De sterke arm

Waar iedereen van overtuigd is, blijkt niet waar.  Na jaren vergetelheid is iedereen hem in Europa zowat vergeten. En de overtuiging is al jaren en jaren; dat hij dood is. De krachtloosheid der hedendaagse vertegenwoordigers wordt dan ook als het ultieme bewijs van dit overlijden gezien.

Maar niets is minder waar. Van alle landen is de sterke arm weer recent opgedoken in de Heimat. Eerst werd hij niet als zodanig herkend. Totdat wat oude vrouwen de arm herkenden van vroeger en vrijwel meteen instinctief ermee omhoog zijn gaan lopen. Ondanks de stramme leden gooiden de besjes weldra hun beentjes in de lucht en steunkousen als in een voorwaarts bewegende cancan. De cancan werd en wordt nog steeds niet als zodanig herkend door de jongere generaties. Ze spreken zelf trots over hun hanenpas, waarmee ze nu in de straten paraderen. De eerste dagen was het nogal een kale bedoening, dat allengs meer kleur krijgt. Zo zijn enkele oude dames iets van een sigarenbandje om hun sterke arm gaan dragen. Dit heeft bijzonder snel navolging gekregen bij de jongeren, die dit bandje als een modern kruis hebben eigen gemaakt. De burgermeester van Keulen draagt dit burgerinitiatief een warm hart toe en heeft met tranen in haar ogen gezegd; dat de democratie nog steeds leeft. De hanenpas is in zeer korte tijd een bekend straatbeeld bij onze Oosterburen geworden, waar deze nu in vele militievormen wordt uitgevoerd.

Ten Zuiden van ons land denken ze de sterke arm ook weer gevonden te hebben. Het is uitzonderlijk maar daar schijnt de arm cursus te gaan geven; hoe hij zichzelf het liefst gedragen ziet worden. De sterke arm van de Zuiderburen vindt de dracht en de loop van minder belang en ziet liever alle cursisten slagen. Natuurlijk kan indien nodig gebruikt worden gemaakt van de vele herkansingen. Het doel is succesvol de cursus afronden en over eventuele consequenties bij zakken, wordt liever niet gedacht; daar de loop en dracht de arm ook daar niet onbekend zijn. En collaborerende eindtoetsen zullen niet geschroomd worden in de meest hardnekkige gevallen, waaronder ook faalangst geschaard wordt.

In het land waar de haan al jaren op straat loopt, alleen niet in de pas, is de sterke arm ook opgestaan. En niet alleen dat. De arm heeft laatst nog een pistool ter hand genomen en een vluchteling dood geschoten. De sterke arm zat net te lunchen in het politiebureau, toen een “Allah en nog veel meer” gillend heerschap het bureau wilde gaan bestormen met een mes. De sterke arm keek en zag meteen dat het niet pluis was. Hij schoot zonder aarzeling de man dood. Want volgens de arm had de man een bomvest aan. Achteraf is dit een nepbomvest gebleken. Desondanks houdt de arm vol, dat het niet normaal is; om boven nul met een zwaar gewatteerde jas aan te gaan lopen rennen.

Over het kanaal is de arm achteraf, eigenlijk stiekem al sinds de invoering van de Euro, aan de Pond blijven vasthouden. En er wordt nu openlijk getwijfeld of hij überhaupt is weg geweest. Pas in en door het licht van de recente ontwikkelingen wordt ook daar de sterke arm als zodanig herkend. Eerst dacht men dat de arm in het hoger huis zat. Courante uitspraken echter hebben aangetoond, dat de arm wel degelijk in het lager huis zit. En ook hij verstopt zich daar niet langer. Sterker nog, hij heeft de andere continentale armen uitgenodigd tot een niets ontziend partijtje armworstelen. Of de uitdaging aangenomen gaat worden, hangt voornamelijk van zijn eigen bestaansrecht af. Maar het ziet er naar uit, dat dit sterkste recht ook daar orde op zaken wil gaan stellen.

In eigen land wordt met verbazing gekeken naar al die sterke armen om ons heen. Onze politici voelen zich overrompeld door deze meer dan tumultueuze opstanden van de sterke armen en spreken in termen van walging, geschokt zijn en ordinaire spierballentaal. Vertwijfeld wordt in de wandelgangen keer op keer figuurlijk en dus weinig zinvol gehamerd op de EU, die alles toch bij elkaar zou moeten houden? Ze erkennen de ontstaansgeschiedenis van de arm, doch willen deze koste wat kost blijven negeren.
De premier, in zijn toespraak in hoedanigheid als EU-voorzitter, sprak over bruggen slaan en dat er een stevige klus geklaard moet worden. En dat wij hier al decennia leven zonder sterke arm maar met zachte hand. Symbolisch heeft hij zijn eigen arm uitgestoken naar de leden en gezegd: “met deze hand wil ik ons interbellum in stand houden.”
Dreigend heeft onze eerste man hieraan toegevoegd dat, indien alles zou mislukken; hij herinvoering van de oude kliklijnen serieus zal overwegen. Om zijn dreigement bij te zetten, heeft hij een uur lang alle onder zijn bewind ingevoerde kliklijnen opgesomd. Deze rij maakte enorme indruk, dat niet anders als hoopgevend gezien mag worden.

Op dit moment vergaderen de armen met elkander over ons lot. Als uitje, om de gedachten even te verzetten, wordt gedacht aan een bezoek aan het Achterhuis van Anne. Maar het blijven politici, dus kan dit altijd achteraf nog nader bepaald worden. En dat idee lijkt eendrachtig door elke sterke arm te worden omarmd, dat de burger weer moed moet geven.