Ovulatiedag!

Marcos werd deze ochtend wakker gekieteld door de eerste nazomerse zondagse zonnestraal dat hem direct Klaas uit zijn kleine bedje deed schoppen. Arme Klaas was dit gewend want hoe vaak was ie er al niet uit getrapt? Gelaten kroop hij onder het bed om geduldig met wat zand te gaan liggen wachten op het einde van deze mooie dag. De premier daarentegen sloeg opgelaten zijn donzen dekbedje tegen zijn Tiny-Love-mobiel aan en lachend met zijn bekende lach rende hij opgewonden naar de badkamer. Want niks geen tijd voor zijn gebruikelijke tiny love met zichzelf nu, nee op deze speciale ochtend verheugde hij zich ieder jaar weer. Het was ovulatie-dag! En daar kon hij geen pap van krijgen want hoe heerlijk was het iedere ovulatie weer om met gepaste trots van de geweldige resultaten van zijn noeste arbeid te genieten.

Zijn haartjes waren net niet helemaal nat geworden toen hij zich af afdroogde en na in zijn zondagse kleren te zijn geschoten belde hij Sammie.
“Een hele goede morgen man, ben je er klaar voor?”
De Klaas van Sammie lag nog bovenop hem en het duurde even eer de eerste Arbeider van het land bij zijn negatieven kwam.
“Heu… klaar ja maar dat is alweer een uurtje of acht geleden man, waar hebbie het over?”
“Nou! Negentien oktober! Ovulatiedag! Hahaha, zeg nou niet dat je ovulatiedag vergeten ben zeg.”
“…..?… Oh…hehehe, nee man ik ben ‘évaluatiedag’ nie vergeten hoor…. gekkie.”
“Oh ja.. hahaha ik bedoelde natuurlijk evolutiedag! Jemig man ik ben zo opgewonden dat ik niet recht kan denken joh…zie je zo?”
“Jawel man, ben er in een wip.”
“Hahahaha, jij wel ja! Laters!”
“Later man.”

politieke guillotine

lijstje van Sammie

Zijn moeder lag nog te slapen want zondag was haar dagje. De avond tevoren had ze wel zijn broodtrommeltje al klaar gelegd op het aanrecht. Hij griste de vierkante lunchbox van de gootsteen en terwijl ie onder zijn andere arm de thermos klemde, liep hij via de keukendeur naar het schuurtje al waar zijn Batavus blinkend in het zonlicht stond te wachten. Op zondag had hij altijd een speciaal mandje gemonteerd aan het stuur voor wat lekkers onderweg en na zijn trommel met thermos er in te hebben gelegd, zwaaide hij soepel zijn rechterbeen over het zadel.Onder de verfrissende fietstocht kneep hij zichzelf meerdere malen om dan weer hard lachend verder te trappen want het was geen droom.
Al sinds Drees was de negentiende oktober een speciale en voor het publiek geheime dag. Op die dag namen de eerste en tweede man van de staat het beleid door en vonden er zo nodig omvormingen plaats. Maar de laatste jaren was deze dag meer en meer verworden tot een eigengeile bezigheid waar Marcos eigenlijk al vanaf de twintigste naar aan het uitkijken was. Het was eigenlijk een natuurlijk proces geweest. De confronterende partij-ideologieën stonden iets van een samenwerking vanzelfsprekend totaal in de weg. Het was op de negentiende geweest dat beide matties tot een vergelijk waren gekomen, een pact waar ze beiden goed mee konden leven, hoewel het landsbelang daar danig onder aan het lijden was. Ze hadden ieder een klein sneetje in hun vingertopje gemaakt met het potloodpuntenslijpersmesje en deze heel hard tegen elkaar gedrukt om hun bestand ook lichamelijk te verkrachten. Deze mannen hebben nooit bekend gestaan om hun empathisch karakter en deze gemeenschappelijke factor was het zaadje geweest van hun, in eigen beleving, meer dan succesvolle samenwerking. Tegen de tijd dat Marcos de vijver in het vizier kreeg, stapte Sammie al het Torenkamertje binnen en begon nog even zijn lijstje met de te bespreken agendapunten na te lopen. Achter ieder punt tekende hij met een nieuwe geo-driehoek een perfect vierkantje en verheugde zich al op het komende afvinken.

