Bang Kok

Ze belden aan en Ivo deed binnen de seconde open.
“Ha, daar zijn jullie eindelijk. Kom snel binnen mannen, iedereen zit al aan tafel.”
In de gang gooiden Marcos en Halbe hun overjassen op de stapel onder de grote spiegel en betraden onder luid aanstekelijk gejoel de woonkamer. De eettafel was aan twee kanten uitgeschoven waar Ivo aan het langste end plaats nam. Marcos ging schuin naast hem tegenover Joris Driepinter zitten en Halbe daar weer naast, tegenover Hans de Loer. Aan het andere end zat Ad van der Kleerscheur en aan het kleine bijzettafeltje Teefje helemaal alleen vrolijk te kwispelen. Het afscheidsdiner kon iets verlaat dan toch eindelijk aanvangen.
“Is het nog gelukt met die drie B’s?”, vroeg Ivo afwezig, terwijl hij de helft van zijn glas wijn over zijn slabbertje morste. “In mijn tijd hadden we het slechts over twee B’s en potverdorie, achteraf begreep ik pas dat dat een hele mooie meid was. Dus maak niet de fout die ik maakte”, zei Ivo op vaderlijk wijze toon.
“Man, ‘k ben helemaal kapot gewoon. Sammie blijft maar zeiken en wil maar niet inzien dat het juist nu weer eindelijk goed gaat met de economie.”
“Hear hear!”, tikte Hans L. instemmend met het zilverservies op het kristal.
“Zeg heren, kunnen we nu even gewoon lekker ontspannen?”, vroeg Joris.
“Ja lekker ontspannen, eindelijk!”, klonk er vanonder en achter het bijzettafeltje; waar Teefje hangend op een te klein stoeltje loom aan zijn ballen ging likken.
“Kijk, dat is de spirit die we in dit land nodig hebben!”, reageerde Joris enthousiast stiekem geil.
“Mark”, zei Ivo op vertrouwelijke toon, “we hebben speciaal diner vanavond zoals je weet en de catering is door Joris persoonlijk verzorgd. Een vriendendienst weliswaar maar desalniettemin hulde!”, eindigde hij zoals altijd weer dominant hard zonder na te denken. Een kortstondig gejoel klonk door de vooroorlogse woonkamer.

“Oh, voordat ik vergeet”, zei Halbe kijkend naar de vele vol geopende flessen wijn op tafel. “Hier Ivo, nog een afscheidscadeau van de voltallige fractie; met ieders diepste respect. Halbe overhandigde Ivo een grote koker van karton die aan beide uiteinden afgesloten werd met witte plastic doppen. Een dun rood lintje was vluchtig en ironisch gestrikt; om het geheel nog op iets van een welgemeend afscheidsgeschenk te doen lijken.
“Dat hadden jullie nou niet moeten doen mannen, dank jullie wel”, en Ivo tot dikke traan geroerd, rolde zijn vereeuwigde beeltenis trots omhoog. “Oh wat mooi mannen, wat een geweldig mooi…., Potjandorie, bedankt!”
“Eten! Eten! Eten!”, begon Ad zich nu te mengen in de conversatie, terwijl hij zichzelf begeleidde door met het bestek ritmisch hard op het eikenhout te slaan.
Joris D. stond op en tingelde om aandacht. “Heren, op speciaal verzoek van Ivo en die Teef ben ik gevraagd om voor een onvergetelijke VV-dis te zorgen. Ik geef jullie; Bang Kok!”
Teefje drukte de oude cassetterecorder van Ivo in en onder de luide tonen van ‘one night in Bangkok’ , zwaaide de keukendeur in de achterkamer open en kwam tussen de schuifdeuren door een Ooster ventje van niet meer dan 11 jaar aanlopen. Bang was vrijwel naakt met uitzondering van een te grote koksmuts en een dikke riem met pollepels die zijn privaat nauwelijks verhulden.
“I am Bang Kok and I will be your chef for this evening.”
“Oeee, chef, I like!”, verheugde Ad zich al op de aankomende vleesgerechten.
