KnockOut in zwartwit

KnockOut in zwartwit

Marcos zat al op de fiets, toen ie door Sammie gebeld werd.
“Hé man, ik zie je zo toch?”
“Je wil nie geloven wat er hier aan de hand is Mark. Kom ik uit de tram? Staat me daar toch een rij! Nie normaal meer man!”
“Een rij? Motten die lui geen nieuwe boodschappen doen voor de economie?”, terwijl hij stijf richting naar rechts aangaf en zonder elektrieke aandrijving stram rechtop zittend in de pedalen ging staan.
“Nee man, ze hebben motie ingediend. En nou gaan ze matten!”
“Wat? Wie? Waar?”
“In de Kamer man! Is gekkenhuis hier. Ben je er al bijna?”
“Ik rij nou de fietsenstalling binnen, waar ben je?”
“In de Kamer. Ik hou plekkie voor je vrij, kom snel! Volgens mij gaan ze zo beginnen!”
Sam belde nooit op de fiets, dus verbaasde de premier zich over deze wel erg late wake-up call. Hij vergat zelfs zijn fietsclips van z’n pijpen te halen, toen ie over het pleintje rende. Hij verbaasde zich een tweede keer, dat de conciërge niet in zijn hok zat. Maar in plaats daarvan zag hij dat de conciërge even verderop de deur naar de Kamer voor hem open hield. Hoewel, die deur kon geeneens dicht, zo druk was het. En dat op een zaterdag? Met de moeder van het scheepsrecht der verbazing in zijn ogen, moest de premier zelfs zijn ellebogen inzetten om de trappen af te komen.

Het was druk. Zo druk had Marcos het niet eerder meegemaakt. Ieder gekozen vertegenwoordiger was er. En zelfs alle mogelijk toekomstige vertegenwoordigers hadden zich stijf samengeperst op de trappen. Er stonden zelfs mensen in de gang en het leek alleen maar nog drukker te gaan worden. Nu wel heel benieuwd wat er aan de hand was, werkte hij zich naar Sam toe en plofte voor de interruptiemicrofoons op het vrijgehouden plekkie.
“WTF Sam?”, wees Marcos naar die ring voor hem. “Wat is gebeurd met de inrichting van de Kamer?”
“De Kamer moest helemaal aan kant man. Veranderingen, je weet toch?”
“Ja, maar waarom nu? En staat Gee daar nou weddenschappen af te nemen?”
“Nie alleen Gee man”, en Sammie wees naar Alexandertje; die achter zijn telraampje zat en vele bundels Euro’s.
“Het wordt dan ook het gevecht van de eeuw man. Dit gaan wij in onze tijd nooit meer meemaken.”
“Gevecht? Waar hebbie het over man?!”

gevecht van de eeuw

De premier had veel gemist. Hij was gisteren de hele dag op handelsmissie geweest. Tot in de kleine uurtjes had ie zich ingezet om ondernemend Nederland te promoten, dat merkwaardig over kwam gezien zijn beleid. Maar onze premier blijft onnavolgbaar, alleen nu kon hij het zelf even niet meer volgen.
Hij was afwezig geweest, toen gisteravond in een meer dan verhit debat over de nieuwe inrichting van de Kamer, Ozzie boos een motie had ingediend. Ozzie wilde wel drie Perzische kleedjes! Buma was daar fel op tegen, want dat zou de schoonmaakkosten onnodig doen oplopen. Maar Ozzie kwam op voor de schoonmakers en eiste minimaal drie persjes voor op de grond. En vier van die hele grote tegen de muur. En ook wilde hij meer mozaïek zien tegen die andere muur, in plaats van dat calvinistisch saaie marmer. Want of men niet wist in Nederland, dat het juist de mozaïek was; dat het gezin het beste kon symboliseren?
Toen was Buma helemaal uit z’n dak gegaan. Briesend had hij tegen de voorzitter gegild; dat dit juist de hoeksteen was, zijn hoeksteen! En die moet in marmer! Hij eiste dat Ozzie dat terug zou nemen, want anders …
Ozzie had gezegd; “kom maar op dan! Hier en nu! Voor eens en altijd!” De voorzitter kon zo niets anders doen; dan hen te beloven dat ze stoom af mochten blazen. Die enorme druk moest gewoon van de ketel. Maar het moest dan wel ordentelijk verlopen, op voorwaarde dat iedereen zou komen. En zo zouden ze de volgende dag het gevecht gaan mogen houden en niet iedereen, maar meer dan iedereen was aanwezig.
De conciërge was de hele nacht in touw met touwen geweest, die hij strak had aangespannen en nou keek Marcos tegen een meer dan professionele boksring aan, waar Caesars Palace nog puntje aan kon zuigen. De Kamer was afgeladen en de spanning was voelbaar, toen de laatste weddenschappen afgerond werden.

