Tango Assassino

Maxima pinkte haar bekende traantje weg in de opgang naar de wedstrijd die haar verscheurde. Ze opende het laatje van haar dressoir waar zij licht bevend haar Argentijnse paspoort uit haalde. Op de achtergrond klonken luid de melodramatische klanken van een passioneel uitgevoerde tango. Een ping klonk uit haar mobieltje en ze las een berichtje van een oude jeugdvriendin.
‘na je paspoort zullen we je vanavond je trots ontnemen, met Argentijns hatelijk groetje, je Chrissie’
Ze keek naar de perforaties door haar paspoort die haar haar identiteit hadden ontnomen en gilde luid in zekere vervloeking; “Ah Christina!”, en viel met een luide klap op het gepolitoerde parket in visgraatmodel. Geschrokken van de dreun kwam Alex binnen stormen en na een verontrustende: “Maksie, mijn Maksie”, begon hij driftig te wapperen met de eerste de beste favoriete vogue-uitgave van zijn liefje die hij voorhanden kreeg.

Maxima opende haar ogen en zag haar beeltenis royaal heen en weer gaan dat haar weer moed gaf. Ze kwam tot haar positieven en stond kordaat op.
“Alles weer onder controle Willem, maar jij moet wat voor mij doen.”
“Alles Maksie, alles voor jou, een nieuw paleisje, een dochter… zeg me en ik doe het!”
“Christina, dat mens heeft mijn paspoort ingenomen en jou beschuldigd van oorlogsmisdaden en nou stuurde ze me een verschrikkelijk sms-je… ik wil haar uit de weg!”
“…. je bedoelt?”
“Si caballero! Morte! Vamos!”
Alex verliet haar suite en liep naar zijn studeerkamer die alleen in naam gewicht had. Hij belde naar de RVD en bracht het koninklijk verzoek over. Henkie B. schrok en zei dat ie dit aan de premier moest voorleggen en werd door Alex tot uiterste spoed gemaand want zij had het niet meer.

“Met Mark I”
“Goedenmorgen premier, met Henk spreekt U.”
“Hé gekkie Henkie, hou’s leif man, lang niks van je gehoord.”
Henk B. legde de heikele kwestie voor aan de premier die op zijn beurt wel iets langer dan even moest slikken.
“Maar dat ken nie man, en trouwens wie is die Christina eigenlijk?”
Henk loadde een beeltenis van de president van Argentinië up; waarna Marcos helemaal van slag raakte.

Want oh, wat was ze mooi. Hij werd op slag verliefd dat op zich een groot wonder was.
“Jemig man, Sjanien d’r zus is president? Hebbik nooit geweten Henk. Maar zo’n dame uit de weg ruimen dat doen wij natuurlijk niet. Maar haar laten vallen voor mijn charmes daar is uiteraard heeeelemaal niks mis mee, hahahaha, ik regel het!”
En opgewonden verbrak Marcos de verbinding en ging zich direct inlezen in de handel en wandel van deze bevallige dame.
‘Een weduwe met cojones, tutoyeert de koningin in het openbaar en ontneemt haar haar paspoort en over de rest van het koningshuis is ze ook niet mals zeg.’ En langzaam groeide er iets van een diep verlangen om deze dame op tijd voor de finale te schaken. Maar hoe? Snel verviel de premier in zijn gebruikelijke fantasie en voelde zich gelijk James Bond met een missie.
“Voor Volk en Vaderland!”, waarna hij in vol ornaat naar het vliegveld reed.

Christina ondertussen leefde gelijk heel Argentinië in een roes. De finale lonkte en die moest gewonnen worden. Ze zou het huzarenstukje uit 1978 gaan herhalen, dit was haar moment en oh, ze genoot nu al van de ultieme wraak op die landverraadster. Om de tijd te doden liep ze naar haar favoriete café en nam plaats op het terras waar ze een cappuccino bestelde. Achter haar zat Marcos in de schaduw en keurige smoking. Hij drukte op play van zijn walkman en de klanken van Carlos Gardel klonken zachtjes maar helder door de Argentijnse bries. Nu kan men denken van deze premier wat men denkt, maar deze zet was een meer dan meesterlijke. Carlos Gardel potverdrie, dat was zijn aanval en die ging als een mes door boter. Als Argentijnse personificatie van de trots van Argentinië was er simpelweg geen betere. Carlos werd destijds op handen gedragen en hij was de stem van Argentinië en iedereen in het land vergaf, ontkende dan wel negeerde zijn identiteit. Want Carlos was de pure Argentijn ondanks dat zijn geboortebewijs anders zei. De tango als ultieme wapen in deze was gewoon briljant.

Roerend in haar kopje liet Christina zich onbewust overmannen door de nostalgische klanken en nieuwsgierig draaide ze zich om, om te zien waar deze hemelse muziek vandaan kwam. Ze keek recht in de ogen van een ineens zelfverzekerd ogende Marcos die opstond en na zijn walkman op tafel te hebben gelegd, zonder invitatie zwijgend naast haar plaats nam.
Christina keek hem vragend aan en Marcos antwoordde zijn hand uitstekend: “Wutte, Majk Wutte”, waarna hij cool aan zijn geschudde doch ongeroerde drankje begon te nippen.
Natuurlijk waren het de klanken van de diep gewortelde tango die het hem deden, maar Christina vergat eventjes alles om haar heen en beantwoordde met slappe hand; “Chirstina, aangenaam.”
Toen de laatste klanken weg-ebden en het verkeerslawaai weer haar oren vulden, nam ze meer dan verward afscheid van deze onaantrekkelijke doch verschrikkelijk intrigerende vreemdeling. Wankelend en week van genetisch bepaalde emotie liep ze onder de tevreden blik van Marcos weg.
Het verlossende sms-je struurde hij direct door naar Henk.
‘zeg Louis Tango! Speel de Tango Assassino in de rust en de jongens schieten met scherp! En vergeet niet Onze Koningin te bedanken voor haar diensten want ik blijf nog ff….. Oh ja, hahaha…  Wutte out.’