“Toch een mooi ventje niet?”, kwijlde Joris al bij voordaad.
“We start with famous apetizer so I give you my balls from the other side. These balls are a rare sensation since they have to be cooked at the most for one and a half hour after use.” Hierop kwam een zo mogelijk nog jonger drietal in strakke spendex-outfitjes de kamer binnen met een groot en antiek zilveren serveerblad. Op het blad lagen zeven diep roze gekookte balletjes te dampen aan een touwtje, die op de kleine bordjes werden geserveerd.
“Enjoy but be careful they are still hot”, en de deur naar de keuken werd achter de knaapjes weer gesloten. Trots op dit veel belovende voorgerecht zei Joris: “geniet ervan heren, dit is een once-in-a-lifetime-treat.”

Iedereen zat wat onwennig naar hun balletje te kijken, maar Joris boorde de zijne handig open met een kurkentrekker en slurpte de inhoud in één teug naar binnen. “God-de-lijk!”
“Geef mij die kurketrekker effe aan”, en zo boorden ze allemaal hun gaatje en inderdaad dat smaakte merkwaardig raar naar meer.
Joris klapte driemaal hard in zijn handen, waarop het onvolwassen gevolg met het voorgerecht aan kwam zetten. Bang wees professioneel waar de enorme soepterrine geplaatst moest worden en lichtte toe. “This soup is known as ThaiVibe, also very, very hot but famous aphrodisiac, enjoy!”
“Zooooo, pfoehhh… da’s echt heet zeg ….. geef mij die fles en snel een beetje … zo hé…”, en onder veel gepuf en tranende ogen van de peper, begonnen de mannen zich wel ineens een stuk vrijer te voelen. Joris was gewend en wist wat er verder zou komen maar kon hier simpelweg niet meer op wachten en sprong op.
“Fukkie fuk fuk heren, fukkie fuk fuk!”, waren zijn laatste woorden toen hij met de gehele catering naar boven liep, de rest verbaasd achterlatend.
“En nou?”, vroeg Hans zich af.
“Geen idee”, moest Ivo bekennen dat voor het eerst was.
“Kennen we nie wat laten bezorgen of zo? Want ik sterruf van de honger hoor”, hakte Marcos de knoop door, dat zijn positie voor dat moment bevestigde. Zo gezegd, zo gedaan en even later lagen er grote zakken friet met saté op tafel en werd hongerig aangevallen. Voor een redelijke periode werd even niets meer gezegd en nadat Ad boerde: “ken geen pap meer zeggen”, hingen ze allemaal achterover om even bij te komen.

“No! No! You are evil!”, werd er gegild vanaf de trap en Bang kwam angstig de woonkamer in rennen. “He tried to…..”, maar happend naar adem kon de kleine Bang niet veel meer uitbrengen, waarop Ivo hem gewoon maar direct een klap verkocht. “Zeg, zie je niet dat wij aan het rusten zijn vlegel!”
Halbe stootte Marcos aan en waarschuwde dat dit dus niet door de beugel kon. Tenminste niet als hij zijn huidige beeldvorming lief had. “Ik neem openlijk afstand van deze vulgaire praktijken!”, verklaarde Halbe plechtig en verliet zonder verder te groeten de tafel en ging op huis aan. Marcos snapte de impact van dit weglopen meteen, maar zat in tweestrijd en ging als compromis in de achterkamer zitten. Bang kwam nog banger op hem afgelopen en stortte zich voor zijn voeten. “Please prime-minister, I need food and shelter. So many years I have suffered under his brutal reign but no more! No longer will I submit myself to his every need but I have no home to go to, please, please I beg you. Let me be your boy.”
“Zeg Bang“, zei Hans die ook de achterkamer was binnengekomen vanachter zijn sateetje.
“Get a job or get out!” De strenge ondernemersvoorzitter was in het geheel niet gediend van klaplopers en liet dit in woord en gebaar duidelijk merken.
Ook Ad kwam erbij en sloot de schuifdeuren, Ivo met zijn Teefje afzonderend.
