Gesprek met de Minister-President

Dat ken je nie maken man, blijf nou hie-er… dat gaat internationaal schandaal worden Marrek… doe nou niet joh! Toe kom…. laten we biertje pakken.”
Maar hoe Sammie ook pleitte, Marcos was onvermurwbaar stoned en dan gaan alle remmen los bij de premier.
“Sammie wow man, Pies! Pies is wat ik moet verkondigen… het volk heeft daar alle recht op… sjo zeg, zie jij ook al die kleuren? Dat zijn de kleuren van de vrijheid Sam… rood wit en bbblaaaaaauw!  En die motten gedeeld worden op iedere f-ing tijdijn van de planeet… hoor je me? En als ik het nie doe …wie dan wel?”
“Dat ken wel zo wezen Marrek, maar in deze Sstaat is dat gewoon onverstandig. Kom op man, laat ze en ga mee pilsie happen.”
“Ik ben klaar excellentie, veel succes”, nam de visagiste beleefd en zakelijk afscheid en van buiten klonk uit de gang: “nog twee minuut en dan gaan we live!”
“Okay Sam, hoe ie ik eruit?”
“Zoals altijd niet man, maar zou je dit niet uitstellen… zelfs nie voor een biertje?”
“Nee! Het hele land wacht op mijn verschijning en juist nu Sam, juist godvergeten nou mot ik acteer de presentie geven, dat snappie toch wel, kom… wens me succes.”
“Dat doe ik altijd man, succes dan.”

Marcos had het verschrikkelijke nieuws uit Parijs net na de lunch vernomen en was helemaal ingestort. Hij was dan al vanaf de eerste druk een groot fan van Charlie H., hoewel hij deze veel meer romantiseerde als een soort van Kuifje dan dat ie daadwerkelijk de satire ervan inzag, laat staan begreep. Voor hem was Charlie de held uit zijn favoriete jongensboek die op gelijke hoogte stond met die jongens van de Bontekoe waarmee zijn moeder hem iedere avond nog in slaap verhaalde. Nee, Marcos was altijd al meer geweest van de strips want lezen zonder plaatjes, dat was hem eenvoudigweg nooit gelukt. In dat licht kwam de recente aanslag als een moker aan en Sammie zag dat dit weer minimaal een maand zou duren eer ie daar weer bovenop zou komen en had ‘m een kalmerend jointje gegeven. Hij zou ‘m daarna naar z’n moeder brengen die hem dan lekker in kon stoppen met verhaaltje en misschien dat ie morgen dan weer boven Jan was. Maar hij had buiten de agenda van de premier zelf gerekend. Vandaag was het gesprek met de minister-president en dat zou Marcos voor geen goud gaan missen; hoe Sammie ook als brugman bezig was geweest. Met angst en beven hoorde Sammie zijn vriend in de gang gillen: “El Presidente is in dah house!”, maar vertrouwen in zijn gabber opgeven dat kon ie niet dus bleef hij hoop houden.

