De mars

De mars

lechatnoir (2)“Hoe gaan we er naar toe?”, vroeg Sammie tussen de slokken koffie door.
Het was een loodzware avond geweest die tot diep in de nacht had geduurd. Maar eerlijk is eerlijk; deze ochtend zaten ze beiden weer vroeg op tijd tegenover elkaar. Ze zagen er niet uit, maar ze zaten er wel mooi. Marcos bladerde door een dun veiligheidsrapportje en stak een halve krentenbol in z’n mik toen ie volmondig reageerde.
“‘k Lees hier dat onze gebruikelijke limousines ten zeerste worden afgeraden Sam. Iets met exposure of zo. Dus hun conclusie is dat we maar beter thuis kenne blijven.”
“Thuis blijven? Dat is geen optie man, Holland heeft ons nodig en trouwens; je hebt ‘m al beloofd.”
“Klopt. Dus dan moeten we buiten alle scenario’s om gaan denken. We gaan gewoon met de trein.”
“……?… Hehehe, dat verwacht inderdaad niemand Mark, ja… da’s een goed plan man!”
“Huggehuggehuch!”, klonk er vanaf de gang en de twee mannen keken elkaar begripvol aan. Die rochel om aandacht kenden ze maar al te goed en Marcos riep: “ha, die Ivo, kom binnen man!”
De veilige minister groette met korte ochtendgroet en zei donker: “ik kon het niet helpen maar hoorde jullie gesprek per ongeluk in de wandelgang… ik wil ook mee!”, sprak Ivo vastberaden, “voor de veiligheid.”
Eigenlijk direct wisten ze dat ze Ivo niet konden weigeren. De arme man leefde in een steeds kleiner wordende wereld en dat hij zich nog alleen kon redden zo zonder thuishulp gaf de doorslag: “is goed Ivo, maar dan koop jij de kaartjes.”
Ivo begon als een extreem groot onbeholpen kind te stralen en ging dat meteen regelen. Hij rende zowaar het kamertje uit want “eerst plassen hoor!”, en op de trap hoorden ze hem even later zingen over die kat van ome Willem. Ze gingen naar Parijs!

thallysEven later zaten de mannen in een privécompartiment lekker onderuit en lieten ze zich in alle zondagse vroegte naar de verlichte stad voeren. Toen de dame van de restauratie langs kwam, bestelden ze een heerlijk glaasje wijn en Marcos vroeg om een drietal extra marsen. Sammie informeerde nog verbaasd sinds wanneer hij marsen at. marsMaar Marcos schamperde dat ze juist daarvoor gingen en snapte even niet hoe dom mensen konden zijn maar hij was dan ook niet voor niets de juiste man op de juiste plek.

Even voorbij Brussel vroeg Marcos hoe die Frans eigenlijk in mekaar zat, want hij wist niet zeker hoe hij die Fransoos moest aanpakken.
“Geen idee man.”
“Hoezo? ’t Is toch een partijgenootje van je?”
“Ja, maar ook voor mij komt ie voor het eerst in onze belevenissen voor man. Maar je heb gelijk”, en direct ging Sammie online naar Wiki want aanpakken was waar ze in uitblonken en dus moesten ze meer over hun gastheer te weten komen.
“Hij komt uit Rouen Mark enne…. zozo… nou, nou, nou.. z’n pa was een rechtsextremist?”
Dit veranderde hun gemoed drastisch, want ze waren ondanks de reden optimistisch afgereisd.
“Dat is fraai”, mompelde Ivo, “hoeveel meer moet ik morgen dan weer gaan ontkennen?”, zwaar en opvallend aanwezig voor zijn doen.
“Oh… wacht effe… Hij was wel heel erg close met z’n moeder.”
“Hahaha, problem solft Ivo! Gelukkig, uit het juiste hout dus… pfoe Sam, je liet ons schrikken hoor. Hahaha, Parie, heer wie kom!”
“Hoe is je Frans trouwens Mark?”
“Uitstekend!”, en om Sam gerust te stellen, schoof hij zijn mars-wikkel in het uitschuifbare afvalbakje onder het tafeltje terwijl hij de twee overgebleven wikkels nauwkeurig in elkaar probeerde te passen.  “Ik”, en nu begon hij snel te spreken; “doe-de-la-toe, en-pas-een-paar-andere… hahaha; wie wie”, oefende Marcos demonstratief zijn vreemde woordenschat.
Onder de indruk van het accent dat gewoon goed klonk, zakten de mannen weer even weg om slaperig Gard du Nord binnen te rijden.