“Zeg heren, ik weet dat ik nieuw ben; maar laten we dit in hemelsnaam achter gesloten deuren behandelen. Als de pers hier van te horen krijgt, dan kunnen we allemaal wel inpakken, Bang incluis.”
“Dan lijkt het mij voor iedereen en zeker voor mezelf beter dat we na het toetje vertrekken via de achterdeur”, zei Marcos zich geen raad wetende met Bang aan zijn voeten, terwijl hij de mayonaise van zijn vingers likte.
Zachtjes gingen de schuifdeuren open en Teefje begon paniekerig blaffend op de dorpel met geleiderails snel heen en weer te keffen.
“Wat is er Teefje, waar heb je het over jonge?”, vroeg Ad die een voorliefde voor vrolijke viervoeters had. Maar deze keek helemaal niet vrolijk, dus instinctief werd er nattigheid gevoeld.
“Wel verdomme! Hij pist gewoon tegen de koffietafel!”, en Hans wilde Teefje een schop verkopen.
“Laat dat”, maande Ad hem tot de orde. “Er is iets aan de hand, dat kan je toch zo zien. Hij probeert ons alleen maar te waarschuwen.”
Ivo verscheen nu ook en gaf Teefje een aai over de bol.
“Mijn opvolger heeft het goed gezien mannen. Voor het hek staat Frits met cameraploeg en al!”
“Hij mot ons gevolgd zijn, verdorie. Die kennen we nou ech nie gebruiken. Is Joris al weg?”
“Nee, hij heeft de slaapkamer op slot gedaan. Maar vrees niet Mark, daar gebeurt helemaal niks zo waarlijk helpe mij God almachtig. Het dilemma hier is Bang. Als Frits die in de smiezen krijgt, dan is een schandaal zo geboren”, geeuwde Ivo nu uitgebreid. “Maar, het was superleuk mannen. Echt een toffe fuif waarvoor mijn dank. Nou ben ik moe en ga naar bed. Als ik jullie was, zou ik maar net doen alsof je er niet bent. Misschien wordt ie het wachten dan beu. Okay mannen, ik wens u allen een welterusten.” Ivo verdween op zijn beurt naar boven met in zijn kielzog Teefje.
“Ik ga wel met ‘m praten”, en Ad liep naar de voordeur. Hans voelde instinctief aan dat ie ook weg moest wezen en rende snel achter de kersverse man op justitie aan, waarna de voordeur hard bewust in de stilte van een dreigend slot werd gegooid. Bang deed de televisie aan en daar zag Marcos Ad tegen Fits vertellen dat het een emotioneel doch waardig afscheidsdiner was geweest. Op de vraag of de premier nog binnen was, antwoordde Ad bevestigend; waarna hij in zijn auto stapte en de straat uitreed. Hans was ondernemer genoeg om, net even voor de gemiddelde politicus, eerder uit het zicht van de draaiende camera te verdwijnen.
Marcos zat zich nu alleen te verbijten in de achterkamer. Met een lamenterende Bang, die niet bepaald rustgevend op zijn gemoed werkte. Na een uur wachten was het duidelijk dat Frits niet van plan was om weg te gaan. Marcos keek op zijn mobieltje naar de avatar van Sammie en aarzelend drukte hij deze in.
“Met Sam”, klonk het slaperig.
“Met mij man”, maar de gebruikelijke reactie bleef uit. “Ik weet dat je boos op me ben Sam, maar ik hoop dat je dat even kan parkeren. Ik heb je hulp echt hard nodig…….”
Maar geeneens een ruis kreeg Marcos retour, Sam bleef zich hullen in pijnlijk stilzwijgen.
“Is that Sammie?”, klonk het vanaf het vloerkleedje. “Give me telephone, maybe he will listen to me”, waarop Marcos weifelend zijn mobieltje aan Bang gaf.
“Sammie hi, I am Bang Kok”, stelde Bang zichzelf voor en begon zijn kant van het verhaal te vertellen. Eentje waar Sammie wel naar moest luisteren. Maar ook Marcos luisterde geboeid mee.

