Tsaar aan de Noordzee II

“Wow man… ik heb a-l-le t-i-j-d…”, sprak Marcos nu compleet lijzig stoned.
Loe verhaalde over hoe het nog maar kort geleden was, dat de slavernij in Rusland was afgeschaft. Over Stalin, over de grote Alexander en de revolutie, over Lenin, over de oligarchen en adelstand; maar dan wel chronologisch. En hoe de effecten van het bestuur met een mega ambtenarenapparaat de geest heeft gevormd van Moedertje Rusland. De pijn en de wodka hiertegen, de enorme hoeveelheid literair werk en verscheidenheid aan cultuur, de weelde en armoede, oorlog en vrede; kortom Loe beschreef in enkele korte zinnen waarom de Rus denkt zoals ie denkt. Hij eindigde met: “dus neem maar van mij aan dat er niet zo veel is dat hen tegen kan houden.”
“Wow man….”, kon Marcos niet anders uitbrengen.
“Dus….  ze zijn gehard door hun geschiedenis, maar slavernij? Dat waren wij toch?”
“Ja, maar Rusland deed het met eigen volk. En waar je mee geboren bent….”
“Heavy man, maar is er dan niets dat de Rus kan stoppen?”
“Oh jawel hoor, twee dingen: wodka en mooie vrouwen, maar niet noodzakelijkerwijs in die volgorde alhoewel de eerste de tweede wel bevordert.”
“Ik zie het, hartstikke bedankt Loe, je bent een kei!”
Maar Loe antwoordde niet meer en Marcos viel achterover van zijn stoel op de oude pers in een diepe slaap.

“Hé, wakker worde man, hallo, wor nou wakker man”, en Sammie begon licht tegen de rode konen van de premier te tikken.
“Heu? ….. wat de fok man….. oh m’n kop, paracetamolletje, please?”
Sammie drukte een hele strip pijnstillers in een glas met water en gaf die aan zijn vriend.
“Wat is gebeurd Mark? Je was compleet out man.”
Marcos dronk eerst het glas leeg en veegde daarna met opgestroopte mouw een nekhernia uitlokkend, zijn mond af.
“Je gaat dit niet geloven man. Sjanien heeft Putain bedreigd.”
“Wat?”
“Precies mijn reactie kerel. Heb je meteen gebeld maar je nam niet op. Om lang verhaal niet langer dan nodig te maken; de Rus kan alleen maar door wodka en mooie vrouwen worden gestopt. Zover heb ik mijn huiswerk gedaan Sam, dus op naar de slijterij.”
“Hoho even man, dit is echt serieus. Geen tijd voor drank nu, ik denk dat we iets in staat van gereedheid moeten gaan brengen of zo.”
“Okay, maar eerst Chinesie dan?”
“Ja, op een lege maag ken ik nie nadenken, bel maar.”
Marcos belde Peking Garden en bestelde hun gebruikelijke.

In de gepantserde Lada zat Putain op de achterbank weg te dromen tussen de potholes in het asfalt door. Het was nog een behoorlijk eindje tot de grens, dus belde hij ondertussen naar zijn premier; Dimitri Metverderf. Hij schetste de huidige situatie en dat de nieuwe troepen al richting de grens met Estland en zo onderweg waren. Metverderf zag hierin een logische escalatie en uitte een gefundeerd protest.
“Vladi, je moet niet denken dat je alles tegelijk kan innemen. We zijn op de goede weg maar om nu alles weer terug te nemen, zo in ene keer… dat gaat oorlog worden.”
“Dus omdat ik eindelijk de vrouw van mijn leven heb gevonden moet ik haar nu omwille van een detail opgeven?”
“Je kan ook incognito gaan, dan kan je eerst in het vlees zien of ze de ware is. Zeg nou zelf, strijden met een vrouw wachtende thuis geeft toch meer sjeu?”
“Waarin Dim?”
“Incognoto, je doet alsof je iemand anders ben en ga stiekem!”
“Zeg dat dan meteen, stiekem kan ik wel. Okay, hou ze dan nog maar even on hold, ‘k bel je wanneer ik haar heb gevonden. Stuur jij vast een bloemetje”
“Okay, succes en dobriy vecher.”
“Dobriy vecher”, en de Lada hobbelde heftig en steeds verder de avond in.

‘TringggggTringgggg’, Sjanien werd wakker van haar bel en stapte met verwarde haardos boos uit de verkeerde kant van haar bed. Daardoor moest ze zich even oriënteren en besefte dat de balkondeur niet de juiste was en draaide zich om.
‘TringggggTringgggg’
“Jahaa, ik kom potdomme…”
Ze schoot in haar donzen duster en dito slofjes met glitters, waarna ze de deur opende.
“Goedemorgen, ik kom een bloemetje bezorgen.”
“Oh…. dank je”, en verbouwereerd gelukkig zette ze de prachtige bos in water en opende het sierlijke kaartje dat verscholen zat tussen het ontluikend ruikgoedje. Ze roken echt heerlijk en onder het kopje ochtendthee vouwde ze het kaartje open, reuze benieuwd van wie deze bos afkomstig was.

De rest van de maaltijd werd in stilte beëindigd en ietwat ongemakkelijk gaven ze elkaar een hand en gingen, de één meer dan de ander, verward weer aan het werk. Tegen het einde van haar werkdag besloot ze om kwart over één dat het wel welletjes was voor vandaag en ging naar huis. De twijfel sloeg toe en de rest van de middag werd gevuld met veel sherry.

“Kolere wat is de Chinees toch goooooed!”

Marcos kwam langzaam weer tot zijn negatieven en genoot van iedere bami-sliert die hij, één voor één zonder saus, kinderlijk zat op te zuigen.
Ook Sammie genoot van zijn loempia die hij zoals altijd zonder bestek at. Eerst het vulsel ging naar binnen en daarna het dan ondertussen weeïg geworden omhulsel. Alle Aziatische deegwaren werden door beide heren met veel bier weggespoeld en na de harde boeren begonnen ze tijdens het uitbuiken met brainstormen.
Alle twee de scenario’s werden doorgenomen en de conclusie was dat een neutraliteitsbeginsel het land zou kunnen vrijwaren van de mogelijk komende ellende. Kortom ze besloten weer niets. Dronken van het bier liepen ze aan het einde van de dag naar buiten. Ze wilden bijna de deur uitgaan toen ze in de gang nog iets hoorden dat hun meer verworven dan aangeboren nieuwsgierigheid wekte. Stilletjes liepen ze op het geluid af en bij het kamertje van Alexander stopten ze vanwaar het gedempte gemompel leek te ontspringen.
“Ik ben Alexander, de eerste of tweede… of… verdomme welke ben ik nou ook al weer…oh ja, ik ben Alexander… de Grote.. en ik sta hier voor U… mijn volk! Na de zeven magere jaren hebben jullie dan uiteindelijk mij de macht gegeven om voor de zeven vette te gaan zorgen waarvoor mijn dank… ik eh.. ik verheug mij enorm… op de samenwerking met..blablabla.. zo’n speech valt nog niet mee zeg, nou morgen maar verder..”, en hij trok zijn overjas aan en liep naar buiten.
Zo snel als ze konden maakten Marcos en Sammie zich uit de voeten en buiten adem op  het pleintje keken ze elkaar verbaasd aan.
“Hoorde je dat?”
“En of ik dat hoorde man, die Alexander denkt dat ie echt de Tsaar is.”
“Het was nog ernstiger dan ik reeds vermoedde”, en ze renden de hoek om, naar huis.