Ariba kwam binnenlopen en ging midden in de ring staan. De Kamer werd stil toen de conciërge hoog boven het systeemplafond een interruptiemicrofoon naar beneden liet zakken. Daarna sloot de conciërge de Kamer en ging weer terug naar zijn hokje bij de voordeur.
Ariba pakte de microfoon en zei: “goedemorgen lieve mensen, allemaal lekker geslapen? Vandaag gaat dan de beslissing vallen hoe we onze Kamer gaan inrichten en vraag ik als eerste Ozzie om in zijn hoek te komen staan.”
Op dat moment bulderden alle speakers keihard ’terwijl jullie nog bij me zijn’ van Ali B. en kwam Ozzie in badjas, schaduw vechtend, de Kamer binnen gelopen met zijn entourage. De touwen werden open gehouden en Ozzie klom de ring in en ging springend in zijn hoek staan, waar Kuzu al klaar stond met omgeslagen baddoek en een volle emmer water.
Nadat het nummer van Ali B. was afgelopen, gingen de deuren aan de andere kant open en de lichten uit. Nog harder dan Ali B. denderden nu Gert en Hermien door de speakers. Onder dit meer dan opzwepende ‘welk een vriend is onze Jezus’, kwam Buma, net zo schaduwvechtend als zijn opponent, op zijn beurt de Kamer in. Ook Buma werkte zich door de touwen en ging in de andere hoek staan, zijn tegenstander compleet negerend.
“Let’s rummmmmmmmmmmmmmmmmmble!”, gilde Ariba beheerst en verliet de ring om achter haar gong te gaan zitten.
Buma gaf zijn badjas aan Cees, die even de SGP ingeruild had; want ook voor hem ging het ergens over.
De grote en fel warme lichten klikten boven aan en nu was de volledige focus gericht op die verlichte ring, in de voor de rest donkere Kamer. Waar de spanning nu bijna de stilte voor de storm leek te gaan breken. Gee doorbrak die eerste spanning, door op zijn vingers flirtend hard te gaan fluiten, toen Syllie in een weinig verhullend niemendalletje rondjes in de ring ging lopen. Ze hield trots het grote bord met nummer 1 de lucht in en liep zo heupwiegend meerdere rondjes. Snerpend klonken de macho-fluitjes en boos smeet Syllie haar bord de ring uit, toen zelfs Kuzu zachtjes begon te fluiten; hoewel dit wel geheel in lijn van haar partij lag.
De zaal was even stil en Ariba sloeg haar hamertje tegen de gong, toen Ozzie en Buma als twee dolle stieren uit hun hoek begonnen te rennen. De Kamerleden begonnen te gillen en zo had iedereen wel zijn favoriet. Het ging niet om de eer meer, maar om keiharde Euro’s. Als Buma zou winnen, zou hun inzet het meeste uit gaan keren. Dus werd er overwegend “BUMA! BUMA!” gescandeerd. Maar ook waren er wel degelijk supporters voor; “Ozzie! Ozzie!”
In dat fanatieke gejoel kwamen beide boksers, in het midden van de ring, tegenover elkaar te staan. Buma probeerde met een linkse directe. Maar Ozzie dook omlaag en sloeg keihard tegen het klokkenspel van Buma, die ineen kromp van de pijn en even wankelde.
“Da’s onder de gordel!”, barstte het publiek in verontwaardiging uit en Ariba wees Gee aan om te gaan scheidsrechteren.
“Meneer Ozzie”, zei Ariba in haar microfoon, “het is niet toegestaan stoten onder de gordel te plaatsen. Gaat U verder.”
Gee liet Buma even bekomen en gebaarde dat ze verder moesten. Buiten zijn zinnen van woede probeerde Buma nu met een ‘haymaker’ zijn tegenstander in één keer te vloeren. Ozzie dook weer omlaag en maaide met een sweepkick de benen onder de verraste Buma vandaan, die keihard op het canvas neer kwam.
De zaal ontplofte want de regels werden weer overtreden. Sammie gilde om diskwalificatie en iedereen begon door mekaar te gillen.
Gee gaf Ozzie drie strafpunten en liet Buma even bijkomen, terwijl Ariba weer haar microfoon pakte en Ozzie vermanend toesprak. “Meneer Ozzie! Het is ook niet toegestaan om Uw voeten te gebruiken, anders dan voor Uw eigen evenwicht! Gaat U verder!”
“Boks!”, zei Gee en Buma liep zonder enige verdediging op Ozzie af en was nu echt boos.
“Sla ‘m neer!’, coachte Kuzu vanuit de hoek en Cees gilde; dat Buma z’n verdediging omhoog moest doen. Het was een inkoppertje voor Ozzie, die dan ook keihard zijn hoofd tegen de neus van Buma aan plantte.
“Kopstoot! Kopstoot!”, sprong iedereen op en ook Marcos begon mee te joelen, dat dit niet geaccepteerd mag worden. Hij gilde uit volle borst mee met het nu massaal gegilde ‘drie strikes out!’
Buma knalde achterover en zijn licht ging even uit. Gee stond toe, dat Cees de ring in kwam en een hele emmer water over zijn collega leeg ging kieperen. Gee keek Ozzie aan en zei dat het wel wat minder mocht, toen Ariba met haar hamertje op de gong sloeg.
De eerste ronde was meer dan vuil en smerig verlopen. De Kamer barstte bijna uit haar voegen van het fanatisme dat dit gevecht teweeg bracht. Maar naar goed Nederlands gebruik, verliepen de volgende rondes precies als die eerste en niemand kon meer blijven zitten. Keer op keer liep Buma tegen high kicks aan. En zelfs af en toe een dubbele Nelson ook. Ozzie hield zich totaal niet aan de regels der nobele bokskunst. Maar dat interesseerde hem geen ene moer.
Aangemoedigd door Kuzu; sloeg, kopte en schopte hij Buma keer op keer genadeloos tegen de grond. Iedere keer moest Ariba hem corrigeren en ondanks het verloop, bleef de uitkomst meer dan ongewis. Keer op keer stond Buma weer op en liep met open ogen in weer een zoveelste dreun.
Syllie deed meer uit en liep steeds trotser haar rondjes. Ze keek onder de indruk naar haar partijgenoten, die eindelijk dit land alle hoeken lieten zien.