Op vierjarige leeftijd al was Bang na een meer dan barre overtocht tussen wal en schip gevallen bij Lampedusa. Uit blijkbaar pure wanhoop gescheiden van zijn dierbare moeder, kroop hij zo dagen lang hard schreiend rond op het eiland, totdat hij opgepakt werd voor onnodig herrie maken. Gelukkig was zijn moeder zo slim geweest, om zijn geboortebewijs met een foto van haarzelf in een waterdicht boterhamzakje stevig vast aan zijn luier te tapen. Hij had dus toch identiteit, want zijn moeder heette Poo Kok. Deze papieren waren zijn redding geweest en hij werd geïnterneerd wachtende op mogelijk asiel. Alleen groeide hij op in mensonwaardige omstandigheden zonder vriendjes. Iedere keer als hij een vriendje leerde kennen, verdween die binnen zeer korte tijd en keek hij met angst en beven uit naar zijn zesde verjaardag. Met zes verdween namelijk iedere jongeling van het eiland en niemand wist waarheen. En zo werd ook Bang wakker gemaakt op zijn zesde verjaardag om te gaan verdwijnen.

“Now I know all Sam. It was mister D. who bought me. He laughed when he burnt my birthcertificate and I knew then and there this was as far as I could flee. For the next five years he used me in the worst possible ways. But this last year was a good year because he let me be. I found joy for the first time in cooking. Like my dear mother used to do before me whom I have never ever seen again. So he let me cook meals for his friends and mister D. was very much pre-occupied with the new and younger boys. But tonight he again made fun of my name and I could no longer take it. I fled and now I ask you to give me shelter.”
“Put Mark back on!”, zei Sammie gedecideerd.
“Dit ken dus niet in ons land Mark. Snappie nou dat dit gewoon ‘echt’ niet kan en dat dit ook jouw principe zou motten zijn?”
“Heu, ja als ik dit nou zo hoor, dan hebbie wel een punt waar we wellicht verder wat mee kunnen. Ik beloof je Sam dat ik vanaf nu heel hard m’n best ga doen om ons niet te laten vallen. Alleen dat kan ik vanaf hier niet nakomen man.”
“Waar zit je dan?”
“In de achterkamer.”
“Dat bedoel ik niet man. Waar mot ik naartoe komen en wie zijn daar allemaal?”
“Oh ja natuurlijk. Ik zit bij Ivo maar die is al gaan slapen met Teefje. Bang zit hier naast me en Joris heeft zich boven ingesloten. En oh ja, Frits staat op de stoep.”
“Frits W.? Jemig en heeft ie iemand gezien?”
“Ja, Halbe mot ‘m zijn tegengekomen toen ie zich van ons distantieerde. Maar ook Ad heeft interview gegeven toen ie met Hans naar huis ging.”
“Die hebben zich er mooi vanaf weten te maken dan. Wat bezielde je toch man om daar te blijven? Zag je dan echt niet deze dus duidelijk vooropgezette politieke valkuil?”
“Ik durfde nie naar buiten man. Weet je wel niet wat die Joris had geregeld als catering?”
“Wil het nie weten man. Verroer je niet, ik kom eraan.”

“Ha die Frits!”, groette Sam de inmiddels rillende reporter op de stoep. Frits was in de haast zonder jas op pad gegaan. En hij was niet van plan zijn plek op te geven uit angst een belangrijke scoop te missen.
“Meneer Samson? Heeft Uw komst met de huidige crisis te maken?”, en het kunstlicht van de camera sprong aan.
“Nou Frits misschien een beetje wellicht. Ik moest er even uit en daar we toch net gingen pauzeren, heb ik aangeboden de tas van Halbe eerlijk op te halen. Ken je voorstellen Frits? Zo’n belangrijke onderhandeling en dan laat Halbe hier z’n tas liggen, met alles erin ook nog.”
“Halbe Zijlstra? Maar hoezo, die is toch al eerder naar huis gegaan?”
