Wie doet ’t licht uit

“Dit is echt belachelijk”, zei Marcos toen ie naar de absurd hoge rekening keek.
“We kennen volgens mij beter weer gewoon de lichten aanlaten als we weggaan”, zei Sammie.
“Dat lijkt mij voor nu inderdaad de beste oplossing Sam. Welke idioot heeft getekend voor.. wacht effe.. het staat hier ergens.. oh ja, ‘het manueel omzetten der lichtschakelaar naast deurpost links’?
Sammie zette zijn mobiel aan z’n oor en zei: “ja nu, je moet nu meteen komen. Meteen!”
Hij keek zijn gabber aan en zei: “die ‘idioot’ komt er zo aan.”
“Dan weet ik niet of ik mij kan inhouden hoor Sam, kijk nou man; tienduizend euri per dag, voor mijn schakelaartje alleen al! Dit moet dagelijks in de tonnen lopen, totaal onverantwoord!”
Aarzelend kwam Weke Frans binnen; “eh…hallo heren, ik moest acte de pretentie geven?”
Marcos keek zijn partijgenootje boos aan en was zo teleurgesteld in zijn geenszins statige secretaris dat hij emotioneel even niks kon, hij klapte gewoon dicht. Hij gebaarde theatraal naar zijn makker dat ie moest invallen. Sammie zag direct dat deze entree de premier danig van zijn stuk had gebracht en nam de ontvangst even over.

“Zie je nou wat je heb gedaan?”, vroeg Sammie en was trots op het retorisch karakter van zijn vraag. Weke Frans knikte met veel schaamrood zachtjes bevestigend.
“Nou, wat hebbie daarop te zeggen dan?”
“…Ik… eigenlijk weet ik niet waar U het over heeft… duizend maal exuus…”, begon Weke Frans enigszins in te zakken.
“Die rekeningen van die aannemers lul!”, begon Sammie zich nu op te winden.
“Wie betaalt er nu tienduizend euri per dag om het licht uit te laten zetten? Had je dat dan niet zelluf kennen doen?”
“Eu, oh ja… maar dat…eh, even kijken hoor, dat …dat moet ik ergens paraat hebben …ja…vast wel.”
Ook Sammie begon zich nu zo op te winden, dat hij op zijn beurt dreigde te worden overmand door emoties. Net toen hij wild om zich heen wilde gaan maaien, kwam Marcos weer bij de mensen.
“Okay Sam, zo kennie ie wel weer, kom man; je ziet toch dat ie zichzelf aan het bevochtigen is?”
Sammie keek met afschuw naar het natte pluche en nam voldoende afstand.
Marcos hervatte weer zijn eerste taak en belde de politie.
“Nee, niet de pliesie”, begon Weke Frans nu te huilen, “ik heb het echt niet expres gedaan, hoe kon ik nu weten dat die aannemers zo duur zijn?”
“Wat?”, sprong nu Sammie weer op, “je hebt dit uitbesteed?…. Mark, dit ken zo niet langer.”
Marcos kon niets anders doen dat instemmend te knikken gevolgd door enkele ontkennende knikjes. “Nee Frans, dit ken inderdaad niet langer zo. Hoe lang hebben we je al niet het hand boven het hoofd gehouden man?”

Sammie begon hardop op te noemen wat hij op wikipedia van zijn schermpje las: “reclamezuilactie met van Rey 2012, fraude met inkomensafhankelijke toeslagen tot en met de dag van vandaag. Verder dat gedoe met die oldtimers, fiscale kattensprongen en nu dan het uitbesteden van ‘simpel het licht uitdoen wanneer je klaar bent’, twee jaar al Mark. Zo kunnen we het beter weer zelluf gaan doen, dat zie je toch. Enne… heet je echt Huub?”
De vochtige plek begon zich uit te breiden en Weke Frans kon geen coherente zinnen meer maken en begon te stamelen en te hakkelen dat het gewoon gênant werd.
“Stil Frans!”, greep Marcos nu in, dit kan inderdaad niet langer zo. Nog even en we kunnen die stoel wel weggooien, stop daar nu mee, onmiddellijk!”
Frans begon geconcentreerd af te knijpen en zat nu stil voor zich uit te staren. Hij had gelukkig een focuspunt in het schilderij aan de wand gevonden waaraan hij zich met vol geestelijk vermogen aan vastklampte.
“Zo eindelijk, het eerste lek hebben we gedicht man. Maar Frans is onhoudbaar zo, verdomme en net nou ik zo gewend was om zonder het uit te doen weg te gaan, verdomme nog eens an toe zeg”, mopperde Marcos.
“Mag ik?”, vroeg Sammie enthousiast geworden.
Marcos gaf hem schoorvoetend zijn fiat, nooit leuk om een partijgenootje te zien afgaan. Maar deze had het gewoon voor zichzelf en voor iedereen op het Binnenhof bovendien, grondig verpest.
Sammie greep Weke Frans bij het nog droge deel van de broekriem aan de ene en het wel vochtige nekvel aan de andere kant en begon met zijn favoriete jonasbeweging. Na een 1, 2, 3 in Godsnaam werd Weke Frans zonder pardon de trap afgelazerd. Zijn handen tegen elkaar afvegende, liep Sammie weer terug het kamertje in toen zijn mobiel ging maar met andere ringtone dan normaal. Dit viel ook Marcos op en vroeg verbaasd wie dat was.

