Greep naar de macht II

Onder brandende spotlichten stond Sammie in wit opgestroopt overhemd zijn ziel en zaligheid voor de drie juryleden uit te zingen. Naast hem stond ongegeneerd Jeanine uitdagend en toch meer defensief in jarretelles te dansen.
“Oe oe oe  shie’s a ledie oe oe oe…. “, tijdens het langzaam wegebben van de muziek vielen beide kandidaten als finale climax elkander hevig bezweet maar met volle overtuiging in de armen. Sammie kon ternauwernood een ongegeneerde tongzoen onderdrukken toen ze beiden weer rechtop gingen staan en onzeker de jury aankeken.
“Ja, wat zal ik ervan zeggen”, begon de man links van het midden toen ie naar zijn oortje greep.
“Laat ze door”, klonk Sjonnie door de kleine oortjes van de jury-leden die direct allen tegelijk op de rode knop drukten.

 X            X           X  

“We zijn door Jeanine!”
“Oh Sammie, je was dan ook geweldig!”
Beide kandidaten werden de studio uitgeleid en namen plaats in de gereedstaande bus. “Zo zeg”, zei Sammie moe maar tevreden; “nou motten we bedenken welke we volgende keer gaan zingen meid.”

“Gaat U zitten excellentie, de heer de Mol zal zich zo dadelijk bij U voegen”, en de man strak in zwart pak verliet de ruimte. Marcos ging zitten aan de tafel en keek om zich heen in de donkere ruimte. ‘Wat woont die Sjonnie sober zeg’, ging het door hem heen toen de deur openging.
“Ben jij die rat die Linda wat wilde aandoen?”, bulderde het door de ruimte. En voor hij het in de gaten had werd er een naar oud vocht en rottende aardappelen ruikende juten zak over z’n hoofd getrokken. Marcos voelde hoe grote stevige knuisten hem vastbonden met van die handige plastic kabelbindertjes rigide aan het kleine stoeltje. Hij wilde gaan gillen maar een behoorlijk deel van de zak zat in z’n mond die hem nu deed kokhalzen en hij voelde zich opgetild.
“Ja, ja, die mot ook mee”, hoorde hij nog waarna hij een klap op z’n kop voelde en zijn licht die nimmer brandt toch uitging.

Alexander had afgesproken met Sjonnie en stond te wachten bij de tramhalte. Een donkere auto stopte en de chauffeur riep hem tot zich.
“Ik verzoek U achter in te stappen, de heer de Mol verwacht U.”
Alexander nam plaats op de zijdelings geplaatste bank van de limo en sloot de deur. De elektronische deurvergrendeling lockte alle deuren en het raampje van donker en kogelvrij glas die hem van de chauffeur scheidde ging snel omhoog waarna hij hooglijk verbaasd door de acceleratie in het zachte leer werd gedrukt.

“Majesteiten”, knikte Sjonnie beleefd en hij nam plaats in de rood fluwelen stoel. “Hier heb ik de papierwinkel”, en hij opende zijn koffertje dat gek genoeg een ouderwets belletje deed rinkelen. Maar al snel waren de royalty’s geconcentreerd aan het lezen en het was Maxima die als eerste klaar was en zei: “daar teken ik voor Sjonnie.” Na de derde ronde versnaperingen krabbelde ook Alexander in het hokje links onderaan en ze klonken op een wervelende show.
“Hoe nu verder Sjonnie?”, vroeg Ivo benieuwd.
“Welnu, U begrijpt dat dit alles in het uiterste geheim moet plaats hebben. Vanaf ons telefonisch onderhoud tot nu heb ik geen moment stil gezeten. Ik kan U zo melden dat de heer S. al door is.”
Maxima keek verheugd naar de mediamagnaat en hoopte stiekem op een dansje met rode loper.
De Mol vervolgde.
“Ja, hij had Jeanine meegenomen maar die zal ons niet in de weg lopen dus hebben we haar ook maar door laten gaan. Alexander, die onedele bedoel ik, is onderweg alsook de premier. Verder zijn we nog doende met allerhande zaken maar morgen zal U worden opgehaald en worden vervoerd naar onze geheime locatie.”
“Nou, dat klinkt best spannend, niet Max?”
Maar Maxima was in gedachten en strakke jurk al aan de tango geslagen.