Buiten impulsieve ademhaling stormde Marcos zijn ronde kamertje binnen, gooide zijn trommel met thermos tegen de kapstok want in dit weer had ie geen jas aangetrokken, en plofte tijdens een welgemeend “goeiemorugge ” in zijn roterende fauteuil van schaapsleer achter het vertrouwde bureau. Na enkel kierende rondjes kwam hij tot stilstand en zei: ‘ben er klaar voor!”
“Hehe, okay man, laten we dan maar beginnen met het begin”, en Sammie begon de meeting.
“Welkom Mark op deze speciale dag. Zoals te doen gebruikelijk schrijft de traditie, hoewel aan behoorlijke schommelingen onderhevig, voor dat we de dag in vieren delen. Niet met paarden zoals vroeger maar met agendapunten want dat is wat moderner. Voor de goede orde noem ik ze nog maar eens hardop op.
Punt 1 betreft het verleden. Dan moeten we het over 2; het heden, hebben waarna punt 3; de nabije toekomst op een zo kortst mogelijke termijn, zal volgen en sluiten we af met het vierde en tevens laatste punt; de borrel.
“Hahaha, kennie wachten man… toe, laten we dan maar heel rap beginnen!”
Sammie opende twee enorme staatsgeheimen onder het raam in de vorm van palissander sigarenkisten die hij eerder uit de kelder omhoog had gesjouwd. De kisten waren eeuwenoud en van scheepsformaat. Erin lagen enorme sigaren zoals de wereld nooit heeft kunnen, mogen zien. De enorme rokers waren door vele handen, die nimmer openbaar zouden mogen worden, gerold en voorzien van prachtig geïllustreerde VOC-wikkels in goudmotief met rode bies. De terstond aromatische verspreiding lieten de heren zich bijzonder welgevallen en voorzichtig tilde Sammie twee joekels van sigaren uit hun doos. Terwijl ze ieder met beide handen deze waanzinnig grote torpedo’s in iets van evenwicht probeerden te houden, werden ze aangestoken met kleine balken van cederhout en begonnen ze heel hard te zuigen. Grote wolken vulden al snel het kamertje en door het kleine bovenlicht kwam maar net voldoende luchtverversing naar binnen om in ieder geval Klaas buiten de deur te houden.

geheime keldergang onder Torentje

“Okay, het verleden man. Zelf denk ik dat wij van enorm ver zijn gekomen en hebben wij en niemand anders; met waarlijk bovenmenselijke inspanning en dagelijkse offers het crisislek boven gekregen.”
“Huchuhuchuhuchuuuu!….Jaja, dat kan ik als geschiedkundige alleen maar bevestigen kerel. Want dat we de economische wind tegen hadden en het tij bovendien mag de onderstesteetment van de eeuw genoemd worden… hahaha. Nee man, ik heb hier helemaal niets aan toe te voegen.”
Sammie legde inspannend voor even zijn torpedo neer en pakte zijn potloodje om triomfantelijk het eerste punt af te vinken.

