Jo Bubbels

Jo Bubbels

kartoen1

Ad van der Kleerscheur had versterking meegenomen, voor de kleine spoedbijeenkomst in het Torentje. Naast Ad liep een mager klein mannetje, met een doordringende blik en een enorm whiteboard onder z’n arm.
“Klaas heeft het erg druk heren. Maar ik heb een uitstekende staf en wil voor deze zitting Jo voorstellen.”
“Morge”, zei Sammie vanuit zijn art deco stoeltje en gebaarde hen datzelfde te doen.
“Ja een hele goedemorgen. Maar met welke Jo hebben we te maken?”, vroeg Marcos monter en scherp als altijd.
“Mijn naam is Jo. Jo Bubbels. Ik ben door meneer van der Kleerscheur aangesteld als m&m.”
“Em en em? Wat is dat nou weer?”
“MediaManager premier. Ik manage de media op zowel alle bedenkelijke, als bedenkbare vlakken. En ja, maakt U zich geen zorgen. Ook ik kom uit een goed nest, ‘k ben namelijk ook een telg van Minerva.”
“Ik had niet anders verwacht van Ad. Okay heren, even jullie aandacht. Waarom ik deze informele en toch zeer formele spoedvergadering heb belegd; is dat ook ik het heb horen donderen.”
“Je bedoelt Keulen Mark?”
“Geen idee waar je het over hebt. Maar van alle kanten wordt er nu aan me getrokken. En zeker nu ik voorzitter van Europa ben, wil ik zo goed mogelijk beslagen voor de dag komen. Wat ken ik nou het beste doen?”
Sam ging achter z’n krant zitten. Hij snapte sowieso niet, dat er wat vreemds aan de hand was of zo.
Ad daarentegen voelde wel de insteek en wees naar Jo; “Jo. Hier heb ik jou voor meegenomen. Nou, antwoord de premier maar eens.”
Jo schraapte zijn keel en zei: “het is net welk beeld U zelf uit wenst te dragen.”
Met die uitspraak vouwde zelfs Sammie even zijn Volkskrant op.

De slangenkuil van Den Haag is veranderd. Een kuil is het nog steeds. En ook de slangen zijn uiterlijk niet veel veranderd. En toch is de politieke valkuil minder transparant geworden, door de rotzooi die er vandaag de dag geproduceerd wordt. De slang kent het anatomische gemis aan ellebogen en eeltvorming is dan ook onmogelijk. Daar ze toch ermee willen werken, is er een continu proces van vervellen op gang gekomen; waar iedere dag zowat een andere richting wordt op gekronkeld. Was men vroeger bezig met de voedende taak; onder Marcos is deze verschoven naar een broedende. Want waar eens er op gelopen werd; is nu de norm; de eigen eieren koste wat kost veilig te stellen en vooral zo te houden. Dat proces is de laatste jaren onder Marcos in een stroomversnelling gekomen en heeft de politiek dermate veranderd; dat er een explosie aan spinnen is ontstaan. De spinnen worden niet meer gegeten gereguleerd. Men is er nu heilig van overtuigd geraakt; dat het de Euro is, dat hun voedselketen in stand moet houden. De spinnen zitten nu in ieder gaatje en kiertje van het Binnenhof en enkelen hebben zich zelfs op weten te werken tot dokter. Zo ook Jo Bubbels. Jo heeft in een zeer korte tijd carrière gemaakt, door o.a. de taak van papierversnipperaars anders in te delen. En ook heeft hij meegeholpen om meerdere enquêtes op de achtergrond tot een goed einde te brengen. Doch het was de reorganisatie van de versnippering; waarmee hij Ad zijn aandacht had getrokken. En nu was het zijn moment, om in het hoogste achterkamertje het land van zijn invloed te voorzien. En daar was Jo best trots op.