Buiten was het kil en Ivo keek een beetje angstig om zich heen.
“Nu niet bepaald een buurtje om eens lekker te gaan wandelen heren. Ik stel voor dat we de benenwagen verlaten en op zoek gaan naar meer geschikt vervoer.”
Sammie, die Parijs nog van vroeger op zijn duimpje kende, stak deze in de lucht en zei: “I like Paris!”
Maar Marcos, die meer man van de wereld was, zei gedecideerd: “de metro mannen, we moeten verder met de metro.”
“Natuurlijk man.. de metro, als we jou nie hadden…”
Het was nog niet heel druk toen ze instapten, dus ze konden naast elkaar gaan zitten. Ivo zat maar op het plattegrondje te staren en vroeg zich continu blij af: “gaan we nou doolhofje spelen, gaan we doolhofje spelen?”metrokaart
Marcos en Sammie sloegen geen aandacht op Ivo want ze hadden al hun aandacht nodig om de juiste route te bepalen. Marcos zag scheel van de lijntjes en zei om niet door de mand te vallen: “jij navigeert Sam.”
En zo was het Sam die hun koers bepaalde. De ene na de andere onlogische overstap volgde. Om iedere keer weer na de sortie de la rue buiten op straat te besluiten dat dit ook niet de Place de la République was. Ondanks dat ze al een fortuin kwijt waren aan kaartjes, weigerde Sammie te bekennen dat ze in het uitgebreide netwerk steeds meer aan het verdwalen waren. Hij zocht naarstig naar haltes van herkenning en besloot op gegeven moment dat ze maar even de rit uit moesten blijven zitten. Bij de eindhalte staken ze met de luchtbrug over naar de andere kant van het perron en namen ze plaats in de reeds gereedstaande metro.
“Kan nooit ver meer zijn”, sprak Sammie zijn reisgenoten maar bovenal zichzelf moed in. En bij de volgende onherkenbare plaats van bestemming stapte een sjofel geklede neger binnen. Hij ging tegenover hun zitten en begon te staren in het luchtledige.
Sammie observeerde de man, gaf Marcos een enthousiaste por e fluisterde; “kijk nou man, volgens mij is dat… is dat niet?”
Marcos keek naar de man tegenover en klaarde opeens wat meer op.
“Ja man, dat is ‘m! Oboema had zellufde idee als wij man,… hé!..O…..”
“Ssssst man”, onderbrak Sam zijn vriend, “ga jij aan hem de weg vragen dan?”
Daar had Sam een punt. Ze hadden nog enkele uren en dus zou Oboema geheid vragen om hem even rond te leiden, to see the sights, en dan had ie groot probleem. Want stel je voor dat hij, de flamboyante premier van Nederland, moest bekennen dat ze verdwaald waren in Parijs? Nee, dat kon niet.
“Maar hoe dan Sam?”
“We gaan ‘m stiekem volgen. Hij zal heus wel weten waar we motten zijn.”
“Prima plan Sam, had het bijna zelluf kunnen verzinnen!”, sprak Marcos gesmoord achter zijn plattegrondje.
De metro stopte bij Pigale. Oboema stond op en verliet het voertuig.obama5Buiten op straat was het drukker geworden. In de dekking van de massa begonnen de drie volksvertegenwoordigers hun leider richting het Westen te volgen. Na de brede avenue stak hij over en ze liepen al rap in een wirwar van steeds kleinere straatjes met ook meer ongure types. Het ging verder langs kleine kroegjes en Ivo vond dat dit helemaal niet leek op de Place de la République; “en ik moet trouwens heel nodig plassen heren.”
“Dan hou je dat maar op Ivo”, zei Sammie die een rotsvast vertrouwen in hun gids had. Ook Marcos zei: “en anders laat je het maar gewoon lopen, de perfecte koffer in dit buurtje dus maakt niet uit…. oh..kijk, hij stopt!”