rondemiss1Het bleek werkelijk het gevecht van de eeuw te worden. Na veertien! volle rondes stond Buma nog steeds. Hij zag er niet meer uit. Zijn neus was zeker op vijf plaatsen gebroken, z’n ogen zaten helemaal dicht en het zou niemand verbazen; wanneer ie wankelend met half verlamde bek door die bloedlip om ‘Adrian!’ was gaan roepen.
“Sjesus Sam, dit is spannender dan rokkie man!”
“Dat ken je wel zegge man, wat een gevecht zeg!”
Het rook hevig naar zweet en bloed, toen Ariba haar gong luidde; dat die alles beslissende vijftiende ronde inluidde. Buma werd opgehitst door Cees met Bijbelteksten en Ozzie met die andere Verzen door Kuzu.
“De dood of de gladiole!”, gilde Buma en stormde zijn hoek uit. Hij zag er nu als een blind paard uit, dat op hol was geslagen. Nu begon Ozzie het best wel benauwd te krijgen. Hij had echt alles uit de kast gehaald. Maar die stomme Hollander bleef maar niet liggen. Buma begon met zijn armen te zwiepen en de Kamer begon de adem in te houden.
“The Windmill!”, fluisterde Sam en iedereen keek gespannen naar Buma; die inderdaad als een woest draaiende molen op Ozzie af rende. Hier was geen verdediging tegen opgewassen en al voor de impact leek de uitslag vast te staan. Buma zou Ozzie genadeloos gaan vloeren, zo was de algemene beschouwing. Maar instinctief greep Ozzie op laatste moment naar die volle emmer en zwiepte uit puur lijfsbehoud de ouderwets zwaar geëmailleerd metalen emmer vol en hard in het gelaat van Buma. Ozzie dook snel omlaag en voelde nog wel die ‘zwiep’, die hem op een haar na miste. Hierna vloog Buma de touwen over en viel reeds bewusteloos in zijn val hard tegen vak K aan, waar ie roerloos bleef liggen. Gee sprong hem snel achterna en begon af te tellen. Na tien tellen gilde Gee: “knockout! Buma is knockout!”, waarna de Kamer ontplofte. Buma had verloren?
Marcos zakte wezenloos in zijn stoeltje en Sammie kon het gewoon niet geloven. Het was een episch gevecht geweest. De overwinning was op het laatst vrijwel zeker, dus deze pijn zat heel diep.