De mannen gunden zichzelf even een rookpauze want het altijd heikele tweede punt zat eraan te komen. Na een klein uurtje keek Sammie vragend door de rook naar zijn kameraad die zeer tegen zijn zin in licht knikte.
“Punt twee omhelst het heden en ik vrees dat we daar nog wel even mee zoet zullen zijn.”
“Dat denk ik ook”, zuchtte de premier rokend, “neem alleen die krolse Henk maar man. Dat ie zijn vingers niet thuis ken houwe is tot daaran toe maar dat ie nou ook openlijk graait, is toch bij de beeste af zeg.”
“Om net zo dicht bij huis te blijven; wat wel een opsteker van jewelste was, was die afgang van die schijnheil, hehehe.”
“Hahahaha, je bedoelt die ‘atyourserviceboy’ met wel haar?”
“Ja, die Kamiel, wat is die nat gegaan zeg!”
“Over kamelen gesproken, what about dat gelazer in Afrika?”
“Daar wordt hard aan gewerkt, as we speak lijkt de herintroductie op globale schaal van het ebolamedicijn nu eindelijk aan te gaan slaan.”
“Huchuhuchu…huchgelukkig maar.”
“Alleen de bijwerking van vluchtelingen lijkt een probleempje te gaan worden.”
“Vluchtelingen? Je bedoelt asiel?
“Ja sorry, ik bedoel natuurlijk de asielzoekers. Dat blijkt een aardig prijskaartje erbij te worden hoor.”
“Maar…..  hebben die eikels dan geen prijsafspraken gemaakt? Ik bedoel, wij doen toch al jaren nie anders hier… kijk maar naar punt 1.”
“Helemaal mee eens Mark maar de WHO…”
“Wie?”
“Ja die dus, ze rekenden erop dat de oliestaten dat wel zouden financieren. Mag ik deze scharen onder de categorie “een beetje dom’?”
“Dat zou ik maar doen zeg, alsof er daar te weinig ruimte is maar nee, nou zitten wij ermee… moeten we wat veranderen?”
“Nou nee, ze worden bij Ter Apel verzameld en worden na uitdelen van wat iphones verdeeld over de vele dorpen die ons geweldige land rijk is. En als die vol komen dan hebben we nog een onuitputtelijke bron aan leegstaande bejaardentehuizen want tegen die tijd blijft iedereen gewoon lekker thuiswonen. En de rest trouwens ook want ziek zijn doe je voortaan maar lekker thuis, veel goeikoper.”
 “Dus…opgelost?”
“Helemaal. Zo zeg, ik wil niet veel zegge maar we hebben De Zorg er zo wel even doorheen kunnen jssen man, dat ligt op koers. De tweede huidige maatschappelijke pijler dan, Het Onderwijs.”
“Hebben we daar dan problemen?”
“Nou, er gaan stemmen op dat we te weinig vakmensen opleiden. Ik, en don’t shoot the messenger, heb hier en daar in de wandelgangen vernomen dat onze kenniseconomie wat lijkt te gaan haperen.”
“Nou, dat is dan helemaal nieuw voor mij hoor want sinds 1963 is het er alleen maar op vooruit gegaan hoor. Volgens mij zijn dat pure roddels man. Hell man, kijk naar ons. Wij zijn allebei kind van de Mammoetwet en kijk eens hoe wij zijn terecht gekomen, daar is toch echt niets mis mee?”
“Verdomd mark, je heb helemaal gelijk. Nee, Het Onderwijs doet het gewoon hartstikke goed! Dus wat doen we?”
“Natuurlijk …… meer protocollen!”
“Joe red mei meind man, hehehe. Dus volgend jaar kunnen we nog meer basisscholen gaan sluiten. Zo man, dat scheelt een slok op een begrotingsborrel man. Nou verder heb ik niet zo veel meer, oh ja. Wat doen we aan de maatschappelijke onrust?”
“Die is er niet.”
“Duidelijk, en de criminaliteit… euh, dat zeg ik nou wel, maar is die er wel eigenlijk?”
“Nee, natuurlijk niet! En vergeet niet dat nog even haarfijn duidelijk te maken bij de NPO, want wat die soms voor een nonsens uitzenden, pure bagger gewoon.”
“Staat genoteerd. Jemig man, we razen er zo echt goed doorheen. Even kijken, vrouwenhandel… is natuurlijk pure onzin… armoede, heheh ja alsof! Nee, binnenland is klaar en buitenland hebben we sinds de EU eigenlijk niet meer hoewel… ja, Putin wil dat wij 4,5 miljard gaan dokken voor de Oekraïne.”
“4,5 miljard zeg je? BTW omhoog, heb je die armoede ook meteen opgelost die er niet is maar voor het geval dat…. ohoh, ik loop vooruit! Sorry, ga door kerel.”
“Dat zeg je nou wel maar punt 2 is …. klaar!”, en tevreden vinkte Sammie punt twee met een sierlijk uitgevoerde V af.”
“Pauze?”
“Pauze.”
Nu de mannen op de helft van hun dagje waren zogen ze weer even hun lunchtijd vol met werkelijk Goddelijke rook uit het verleden en licht duizelig begonnen ze met moeite aan het laatste punt van orde, de toekomst.

“Okay dan, daar gaan we, de toekomst.”
“Die is relatief dus laten we ons beperken tot 15 maart 2017.”
“Hoezo dat dan Mark?”
“Ver-Kie-Zingen man! Jaja, we gaan de rit afmaken!”
“Joepie, da’s waar ook we hebben nog maar twee jaar af te breken en dan moeten we wel klaar zijn enne… we gaan het dus afmaken?”
Sammie, zo waarlijk helpe mij bolknak almachtig, hahaha! Punt 4! Borrel!”
“Borrel!”, en haastig vinkte Sammie zijn derde punt af en dook een andere stoffige kist in.”
“Wa’s dah Sam?”