“Welluk beeld?…”, vroeg Marcos terwijl hij verheugd verbaasd Jo aan bleef kijken.
“U bepaalt.”
Sammie schoof wat verder op zijn art deco stoeltje en begon gefascineerd de mannen aan te kijken.
“Je bedoel…, dat we gewoon kunnen zeggen wat we willen en dat dat, dan de waarheid wordt?”
“Ja Sam, precies dat zeg ik.”
“Jezus Mark!”
“Hahahaha! Sam! Hoor je dat? Hahaha!”
Ad zat er zelfvergenoegd bij en knikte bevestigend; alsof ie al jaren in het hoogste achterkamertje aan mocht zitten.
“Dus, als ik nou eens gewoon niks zeg?”
“Dan laten we weten dat U; of wel op vakantie bent, op belangrijke handelsreis, dan wel gewoon uitermate druk doende bent met kwesties die direct het landsbelang dienen.”
“En dan kan ik bij wijze van spreken al die tijd bij de Chinees zitten?”
“Niet alleen dat. U kunt gewoon al die tijd bij de Chinees zitten. Of wel elders. Het is maar net waar U het liefste zit.”
“… Nee! Dah meen je nie? Ik kan dus gewoon … Laat ik ’t effe anders zeggen. Stel; ik wil een jaar met m’n reet op het strand gaan liggen. Wat dan?”
“Dan zorgen we voor een goed uitziende dubbelganger waar touwtjes aan zitten, die U bedient.”
“Zo! Ken jij dat?”, vroeg Sam oprecht verbaasd.
“Hypothetisch gesproken is dat met onze moderne middelen zeer goed uitvoerbaar”, sprak Jo wijzend naar zijn grote whiteboard.
“Allemachtig Mark! Die vent is goud waard man, puur goud!”
Ad schrok van het enthousiasme van Sam en temperde: “wat Jo wil zeggen; is dat hij veel kan. Maar zonder mij deed Jo nou ook weer niet wat ie nou doet heur.”
“Had ik het tegen jou?”
“Nee, maar ik dacht toch echt…”
“Bam!”, de tik op de neus van Ad kwam zo hard aan, dat Marcos gierend van de lach in een stuip schoot. “Sam! Da’s lang geleje man! Hahaha! Zou je hem… Voor mij? Oh nee toch? Nee toch?! Hahahaha! Jaja! Hij doet ’t gewoon! Hahahaha!”
En voordat Ad er erg in had, lag ie onder z’n eigen kleerscheuren onderaan de trap. Sam gooide boven de deur hard dicht en zei dreigend tegen Jo: “wat motten we doen?”

