheden zeg. Redenen te over om haast achter de TTIP te zetten!’
Want nu 
hij zichzelf als mogelijke communisaris van de in potentie grootste bank ter wereld zag, had hij zijn verloren gewaande ideaal ineens weer te pakken.
‘Als we de Amerikaan hier naar schaliegas laten boren is ons energie probleem opgelost en is Groningen op zijspoor gezet!’
‘Dus dat Sam! Licht jij gekkie Henkie in?’
‘Doe ik man. Echt goed Mark, die extra stemmen bij de volgende verkiezingen kunnen we goed gebruiken. Puik werk hoor!’
‘Oh ja, en zeg Sjanien dat ze naar Moskou mot.’
‘Smeden?’
‘Hahaha, zeker als het goedheet is hahahaha, laters!’
‘Later man.’
Moe maar uiterst tevreden legde Marcos zijn mobieltje op het palissander nachtkastje van illegaal hardhout. Deze zondag was een hele succesvolle gebleken. Eindelijk voelde hij tot in het diepst van zijn broze botten, de grip die hij begon te krijgen op de economische potentie van zijn Nederland. De TTIP was nog slechts een formaliteit en nou ie door de Chinees ook de Rus kon laten meevaren op zijn ontdekkingsschip Europia, besefte hij hoe Michiel de Ruyter zich destijds gevoeld moest hebben en viel hij in een diepe slaap van ongekend mogelijke dromen.
Voor zijn gevoel werd hij uit het diepste van zijn REM-slaap gewekt door het trillende gezoem van zijn mobiel. Schichtig keek hij abnormaal snel heen en weer naar het verlichte scherm, dat gelijktijdig snel op en neer over zijn netvlies vloog. Het duurde even eer hij de rem ervan af kon halen maar langzaam normaliseerde zijn blik en herkende hij het nummer van Sammie.
“Sammie… wat nou man, ik lig te slapen!”
“Sorrie man, maar eh…, we hebben probleem.”
Dit was even niet wat hij nodig had en terwijl zijn maag in de knoop raakte, informeerde hij naar het slechte nieuws. Want Sammie zou hem nooit eerder wekken dan nodig was.
“Ik leg zojuist de telefoon met Sjanien neer man. Ze staat vast aan de grens en kennnie verder.”
“Hoezo, die zijn toch al jaren open?”
“Tol man, ze heeft niet genoeg geld bij om de tol te betalen.”
“Tol?”
“Ja man, ze mag van Angela niet verder eer ze de tol betaalt.”
“Is dat wijf nou helemaal man. Wat een strop Sam, maar hoe nu verder?”
“Ik hoopte dat jij me dat zou kunnen zeggen.”
“Wach effe man, ben zo terug.”
Snel bediende Marcos de complimentary watercooker en schonk zichzelf een warme mok thee in. Na enkele slokken was hij weer helemaal wakker en nam de telefoon weer ter hand.
“Laat ze Putain bellen. En laat ze overbrengen dat hij mijn toestemming heeft om te komen oefenen op de hei. Benieuwd of dat mens het dan nog echt so toll vindt wanneer een paar honderd tanks door haar heimat gaan rollen! Ja, ik ben furieus Sam en dus moeten we met harde ballen dit spel aangaan!”
“Jezus man, zou je dit echt wel doen?”
“‘k Snap niet waarom je twijfelt man. Ik ben klaarwakker hoor. Moeten we ons dan laten leegbloeden omdat onze eerste Oosterburen nu slechte buren blijken te zijn?”
“Ik heb hier toch ernstige twijfels over Mark, het is me nogal wat hoor. Je hebt het hier over een mogelijke oorlogsverklaring en dan hebben we echt niks meer aan die TTIP. Trouwens de eerste Kamer moet ons wel willen steunen want jemig man, over harde ballen gesproken zeg. Ik snap je insteek maar hier hebben we echt meerderheid voor nodig man. Denk aan de kiezers Mark.”
“Je heb gelijk Sam. Het is een en-en dilemma. We moeten over de autobahn kunnen scheuren maar tegelijkertijd de gewonnen kiezers behouden. Dank voor het meedenken man. Okay dan, bel ‘m maar op.”
“Over wie hebbie het man.”
“Nou, als er iemand ervaring met harde balletjes heeft, is het Alexander wel. Zet conferencecall op. Ik ga even douchen dus over kwartiertje?”
“Verdorie man, ja; je heb gelijk… later.”
Met nog natte haartjes zag Marcos even later Alexander aan komen snellen, blij dat ie voor belangrijke beslissing erbij werd geroepen. Alexander stelde snel zijn telraampje voor de webcam op en begon druk te schuiven met zijn balletjes. Sammie had hem via facebook al de situatie uitgelegd. En nu hij met zijn balletjes een mogelijke oorlog kon voorkomen, dan was hem geen rekenwerk teveel en voor volk en vaderland begon hij te tellen naarstig op zoek naar een oplossing. Tussen het driftige getik gaven Marcos en Sammie hem af en toe de nodige aanwijzingen. Sammie deed dit krabbelend op het laatste staatje van het CBS op de schoot. En Marcos met zijn vinger, die hij over zijn actieve touchscreen mee liet bewegen met die van Alexander die daardoor nog meer heen en weer bewoog dan normaal. Maar meerdere malen moest hij zijn meerdere erkennen in Alexander, die met schier onmenselijke schuifbewegingen beide handen gebruikte en zijn tien vingers, zo leek het, onafhankelijk tegen elkaar in liet bewegen. Na tien minuten geklik was Marcos het al kwijt en ook Sammie zat met zijn handen in zijn geschoren haardos. De doorgang leek zo onmogelijk financierbaar met de huidige cashflow en tijd voor krediet was er niet meer, dus de spanning liep maar op en op. Totdat het gewoon ondraaglijk werd.
