Kijkje in de keuken
“Zo zeg, dat hadden we echt wel nodig Mark”, zei Sammie toen ie een halve eend wegwerkte. Na het uiterst stressvolle weekeinde hadden ze zichzelf beloond met een Chinesie om de week te breken. Maar anders dan normaal, waren ze deze avond de zaak aan de Kroplaan geheel nuchter binnen gewandeld en genoten ze dus zeldzaam smaakvol van hun eten.
“Ja Sam”, zei Marcos toen ie de andere helft aan het weg kauwen was, “zei je toch, die Piet maakt de lekkerste pekingeend van heel Den Haag man.
“… Piet?”, en Sammie nam een flinke slok uit het kleine pijpje om de spijsbrok zonder malen door te kunnen slikken.
“Mmmmww, ja man, Piet Gordijn.. kom er zelluf al jaren. lekkel niet?”
“Hehe… echt lekker ja… die Piet toch, hehehe.”
En zo genoten ze van hun bourgondische momentje samen en voor heel even leek alle hectiek van het Binnenhof heel ver weg, totdat de volgende klant binnen stapte en de paniek onder de eerst zo gereserveerde Oosterlingen losbrak.
Een onverstaanbaar kabaal brak zoals gezegd los en de kameraden keken verschrikt op tussen de slierten bami die ze, gebiologeerd kijkend naar die paniek, tergend langzaam naar binnen gingen zitten te zuigen.
De binnengekomen klant maakte heel veel indruk op het personeel en werd direct met alle egards behandeld, waarna hij met de eigenaar in de keuken verdween.
“Wat heeft die vent dat wij nie hebben Sam?”, sprak Marcos als eerste weer normaal zuigend.
“Zou het nie weten man. Maar verdomd als we dat niet motten gaan uitvinden”, antwoordde Sammie ook onder de indruk van het aanschouwd afgedwongen respect. “Zaggie dat? Op moment dat die gozer de zaak binnenkwam lieten ze alles vallen en begonnen ze honing aan z’n reet te smeren.”
“Ah! Je hebt ’t door.. ja dat klopt, dat is nou het geheime ingrediënt van die pekingduk hiero, maar hoe ze aan het slijmen gingen man. Ech nie normaal meer.”
En daar de mannen toch op hun toetje moesten wachten, besloten ze samen polshoogte in de keuken te gaan nemen. Want naar precies dat charisma, of meer het effect ervan, waren ze zelf al jaren naar op zoek.”
“Daar word ik dus niet vrolijk van Lee”, hoorden ze bij de klapdeur en zagen de zonderling in witte overjas voor de geopende koelcel staan.
“Labelen Lee, hoe vaak heb ik je al niet gewaarschuwd? Man, man man, ik zie hier veertig eenden liggen en geen eentje is gestikkerd! Dat is dus wéér niet goed Lee en ik moet je een laatste waarschuwing geven. Volgende keer neem ik de camera mee, dus doe nou je best om het dan netjes en prima voor mekaar te krijgen. Alles was eindelijk zo goed en dan dit… toch zo doodzonde dat je die eenden niet hebt gelabeld, kansloos gewoon.”
“Stikkel toch?”
“Ja Lee, stikkeren is de oplossing en dan krijg jij ook die mooie sticker op je deur. Maar ga nou eerst eens die eenden labelen!”
De man trok zijn overjas uit, waste uitgebreid zijn handen en toen….
“….?… en waar kan ik nou m’n handen drogen Lee? Had ik bijna het ontbreken van een op veilige spatafstand gehangen closetrol gemist”, en een tweede invoering in zijn logboekje werd nauwkeurig vastgelegd. Daarna draaide hij zich plotseling om en overviel de twee luistervinken aan de deur.
Door het abrupt openzwaaien kukelden de twee mannen op de veloursbedekking uit de jaren negentig maar zou ook zomaar zeventig geweest kunnen zijn want het labeltje ontbrak ook daar.
De man herkende direct de premier met zijn rechterhand die links van hem lag en begon zich direct uit te putten in verontschuldigingen.
“Maakt niet uit joh”, klopte Marcos losjes zijn pantalon af; opgelucht dat het zo geïnterpreteerd werd. “Toe, laat ons je een biertje kopen want we zouden graag wat aan je vragen.”
Even later zaten ze geanimeerd in gesprek.
“Hoi, ik ben Rob.. de Geus.”
Overdreven enthousiast hard stootte Marcos Sammie onder tafel aan en lypsyncte zo onopvallend mogelijk: “een Geus Sam, een echte Geus! Potdomme man! Precies wat we nodig hebben!”
“Wat we zouden willen weten van je Rob”, zei Sammie wel hardop, “hoe luisteren die Chinezen zo goed naar je en zo zonder tegenvragen… lijkt me heerlijk werken.”
