De twee musketiers
‘Krgtkrtlrgkrgtg‘, steeds luider werd het geknetter toen Sammie het kamertje van Marcos binnenliep die hiervan verbaasd opkeek. Het krakende geknetter nam tot maximumvolume toe toen hij het kleine gele huis-, tuin-, een keukengeilertellertje op het bureau legde.
“Jij ben ’t die straalt man!”
“Zet dat ding uit Sam, ik versta je niet.”
Sammie schakelde zijn metertje uit en herhaalde: “je bent actief man!”
“Hahaha, ja ik ben blij dat je dat opmerkt. Okay, ik geef toe dat de week vrij slapjes was maar ik ben nu op dreef, inderdaad hahaha.”
“Nee Marc, ik bedoel dat je radio-actief bent. Zojuist begon in mijn laatje dat ding inene heel hard te knetteren en je weet ik heb hiervoor gestudeerd.”
“Maar hoe ken dat nou? We zitten hier toch niet in Fukorama?”
“Fukushima Marc.”
“Dat zeg ik, hoe ken dat dan?”
“Ben je vanmiddag weer een haring wezen happen?”
“Ja, hallo natuurlijk. Je weet, woensdag haringdag toch?”
“Gehakt Marc maar het is donderdag… okay zou kunnen. Dat zal het dan wel zijn geweest, die haring was besmet!”
Potdomme dat was toch wel even slikken voor de premier. Hij had natuurlijk wel van straling gehoord. Op school had ie nog geleerd, dat het voorplantingsgestel hier bijzonder door kon worden beïnvloed. Waarna hij weer gerustgesteld in lachen uitbarstte: “hahaha Sammie… oehoehoe…die…die haha.. die zwemmers van mij… die konden toch nooit zwemmen… hehe, zo; en nu over tot de orde van deze dag man.”
“En toch vind ik dit van belang maar inderdaad; je heb gelijk”, waarna hij zijn mapje opende en er zijn boekje uithaalde. “Hier Marc, de resultaten van de cafeetjes zijn binnen.”
“Ah, en?”
“Nou het gaat vrijwel precies zoals we hadden verwacht en naar de inkomsten gekeken zelfs nog iets beter. Een derde is God zij dank nog steeds niet rookvrij dus de bonnetjes werken prima. We streven nu naar de helft om alvast te anticiperen op gederfde gasinkomsten.”
“Geweldig kerel, en wat ubout het andere genotsmiddel?”
“De alcoholaccijns zal ongetwijfeld positief op onze balans gaan werken maar daar is het nog iets te vroeg voor om dit met betrouwbare cijfers te staven.”
“Okay, maar ik zat meer te denken aan een volledig alcoholverbod in die cafeetjes.”
“…Maar… dat is weer eens een briljante ingeving van je… ja, tegen de tijd dat we minder door de Groningse neuzen boren hebben we dat gas misschien geeneens meer nodig als we dit beleid voort zetten. Ik maak er direct een notelutitie van en ga er asap aan werken.”
“En hoe zit het met de religieuze verbranding?”
“?”
Hahaha, hei-li-ge-koe man!”
“Oh ja, hehe, je bent scherp zeg. Maar ook hier ben ik geschrokken van de laatste pilot. Ze rijden nog steeds te hard Marc. Dus investeren in een 100% controle lijkt me geen slecht idee.”
“Okay, dus we gaan streven naar tienbaanswegen met eh… wat zullen we zeggen; “zestig km/hr?
“Mmmm, zat zelf eerder aan vijftig te denken. Het land is toch al grotendeels bebouwd. Sommige trajecten zouden zelfs dertig mogen. Maar, daar komen we vast wel uit hoor. Oh oh, dit is beter dan olieboren niet?”
“Ja, hahaha en zonder noemenswaardige inspanning. Kijk, dat is regeren!”
“Joe roel Marc, joe roel!”
“Hahahahaha!”
“Hahaha…hahah…Sammie..hahaha…help me man..hahaha.”
“Nou, ik doe toch genoeg zo?”
“Nee…hahaha…kannie stoppen…hahaha.”
Sammie keek naar zijn breeduit lachende vrind en besefte dat deze lach niet gemeend was. Nee, deze lach was anders dan anders, deze duurde en duurde maar.
“Verrek man, je blijft er bijna in.”
“Hahaha…bel 112…hahaha, iemand…hahaha… maak nie uit…hahaha haaahellup!”
Sammie rende de kamer uit en riep: “blijven ademen jongen, ben zo terug met hulptroepen.”
Het gelach bulderde nog luid toen Sammie de trap afrende en zich naar de overkant haastte.
“Haahaaahaaaa, godve..hahahaaa…oh….haha”, ging het onderhand continu door in de toren en Marcos voelde zich met ieder salvo steeds onzekerder voelen. Zijn spieren begonnen nu verzadigd van het melkzuur te raken en ondanks zijn bovenmenselijke training in kolderieke mimiek besefte hij dat hij dit niet lang meer kon volhouden en de pijn van de kramp begon gestaag op te zetten. Ondanks zijn gebulder hoorde hij gestommel aan de trap tijdens een ademteug van stilte waarna de lach er weer met gestrekt been inschoot.
Hard gilde Sammie: “terroristen! terroristen!”, en hij duwde Maria Intiem voor zich uit naar binnen.