Nadat Buma weer, zo goed en zo kwaad als het kon, was opgelapt door Cees; stonden beide vechters midden in de ring te wachten op de officiële uitslag. Ariba stond met haar papiertje tussen hen in, want uiteindelijk bleef het wel de Kamer. En daar had de meerderheid nog altijd het laatste woord.
“Lieve mensen, ik heb hier de definitieve uitslag van de jury. Alle stemmen zijn geteld en de zetels zijn als volgt verdeeld. Lid één scoort 135 voor Ozzie, tegen vijftien voor Buma. Jurylid twee geeft 146 zetels aan Ozzie, tegen vier aan Buma. En jurylid drie scoort 127 voor Ozzie, tegen 23 voor Buma!”
“Yes!”, gilde Kuzu in de hoek en Syllie vloog hem om de hals. De Kamer barstte nu echt los en woorden als ‘matchfixing’ overheersten in de parlementair opgestoken woede.
Ariba sloeg meerdere keren op haar gong en vroeg nog heel even om onverdeelde aandacht.
“Lieve mensen, luister nou toch. Alstublieft Uw volle aandacht voor de definitieve uitslag. Het gaat wel om onze inrichting! En om de regeltjes, zo veel regeltjes!” Druk bleef ze op haar gongetje slaan, totdat de rust weer enigszins was teruggekeerd.
“De jury is unaniem, zoals jullie zonet konden horen. En als het alleen aan de jury zou liggen, dan zou ik nu de hand van Ozzie in de lucht moeten steken. Maar! …”
“Doe dan! Doe dan!”, gilde Kuzu met Syllie om z’n nek en met toch ineens meer volgelingen, dan voor het gevecht het geval bleek.
“Maar niet alleen de jury bepaald! Het is pijnlijk duidelijk voor iedereen in de zaal, dat Ozzie heeft gewonnen met ongeoorloofde middelen. Dus, de winnaar is; BUMA!”
Ariba stak de verbaasde hand van Buma in de lucht en de kamer barste in een spontaan juichen uit.
“We hebbe gewonnen man!”, vloeg Marcos Sam in de armen, die zelf alleen nog maar heel hard naar het plafond kon gillen: “Kampioenen! Kampioenen!”
Boos, furieus keek Ozzie om zich heen en voelde zich vreselijk tekort gedaan.
“Dit is niet eerlijk!”, gilde hij, maar niemand reageerde in die overwinningsroes. Syllie klom uit Kuzu en liep boos de ring in, want dit was typisch zo’n wit besluit! Ze rukte de microfoon uit de handen van Ariba en zette deze op de maximale stand van volume. Een oorverdovend gepiep deed alle aanwezigen ineen krimpen en ze gaf de microfoon aan Ozzie en zei: “dit is jouw moment hoor en niemand mag dat van je afpakken! Dus doe wat je als beste kan en maak ons trots!”
Ozzie kneep hard in de microfoon en bracht deze naar zijn mond toe, waarmee het gepiep afnam. Hij had nu alle aandacht en kon alleen maar minachting voelen, toen hij hysterisch door de microfoon gilde: “moge Allah jullie straffen!”
Boos keek hij nu het publiek in en begon de Kamerleden, één voor één, aan te wijzen; “en moge Allah jou ook straffen, en jou!”
Toen hij naar Marcos wees, viel deze weer achterover en greep naar zijn borst. “Sam, Sam … doe wat man …”
Ozzie wees naar Sammie en zei: “en dat Allah jou weer moge straffen!” Sam had geen reactie en volgde hierin de meerderheid van de Kamer.
De Kamer zat heel timide te wezen. Hadden ze nou toch verloren? Met de al zekere overwinning binnen handbereik? Maar niets was sterker dan religie in dat Huis, dus ook wanneer het een heel andere betrof. En terwijl iedereen zich zat te verbazen over de nieuwe inrichting, liep de partij Denk met best nog wel een onverwacht behoorlijke meute weg, het pleintje over naar het Torentje. De rest bleef als verslagen boxers in hun stoeltjes hangen en konden niets anders meer doen dan staren, wezenloos in geestelijke verslagenheid.