“Frits, Frits, Frits. Deze kwestie gaat ons echt bijzonder aan het hart hoor. Jij denkt toch niet, dat wij deze oh zo belangrijke onderhandelingen over menswaardig bestaan zouden staken voor zo’n lullig afscheidsfuifje? Zodra ik terug ben, gaan we uiteraard meteen weer verder.”
“En de premier?”
“In het Torentje natuurlijk, waar anders?”, terwijl Sammie het tuinpaadje opliep.
Frits keek hem met verbaasde blik na. “Verdorie jongens, snel; terug naar Den Haag!”
Na het vertrek van de life-uitzendende pers, werd de voordeur opengegooid. Joris D. stoof in gele onderbroek naar buiten en knalde pardoes tegen Sam op die walgend opkrabbelde.
“Jij vuile vieze…..”, wilde Sam hem aan z’n resterende haren omhoog hijsen voor een pak rammel. Maar net voordat hij de verdachte viespeuk helemaal omhoog had gehesen, sprongen Ivo en Teefje ertussen. In het gewoel van het grindpad wist Joris te ontkomen en verdween ijlings in een donker geblindeerde bolide. Marcos kwam nu ook naar buiten rennen met Bang net voor zich uit.
“Wel koleregespuis…..”, begon Sammie zijn woede nu naar Ivo en Teefje te keren. Teefje rende met zijn staart tussen zijn benen naar binnen en ook Ivo wist met twee ferme stappen weer voor even zijn stelten te benutten; waarna de deur definitief toe werd geslagen.
“Bedankt Sam, sorrie man…. je bent en blijft een geweldige vriend!”
“Jaja, is al goed. Hoi, en jij bent zeker Bang?”
“Yes, very much so Sir.”
“Nou dan this is your lucky day hoor. You go in that car”, en Sam wees naar z’n auto die onder een boom in het donker geparkeerd stond. In de auto kwam Marcos weer wat bij zijn negatieven en op de snelweg begon hij weer honger te krijgen.
“Hé Sam, zou die Chinees nog open zijn?”
“Hehehe, ik denk dat ie voor ons wel een uitzondering wil maken hoor.”
Op de achterbank stak Bang zijn kleine hoofd tussen hen in en zei: “happy meal?”
“Ja hahaha Bang”, verstond Marcos hem duidelijk, “we gaan deze verschrikkelijke nacht voor mij en periode voor jou afsluiten met een gelukkige maaltijd. Die lui zijn zo dom nog nie Sam, hahaha.”
“Beetje dimmen Mark, we zijn er nog lang niet uit.”
“Maybe I can help… turn of here. I will show you the way.”
Tevreden over zoveel onverwacht initiatief, maar bovenal onder de indruk van zoveel menselijke weerbaarheid; bestelden ze tevreden drie happy meals bij de Mac. Na enig onderhandelen met de filiaalmanager wisten de mannen Bang aan zijn eerste baantje te helpen. Het was al ruim na zonsopgang dat ze Bang vrolijk zwaaiend vanachter het kleine drive-in-raampje aan de A13 achterlieten en naar Den Haag reden.
“Dat voelt best wel heel errug goed Sam.”
“Zei ik toch? Maar er zijn er nog veel meer man.”
“Ja ja, maar daar moeten we het nog eens over hebben, want niet iedereen heeft zoveel ellende als Bang moeten verduren hoor.”
“Ben al blij dat er nog een opening is man. Was er even van overtuigd dat je het standpunt van jouw fractie over had genomen.”
“Maar dat heb ik ook, alleen sta ik hier uiteraard wel anders in.”
“‘k Weet wat je bedoelt man. Vergeet niet dat ik hier ook anders dan mijn achterban in sta.”
“Maar jij wilde toch zonodig dit op de spits drijven?”
“Oh, en ben ik nou niet met jou aan het praten dan?”
“Je hebt daar goed punt man. ‘k Denk dat we dan maar verder moeten gaan praten.”
De auto stopte bij het huis van Marcos waar zijn moeder al ongerust in de deuropening op hem stond te wachten.
“Okay, maandag praten we verder Sam.”
“Okay, later man.”
“Later.”