Marcos begon te gillen en Sammie hevig met transpireren. Zo dichtbij een klinkende verkiezingsopkomst en overwinning waren ze in hun stoutste dromen nog nooit geweest en nou zou dit hun alsnog kunnen ontglippen?
“Ik zit hier niet voor m’n lol in China mannen, kom met een oplossing!”, krijste Marcos nu uit pure angst.
Sammie zat doorweekt, want drijfnat, naar de balletjes te kijken en kon er geen kaas meer van maken. Driftig nam hij de in de haast gekrabbelde boter, kaas en eieren-schemaatjes door; die hij op het cbs-staatje druk had zitten te spelen. Maar elke keer wanneer hij er drie op een rij leek te krijgen, was er weer zo’n snerpende klik van Alexanders ragtime-raampje dat hem hard uit zijn concentratie klikte.
“Ik krijg het ook niet op een rijtje mannen…verdomme!”
Op het moment dat de mannen overtuigd waren dat ze de huid van de Russische beer te vroeg hadden verkocht, gilde Alexander enthousiast: “Jippidepippie! Niet geschoten is altijd mis… ja! Ik heb het! Ik heb het heren! Maar wacht even…. nog even tellen voor de zekerheid….. Tel even mee want ik moet zeker weten dat ik het niet mis heb.”
Met de neus op de schermpjes zagen ze Alexander rode balletjes tellen die hij in een chaotisch patroon, maar duidelijk een patroon, rechts van het midden op zijn telraampje had geschoven.
“Voordat ik de finale check doe moet ik weten hoe Sjanien rijdt.”
“Hoe ze rijdt? Geen idee waar je het over heb man. Maar komaan, hou ons niet langer in spanning want dit hou ik ech nie langer vol zo.”
“Okay dan zal ik beide opties meenemen.”
Alexander likte even aan zijn wijsvinger en begon met zijn gevreesde wijzer nu langzaam met aftellen. Nadat ze allen ervan overtuigd waren dat ie links tot 103 had geteld en rechts tot 112, begon Alexander heel ingewikkeld met de kleinere zwarte en witte balletjes op een optioneel klein telraampje te schuiven, die hij na de ronde getallen erbij had genomen.
“Okay, dus we hebben 103 en 112, akkoord?”
Stilzwijgend knikten Marcos en Sammie verbaasd kijkend naar het kleinere telraam, die ze nog nooit hadden gezien. Laat staan dat ze wisten dat Alexander er zo eentje ook nog bezat.
“Mag er ik trouwens vanuit gaan dat Sjanien meerdere ritten per jaar over de autobahn nodig heeft?”
Hoopvol door deze vraag op nog meer ritjes knikten ze beiden hevig bevestigend.
“Pfoeh gelukkig, want anders hadden we helemaal opnieuw moeten beginnen. Maar indien we het over meerdere ritjes hebben, dan ben ik eruit!”
“Toe man, wat motten we nou doen?”
“Alles hangt nu wel af van haar brandstof maar met €112,35 moet Angela haar door laten gaan!”
……..?……..
“Heb je het nou over slechts iets meer dan een meier?”
“Precies, maar als jullie direct doorgang willen; dan kan ze ook wel voor een tientje een dagvignet kopen hoor.”
“Bel ‘r op Sam en laat ze meteen pinnen!”
“Heren, heren in hemelsnaam; laat ze dan wel om een bonnetje vragen, alsjeblieft zeg.”
Terwijl de mannen dodelijk vermoeid online afscheid namen en in bed rolden, was het Sjanien die trots na de gekregen instructies de vereiste tol aan Angela voldeed. Tijdens een korte een stopover in Berlijn kocht ze een korte trouwjurk die Angela ronduit zou hebben misstaan. Maar Sjanien voelde heel duidelijk daar de belangrijke positie van de vrouw die nu ook per wet in de heimat was verankerd. Ze was in romantische bui en gelijk Marlene Dietrich; gaf ze weer een dot gas met dat ene been waar Putain vast en zeker voor zou vallen. Sjanien voelde zich onafhankelijk en een buitenman zou haar vrouwelijk ontdekt gevoel als zijnde een machtspersoon van formaat pas echt complementeren. Als belachelijk snel ervaren pinup stuurde ze haar Smartje naar haar geliefde; opgelucht dat ze vanaf nu hem tenminste kon zien zonder al dat geheimzinnige gedoe. Door haar sluier zag ze zichzelf door een orthodox kerkje lopen en ze verheugde zich al op de aanstaande huwelijksnacht. Maar of Putain hier ook zo modern over zou denken, wordt door deze geschiedschrijving toch ernstig betwijfeld.
bronnen: Tsaar aan de Noordzee I, II en III.
Vergeet niet de petitie Stop TTIP te ondertekenen.