B&B

“En dan mot ik zeker iedere ochtend eitje voor die lui gaan bakken? Nee, dat weiger ik pertinent Sam. Loop naar de pomp man!”
“Dat stel je wel erg zwart-wit hoor en trouwens zoveel kost dat toch niet?”
“Wat? Je blijft maar doordrammen over die loosers. Die zijn uit-ge-pro-ce-dur-el-erd! En trouwens, we hebben die centen hard nodig voor andere zaken.”
“Ja, voor die raden van wanbestuur zeker.”
Marcos werd nu echt giftig want Sam bleef ‘m maar treiteren.
“Dat is monnie Sam! En zonder monnie kenne we helemaal niks. Dus ik blijf bij mijn standpunt, nee, nee en nog ’s nee!”
“Krijg de vinke-tering Mark, nou mot je oppassen hoor.”
“Hoezo oppassen, ik ben een volwassen vent, ha!”
“Die nog bij z’n moeder woont!”
“En nou mot jij oppassen!”

De conflicten in de coalitie laaiden de afgelopen tijd steeds vaker op en ieder meningsverschil werd steeds verder op de spits gedreven. Dit laatste akkefietje zette de boel wederom op scherp en een kleine crisis was geboren. De argumenten vlogen over en weer door het Torentje en de mannen zetten beiden hun van oudsher en redelijk achterhaalde principiële hakken in het zand en leken onvermurwbaar. Alexander zat er als een dood vogeltje bij, want hoe ambitieus hij ook was; hoe die twee tegen mekaar tekeer gingen, dat was niet normaal.
Sammie stond op en duwde zijn gebalde knuisten diep in de broek en zei: “zo komen we nergens, motten we dan zo eindigen?”
Nu pas droeg Alexander zijn steentje bij en begon driftig te knikken van ja.
Marcos kon een lachje niet onderdrukken en de kaarten leken geschud.
“Jullie willen mij er verdomme gewoon uitwerken!”, en Sam gooide zijn colbert in de hoek en begon zijn mouwen op te stropen.
“Nee, nee man”, haastte de premier zich nu te zeggen, “… ben je nou helemaal man.” Meer wist ie even niet te verzinnen maar duidelijk wilde hij wel hebben; dat hij geen zin had om de trap af gelazerd te worden. “Laten we nou als redelijke mensen proberen om eruit te komen.”
Hierop trok Sam weer zijn colbert aan en nam plaats voor wat een lange discussie dreigde te worden.

“Wat vin jij er dan van Alexander?
Druk bezig achter zijn telraam reageerde Alexander dat hij er maar niet achter kon komen met welke boot Cheryl nou zou komen. En wanneer, dus laat staan hoe laat. Hoewel volgens hem Anoes het wel moest weten.
“Aan die gek hebben we ook niks”, verzuchtte Sam en ging op zijn nagels bijten.
“Weet je, hoe ken je r nou vanuit gaan dat mensen die geen recht op asiel hebben wel gratis te vreten motten krijgen?”
“Niet alleen dat man. Onderdak en handjes wassen is wel zo netjes.”
“Dus, als ik naar Oboema zou gaan, dan mot hij voor mijn vreten zorgen?”
“Ja, want vluchten doe je niet voor je lol en doe nou niet alsof je ineens zo goed Spaans ken.”
“Ik heb het niet over vluchten man. Maar over geluk zoeken, dan weet je toch dat er risico is?”
“Die mensen zijn ten einde raad Mark, die mot je gewoon hel-lup-pen”, hamerde Sam met zijn wijsvinger hard in de lucht.
“Ja, rot op man! M’n grootje!”, en precies op dat moment viel de elektriciteit uit en zaten ze in het pikkedonker.

“‘k Zie niks… heb iemand een vuurtje?”
“Op m’n bureau.”
“Ja, maar waar is die dan? ‘k Zie werkelijk geen ene reet man.”
“Wacht”, zei Marcos die dit vaak genoeg op zijn zolderkamertje had meegemaakt, “als ik nou op m’n knieën ga… zo… en dan op de tast voorzichtig het pluche volgen en dan langs de poot omhoog?… Dan zou ie hier moeten….ja, en nou alleen nog even…”, en Marcos slaakte een inspannend kreuntje dat direct en wel heel meteen door een hele andere meer dan abrupt werd overstemd.
“Auw! Godsamme man, rot op joh. Dat zijn m’n ballen, auw!”
Het licht sprong weer aan en Alexander zag Marcos in een compromisvolle greep, die Sammie deed verstijven van angst.”
“Je hebt ‘m bij de ballen Mark! Nou kan je vragen wat je wil, je hebt ‘m bij de ballen! Zo hé, en niet meer loslaten nou, oh die Sam. Jaja, je gaat er nou aan hoor, oh heerlijk!”
“Marcos draaide slechts een kleine slag waarop Sammie het uitgilde.
“Okay okay, ‘k doe alles wat je wil.. maar alsjeblief, hou op met knijpen man.”
“Mmmmm”, schoot er iets van machtswellust extra bij de premier naar binnen, “als jij zo nodig die bred&breakfast wil, dan betaal je die maar uit eigen zak. Hahaha, voel je ‘m? Hahaha!”
“Toe man, wees redelijk joh. La me nou los, ik smeek je.”