1. Château Cheval Blanc 1947 – 228.201 euro

 “Nou”, kreunde hij licht, “voor deze speciale gelegenheid heb ik een heel speciaal kistje naar boven gehaald. Er zitten zes flesjes in, dus drie de man okay?”
“Hahaha, prima ideetje man”, gilde de premier nu verfrist lurkend aan zijn maar niet opbrandend  lijkende torpedo.
“Deze ChevalBlanc wordt door de mondiale wijnkenners gezien als de best Bordeaux ever man. Elke fles telt zo’n zes vochtig hemelse liters en ik dacht dat past wel bij de sigaartjes.”
“Uitstekend denkwerk Sam! Ik kannie bijna nie wachten man.”
“‘k Doe m’n best hoor”, zei Sammie geconcentreerd trekkend en na de bekende plop doch nu veel harder dan normaal, volgde hun evenzo bekende glimlach in tweevoud. Ze waren bijzonder in hun nopjes en deze evaluatiedag zou eindigen zoals het behoort, met veel rook en volle glazen!

Tegen de tijd dat de tweede fles half leeg was gilde Marcos dat ie nog best wel halfvol was. En Sammie kwam ook meer en meer los.
“Hehehe, we hebben morgen een hoogwerker nodig om die peuken weg te gooien man.”
“Hahaha, ja je heb gelijk…hik…hoe krijgen we anders die dingen weg hahaha”, blies Marcos een bezopen rondje rook. “Hé…hahaha, kijk nou man. Een ovaaltje! Nou…beter dan dat kan ik…hik…huchuhuch.. o…o…ovulsiedag nie uitblase …hahaha!”
Punt 4 werd met dubbele tongen tot de tweede macht doorlopen en meer dan bezopen krabbelde Sammie zijn laatste vinkje dat echt nergens meer op leek maar wel getroffen tekenend was voor het geëvalueerde regeringsbeleid.
Aan het einde van deze lange zondag wankelden beide vrienden het smalle torentrapje af en kwamen onder de blauwe plekken beneden aan. In de buitenlucht namen ze met een innige brassa langdurig afscheid van elkander en dat ze toch zo goed bezig waren. Marcos begon daarna met rondjes rijden over het binnenplein. Iedere keer als ie af moest slaan om onder het poortje door naar buiten te kunnen fietsen, was ie te laat met zijn beslissing en concentreerde hij zich onmogelijk op een volgende poging. Sammie stond min of meer midden op het plein in een wankele surplace het ene na het andere rondje redelijk apatisch gade te slaan. Maar na de nodige kilometers ging hij in de rijbaan staan en maakte een stopgebaar.
“Da…d…ddah ga nie lukken man.”
“N..nnnn..nee, ddd…d….denk ’t ook nie.”
En ze besloten elkaar te ondersteunen om tot de tramhalte te geraken. Marcos zette zijn geliefde Batavus op slot en begon deze alzo moeilijk mee te tillen. Maar desondanks liepen ze redelijk vlot onder het poortje door en wisten zonder verdere zondagse kleerscheuren de tram in te kruipen. Lukraak drukte Sammie op het stopknopje en ze stapten uit zonder enig idee te hebben waar ze waren. Marcos stapte als eerste uit maar pleurde direct de straat op. Het was net begonnen met miezeren en Sammie probeerde de premier droog te houden totdat hulpdiensten zouden arriveren. Zelf had ie de macht niet meer en zelfs die paraplu leek een loden last. Maar uiteindelijk werden ze verder op weg naar ‘ergens toe’ geholpen.