Sammie zei tegen de andere kant: “nee joh, het is het einde van de wereld niet man, kom op joh, toe, stop nou met huilen man.”
Sammie articuleerde nu onhoorbaar naar zijn makker: ’t is Bos…’
Marcos hief beide armen vragend in de lucht omhoog en zette zijn verbaasd vragende blik op.
‘Wouter’, articuleerde Sammie in mime verder en Marcos kromp ineen van afschuw. Sammie zei verder: “nou, ik denk niet dat we de nieuwbouw voor de Kuip in de staatsbegroting moeten opnemen, maar er zijn toch nog genoeg andere trainers?”
Nu kon ook Marcos het huilende gedrein aanhoren dat hartverscheurend en kinderachtig tegelijk klonk. Marcos begon ongeduldig te trommelen op zijn blad. Sammie knikte en zei: “kom op Wouter, ik bel je van de week okay?” Zonder op verder antwoord te wachten swipete Sammie zijn voorganger achter het moderne behang van zijn screensaver.
“Sorry voor dat man, gek van die vent. Alsof ie niet genoeg in de watten is gelegd met zijn job. Maar, waar waren we?”
“Volgens mij zijn we er doorheen Sam. Voor zover ik kan zien, hebben we alles gehad en kunnen we op huis aan hoor.”
Sammie stond op en overhandigde hem de overjas van de kapstok terwijl hij zelf de zijne aantrok. Bij het naar buiten gaan, vroeg Sammie nog wel: “mot ik uitdoen of doe jij ’t?”
“Hahaha, ben je belazerd Sam, er is al voor betaald dus laten ze er dan ook nog maar voor werken hoor hahaha, heerlijk toch; zo onverantwoord weggaan?”

Beneden kwamen ze de vrolijkere Frans tegen.
“Hé mannen, hebben jullie het al gehoord? De Paus, de Paus, hij wil komen!”, jubelde Frans.
In het nog immer felle kunstlicht huppelde Timmerfrans een vreugdedansje met vele schaduwen als perfecte partners.
“Nou”, zei Sammie, “dat lijkt me geen goed idee Frans.”
Abrupt stopte Frans met zijn ingezette pirouetje en keek de mannen uit de Toren verbaasd aan.
“Geen goed idee? Maar dit is juist een uitstekend idee. Heb het allemaal al nauwkeurig voorbereid. Ontvangst bij het koninklijk paar, mobiele optocht door de stad en als afsluiting met z’n allen naar de Chinees! Kom op heren, toch een grandioos leuk verzetje?”
“Mmm Frans, ben bang dat ik Sammie hier gelijk in moet geven. Nee, de scheiding moet echt in stand worden gehouden, dus nee; geen goed idee. En nou naar huis, het is al laat.”
Frans keek op zijn horloge en schrok van de tijd. Teleurgesteld rende hij de hoek om en nog net hoorden ze hem gillen; “helemaal van God los.”
“Is ie morgen al weer vergeten.”
“Ja, hahaha, alleen spijt, daar ken ie nou weer niks van vergeten..hahaha.”
“Hehe, da’s weer een hele scherpe Mark, hehehe.”

Marcos duwde zijn sleuteltje in zijn fiets en liep met deze aan de hand, nog een endje op met zijn vriend. Bij de tramhalte keuvelden ze nog de laatste restjes uit elkaar.
“Bah, geen zin in morgen”, verzuchtte Sam terwijl hij zijn instapkaartje zocht, “wedde dat we dat gezeik over die zorgpremie moeten aanhoren?”
“Geen enkel probleem man. Kijk, we zeggen gewoon dat we Weke Frans hebben geschorst en dat ie nooit meer terug komt. Ze zullen heus wel snappen dat er slechts een lichte reorganisatie door zijn opvolger voor nodig is, om de zaak weer in balans te krijgen.”
“Tja, dat zou best ook in het eggie kunnen werken man, hoe later de avond hoe…..”
De stadsverlichting ging met een luide klap uit en Marcos zakte met gesloten ogen direct ineen over zijn stuur. Ook zijn licht was op één of andere wijze uitgegaan. Sammie tikte licht op de wangen van de premier maar die gaf geen enkele sjoege.
“Verdomme”, mompelde hij en belde Weke Frans, die nog hevig nasnikkend opnam.
“M m mmmet Frans…”
“Sammie hier, wie was die aannemer van dat licht?”
“Euh…heu….eh, wacht even, die weet ik hoor…dat is een nefie van me…”
Na de volgende huilbui kon hij met moeite eruit krijgen; “hij zei nog is met familiekorting….”
“Die ga je nou heel snel opbellen en zeg dat ie direct het licht weer an moet doen anders kom ik het bij hem persoonlijk uitdoen. Hoor je me? Persoonlijk ja!”
“Mmmm m meteen.”
Binnen de minuut sprong de verlichting weer aan en Marcos kwam in wazig ongeloof steunend overend.
“Wat is gebeurd Sam?”
“Niks man. Oh, daar is m’n tram al. Nou, morgen?”
Ja, hahaha”, en de premier sprong op zijn fiets en begon heel hard op zijn belletje te duwen, “tot morgen!”
Haast je Marc. Zorg dat je thuis bent als de lichten uitgaan hoor en deze keer even niet via de Doublestraat!”
“Waarom niet?”
“Nou gewoon, een gevoel man. Ga alsjeblief direct naar huis, beloof je?”
De tram begon te tingelen en zette zich in beweging.
Sammie opende het bovenraampje en maande nogmaals: “beloof het Mark!”
Hij als geen ander wist dat de plezierige dames wel altijd het licht uitdeden en dat volgende probleem kon hij er nu even niet meer bij hebben. Hij was moe en wilde naar bed.
Vrolijk stak Marcos, die nog even met hem meefietste, zijn rechterhand op en riep: “dat beloof ik Sam! Hahaha, zo waarlijk hahaha…”
Sammie stak zijn duim op en wuifde zijn makker nog even na voordat ie in het weinige verkeer in de nacht verdween.