boxer4
Marcos keek om zich heen en zag dat iedereen gevangen zat in hun eigen beklemmende gewetensnood. Ook Marcos voelde zich gevangen. Alleen zonder geweten voelde hij iets anders. Iets wat hij nog nooit eerder had gevoeld. Leegheid, een verstikkende leegheid maakte zich van hem meester en hij begon te bidden. Of Hij niet iemand kon bellen? Want zonder premierschap had het leven zo geen enkele zin meer voor hem.
Maar hoe hard hij ook bad, hij kreeg geen antwoord. Hij raakte in een zwaar religieuze trance, want hij zocht naarstig naar iets van een antwoord. Maar niets kwam en hij begon onbedaarlijk te huilen, toen hij een hand op zijn schokkende schouder voelde.
“Bent U het eindelijk, oh God?”
“Nee, ik ben het; Ruud.”
“Ruud? Lubbers?”
“Ja.”
“Oh nee!”, begon de premier weer te huilen en snikte of Ruud niet gezien had; hoe ook zijn partij was verslagen door hunnie? Maar Ruud antwoordde, dat hij niet ‘die’ Ruud was.
“Ik ben het, de conciërge.”
“De conciërge? Maar net zei je?”
“Dat weet ik. Maar niet iedereen, die de groetjes kan doen, is premier geweest. Ik ben gekomen om U te vertellen; dat zelfs na een verloren gevecht niet alle hoop verloren is. En ik spreek uit ervaring.”
“Je lult maar wat man!”, zei Marcos nu geïrriteerd, want hoe durfde een ouwe conciërge hem tegen te spreken? “Je was er geeneens bij! Het was verschrikkelijk! Echt verschrikkelijk zeg ik je, dus kom nou niet met hoop aan man.”
“Ik weet het wel degelijk premier. Ook ik heb namelijk vele ronden moeten standhouden tegen Ali.”
“Ali? Mohammed Ali? Je bedoel Kessius klee? … Wach effe; ben jij Rudie, van vroeger?”
“Ja excellentie, na mijn carrière ben ik weliswaar aan lager wal geraakt. Maar ik ben er nog! En hij niet meer, dat wilde ik U laten weten. Het is net als mijn beste gevecht. Ik ben blijven staan; maar heb verloren op punten. Zelfs nu sta ik nog, dus zoals ik het zie; heb ik gewonnen. En verder dat ze in het Torentje zitten.”
“Wat?!”, krabbelde de premier op, alsof ie net zelf al die loodzware rondes tegen Ali had moeten doorstaan.
“Wat doen ze daar?”
“Oproepen tot gebed.”
“WTF?! Sam! Sammie!”, begon Marcos aan de nog immer wezenloze Sam te rukken. “Hij reageert niet Ruud?!”
“Geef ‘m een opdonder dan.”
Marcos sloeg met vlakke hand tegen zijn vriend, maar Ruud zei: “niet zo, zo!” En met een perfect geplaatste ‘jab’ wist Ruud Sam tot zijn positieven te slaan.
“Wat is gebeurd? Ruud?”
“Ik zeg net tegen de premier; dat ze in het Torentje zitten Sam.”
“In het Torentje? ‘Ons’ Torentje?!”
Ruud knikte en Sam sprong op. Hij begon z’n mouwen op te stropen en zei dat wat zij kunnen, hij beter kon! De premier begon weer hard te lachen en sloeg de oude Ruud hard op de schouder: ”’t is gelukt Ruud! Hahaha! Sam’s bek!”
De conciërge begon het vele bloed van de ring af te moppen; toen Sam, op de voet gevolgd door Marcos, boos het pleintje op stapte.