En inderdaad, op een kleine vijfentwintig meter afstand belde pigalleOboema aan en ging naar binnen.
“Hahaha, daar zit vast Frans op ons te wachten mannen, komaan; we zijn er bijna!”, en in versnelde pas stonden ook zij op hun beurt voor gesloten deur.
“Haha, zien jullie wel, er staat toch duidelijk privé niet?”, en opgewonden belde Marcos aan bij de voordeur van die Club Privé.
De deur ging open en voordat hij uitbundig; ‘Ha, die Frans’, kon gillen werd hij door meerdere mediterrane handen handig naar binnen gewerkt. De deur werd snel dicht gegooid en daar, in een smal gangetje, hadden de mannen even tijd nodig om hun ogen te laten wennen aan de obscuur rode verlichting.
“Wat stinkt het hier”, zei Sammie verwonderd.
“Ivo!” sprak Marcos boos.
“Dat ben ik niet en dit is niet waar regeringsleiders zich normaliter ophouden en nou ga ik echt naar de wc!”
Terwijl Ivo door een klein deurtje verdween, werden ze ieder apart over een smal krakend etagetrapje geleid; naar een klein kamertje waar een wulpse dame op hen lag te wachten.
“Dit”, sprak de premier gehaast, “dit moet een vergissing zijn hoor.”
Sammie zei niks meer en kon niet stoppen met grijnzen.
“Sam!…. Sam! Dit is niet pluis hoor, hellup!”
En angstig probeerde de premier het slot van de deur te krijgen maar de dame zei loom uit haar bed met zwaar Nigeriaans accent: “‘allo, je suis Loulou…, you cannot get out, it is timelock… you ‘ave ten minutes.”clubprive1
In het kamertje ernaast ging het er abnormaal hevig aan toe en Marcos begon heel hard te zweten. Daar stond hij dan in peeskamertje in Parijs, heel ver weg van zijn veilige torenkamertje en met een volgens hem poedelnaakte(!) dame onder die lakens. Claustrofobisch begon hij in paniek met zijn armen te zwaaien want hij wilde weg, alleen maar weg. Weg van hier want nee, de angst zo zijn onschuld te verliezen deed hem merkwaardigerwijs keihard op bed belanden naast die dame, hij was flauw gevallen.
Even later werd hij wakker onder de brug van Avignon. Hij werd stevig omarmd door zijn naar oud zweet ruikende bedgenote, die geruststellend kinderliedjes voor hem aan het zingen was. Wat meer ontspannen vroeg hij hoe ze heette en ze zei nog steeds Loulou. Ze verhaalde over hoe zij verhandeld was door ene B. Haram, tenminste Marcos verstond ondanks haar accent, duidelijk Beaucoup Haram. Dat zij na de doorgemaakte misère hier haar beste dagen moest slijten. Maar ze was gelukkig want de rest van haar familie was uitgemoord terwijl zij het op deze wijze had overleefd. En dat ze zich zo’n zorgen maakte om thuis. Want zij die achter waren gebleven, waren niet zo gelukkig geweest.
“Deux milles encore”, zei ze zacht. “Mothers and babies”, zuchtte ze in meerdere tranen en wendde haar blik in schaamte weg……
Hard klonk scherp een elektrische zoemer en bruut werd Marcos bij zijn nekvel gegrepen. Even later lagen de mannen zonder portefeuille op straat en de deur ging voorgoed voor en achter hen dicht.

“Hehehe, voor alles een eerste keer zeg… Wie had gedacht dat uitgerekend ik ooit nog eens van de trap zou worden gepleurd zeg”, zag Sam de ironie in van hun escapade.
Ivo wees naar het CD kenteken op de aan de overkant geparkeerde limousine en zei: “instappen mannen. Terwijl jullie jeuk hadden, heb ik de dienst gebeld om ons op te halen want we waren gewoon verdwaald hoor.”
Blij om dit zeldzaam heldere moment van hun veilige minister, liepen ze even later hun meest indrukwekkende mars voor het vrije woord. Frans was echt  blij dat Marcos met gevolg, ondanks het negatief reisadvies van de BVD, gekomen was en pinkte een traan weg toen ie hem toevertrouwde. “Douze Marc, twelve people ‘ave given their lifes for  freedom of speech.”
Twaluf? Ben je foe man, dat zijn er minimaal tweeduizend geweest hoor”, waarna de Franse president een beetje scheef kijkend tactisch een andere wandelkameraad opzocht.
En Sam zei achter hem: “dat is satire Mark.”
In de laatste trein naar huis lieten de mannen zich stilzwijgend door de monotone rail-verbindingen in slaap wiegen. Marcos droomde van Loeloe die hem in dat achterkamertje liefdevol had onderwezen in de scheve mondiale verhoudingen.
Maar bij Holland Spoor sprong hij al verkwikt weer op en ze waren het perron nog niet af of hij begon al: “mooie stad hoor met die lichtjes en zo… Maar die Eifeltoren ken echt niet in de schaduw van ons Torentje staan, hahaha, wat jij Sam?”
Sam moest een reactie even schuldig blijven, want hij had me daar toch zo’n branderig gevoel beneden.
Ivo klopte Sam geruststellend op de schouder en zei ironisch: “volgens voel jij nou pas die satire maar ik ook hoor”, terwijl hij zich haastig door het toiletdeurtje spoedde.railswc

 

 

 

2 Replies to “De mars”

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.