deletePiet

Grand Dragonlady of the Klan

De Tweede Kamer was werkelijk tot de nok toe gevuld. Medewerkers stonden zelfs op de trappen want vandaag hing er iets in de lucht dat een ieder tot hun democratische opkomstplicht had gemaand.
De Draak sprak haar volgelingen toe en eindigde groots met trots te verkondigen dat de vrijheid per wet en tevens per direct zou worden ingebonden. Geen der klanleden had verdere aandacht voor de Draak want het was nu Gee die de aandacht opeiste. Hij had zich uitgedost in een olijke Pietenoutfit met nostalgische kraag en durfde het als enige aan de Draak van repliek te dienen door het indrukken van de interruptiemicrofoon.
“Ik zeg; minder haatbaarden!”
De Draak reageerde furieus en viel uit haar rol van weerloze deerne. Ze wees prangend met haar klauw naar Gee en spuwde vurig opzwepend: “delete Piet!”
De gehele Kamer ontplofte en vrijwel alle klanleden begonnen “delete Piet!” te scanderen.
De Draak keek vergenoegd naar de reactie van de zaal en na de verstomming zei ze: “Piet, jouw tijd is om want we hebben simpelweg geen kadootjes meer om uit te delen. Dus neem je achterlijke traditie mee en rot op.”
Deze harde woorden maakten indruk op de zaal en zoals zo vaak in dergelijke confrontaties besloot de meerderheid op veilige afstand te blijven toekijken hoe dit zich zou gaan ontwikkelen. Beheerst drukte Gee standvastig het knopje weer in en zei: “En daarmee, voorzitter; bedoel ik ook minder hulphaatbaarden!”

Marcos ondertussen volgde het debat live thuis op zolder met nog minder dan een half oor want hij had zichzelf een welverdiend dagje vrij gegund. Geconcentreerd klikte hij de koperen railsdeeltjes in H0 aan elkander en tegen de tijd dat hij het ovaaltje klaar had, ging zijn mobiel. Het was Sammie die ongewoon haastig en ongerust op hem overkwam.
“Mark.. met mij…je mot komen man… loopt hier helemaal uit de klauwen.”
“Hoezo dat dan man? Volgens mij stond er niets belangrijks op de agenda, dus waarom zou ik dan moeten komen? ‘k Ben trouwens errug druk bezig dus ik kan niet.”
“Edith man! Ze staat hier met puntmuts tegenover Gee die zich als een rare neger heeft verkleed. Edith heeft hem net een veeg uit de schoorsteen gegeven en je weet als Gee pissed is, komt er trammelant.”
“Wat heeft ie dan precies gezegd?”
“Hij wil minder haatbaarden … en ook minder hulphaatbaarden, maar wat ie daar nou weer mee bedoelde….”
De paniek sloeg op het zoldertje in als een bom en Marcos viel zowat van het wankele vlieringtrapje naar beneden.
“Hij bedoelt Sinterklaas Sam! Hij wil de Sint gaan afschaffen! Ik kom er aan!”

Buiten adem trapte Marcos zijn Batavus vooruit en in het zicht van het Binnenhof begon het zwart van de mensen te zien. Angstig trapte hij verder en naderbij gekomen zag hij een grote massa van Pieten heel hard pepernoten gooien, dat zich een weg naar binnen aan het duwen was. De beveiligers waren niet opgewassen tegen dergelijk snoepgeweld en net toen Marcos zijn broekspijpsclipjes afdeed, stonden honderden Pieten in het regeringsgebouw hard gillend te protesteren. Vele spandoeken dansten boven de geveerde mutsen met zware termen als; ‘dit is genocide‘, ‘wij eisen onafhankelijkheid‘ en ‘wij hebben ook rechten‘. Via de achteruitgang zag Marcos een dame met witte puntmuts zich meer dan haastig uit de voeten maken. Sammie had niks te veel gezegd. Het liep gigantisch uit de hand.
Hulpeloos stond de premier daar zo bij de fietsenstalling de landelijke onrust gade te slaan en met niets anders gewapend dan een fietssleuteltje pijnigde hij dat deel waar normaliter ideeën uitkwamen. Maar nu kwam er, weer, niets. Het was prima dat er wildvreemde buitenlanders de kern van de nationale democratie bestormden, maar dat nu zijn eigen autochtone allochtonen zich een weg naar binnen had gebaand, was niets minder dan een uitgebroken pleuris die heel wat lastiger te controleren zou blijken. Hij keek naar zijn torentje en vroeg zich af of ie daar wel veilig zou zijn. En was het niet beter om zich terug te trekken naar het zwaar beveiligd landelijke crisiscommandocentrum… maar waar was die dan? Hij wist zelfs niet waar ‘de bunker’ was gelokaliseerd voor als de bom viel en dat er nu eentje was gevallen was duidelijk hoorbaar.