ruudali

“Hoor je dat Mark?”
“En of man. Ze gebruiken ons Torentje als minaret?”
“Wel potdomme!”, zei Sam en beende boos de trap op. Marcos rende hem achterna en even later stond hij veilig achter de brede rug van Sam in de deuropening van hun kamertje.
“Eruit!”, gilde Sam boos. Maar Syllie ging rustig voor hem staan en keek hem serieus en zelfs uitdagend aan, toen ze zei: “de tijden zijn veranderd Sam. En de nieuwe tijd zie je hier voor je. En die gaat niet meer weg!”
“Over m’n lijk!”, en pardoes pakte Sam Syllie op en jonaste haar keihard de trap af. Marcos klapte in zijn handen en lachte en lachte. “Hahaha! Jaja, zo doen wij dat hier! Hahaha!”
Koel kwam Kuzu nu op Sam afgelopen, maar voordat ie maar iets kon zeggen, flitste de elleboog van Sam tegen zijn kaak en pleurde Kuzu zonder hulp van Jonas de trap af.
Sam stapte het kamertje in en zei tegen Ozzie achter het bureau: “en deze gaat niet over vijftien rondes!”
Met zijn blote knokkels sloeg hij Ozzie alle hoeken van het ronde kamertje door. Totdat zelfs Marcos zei, dat ie bij de tweede tik al knock out was gegaan. Ozzie werd de gang op gerold en voor het eerst in hun vriendschap mocht Marcos iemand van de trap af gooien. Het duurde een stief kwartier, maar toen donderde het logge lichaam van de arme Ozzie ook de trap af.
Binnen gooiden ze alle vlaggetjes van Turkije de prullenbak in, toen de telefoon ging.

“Met mij”, zei Marcos weer in zijn hervonden element.
“Ozzie?”, klonk het aan de andere kant vragend.
“Nee, die leg beneje aan de trap! En die mag hier niet meer komen!”, waarna de verbinding werd verbroken. Meteen belde Marcos naar de conciërge die opnam met; “met Ruud.”
“Zeg Ruud, met mij!”, zei Marcos weer comfortabel terug in zijn stoel achter het bureau. En terwijl Sam weer in zijn art deco stoeltje ging zitten en de menukaart van Bang van de vensterbank griste, ging de premier vebaal het gevecht aan met de oude bokser.
“Zeg Ruud, ik wilde even laten weten; dat je ons nog mot betale.”
“Betalen? Maar ik heb toch net? Ik dacht zelf namelijk misschien een kleine verhoging?”
“Hahahaha! Volgens mij heb jij iets te veel klappen opgelopen man. Maar waar ik over bel. We hebben al die jaren oogje dicht geknepen. Maar die caravan van je, die loopt achter met betaling. Noem het OGB of stageld voor mijn part, maar hoe dan ook, je mot betalen. En boete! Want volgens mij, sta jij al die jaren ook gratis en voor niets in recreatiegebied!”
“Maar ik kan het niet betalen premier. Bovendien ben ik al oud en dat eigen risico is zo hoog? En ik had al geen pensioen meer. Toe, heb ik niet enige clementie verdiend? Ik heb Nederland toch jarenlang met mijn beste jaren verdedigd?”
“Geen moer mee te maken! Morgen dokken, anders hoef je nie meer te komen! En oh ja, ik wil de oude inrichting weer terug!”
En met een klap gooide de premier de hoorn er op en sloeg Ruud zijn vuist stuk tegen een niet meegevend stuk marmer aan de muur.
“Hehe, dat kennie nooit betalen man. Die is morgen vertrokken.”
“Voor hem een andere ouwe hoor.”
“Maar wie dan?”
“Nou, dit hele gedoe heeft mij de ogen geopend man. Wij zijn van oudsher koopmannen, die desnoods met harde klappen alles krijgen toch? Dus ik dacht aan Koopmans!”
“Die ouwe bokser?”
“Ja, Hahaha! Die ja! Heet ook Ruud, dus aan de deur verandert niets!”
“Sjesus man, je ben weer helemaal terug!”
“Ja, hahaha! En als die lastig wordt, dan voor hem tig ouderen hoor!”, bulderde de premier van de lach en Sam keek met respect naar zijn vriend, want dit was weer zijn premier ten voeten uit. Marcos ging theatraal achterover zitten en kruiste zijn ene been over zijn andere en keek meer dan tevreden naar zijn eigen voetenwerk.

Beneden onderaan de trap werd Syllie als door een bovenaardse macht omhoog geholpen. Ze keek in een bezweet gezicht, die zei dat het gevecht nog lang niet over was. Hij was klaar, maar zij was net begonnen. Met zo’n coach in haar hoek stapte Syllie over Kuzu en Ozzie heen, pakte haar rondebordje op en liep het poortje door, vastberaden om een re-match aan te vragen.

ali5

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.