NationaalSocialistischeAchterkamer II
Hij kon het eenvoudigweg niet begrijpen. In zijn hele lijf voelde hij zich aangetast, goedkoop en zelfs een beetje vies. Kortom Marcos was enorm, enorm teleurgesteld. Niet de NSA maar zijn eigen veiligheidsdienst was verantwoordelijk voor die ruis op de lijn. Al de hele dag zat hij in ongeloof met zijn oor tegen het omgekeerde glas op zijn mobieltje intensief te luisteren. Hij hoorde toch duidelijk de oceaan… Nee, hij kon dit nog helemaal niet bevatten. Tegen de avond kwam Sammie binnen wandelen en zag zijn maatje tegen het glas aangeklemd op z’n kant op het bureau liggen. Ook Sammie was pissed. Ze waren gewoon in de maling genomen.
“Hoi Mark.”
“Zie je wel! Wie is daar verdomme!”, gilde de premier nu boos tegen het glas.
“Doe nou maar niet alsof je me niet hoort want potverdrie ik heb jullie door hoor, nou… komt er nog wat van?”
Sammie klikte met zijn vingers voor het gelaat van Marcos die zich daarvan een ongeluk schrok. Pardoes brak het glas in vele scherven, waarvan enkele zich in zijn linkse oor boorden. Bij het zicht van de bloeding werd de premier onwel en rolde met zijn ogen alvorens zelf weg te rollen. Sammie belde direct 112 en in no time kwamen de broeders binnen vallen die met vele watten de bloeding probeerden onder controle te krijgen. Maar hoe ze ook duwden, het ging het andere oor weer net zo hard uit. Het oor bleef maar lopen.
“Opname?”, vroeg de één.
“Opname”, bevestigde de ander en ze rolden de premier in mineur en brancard de trap af, waarna met toeters en bellen ze zich naar het Westeinde haastten.
Duidelijk was dat het een casus voor de OK was en daar het de eerste man van het land betrof werd hij direct tussen de wachtlijsten door, de steriele ruimte ingereden. De chirurgijn van dienst diagnosticeerde een fors lopend dovemans oor en begon deze adequaat dicht te branden. Nadat de rookwalmen waren afgezogen in het centrale systeem kwam Marcos langzaam maar zeker tot zijn negatieven. De arts legde uit dat zijn oor te veel liep en dat de therapie uit een lopend vuurtje had bestaan.
“Waaaat?”, schreeuwde de premier die hopeloos gebaarde dat hij niks kon horen.
“Mmmmm dat is merkwaardig, gaat U nog even liggen”, en de chirurg keek met zijn kleine vergrootkijkertje met fel ledlampje in het oor. Daar, net voor het vlies zag hij een draadje die hij niet eerder had ontdekt en Marcos werd doorverwezen naar de K&O.
Terwijl Marcos op het bankje zat te wachten kwam Sammie de gang ingelopen.
“Gaat ’t een beetje Mark?”
Marcos maakte met handen en voeten duidelijk dat ie stokdoof was.
“Lullig man, maar je wil toch niet horen wat die Ronnieboy geflikt heeft man.”
Sammie schreef op een memoblaadje dat ie in het Torentje op ‘m zou wachten en na een warme omhelzing werd de premier binnen geroepen.
Inderdaad zag de specialist zeer snel dat er een draadje tussen het hamertje en het aambeeld lag en begon zich op te maken voor verwijdering van het onduidelijke garen. Na enig gemorrel had hij het uiteinde te pakken en begon langzaam uitwaarts te bewegen. Een hard snerpend geluid raasde voluit door de schedel van Marcos.
Instinctief duwde hij zijn handen voor z’n oren.
Zuchtend over deze complicatie werd de premier stevig met grijze ducktape aan de stoelleuningen gebonden. Voor de zekerheid werd ook een vrachtwagenspanband horizontaal tussen de lippen door getrokken waarmee de nek primitief doch uiterst functioneel werd gestabiliseerd. Nu kon de arts op zijn gemak het draadwerk eruit pielen. Halverwege echter, bleef de draad hangen en uit angst dat het lijntje zou breken werd eerst nog een verlichte blik in de gehoorgang geworpen. En daar, om de hoek zat een piepklein zwart gekleurd kastje dat tegen het trommelvlies vast was getrokken. Ander instrumentarium werd gehanteerd en na enig wrikken schoot het kastje uit de gehoorgang. Het vreemde object werd in een nierbekken gelegd en de premier werd verlost van zijn dwangmiddelen. Marcos schreeuwde het uit. Maar hé…”ik kan weer horen dokter, ik hoor eindelijk mezelf weer!”, zijn woede over de vooroorlogse stabiele-zit-methode was hij direct weer vergeten.
“Excellentie, U dient er wel rekening mee te houden dat er een perforatie in Uw vliesje zit. Dus ik raad afluisterpraktijken voor de komende twee maanden ten strengste af. En nu moet ik verder, er zitten namelijk ook nog mensen die wel willen luisteren dus doe rustig aan comme d’habitude en bij klachten zie ik U gaarne retour.”
De specialist verliet de kamer maar Marcos had al helemaal niet meer geluisterd naar wat die witte jas aan het brabbelen was. Nee, hij was geïntrigeerd door dat kleine kastje. Voorzichtig verpakte hij het mysterieuze kleinood in een sterilisatie-zakje en liep op zijn beurt de kamer uit.
“Kijk, kijk nou Sam, dit zat in m’n oor!”
Sammie keek door het verkreukelde cellofaan naar een piepklein vierkantje met een draadje eraan.