Sammie was nog helemaal in de ban van zijn meer dan grandioos verlopen debuut als volkse zanger toen de deuren openklapten. Een stinkende zak werd naar binnen geworpen waarna de deuren weer dicht gingen. Om even later weer open te gaan en een tegenspartelende Alexander werd wreed het gangpad op geduwd.
“Laat me eruit, ik eis te spreken met Sjonnie!”, gilde Alexander tegen dichte deuren.
“Wat doe jij hier?”, vroeg Sammie verbaasd.
Alexander keek naar de achterste bank en herkende Sammie en Jeanine.
“Wat is hier aan de hand zeg, ik had een belangrijke bespreking maar werd ontvoerd. Daarna werd ik de bus in geduwd en daar zitten jullie? Wat doen jullie hier kan ik beter vragen.”
“Oh wij hebben zo…”, wilde Jeanine beginnen maar Sammie sloeg haar bewusteloos.
“Dat mens blijft maar kakelen… over welk tasje ze volgende keer zou dragen of misschien wel een rugtasje en nou wilde ze weer beginnen dus dan maar even zo. Ik zit hier gewoon na te genieten man, na te genieten van mijn wervelend optreden…hehe, ik ben door naar de volgende ronde man, ik zing voor, tijdens en na de kerk! Dit moeten we vieren, bel ff naar de Chinees….hehe doe mij maar nummertje 39!”
Gewoontegetrouw pakte Alexander zijn smartphone en zei: “heb geen bereik…kannie bellen!”
“Wat nou geen bereik”, en Sammie sprong op en wilde de bus uitstappen. Maar de deuren waren vergrendeld en toen pas begon er een vuil spel tot hem door te dringen.
“Mmmmmmmmmmmm…..mmmm….mmmmmm!”, klonk het nu uit de stinkende zak die begon te bewegen. Sammie leegde de zak en Marcos tuimelde het kleine trapje af tegen de vergrendelde deur.
Marcos keek omhoog en zag Sammie.
“Jij vuile verrader!”, gilde hij en vloog zijn voormalige makker in blinde razernij aan. Alexander trachtte hem tegen te houden en zo ontstond er een politiek mêlee.
“Stilte!”, klonk het vanuit de voorkant van de bus. Vier potige mannen in gevechtstenue, onder leiding van Adri Duijvestein, wezen de mannen naar hun plaats waarna de bus zich in beweging zette. Na een kwartier stopte de bus voor een enorme loods op een verlaten bedrijventerrein. De mannen werden uitgeladen en Jeanine compleet vergeten. Ze werden de donkere loods ingeduwd waarna de deur in het slot werd gedraaid.

De volgende dag kwam een gemotoriseerde gouden tuctuc voorrijden op het Noordeinde. Maxima en Alexander namen plaats waarna de kleine viertakt met verkeerd afgestelde ontsteking luid rokend wegreed. Na enkele uren stopte de tuctuc op een enorm bedrijventerrein dat zelfs op Alexander indruk maakte.
“U wordt verwacht” zei de Oosterling met vliegeniersbril en wees naar de mega loods. Het koninklijke stel liep ietwat ongemakkelijk er naar toe en ging naar binnen. De deur viel achter hen in het slot en ze zagen vrijwel niets meer door het gebrek aan licht.

Sjonnie keek vergenoegd naar zijn schermpje in zijn comfortabele studio naar de gasten in de loods. Hij wreef zich vergenoegd in zijn handen en nam de microfoon.

Een maakbare samenleving verdomme maar zo wil ik dat helemaal niet dacht Marcos nu opgeschrikt en hij struikelde over rommel op de stoffige vloer. Hij viel hard en stootte zijn hoofd tegen zijn nachtkastje.
“Nachtkastje? Wel verdomme…..oh god zij dank… het was een nare droom.”
Hij had dat de laatste tijd wel vaker. Het kostte hem steeds meer moeite om de realiteit van de fictie te doen onderscheiden vandaar dat hij zich zo op z’n gemak voelde in zijn torentje. Maar dit was een behoorlijke oogopener voor hem. Nee, hij zag nu waar de ware macht lag en belde naar zijn makker die nog steeds zijn boezemvriend bleek.
“Sammie, vandaag gaan we naar Aalsmeer.”
“Bloemen kopen?”
“Nee man, ik heb zojuist een keiharde weekupkol gehad, we motten die realityshows de das omdraaien. Voordat je het weet staat die gek met een camera in mijn Kamer.”