Zo onopvallend mogelijk rende hij in de schaduw van de galerij naar zijn kamertje. Bij het torentje aangekomen zag hij nog net hoe Ivo achter een pilaar propjes aan het schieten was om de nu in razernij ontstoken Pieten in te tomen. Maar dapper hoe zijn partijgenoot ook trachtte te handhaven, de Pieten begonnen hem te bekogelen met een regen aan pepernoten en een half aangevreten stuk taaitaai bleek uiteindelijk voldoende om Ivo te vellen.
Snel trok hij de deur achter zich dicht en rende de trap op. Binnen zat Sammie al op hem te wachten gelijk een dood vogeltje en het besef dat ie gewoon te laat was, doemde in Marcos angstaanjagend op.
“Verdomme Sam, dat gaat niet goed hoor.”
“Dat zei ik toch, maar wie hebben we nog die op de barricades kunnen en willen gaan staan om dat zooitje tegen te houden?”
“Geen idee…, dit is zwaar kleauten man.”
Ze werden onderbroken door een snel toenemend kabaal buiten op het plein. Hypocriet verscholen achter de vitrage, keken de kameraden naar buiten. De hysterische Pieten kwamen met hamers, spijkers en balken  het plein opgelopen en begonnen het zaakje hard in mekaar te timmeren.
“Wat zijn ze nou an het doen?”, fluisterde Marcos fluisterend.
“Geen idee man, het lijkt wel… een podium?”
Voor de Grote Zaal werd inderdaad langzaam een enorm groot podium zichtbaar en na de laatste nagel liepen de Pieten weer naar buiten en gilden: “de stad in, ze zitten in de stad!”
Verbaasd keek Marcos voor zich uit en daarna via zijn spionnetje aan de gevel naar de voordeur waar vier fors uitgedoste Pieten stonden.
“We kennen niet weg Sam, we zullen het hier moeten uitzingen vrees ik”, en hij wees naar de kleerkasten in spiegelbeeld. 

De telefoon ging en het rode lampje blinkte repeterend snel.
“Je wordt gebeld man.”
“Ja… maar niemand heeft ‘dat’ nummer, die is namelijk voor als de bom valt.”
Licht bevend bracht de premier de hoorn naar zijn oor.
“Met de eerste man der lage landen”, probeerde hij indrukwekkend op te nemen.
“Met Piet!”
Snel legde Marcos zijn hand over het spreekuiteinde en zei: “’t is Piet!”
Sammie begon te ijsberen en Marcos vroeg gespeeld niet onder de indruk: “Piet wie?”
“Dat weet jij dondersgoed mannetje! Maar laat ik het dan anders formuleren, je spreekt met mij, Gee… die racist die jij altijd de zwarte Piet toeschuift…gaat er dan nou een belletje?”
“Jaja, maar Gee; wat is er aan de hand man?”
“Ik, namens alle Pieten eis de afschaffing van Sinterklaas. Wij willen onze vrijheid terug!”
Nu weer boos wordend over zoveel gebrek aan vaderlandse geschiedenis antwoordde Marcos: “ben je nou helemaal man, dat gaat niet gebeuren, over mijn lijk!”
“Als je niet wil luisteren ga je het zien hoor.”
“Hoe bedoel je?”
“Zoals ik het zeg en sla je geschiedenis er maar op na, tabee!”
De verbinding werd verbroken en Sammie vroeg razend benieuwd naar het laatste nieuws.
“We hebben een eis Sam. Gee wil Sinterklaas het land uit…”, en zuchtend ging hij in het art deco stoeltje zitten. Sammie ging naast hem zitten en zei: “maar Sinterklaas? Dat kan echt niet man, die Gee is nou helemaal losgeslagen. Is ie nou helemaal zeg.”
“Precies wat ik ook dacht Sam en vanzelfsprekend heb ik dat dan ook geweigerd.”
“Hoe reageerde ie daarop?”
“Hij zei nog dat ik de geschiedenis erop na moest slaan, want ‘dat’ zou er dan gebeuren?”
“….?….”
De mannen vroegen zich in al hun ernst af wat Gee daar nou mee bedoelde toen ze gestommel op de trap hoorden. Onwillekeurig drukten ze zich zo diep mogelijk in hun stoeltjes en hielden elkaars hand vast in een onbewuste uiting van instinctief zelfbehoud. Gespannen keken ze naar de deurklink die langzaam naar beneden bewoog.

De deur draaide open en onder de blauwe plekken en stukken kapot geslagen roe, viel Ivo luid kreunend naar binnen en landde met een doffe dreun op de houten vloer.
“Oooooh mannen, ik ben kapot …”, kreunde de omvangrijke minister, “…heb ze niet tegen kunnen houden…excuses daarvoor…. de proppen waren op…. ik moest een boodschap overbrengen…”, waarna hij zwaar bewusteloos begon te ronken.
“Dit, is ernstig man”, zei Sammie nu eindelijk ook in paniek.
Marcos gooide wat van zijn beste whiskey over Ivo die na een minuut of vijf tevreden likkend leek te ontwaken. Buiten was het nu muisstil geworden en Ivo hees zich in het derde art deco stoeltje en begon de staat der staat uit te leggen.

“Gee heeft alle Pieten verzameld, hij moet daar al een hele tijd mee bezig zijn geweest. Ze hebben zich in een soort van vakbond georganiseerd want ze schijnen onafhankelijk te willen worden. Hier, hier is het nummer dat je moet bellen”, en Ivo overhandigde zijn laatste propje.
Na het ontwarren viel een pepernoot verrassend op de grond en een 06-nummer viel hem gewoon op. Hij drukte het nummer en kreeg een geautomatiseerd voicemailbericht.

Gee zat stuurs voor zich uit te staren maar leek toch niet geheel gebroken, want minder Pieten was hoe je het draait of keert uiteindelijk hoe dan ook minder. Stilletjes pakte hij zijn biezen en liep onder hautaine collegiale blikken de kamer uit. De motie werd unaniem minus een enkele onthouding aangenomen en trots op deze democratische procesgang, klopte Anoes de jubelstemming tot de orde.