Nieuwe vitrage
“En, hoe vind je ‘m?”, vroeg Marcos naast het raam.
“Mmm, nou ik weet het niet zo hoor man, het maakt wel een herrie als je het dicht doet.”
Sammy keek een beetje ongeloofwaardiger dan normaal naar zijn maatje.
“Toch een prima deal man. Okay, we moeten even acte de aanwezigheid geven maar die Putain is echt zo kwaad nog niet.”
“Nee, niet meer nou we allemaal komen, maar; hoe kom ie nou an dat gordijn man?”
“Hahaha, kreeg ik van ‘m, als kadootje. Ja, hij had nog een paar meter liggen en zeg nou zelf man, zo kan hier echt niks meer het daglicht verdragen.”
Krakend en piepend trok Marcos het ijzeren gordijn toe en knipte zijn bureaulampje aan.
Op deze maandagavond was het altijd gezellig borrelen want de week was net begonnen dus veel te doen hadden ze nog niet. Morgen zou alles pas langzaam weer op gang komen en woensdag zou weer een drukke dag worden. Ochtend eigenlijk, want ze hadden allemaal op woensdagmiddag vrij. Dat was er nu eenmaal zo ingeslopen.
Terwijl Marcos een flesje opende vroeg hij aan zijn maat: “wat ik me afvroeg Sam, waarom ben jij niet naar Israel gegaan?”
“Heu, geen haar op m’n zak die daar an heeft gedacht hoor. Nee, die vent heeft daar een ijzeren gordijn als het ware geweven… no offense maat.”
“Non teken hoor, hahaha ben je mal man. Maar hadden we niet iemand moeten sturen?”
“Hoezo, Geetje gaat toch …. enne we motten nog naar Rusland … bovendien had ik het ff druk met die wethouder uit Amsterdam.”
“Hahahaha, die rooie die miljoenen heeft uitgedeeld? Hahaha, jaja, je kan lullen wat je wilt maar hij is wel heel sociaal.”
Ja, maar de tendens in het land is nu zo dat we iets motten doen.”
Driftig gebaarde Marcos naar zijn gordijntje en vroeg amicaal: “lenen?”
“Hehe Marc, dat zou ik best toch wel eens kunnen gebruiken. Geweldig idee…. mag ik?”
“Hahahaha, ben je besodemieterd… ga zelluf maar aan Putain vragen hoor, nee deze is van mij.” Geheel in zijn nopjes keek Marcos vertederd naar zijn roestig vitrinewerk.
“Jij hoeft helemaal niet naar Sotsji”, reageerde Sammie hierop geïrriteerd.
“Wat? Wat zeggie daar nou voor rare dingen… Niet naar Sotsji? Out of de kwestion!”
Innerlijk dacht Marcos aan zijn gordijntje en hoe ie ooit zonder heeft kunnen doen. Niet gaan zou gordijn inleveren betekenen en dat was hij niet van plan. Teder keek hij naar zijn gordijntje en merkte nu wat vlekjes op.
Sammie zat in gedachten zich een beetje op te winden over hoe hij dan aan zo’n gordijntje zou kunnen komen. Maar dan wel een mooiere want deze zag er behoorlijk smerig uit.
“Zouden die vlekken er nog wel uitgaan?”, vroeg Marcos.
Gestoord beet ie zijn maatje mokkend toe: “met Ariel.”