“Heren heren”, klonk het als vanouds vanuit de gang en Ivo stapte ietwat verward, maar wel zeker dat ie daar even moest zijn, naar binnen. “Heren heren, ik wil jullie er even op wijzen dat mijn fuif zo tegen een uurtje of zes begint.”
“Fuif?”
“Ja, mijn afscheidspartijtje heren en daar mogen jullie niet ontbreken. En foei Mark”, maande Ivo de premier, “dit kan echt niet hoor, wij spelen nooit met zulke oude ballen! Dus haal onmiddellijk je tengels daar vanaf, hoor je me? ”
“Ja Ivo, natuurlijk”, en Marcos nam weer plaats in zijn zetel, terwijl Sam met een angstige jongensblik zijn handen op zijn pijnlijke kruis aan het houden was.
“Zie je nou wat ie doet Ivo, nou jij er niet meer bij bent?”
“Hij is begonnen!”, vuurde Marcos ogenblikkelijk zijn tegenargument af.
“Beste mensen, zand erover nu. Ik verwacht jullie tegen zessen. Gezellig!”, waarop Ivo afscheid nam en weer net zo ietwat verward de gang opzocht.
“Zo hé, dat was spannend”, zei Alexander onder de indruk van zoveel politiek geweld.
“Maar kom, ik ga me omkleden, ik wil nooit te laat zijn maar dat begrijpen jullie zeker wel.”
En Alexander spoedde zich de gang op, blij dat ie er nog steeds zonder kleerscheuren uit was weten te komen. Vrolijk huppelend over zijn geslaagde verdeeltactiek; maakt hij dat hij de trap af kwam.

“Verdomme man, we motten toch wel iets kennen verzinnen? Net nou de economie weer wat dankzij onze samenwerking gaat lopen…..’t Zou toch zonde zijn als die rat ermee vandoor gaat Mark? En dat geldt toch voor ons allebei?”
Marcos wilde maar wat graag als brenger van het goede nieuws gezien worden en besefte dat Sam een punt had. Uit de kast haalde hij de Scrabble tevoorschijn terwijl Sam een flesje open plopte. Eerlijk voor zover ze konden tellen, werden de letters verdeeld en Marcos begon te werken aan zijn hoogste woord, eentje waar hij de meeste waarde aan hechtte. Gewoon een snoeiharde reden waar beiden mee zouden kunnen leven.
“Kijk, wordt het toch nog gezellig. Da’s lang geleden zeg. Dus we gaan proberen?”
“We gaan proberen Sam. Eens kijken of we voor het feestje eruit kennen komen.”
Marcos rangschikte zijn letters op onlogische volgorde en zei dat hij als premier het recht had verworven om te beginnen, waar Sam mee kon leven. Marcos begon toch voor de zekerheid hardop met tellen en zag tot zijn blijdschap dat ie een B had. “B heeft waarde drie Sam en jij wil deze dus drie keer laten meedoen?”
“Dat heb ik toch al gezegd? Ja, gewoon B, B en B. Tenzij jij natuurlijk andere letters hebt die meer op zouden leveren.”
Na wat slokjes wijn waren hun gemoederen bedaard en voelden ze zich weer wat op hun gemak nou ze weer fijn samen konden spelen.
“Dus, als ik nou één B toe zou laten en jij er eentje op zou terugsturen? Is dat iets van een beginnetje?”
“Kijk, nou lijken we eindelijk weer ergens te komen.”
“Ja, hahaha, iemand mot dit land toch besturen! Dat geeft deze “bob” in ieder geval never nooit nie op! En die gaat op rood Sam, ha! In jor fees makker!”
“Da’s inderdaad mooi gespeeld man. Maar eh, is “bob” eigenlijk wel een woord? Volgens mij is dat een naam en die mogen niet.”
“Ha! Je weet niet veel man. Iedereen weet toch dat bob de benaming is van een Uberchauffeur, dus bob blijft op het boord!”
“Oh ja, daar moeten we het ook nog eens over hebben Mark, want die lui hebben helemaal geen C.A.O., drie keer woordwaarde by the way, en dat druist tegen alles in dat mij lief is.”
“Dus, jij vindt dat we de taxibranche niet mogen liberaliseren? Ja hallootjes zeg, tolk about principes Sam, da’s wel eentje die ik heilig heb zitten hoor.”
“Dus daar ken weer niet over gepraat worden?”
“Zie niet in waarom wel. En bovendien, jij gaat toch met de tram?”
“Dat heeft hier niks mee te maken Mark. Want er gaat geen enkele tram naar Ter Apel. Hoe moeten die mensen dan anders komen?”
“….?….”
“Ja, ik bedoel als ze met de gewone taxi gaan, dan wordt ons budget wel erg veel overschreden dus waarom duur doen als het goedkoop ook te fiksen valt?”
“Hoezo?”
“Nou precies zoals ik het zeg man.”
“Dus jij neemt nou al gewoon weer aan dat ik dat mot gaan betalen? Ik heb je toch gezegd dat daar geen geld voor is?”
“Een paar directie-bolides minder en we kunnen hele boten in de taxi kwijt hoor. Iedereen blij toch?”
“Neeeeeeeee!”, en Marcos smeet de hele deksel met alle letters van hun nog te vormen drieletterwoorden door de kamer.
“Hé verdomme! Ik was net aan de beurt!”, schreeuwde Sam nu ook weer buiten zinnen en greep naar de resterende lege deksel waarmee hij dreigde uit te halen. Snel pareerde Marcos met bord en al deze aanval en buiten het zicht der paparazzi om, vlogen hele stukken karton om hun oren. Hees geworden gilden ze elkaar van alles toe en ook hele lelijke dingen die dit overleg niet echt soepel deden verlopen. Onzeker werd het of ze nog op tijd zouden komen voor het feestje van Ivo; die inmiddels al thuis uit het raam zat te kijken, zich op zijn bekende wijze verheugend op hun komst. Hij bleek daarmee wel de enige in het land. Maar dat is vanzelfsprekend een dikke, maar nog immer open, deur die voor zichzelf spreekt.