De verdere wandeling leek hen goed te doen en nu, iets minder bezopen, klaarde ook het weer weer op.
“Waar lopen we nou eigenlijk man”, vroeg Marcos aan zijn gabber.
“Naar huis toch?”
“Oh ja.”.
Na enige tijd probeerden ze zich toch enigszins te oriënteren. Op de zon lukte niet want iets van een richtingsgevoel per windstreek ontbeerden ze nog te veel, maar gelukkig kwam Sammie op het idee van de straatnaambordjes.
“Ja natuurlijk, okay wat staat er op dat bordje man, ’t komt me wel vaag bekend voor hier… maar waar zijn we nou?”
Sammie begon met lezen maar dat mislukte.
“Nou breek me klomp… geen idee wat daar staat hoor. Laten we maar naar de volgende hoek lopen.”
En zo gezegd zo gedaan. Bij de volgende hoek bleek Sammie nog wel gewoon te kunnen lezen en wees naar de brede straat die ze zojuist waren overgestoken.
“Dit is de Vaillantlaan Mark.”
“Wel potdomme, da’s middenin de Schilderswijk man.”
En eer Sammie kon reageren werd Marcos voor de tweede maal die dag tegen de vlakte geworpen door een over het trottoir racende scooter.
De hele dag had ie zich niet opgewonden maar nu kreeg Sammie het alsnog op z’n heupen en gilde de dader, correctie van de redactie: vermeende dader, enkele krachttermen na. Hij hielp zijn maat omhoog en zo snel als ze konden, liepen ze door het opgehoopte straatvuil richting veilige haard want de koers was weer hervonden. Maar even verderop werden ze opgewacht door vriendjes van de scooterrijder die verhaal wilden halen. Wat daar uitkwam kan met geen pen beschreven worden maar Sammie reageerde furieus. Hij ging head-to-head staan tegenover de eerste de beste wijkbewoner en begon een politiek betoog te houden. En uitdagend sloot hij af met: “en jullie!…Jullie hebben alleen maar het monopolie op etnische overlast! En nou opdonderen!”

De groep stoof uiteen en rende zo hard als ze konden naar hun raadsheer pro deo, want deze uitspraak moest en zou rechterlijk getoetst worden waar ook hier wellicht het OM zeker oren naar zou hebben.
Snel daarna kwamen de bloedbroeders in het veiligere centrum waar ze weer een patrouillewagen zagen wegrijden en Marcos begon zijn Spui te spuwen. Hoe dit toch mogelijk was en dat juist zij dit incident hadden moeten meemaken.
“Precies Mark, je zegt het goed, het was gelukkig maar een incident.”
Opgelucht haalde de premier adem. “zie je wel, hebben we het toch goed geovuleerd.”
“Geëvalueerd Mark.”
“Oh ja, hahaha… oh verhip man, kijk; een tramhalte.”
Ze lagen weer meer welbewust op koers dus Marcos klikte zijn fietsslotje open en zo wachtten ze samen op de volgende tram. Na het getingel stapte Sammie in en zwaaide naar Marcos die alweer hard trappend nog heel eventjes de tram kon bijhouden. Maar zo tegen de zonsondergang zag hij de tram met zijn vriend om de hoek verdwijnen. Zelf was hij nu ook al bijna thuis en de vertrouwde spruitjeslucht kwam hem al via de neusgaten tegemoet.
“Hollandsche pot Ma?”, gilde hij al vanuit het schuurtje.
Blij dat ze haar zoon weer zag, gaf ze hem een kus op de koon en namen ze hongerig plaats aan de keukentafel.
“Wat was het een vreselijk mooie dag jongen.”
“Ja ma, heel mooi”, schrokte hij wel zeven spruiten tegelijk kauwend naar binnen.

Na de maaltijd ging Marcos snel douchen en kwam in zijn favoriete ADO-pyama de huiskamer binnen. Met nog natte haartjes ging hij in zijn stoel bij de tv zitten. Op het bijzettafeltje zette Moeder Rutte zijn dampend kopje koffie met een koekje neer. Want zondagavond was vaste prik; om zeven uur zat Marcos klaar voor Studio Sport en zat zij op de bank liefdevol zijn sokken te stoppen. Zo af en toe keek de premier dankbaar door de knus met aardbevingsgas verwarmde huiskamer en bedacht dat dit was waar het leven echt om draaide. Gewoon simpel lief zijn en mekaar opvangen zolang je maar kan vasthouden aan oude vertrouwde waarden. Hij maakte hiervan een notitie, want vaag van binnen leek dat op een geniale oplossing voor een, gelukkig, nog lang niet bestaand probleem. ‘Wellicht een prima optie voor de volgende ovulatiedag’, dacht hij tevreden van zijn koffie nippend. En ondanks de cafeïne leek het wel of iemand, heel voorzichtig en beetje bij beetje, steeds meer zand in zijn ogen strooide.