“Welkom minister-president en om maar direct met de deur in huis te vallen, moeten wij bang zijn?”
“Hoi Pietertje… Pietertje…. Pieeeeeter… Pietertjeeeee!… Haha, hoe issie?… Pietertjeeee!”
“Met mij prima, dank U. Maar U bent in een bijzonder vrolijke stemming terwijl de berichtgeving van deze middag daar toch geen enkele aanleiding voor heeft gegeven dus nogmaals; moeten wij bang zijn?”
“Natuuuuuurlijk…. Pieteeeeeertje, Pieeeeeeter!…..”
“Cut! Cut”, klonk gedecideerd door de studio, waarna de live-verbinding direct verbroken werd en de kijkers thuis een gehaaste rerun van het journaal voorgeschoteld kregen. Publieke zendtijd moet nu eenmaal continu gevuld blijven.
Professioneel probeerde Pieter toch antwoord te krijgen en herhaalde zijn vraag, maar een monotoon gesnurk kreeg hij slechts als onbevredigend antwoord.
“Wat is dit mensen?”, vroeg Pieter verbouwereerd. “De president is… ja … hij is gewoon out!.”
En inderdaad toen het beeld wegviel was dat van Marcos gelijktijdig op zwart gegaan en hing hij toch nog redelijk stijfjes in zijn stoeltje tegen de studiotafel op een dwaze manier in fragiel evenwicht waardoor je toch ieder moment een uitgebreid antwoord kon verwachten.
Pieter herhaalde ten derde male zijn vraag en alsof hij helemaal niet weg was geweest, antwoordde Marcos met gesloten ogen.
“Mmmm, dat is een moeilijke vraag weet U. Een helder antwoord zou zo maar verkeerd uitgelegd kunnen worden en we hebben allemaal kunnen zien waar dat toe kan leiden.”
“Wilt U daarmee zeggen dat we dit moeten negeren?”
“Hoe graag ik dat ook zou willen”, en langzaam opende Marcos zijn ogen en keek verrassend alert in de camera die net weer was gaan lopen, “dit is niet de manier waarop wij hier in dit land met elkaar omgaan. Nee, ik sta ervoor!”
“Waar staat U dan precies voor?”
“Voor het volk natuurlijk! Of het land zo U wilt, want wij voelen ons overal even thuis omdat wij mensen zijn. Mensen die kunnen geloven wat ze willen omdat dat hier nu eenmaal mag… nee, moet! Dus moeten wij bang zijn vraagt U mij, waarop ik dan moet antwoorden; natuurlijk man. Want zonder angst geen veiligheid en denkt U daar maar eens over na.”
“De ingekorte zendtijd noopt mij dat later te doen, maar voor nu vraag ik U dan; hoe veilig zijn wij?”
“Weet dat ik dag en nacht over jullie waak dus ja, we kunnen allemaal veilig gaan slapen.”
In zijn oortje kreeg Pieter Jan DenHagens de deadline voor het reclameblok door en moest gaan afronden.
“Dit is het kortste en tevens meest intrigerende gesprek dat ik met U heb mogen voeren.”
“En de vraag is?”
“Kan journalistiek Nederland ook veilig gaan slapen?”
“Hahaha, wat denk jij nou PieterT…. Piettertjeeeee! Pieterrrrrr!”
“Jaja, zo heet ik ja, maar het is nu bijna tijd voor de commercial en ik vind dit geen kwestie om weg te lachen hoor, excuseer maar ik vind dit een kinderachtig antwoord.”
“Lekker puh!”, brieste Marcos en rukte zijn microfoontje van zijn revers en beende boos weg Pieter Jan in totale verbazing achterlatend en bij de studiodeur beet hij hem nog boos na: “….en oh ja; Pies man!”

In de gang werd hij opgewacht door Sammie.
“Al met al valt de schade mee denk ik, biertje?”
“Dacht dat je nooit zou vragen… droge bek van jewelste man en ik ruik zo gek.”
“Hehehe, die joint is gelukkig uitgewerkt man en je hebt je er ondanks al goed doorheen geslagen man. Komaan, op naar de kroeg.”
In de tram vroeg Marcos wat Sammie nou toch met die joint bedoelde want voor zover hij zelf kon achterhalen had ie vandaag helemaal geen zaken gedaan.
“Joint man… goeie shit… om je te kalmeren weet je.”
“Kalmeren? ‘k Weet nergens van, doe niet zo gek Sam en trouwens ik rook niet.”
“Hehehe, nee; je blowt alleen maar… oh, we motten er hier uit.”
Aan de toog bestelden ze hun eerste pilsje en Marcos ging door.
“Wat is gebeurd Sam? Heb ik iets gemist?”
“Welnee man…. proost!”, en Sammie zette de pul als eerste aan z’n mond. Onder zijn arm door, zag Marcos een journaalloop aanstaan die berichtte over de aanslag op Charlie H., zijn geliefde Charlie!
“Wel sodeju!” schreeuwde de premier het uit waarna hij als een zoutzak ineen stortte en hard tussen drie krukken raar omver viel.
“Ober… kopstoot erbij hier alsjeblief”, en Sammie begon snel een heel groot shaggie te draaien.
“Is ie weer out?”, vroeg Sjaak vanachter de toog.
“Ja man, gebeurt de laatste tijd steeds vaker…. stress van het metier weet je.”
“Ik heb dan wel wat beters hier onder de toog als je wil”, wees Sjaak naar het shaggie waar Sammie nu een blokje in het kruimelen was.
“Okay… heb interesse, wat hebbie dan?”
“Hier”, zei Sjaak vertrouwelijk toen hij een gevouwen papiertje aanreikte, “best coke in town Sam, maar eh ssst.”
“Natuurlijk Man, je kent me toch?” en hij ontvouwde het goedje precies boven de neus van de premier die het witte poeder onbewust inademde en als bij toverslag opsprong.

