Het schandaal van Charlie

Vanochtend kennelijk met het verkeerde multiculturele been uit bed gestapt want de eerste sociaal mediageile blik was al tegen het zere. In ieder geval voelde ik diepe teleurstelling dat nu, de doden van Parijs zijn nog niet begraven, de ene na de andere opinie over mekaar heen pleurt om een punt te maken. Een ongeslepen punt dat van ‘respect’ een eerste levensbehoefte meent te moeten maken. In ieder geval is de teneur dat Charlie beter had moeten weten en dat ‘dit’ in een multiculturele samenleving de consequentie kan zijn, want de plaatjes misten respect? Terwijl mijn klomp breekt, lees ik verder dat ze trots verkondigen dat zij geen Charlie zijn, maar toch oh zo tegen geweld want dat mag nooit een antwoord zijn. Mijn ontbijt bestaat uit een zure appel maar ik slik het zonder te kauwen weg en moet het even laten verteren.

Met dat zinloze geweld ben ik het eens. Maar hou in Godsnaam, of in die van Allah voor mijn part, toch eens op over ‘respect’ bij het uiten van dergelijke visies en probeer eens wat meer diepgang te vinden in het vocabulaire van het geweten. Die interpretatie van respect heeft voor mij alle glans verloren toen een eerste rapper dat al in een kinderlijk refreintje verwerkte, om zich eens lekker af te zetten tegen de West- Europese mores.
Je hoeft geeneens meer om je heen te kijken om te constateren dat het antisemitisme ongebreideld aan het groeien is en godverdomme hier wordt niets tegen gedaan, uit respect zeker?! Hoewel dit in mijn boek wel een graadje meer respectloos is, om niet te zeggen dat men zich juist hiervoor de ogen uit de kop moet schamen. Een voorzichtige exodus is al op gang gekomen en dat komt echt niet omdat we in Europa opeens geen respect meer voor de Joden kunnen opbrengen. Dat de walgelijke uitingen van deze juist in het land van Charlie diepe wonden slaan, wordt niet bij stil gestaan, want ze willen respect voor hun zijn. Ja, er worden prentjes getekend, doch deze zijn louter ter lering ende vermaak! Maar oh jee, er staat een man met een baard op in een wat gênante positie.
So – fucking – what?
Maar nee; ze hebben nog het lef, juist in het licht dezer gebeurtenissen, een statement te maken dat ‘zij’ geen Charlie zijn. Maar gelukkig is dat ook de kern waar het om draait. Dat mag namelijk, hoe onsmakelijk ook, hier. Daar hebben onze voorouders menig traantje om moeten laten en ook ik zal het wenen niet laten opdat dergelijke statements essenties mogen proberen te verbloemen. Dat hoort er nu eenmaal bij, maar men mag het ook hier niet mee eens zijn. Maar godverdomme respect? Hoe durven ze dat woord in de mond te nemen en tegelijkertijd stellen dat je als geëngageerde nu eenmaal rekening moet houden met het geloof, dat weiger ik ten ene en andermaal te geloven!

De vrijheid van meningsuiting kan en mag kwetsend zijn, zalvend, inspirerend, respectloos etc., maar degenen die begrip op kunnen brengen voor het feit dat Charlie het zelf gezocht heeft, zouden zich eens moeten verdiepen in andermans’ mores. ‘k Heb dan ook helemaal niks aan dat argument van dat ze ook hier geboren zijn wat te pas en te onpas prominent naar voren wordt geschoven. En dan? Maakt alleen een bevalling op locatie dan dat men zich niet meer aan geldende omgangsvormen dient te houden? Dat men zonder ingrijpen in alle vrijheid intimiderende leuzen mag gaan roepen tijdens het gedenken op de Place de la République? Nee, daar wordt niets tegen gedaan want we moeten respect op blijven brengen, ook voor hun vrijheid van meningsuiting, zelfs wanneer dit tot meer antisemitisme leidt. In alle vrijheid concludeer ik dat dat een grove, grove schande is dat ieder opgeëist respect ontstijgt.