Onder de indruk van het plotselinge geweld van Sam, stamelde Jo; dat zwijgen hem nu het beste leek.
“Okay, maar wat als ze nou vragen gaan stellen?”
“Dan kunnen jullie het beste zeggen dat we in Nederland niet zo met elkaar omgaan?”
“Dat is het! Hij heb gelijk Sam! Ik zeg eerst een volle week niks. En als ze dan nog blijven zeuren, dan zeg ik gewoon dat wij daar geen last van hebben. Ha! Ik kan dat. Want ik ben de Premier. Toch, Jo?”
“Inderdaad, als het hoogste ambt het zegt; dan is dat de waarheid.”
“Zeg! Was jij dan ook degene die de onderste steen van dat vliegtuigje heeft verlegd?”
Een beetje verlegen schoorvoetend bekende Jo, dat hij inderdaad de spindokter achter die vlucht was.
“Briljant!”
“Echt heel goed zeg”, moest ook Sam bekennen. “Maar, voordat we nou meteen naar de Chinees rennen. Hoe doe je dat eigenlijk?”
Jo stond op en begon zijn whiteboard op te zetten. Met de zwarte marker begon hij met een grote liniaal kaarsrechte vakjes te trekken, totdat het gehele whiteboard in vakjes van verschillende grootte was verdeeld.
“Hokjesgeest? Maar dat is helemaal niet zo modern man. Ik denk dat we niks aan Jo hebben”, en Sam maakte zich op voor een tweede worp.
Haastig pakte Jo verschillende kleuren en begon snel de vakjes in te tekenen.
“… Maar dat…, dat ben ik?!”, zei Sam verbaasd toen hij de poppetjes herkende, waarmee Jo de vakjes vulde.
“Hahaha! En ik zit naast je Sam! Kijk nou toch, sprekend man!”
En inderdaad kon Sam niets anders zijn dan onder de indruk van de vertekenkunsten van Jo. En toch was ie nog niet helemaal overtuigd van deze moderne middelen en vroeg naar de hoed en de rand.
“Ik besef dat enig omdenken vereist is”, sprak Jo. “Wij zijn allemaal opgevoed met een blackboard. Maar het is het moderne whiteboard, waarmee je echt invloed kan uitoefenen.”
“Hij heb gelijk Sam. Ik vind dit er veel kleurrijker uitzien man.”
“Ja, het is meer levensecht; dat kan ik niet ontkennen. Maar hoe laat je dan zien, dat we anders doen dan dat we eigenlijk bedoelen?”
“Met ballonnetjes”, zei Jo, nu ook enthousiast geworden en gerust dat Sam weer was gaan zitten.
“Ballonnetjes? Bedoel je proefballonnetjes?”
“Die zijn ook goed in te tekenen hoor”, en Jo tekende een ballonnetje boven het poppetje van Marcos waarin hij schreef: ‘ik heb zo’n honger, ik ken wel tien Chinezen op!’
“Potverdomme!”, slaakte Sam en viel nu hard tegen de leuning aan.
“Hij heb gelijk Sam! Ik sterruf van de honger!”, voelde Marcos opeens zijn maag knorren, toen hij naar zijn ballonnetje keek.
Jo tekende een tweede ballonnetje, doch nu met kleine bubbels die de ballon met Sam zijn poppetje verbond;
‘hij heb gelijk, ook ik sterruf van de honger’.
En meteen voelde nu ook Sam zijn maag knorren.
“Kijk. In het eerste ballonnetje laat ik de Premier de waarheid spreken. En in het ballonnetje van jou Sam, laat ik het je denken.”
De mannen keken nu in verbaasde stilte naar al de poppetjes op het whiteboard van Jo. Het was Marcos die als eerste sprak.
“Maar…, dit het geniaal gewoon. Wat jij eigenlijk zegt; is dat je mij alles kan laten zeggen, terwijl Sam hetzelfde denkt?”
“Dat niet alleen”, en Jo vulde nu twee ballonnetjes in; boven het poppetje van Marcos. In de ene liet hij hem zeggen: ‘ik ben geschokt’, terwijl hij hem tegelijk in de andere liet denken; ‘stelletje achterlijke gladiolen’.
“Jezus Marruk! Die vent is goud waard! Jeminee Jo, dit is … Ik heb hier geen woorden voor.”
Jo tekende een ballonnetje boven Sammie en schreef; ‘dit is ge-ni-aal!’.
“Hahaha! Sam, je heb gelijk! Dit is niets minder dan geniaal man! Jo, vanaf nu werk je voor ons! Want wij hebben honger!”
“Hehehe, inderdaad zeg. Hoe noem je dit trouwens Jo?”
“Dit noemen wij in het vak een kartoen. Een kartoen is zeer machtig middel om de waarheid te vertekenen, of tekenen. Het is maar net, hoe je het zelf uitgebeeld wilt zien.”
“Ken jij met je kartoen tekenen; dat wij heel hard aan het werk zijn? Terwijl we eigenlijk gewoon stiekem bij de Chinees zitten?”
“Ja, natuurlijk. Geen enkel probleem.”
“Kommie Sam? Ik ‘moet’ bami hebben. Nou!”
“En anders ik wel!”
En al voor de noen stonden de vrienden voor het restaurant van Bang, dat gesloten was.
“Verdomme man, dicht!?”
“Wacht effe Sam”, en Marcos pakte zijn mobiel. “Hoihoi, met mij. Zeg wij staan hier voor een dichte deur man… Ja, dat ken je wel zegge… Wanneer? Nu?… Oh! Geweldig man!”, en Marcos wees enthousiast naar Bang, die plotseling achter de deur verscheen om ruim voor openingstijd open te doen. Hij begeleidde de mannen naar hun favoriete tafeltje en gaf opdracht aan de keuken; om de pitten aan te steken.
Terwijl ze aan hun eerste biertje zaten, vroeg Sam: “hoe heb jij nou Bang zo ver gekregen, dat ie open kwam doen?”
“Nou, gewoon. Ik heb Jo gebeld en gevraagd of ie kon tekenen dat Bang open kwam doen.”
“Jezus Marrek, dit is goud, puur goud man! We kunnen zo ons eigen levensboek gaan schrijven. Of een j0ongensboek! Een heel spannend jongensboek!”
“Ik zeg het je Sam! Hahaha! En weet je wat ik hier nou eigenlijk het fijnste aan vind?”
“Nou?”, vroeg Sam, onderwijl al zijn tweede biertje pakkend.
“Dat ik lezen zo ineens echt leuk vind! Ik begrijp in één oogopslag, wat ik zelluf bedoel. Het is net als vroeger man, toen we strips van Spiderman en zo kochten, weet je nog?”
En Jo tekende verwoed verder en liet de mannen beetje bij beetje meer wennen aan zijn vertekening van de waarheid.

kartoen2

 

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.