“Oh, maar dat is het ook. Ondanks dat Lee daar bijvoorbeeld redelijk kansloos is maar weet je”, en Rob boog zich nu amicaal over de tafel. “Eigenlijk komt het door m’n contract. Dat stelt me in staat te doen wat ik leuk vind en kijk; daar wordt Rob dan weer vrolijk van.”
“Hahaha, praat me niet over vrolijk zijn man. Maar wat je eigenlijk zegt is dat zonder de gegeven middelen je dit niet zou kunnen afdwingen? ”
Rob aarzelde even want leuk was het niet toe te geven maar hij zat tegenover de premier van het land en bekende: “precies, zonder dat is volgens mij iedereen kansloos”, onder de indruk van het deduktisch vermogen van de premier.
“Dat komt door die eend Rob”, stelde Sammie ‘m gerust, “maar uiteindelijk komt het altijd en overal toch maar weer op geld neer. Maar hoe genereren we in deze tijd nog meer, want ik geeft je het te doen hoor, verzin jij maar eens een extra inkomstenbron… dat valt gewoon vies tegen.”
“Sta me dan toe even in jullie keuken mee te kijken, want misschien komen we er dan samen uit…”
Rob werd onderbroken door Lee die met een nieuwe lading pijpjes aan kwam zetten. Lee was al die tijd druk met gratis tappen om wit voetje te halen en deze ronde serveerde hij de volle kraakheldere glazen vanaf een schitterend tot hoogglans gewreven zilveren dienblad. Over de gehele rand zat een met de hand geslagen 24 karaats gouden sierrand en de weergegeven voorstellingen uit voorgaande dynastieën deed de heren even stil vallen.
Marcos vroeg zich in gedachten af wat dat ding wel niet op zou kunnen brengen tussen kunst en kitsch. En Rob sprak hardop: “Lee… ik ben goed ontroerd, want wat een geweldig mooi blad man en het ziet er ook zo heerlijk hygiënisch uit, gsuper!”
“Ik weet niet van jullie maar ik sla de mijn ontroerend goed in één keer achterover hoor!”, zei Sammie ongegeneerd bot en zette het op een zuipen.
Marcos begon geconcentreerd langzaam met zijn wijsvinger onder zijn neus te wrijven en deed dat steeds sneller. Op het moment dat het er niet meer uit ging zien duurde het nog even eer hij heel hard riep: “ik heb het! ik heb het!”
“Wat hebbie man, kom laat me niet langer hangen zo in onwetendheid.”
“Rob zei het al, onroerend goed! Daar kunnen we toch best nog wel wat mee?”
“Dat dacht ik van wel Marrek, hehehe; maar wat te verzinnen dat ze het klakkeloos pikken?”
“Ahum”, kuchte Rob om aandacht, “simpel oh dat is toch zo simpel, met labeltjes natuurlijk!”
“Dat is het hahahaha, gewoon labelen dat goedje. Gemakkelijk controleerbaar, zo heerlijk transparant dat het bijna te gemakkelijk wordt.”
“En wat ik zelf altijd doe” zei Rob nu in zijn element en bespottelijk vrolijk, “ik deel het op in porties dus per categorie weet ik precies tot wanneer het goed blijft.”
“Goed plan Rob, we gooien er nog een paar categorieën doorheen en de verwarring zal compleet zijn, hahaha. Dit mes snijdt hout aan alle kanten want als ze niet willen dan moeten we gaan beboeten natuurlijk.”
“Natuurlijk, natuurlijk”, stotterde Rob zichzelf nu helemaal in zijn hype verliezend toen hij uitgilde: “die krijgen dan lekker geen stikker…..”, en toen werd het heel ongemakkelijk lang stil en zelfs Lee haalde het niet meer in z’n hoofd om door te tappen.
“Tja…. nou eh, Rob bedankt en tabee man”, stond Sammie nu op en wenkte Marcos hier zo snel mogelijk een end aan te breien want die Rob was toch beetje raar wanneer je hem beter keerde kennen.
Buiten op straat liepen ze in de lichte vorst naar de tramhalte.
“Beetje rare kwiebus die Rob.”
“Had het ook niet zien aankomen… stickertjes… pffft!”
“Hehehe, maar dat met die labels, daar zijn ze wel weer een paar jaar zoet mee hoor.”
“Hahaha, zonder die mafkees waren we daar niet zo snel op gekomen, ah we zijn er al Sam en daar komt je tram ook al aan. Nou, betere teiming bestaat niet man.”
Marcos haalde zijn fiets van het slot en ze namen afscheid zoals ze al zo vaak hebben gedaan.
“Welterusten Sam, zie je morgen.”
“Jij ook, later man.”
Dus als U bij de eerstvolgende gelegenheid Rob op de buis ziet, denk dan even aan zijn rol in de huidige hypevorming. Of mocht ie God verhoede bij U voor de deur staan met z’n labelwriter; zeg ‘m dan maar namens mij dat ie ongezien de stickertjes kan krijgen.
One Reply to “Kijkje in de keuken”
Geweldig!!!