Even keek hij verbaasd om zich heen, toen hij Sammie herkende die nu aan de jukebox hing om een gezellig muziekie uit te kiezen. De plaat begon te draaien en ineens kwam er leven in de kroeg. Helemaal toen Sammie gilde: “volgende rondje is voor mij!” Iedereen werd ineens de beste vrienden van elkaar en Sammie knipoogde naar zijn maat en gilde nu boven het feestgedruis uit: “dus dat Marrek, enne vergeet dat bier… we gaan vanavond voor cocktails.. wat zeg ik? Cocktails voor iedereen en de Staat betaalt! Partytime mense…. partytime!”
Een luid enthousiast gejoel steeg op en Marcos werd door heel veel vreemde handen gedragen naar de dansvloer en het was vrijwel zeker dat ie morgen weer alles vergeten zou zijn. Maar voor nu gierde de adrenaline door zijn lijf en verdomd als het niet waar was, daar ging Sammie nu sinds zo lange tijd weer eens in blote bast uit zijn bol. Zonder na te denken, viel hij zijn makker met meer dan volle overtuiging bij en wist meteen weer waarom ie premier van dit geweldige land was geworden. Badend in het zweet tussen de dansende massa door, wrong hij zich naast zijn vriend en gilde in zijn dansende oor: “geweldig mooi man, hier is iedereen zo lekker gelijk….. en je had gelijk met dat biertje man…. maar die kokteels…. jemig man…kokteeeeeels hahaha!” De premier was weer helemaal in zijn nopjes. Sammie knipoogde al behoorlijk dronken en genoot van dit feestje dat met recht een waanzinnig feest leek te worden en sleepte maar weer eens een vol dienblad aan.
Halverwege de platencollectie van de box gilde Marcos: “heb  trek in een saffie, heeft iemand peuken bij?”
De box was net aan het wisselen en door jaren van gekweekte achterdocht, stond iedereen ineens stilzwijgend naar het plafond te staren en hier en daar werd afleidend zachtjes gefloten.
“Ja hallootjes mensen, iemand heeft toch wel ‘wat’ bij?”, en hij keek de dichtst bij hem staande kroegtijgerin diep in de decolleté , “jij, jij heb toch wel wat bij je?”
“Zachtjes antwoordde zij van wel, maar dat ze dan wel naar buiten moesten de ontnuchterende kou in; want rookverbod. Maar daar had Marcos helemaal geen zin in en schreeuwde uit zijn tenen: “fuk dat hele rookverbod, we leven toch in Nederland of niet soms? Hahaha, kom op meid en een vuurtje graag hahaha.”
De spanning was als bij toverslag gebroken en de volgende plaat viel op zijn plek. Meteen hervatte de meute weer als één man massaal ritmisch hun dronkemansgedans en al snel zag het er blauw van de rook. En had deze scene opgetekend kunnen worden in onze geschiedenisboeken; dan was het ongetwijfeld de perfecte spotprent geweest. Maar zelfs in deze staat wist ook Marcos diep van binnen dat dat alleen nog maar in besloten kring kon.