Marcos schrok zich de kolere en onmiddellijk overwon zijn angst zijn lach. Met open mond keek hij naar de bomgordel die helemaal geen bomgordel was.
“Tjemig, er is helemaal geen terrorist.. hahaha”, en zijn lach had zijn natuurlijke irritatie weer terug.
“Dank je wel Maria, je ken weer gaan”, zei Sammie en nam weer plaats voor het bureau.
“Lasten, daar waren we. Denk je niet dat we te hard van stapel lopen?”
“Ben je bedonderd man, als er nog miljoenen voor liefdadigheid op kunnen worden gehaald dan is de rek er nog lang niet uit Sam.”
Sammie vond dat Marcos daar een goed punt had en maakte hier een aantekening van in zijn rode boekje die hij driemaal onderstreepte.
“Over rek gesproken, ik sprak laatst met Spekkie en die had een ideetje. Voordat jullie naar Rusland afreizen dacht ie aan een feestje. We nodigen de ambassadeur uit en schenken wat sterks, kortom een leuk feestje om de zaken wat op te warmen.”
“Zo zo, dat lijkt mij een prima ideetje. En dat voor een vent die geen hogere quizscore dan zijn eigen IQ kan halen, hahaha…..haaaa…godv…haahaaa…ga ‘k weer…haaahaa.”
Niet wetende hoe zijn makker nu nog te choqueren drukte Sammie zijn geigertellertje weer aan die direct hard begon te knetteren. Marcos keek naar het display dat wel zeventien cijfers voor de komma aangaf.
“Dat is nog hoger dan onze staatsschuld”, schrok Marcos weer bij zijn negatieven. Is dat ernstig Sam?”
“Nah, ontzettend… maar ja, ik zei al dat dit ook misschien van belang kan zijn Marc, die straling weet je, die straling zou zo maar eens alles in de soep kunnen gooien. Stel, je gaat elke dag een haring eten… nou, ik denk dat jij nu ook wel weet dat je er dan definitief in gaat blijven. Maar jij bent niet de enige die van een vissie houdt.”
“Verdomme, je heb gelijk man, in het ergste geval houden we geen bevolking meer over! Wie gaat dan alles betalen? Wie kunnen we dan nog naaien? Allejemig, dit is bijzonder ernstig man. Wat te doen, wat te doen?”
“Dounplejen!”, sprak Sammie vastberaden.
“Heu…ja natuurlijk, we doen gewoon alsof het allemaal wel mee valt.”
“Er is niets aan de hand gewoon.”
“Zo, dat was weer een uiterst effectief overleg man, borrel?”
“Ja lekker, dat hebbe we wel verdiend zeg.”
Marcos schonk twee overmaatse bellen in en ze namen plaats in de comfortabele tv-hoek. Sammie klikte de remote aan en ze waren nog net op tijd voor het laatste journaal.
Annechien zat geschokt voor zich uit te staren omdat het beeld begon te sneeuwen. Onderaan verscheen de tekst dat de verbinding werd gehackt door niemand minder dan Flip Feniks. De sneeuw verdween en daar, buiten aan de vijver stond Flip onder paraplu in de regen. “We onderbreken deze uitzending voor een waanzinnig belangrijke scoop! Ik sta hier in Den Haag om
te bewijzen aan U de kijker dat ik het nog steeds kan. En omdat dit land nu
As I speak vindt er op dit moment een topoverleg plaats tussen onze leiders.
Het lijkt te gaan over een ramp van mondiaal formaad maar de preciese aanleiding is vooralsnog niet duidelijk. Maar ik blijf graven en zal wanneer ik meer informatie heb dit direct terugkoppelen… terug naar jou, Annechien!”
Ongemakkelijk keek Annechien door het scherm toen Sammie het beeld uitklikte.
“Hahaha”, bulderde Marcos nu, “nasionaal dikthee, hahaha het is formaaT lul, dat weet iedereen toch?”
“Kap effe Marc, die ouwe vos heeft iets door man, die gaat daar voorlopig niet weg. En ik wil toch echt onderhand naar huis.”
“Marcos zag in dat het ‘dounplejen’ nu in gevaar kwam en het rampscenario doemde weer in hem op.
“Haaaa,haaaa, potverdr…haaaahaaa, alleje…hahaaa.”
Sammie sprong op en sloeg de premier keihard op de neus. Het bloed spatte er direct uit dat zijn lachen plotseling deed vergaan.
“Kom op, we gaan”, zei Sammie en trok zijn jas aan.
Marcos trok nog beduusd door de knal ook zijn jas aan en vroeg: “heb je een plan Sam?”
“Natuurlijk man, gewoon doen alsof je neus bloedt.”
“Hahaha, nou, maar jij bent ook briljant hoor.” Weer aller olijkst sloeg hij zijn arm om zijn makker en riep bovenaan de trap: “onnieva; één voor twee en twee voor één!”
Flip droop, na het zien van de neus van Marcos, teleurgesteld af en reed even later door Scheveningen. Daar, aan de kade zag hij een viswijf staan mijmeren over stijgende prijzen. Met zijn mobieltje legde hij dit aandoenlijk Hollands plaatje op de gevoelige memorycard vast en miste desondanks de vreemde gloed van het water.