“Mmmm, hoe komt dat nou in je oor man?”
“Dat is een tweede, maar wat is het in hemelsnaam?”
“Heb geen idee, ’t is ook zo verrekte klein man.”
“Wie zou er een loep hebben?”
“De geheime dienst… maar die is zo geheim dat ik niet weet hoe we die kunnen bereiken.”
“Je zei toch nog iets over die Ronnie?”, zich nu pas bewust wordend van het feit dat ie ook nog een rechts oor had.
“Ja natuurlijk, Ronnieboy heeft geheime connexies”, en Sammie stuurde meteen een whatsappje.
Even later kwam Ronnie met sterk water aanzetten. Hij schonk hen beiden een kopje in en begon met rood hoofd duizenden excuses te verzinnen. Dat hij het echt niet wist en dat het niet met opzet was etc. etc.
“Dat, interesseert ons geen bal Ron, hebbie een loep bij je?”
“Heu…ja, ja; dat heb ik wel, hier”, en hij overhandigde zijn loep die nog van zijn grootvader was geweest.
“Aha, van het ‘grote water’ knipoogde Marcos betekenisvol en begon voor de verandering nu eens door het glas te kijken op zoek naar bevestiging. Hij had al die tijd geen oceaan gehoord maar een Zwarte Zee, en dat gekraak waren die niet ijsvrije havens natuurlijk. En nou had ie net aan die Kozak Rotterdam verkocht. Na eeuwen hadden die Russen toch op slinkse wijze hun ijsvrij gekregen en hij was erin getrapt, met dichte oren.
“Ja, ik zie een tekening erop staan, een ….ja…’t is een zwaard en hele gekke letters… geen idee, kijk jij ’s Sam.”
“….Dat…dat lijk wel Russisch man…ja…volgens mij is dat Russisch!”
“Oh hemeltje”, tetterde Ronnie nu zenuwachtig en haalde een papiertje uit een mapje.
“Het ziet er toch niet zo uit?”
“Ja, precies; zo ziet ’t eruit!”
“Oh jee, oh jee, oh jee…dat is een bug! Een Russische bug mannen! Een KGB-Bug!”
“Dus dat verdomde draadje is een antenne!”
“Jaja, met satellietbereik!….SSSSSSST!”
Het drong nu snel tot de mannen door dat er wel degelijk door een buitenlandse mogendheid mee werd geluisterd alleen hadden ze aldoor aan de verkeerde gedacht.
Marcos maakte onbewust een overwinningsvuistje; hij wist het wel; het was dus toch! Hij was helemaal niet gek. Nee, hij was wel degelijk van grote importantie!
Alle drie staarden ze naar het piepkleine doosje en durfden niet meer te praten. Het was uiteindelijk Sammie die zijn schoenen uittrok en hiermee keihard op het doosje begon in te slaan.
“Zo, die doet ’t nie meer…. tijdens dat diner Mark, weet je nog. Hij fluisterde wat in je oor en jij dacht dat je van de wodkawalmen een week lang jeuk had.”
“Dat is het! Wel, die vuile… hoe mot dat nou in Sotsji?”
Ronnie, jij ben de man van de leugens nu, hoe betalen we dit die kozak terug?”
“Nou, ik heb laatst een boekje gelezen en daar stond iets interessants in vermeld. Als we die fles wodka nu eens zouden vullen met ons gas?”
?
“Ik bedoel dus, waarom geven we hem geen Hollandse bel?”
“Ik ben je helemaal kwijt.”
“Ja, ditto hiero hoor.”
“Iedere Rus houdt van een stevige borrel. We geven ‘m een presentje, een Hollandse borrel alleen doen we er geen jenever in, maar dat spul uit Slochteren….met….. een sigaar!”
“Hahaha, ja, hahaha, dan is ie de sigaar! Briljant Ronnie, hahaha”, bulderde Marcos nu hij in gedachten al de holle matroesjka-blik van Putain zag, terwijl die een klapsigaar aan het exploderen was om in kleine onmachtige figuurtjes uiteen te vallen.
Sammie dacht direct door en riep enthousiast: “dan zijn we ook onder die wurgcontracten uit… kunnen we eindelijk eens echt het milieuroer omgooien! Win-Win!”
“Vladimir van Speyk..hahaha! We zijn eruit manne! Tijd voor een borrel.”
Sammie dook het drankenkabinet in en haalde er een volle nieuwe fles uit.
Ronnie begon een dansje richting de deur uit pure vreugde dat ie nu eens echt iets had kunnen betekenen voor het land en Marcos poetste de glazen op.
Met een sis opende Sammie de fles wat hem bevreemdde want er zou geen koolzuur in mogen zitten, ze gingen toch niet aan de Spa rood?
“…..verdomme…ruik je dat?”
“…..Gas?…Nondeju, Russisch gas!”, en voorzichtig legde Marcos het luciferdoosje weer terug tussen het cederhout.
“Is er nou nooit eens iemand die we voor kunnen zijn?”, jammerde Marcos wanhopig.
“Wat mij verbaast is, hoe wisten die gasten dit man?”
“…….”
“….Ronnie!”
In de afwisselende feestvreugde naar teleurgestelde verbazing, had de verstrooide minister zijn hoedje vergeten maar zelf had ie wel degelijk de kuierlatten genomen.
‘Verdomme, die vent is rooier dan ik ooit had kenne vermoeden”, zei Sammie verward boos, “denk jij wat ik denk Mark?”
Gelijktijdig antwoordden beide heren volmondig: “parlementaire enquête!”